ACTA UNIVERSITATIS NICOLAI COPERNICI
DOI: http://dx.doi.org/10.12775/AUNC_ECON.2014.004
EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
Pierwsza wersja złożona 2 lutego 2013
Końcowa wersja zaakceptowana 18 czerwca 2014
ISSN
2080-0339
Dariusz Sokołowski, Renata Jaroszewska-Brudnicka,
Wieńczysław Gierańczyk,
Monika Radwańska, Barbara Szyda*
DELIMITACJA BYDGOSKO-TORUŃSKIEGO OBSZARU
METROPOLITALNEGO NA TLE UJĘĆ HISTORYCZNYCH
Z a r y s t r e ś c i. Artykuł dotyczy bydgosko-toruńskiego układu funkcjonalno-osadniczego
analizowanego z perspektywy historycznej oraz współczesnych uwarunkowań determinujących granice tego obszaru. Wraz z pojawieniem się terminu „aglomeracja bydgosko-toruńska” na przełomie lat 60. i 70. XX w. zapoczątkowana została dyskusja na temat zasadności wydzielenia analizowanego układu oraz traktowania go jako całość bądź rozłącznie.
Współczesną delimitację BTOM opracowano na podstawie sumarycznego wskaźnika urbanizacji i uzupełniono o analizę powiązań funkcjonalnych.
S ł o w a k l u c z o w e: aglomeracja bydgosko-toruńska, Bydgosko-Toruński Obszar Metropolitalny, powiązania funkcjonalno-przestrzenne.
K l a s y f i k a c j a J E L: O18, P25.
WSTĘP
Celem opracowania jest delimitacja Bydgosko-Toruńskiego Obszaru
Metropolitalnego. Punkt wyjścia stanowi analiza retrospektywna na bazie
opracowań dotyczących tego układu osadniczo-funkcjonalnego w świetle
literatury przedmiotu oraz dokumentów planistycznych, począwszy od połowy XX w. Aglomeracja bydgosko-toruńska, współcześnie określana najczęściej mianem obszaru metropolitalnego, od początku budziła kontrower*
Adres do korespondencji: Dariusz Sokołowski, Wydział Nauk o Ziemi, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Lwowska 1, sokol@umk.pl
© 2014 Uniwersytet Mikołaja Kopernika. All rights reserved.
http://www.aunc.ekonomia.umk.pl
Dariusz Sokołowski, Renata Jaroszewska-Brudnicka, Wieńczysław Gierańczyk…
60
sje dotyczące zarówno celowości wydzielenia analizowanego układu, jak
i granic wyznaczających jego zasięg.
Na wstępie należy odnieść się do kwestii terminologicznych. W różnych
okresach powstawania opracowań tematycznych dominowała określona terminologia. Począwszy od lat 60. XX w. w krajowej literaturze przedmiotu
w stosunku do dużych miast wraz z ich strefami podmiejskimi cechującymi
się pewnym stopniem zurbanizowania (wyższym niż na obszarach
otaczających) oraz powiązanych funkcjonalnie z ośrodkiem rdzeniowym,
powszechnie używano określenia „aglomeracja miejska” bądź „aglomeracja
miejsko-przemysłowa” (Leszczycki, Eberhardt, HeřMan, 1971). Za szczególny rodzaj aglomeracji uznawano konurbacje, tworzone wokół co najmniej
dwóch, w przybliżeniu równorzędnych pod względem zaludnienia ośrodków
miejskich, w znacznym stopniu komplementarnych funkcjonalnie. Wyróżniano zwykle dwie konurbacje w Polsce: jedną stricte przemysłową – Górnośląską, i jedną portową – Trójmiasto. Naturalne zatem, że kiedy o leżących blisko siebie miastach: Bydgoszczy i Toruniu wraz z ich (częściowo
wspólną) strefą podmiejską, zaczęto mówić jako o aglomeracji, w niektórych
pracach używano terminu „konurbacja” jako synonimu „aglomeracji policentrycznej”.
Ta tradycyjna terminologia przetrwała jako dominująca do początku
XXI w., kiedy w oficjalnych dokumentach planistycznych pojawiły się takie
określenia jak „europol” i „obszar metropolitalny” (o czym dalej), z których
drugie bardziej odpowiada wcześniejszemu pojęciu „aglomeracji”. O pełnej
zgodności desygnatów tych terminów nie można mówić, zważywszy, że ani
„aglomeracje miejskie”, ani „obszary metropolitalne” nigdy nie zostały oficjalnie zdefiniowane i w każdym kolejnym opracowaniu odmiennie określano zarówno kryteria ich delimitacji, jak i strukturę wewnętrzną. W związku
z tym wydaje się celowe użycie – na użytek niniejszego opracowania – określenia „układ funkcjonalno-osadniczy”, jako dobrze oddającego istotę
wspólnego desygnatu, w stosunku do którego używa się wymienionych
pojęć.
W pracy wyodrębniają się dwie zasadnicze części. W pierwszej scharakteryzowano rezultaty dotychczasowych prób delimitacji obszaru aglomeracji
bydgosko-toruńskiej1 (tabela 1). W drugiej podjęto próbę współczesnej delimitacji obszaru na podstawie sumarycznego wskaźnika urbanizacji, którego konstrukcję oparto na wskaźnikach reprezentującących gęstość i natężenie określonych zjawisk.
Część „historyczna” oparta jest w dużym stopniu na materiałach wykorzystanych już we
wcześniejszym opracowaniu Sokołowskiego (2009).
1
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
Delimitacja Bydgosko-Toruńskiego Obszaru Metropolitalnego…
61
1. ZARYS HISTORYCZNY BADAŃ NAD AGLOMERACJĄ
BYDGOSKO-TORUŃSKĄ
Kwestia wyodrębnienia bydgosko-toruńskiego układu osadniczo-funkcjonalnego ma już dość długą historię, sięga bowiem przełomu lat 40.
i 50. XX w. Wtedy to powstała koncepcja BIT-u (Bydgoszcz-Inowrocław-Toruń), rozpatrująca wymienione miasta jako zintegrowany układ transportowy (Kiełczewska-Zaleska 1952). Z uwagi na specyficzny charakter, nie
może on być jednak traktowany jako wczesna koncepcja aglomeracji.
Pojawienie się terminu „aglomeracja bydgosko-toruńska” było ściśle
związane ze studiami prowadzonymi na przełomie lat 60. i 70. oraz pracami
nad wstępną wersją planu zagospodarowania przestrzennego kraju do
1990 r. Względnie niewielka odległość między dwoma największymi miastami ówczesnego województwa bydgoskiego, wyróżniającymi się (łącznie)
znacznym potencjałem ludnościowym, gospodarczym, naukowym i kulturalnym, zainspirowały władze województwa do wyodrębnienia bydgosko-toruńskiego układu osadniczego w randze aglomeracji miejskiej2. Teza
o integracji Bydgoszczy i Torunia w postaci dwubiegunowej aglomeracji
miejskiej była oparta przede wszystkim na przesłankach o charakterze planistyczno-administracyjnym. Uzyskała ona akceptację ówczesnych władz województwa bydgoskiego, znajdując swój sformalizowany wyraz w regionalnej koncepcji planistycznej. Konsekwencją podjętych arbitralnie decyzji
było, po pierwsze, pojawienie się terminu „aglomeracja bydgosko-toruńska”
w licznych publikacjach i pismach urzędowych tego czasu, po drugie –
zapoczątkowanie dyskusji na temat zasadności wydzielenia analizowanego
układu (tabela 1). Kolejne opracowania, w zależności od przyjętych kryteriów delimitacji obszaru lub celów, dla których były przygotowywane, opowiadały się bądź za traktowaniem tego układu jako całość, bądź rozłącznie.
W tym kontekście na uwagę zasługują dwa opracowania przygotowane
przez GUS (1968, 1972), z których pierwsze określa analizowany obszar jako całość, drugie zaś traktuje go rozłącznie. Pierwsza delimitacja oparta na
kryterium ekonomicznym (co najmniej 65% ludności utrzymującej się ze
źródeł pozarolniczych) dała w rezultacie uproszczony obraz zasięgów terytorialnych i doprowadziła do połączenia w jeden obszar metropolitalny terenów związanych z różnymi ośrodkami miejskimi (GUS 1970, rysunek 1.I).
2
Komisja Planowania przy Radzie Ministrów dokonała hierarchizacji krajowej sieci
osadniczej, uznając aglomeracje miejskie za najwyższy szczebel w tej hierarchii.
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
62
Dariusz Sokołowski, Renata Jaroszewska-Brudnicka, Wieńczysław Gierańczyk…
Tabela 1. Delimitacja bydgosko-toruńskiego układu osadniczego w ujęciu chronologicznym (wybrane opracowania)
Autor, rok
Kiełczewska-Zaleska,
1952
Komisja Planowania
przy Radzie Ministrów;
lata 60., 70.
GUS,1968
Termin/nazwa obszaru
BIT (Bydgoszcz-Inowrocław-Toruń)
aglomeracja bydgosko-toruńska
Leszcycki, Eberhard,
Heřman, 1971
aglomeracja bydgosko-toruńska
GUS, 1972
rozłączne układy:
aglomeracja Bydgoszczy,
aglomeracja Torunia
konurbacja bydgosko-toruńska
Bańkowska, 1974
Gontarski, 1980
GUS, 1981
aglomeracja bydgosko-toruńska
metropolia Bydgoszczy
metropolia Torunia
aglomeracja bydgosko-toruńska
Namysłowski, 1982
aglomeracja Bydgoszczy,
aglomeracja Torunia
Sokołowski, 1988
wstępnie: konurbacja bydgosko-toruńska, finalnie:
aglomeracja Bydgoszczy i
aglomeracja Torunia
aglomeracja Bydgoszczy,
aglomeracja Torunia
aglomeracja bydgosko-toruńska
Sokołowski,
Stachowski, 1993
Kujawsko-Pomorskie
Biuro Planowania
Przestrzennego i Regionalnego we Włocławku, 2003
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
Cechy obszaru/kryteria delimitacji
zintegrowany układ transportowy
kryterium planistyczno-administracyjne (potencjał demograficzny, kulturowy, gospodarczy, naukowy)
kryterium ekonomiczne (co najmniej 65%
ludności utrzymującej się ze źródeł pozarolniczych)
zintegrowany funkcjonalnie i przestrzennie
zespół jednostek osadniczych obejmujący
miasta oraz wsie, w których przekształciły się
formy zabudowy i struktura zawodowa ludności w sposób pozwalający na zakwalifikowanie ich do obszarów zurbanizowanych;
ponadto do aglomeracji włączono obszary
rolne, leśne i rekreacyjne obsługujące jej
mieszkańców
wyodrębniono obszary centralne i strefy zewnętrzne
kryteria: przyrost liczby ludności, wzrost
udziału ludności utrzymującej się ze źródeł
pozarolniczych
kryteria powiązań: ekonomiczno-społeczne,
demograficzne, osadnicze
kryterium: planistyczne; w granicach aglomeracji wyodrębniono faktyczny obszar (strefy
A i B) oraz pozostałe strefy C i D, stanowiące
obszar studiów i planowania
rozłączność systemów lokalnych Bydgoszczy i Torunia; kryterium: powiązania komunikacyjne
rozłączność obydwu układów (badanie
w układzie miejscowości)
kryteria: demograficzne, przestrzenne, funkcjonalne, komunikacyjne
rozłączność obydwu układów
do obszaru aglomeracji zaliczono, poza
Bydgoszczą i Toruniem, w całości obszar
powiatów: bydgoskiego i toruńskiego
Delimitacja Bydgosko-Toruńskiego Obszaru Metropolitalnego…
Swianiewicz, Klimska,
2005
aglomeracja bydgosko-toruńska
Smętkowski, 2007
Bydgosko-Toruński obszar
metropolitalny
ośrodki rdzeniowe i strefy
podmiejskie
bydgoski region metropolitalny (z Toruniem i powiatem toruńskim)
Komornicki, Śleszyński, 2009
Unia Metropolii Polskich
63
kryteria wydzielenia strefy podmiejskiej: saldo migracji, gęstość zaludnienia, dojazdy do
pracy
w opracowaniu nie sprecyzowano kryteriów
dobra dostępność transportowa i/lub koncentracja cech miejskich
kryterium administracyjne
Źródło: opracowanie własne.
Natomiast w kolejnej wersji opracowania wydzielono już dwa odrębne
obszary metropolitalne Bydgoszczy i Torunia (przylegające do siebie);
uwzględniając ponadto zróżnicowanie struktury wewnętrznej poszczególnych jednostek w postaci obszarów centralnych i stref zewnętrznych
(rysunek 1.II).
Na szczególną uwagę zasługuje opracowanie Leszczyckiego, Eberhardta
i Heřmana (1971). Autorzy wskazali aglomerację bydgosko-toruńską w grupie 16 aglomeracji miejsko-przemysłowych w Polsce, pomimo że nie spełniała ona istotnego warunku postawionego przez samych autorów: w pasie
łączącym Bydgoszcz z Toruniem nie występowały obszary zurbanizowane,
których ciągłość była warunkiem wyodrębnienia aglomeracji (rysunek 1.III).
Ponadto nie uwzględniono powiązań funkcjonalnych, które pozwoliłyby na
rozgraniczenie wpływów poszczególnych miast. Studium to, uznane za
wzorcowe dla kolejnych prób identyfikacji i delimitacji podsystemu aglomeracji miejskich w Polsce, przesądziło o utrwaleniu się w literaturze naukowej
tezy o istnieniu aglomeracji bydgosko-toruńskiej (Maik, Sokołowski, Brudnicki 1996).
Wszystkie kolejne delimitacje wyodrębniały aglomerację bydgosko-toruńską, przy czym na uwagę zasługuje brak jej ciągłości przestrzennej
w opracowaniu IG PAN (pomijając obszary oznaczone jako „obszary urbanizujące się pod wpływem aglomeracji”) oraz spełnienie tego kryterium
w opracowaniu pracowni urbanistycznych i regionalnych (por. rysunek 1.IV
i 1.V).
Odmienną analizę przedstawiła Bańkowska (1974). Na podstawie dwóch
wskaźników dynamicznych (tabela1) wyznaczyła przybliżony zasięg konurbacji bydgosko-toruńskiej. Wydzielenie 11 członów tego układu osadniczego rozdzielonych korytami rzek (Wisła, Brda) i zwartymi kompleksami leśnymi akcentuje specyfikę jego struktury przestrzennej (rysunek 2), która
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
64
Dariusz Sokołowski, Renata Jaroszewska-Brudnicka, Wieńczysław Gierańczyk…
I
II
Obszar
Obszar Bydgoszczy
Bydgoszczy
Obszar Bydgoszczy
Bydgoszczy
Obszar
Obszar Torunia
Torunia
Obszar
A
A
A
A
A
A
A
A
A
A
B
B
A
A
A
A
III
IV
Aglomeracja
Aglomeracja
bydgosko -- toruńska
toruńska
bydgosko
Aglomeracja
Aglomeracja
bydgosko
bydgosko -- toruńska
toruńska
A
A
A
A
A
A
A
A
B
B
B
B
C
C
C
C
V
Aglomeracja
Aglomeracja
bydgosko -- toruńska
toruńska
bydgosko
A
A
B
B
C
C
D
D
I. A – obszar metropolitalny
II. A – obszary centralne aglomeracji,
B – strefy zewnętrzne aglomeracji
III. A – obszary centralne aglomeracji,
B – obszary zurbanizowane aglomeracji,
C – obszary urbanizujące się pod
wpływem aglomeracji
IV. A – obszary centralne aglomeracji,
B – obszary zurbanizowane aglomeracji,
C – obszary urbanizujące się pod
wpływem aglomeracji
V. A – obszary węzłowe aglomeracji,
B – obszary obrzeżne aglomeracji,
C – obszary zewnętrzne aglomeracji,
D – obszary pozostałe
Rysunek 1. Delimitacja aglomeracji bydgosko-toruńskiej na przełomie lat 60. i 70.
XX w.
Źródło: opracowanie własne na podstawie: I. GUS (1968), II. GUS (1972), III. Leszczyki,
Eberhard, Heřman (1971), IV. IG PAN (1972), V. pracowni urbanist. i regionalnych (1972)
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
Delimitacj
tacja Bydgosko-Toruńskiego Obszaru Metropolitalnego…
65
Rysunek 2. Podstawow
owe człony układu przestrzennego konurbacji bydgoskoby
-toruńskiej
ń iej
Źródło: Bańkowska 1974
74.
polega na radialnym
ym układzie poszczególnych członów w stosunkuu ddo głównych miast. Delimita
itacja Bańkowskiej nie spełniała warunku ciągłoś
ą łości przestrzennej pomimo oparcia
op
jej na zaniżonych kryteriach.
W pierwszej połowie
poł
lat 70. w Zakładzie Planowania Aglomer
eracji powstała koncepcja wyodrębnienia
wy
aglomeracji miejskich w Polsce do celów
planistycznych (Ins
Instytut Kształtowania Środowiska, 1974, 1975).
5). Planistyczny obszar aglom
lomeracji bydgosko-toruńskiej podzielono na 4 strefy:
stre węzłową (A), zurbanizo
izowaną (B), urbanizującą się (C) oraz tereny otwa
twarte (D).
Jako faktyczny obsz
bszar aglomeracji traktowano strefy A i B, przy za
założeniu
możliwości nieciągł
ągłości
ś przestrzennej. Tereny te łącznie ze strefam
ami C i D
stanowiły obszar stu
studiów i planowania aglomeracji, w stosunku do którego
obowiązywała zasad
ada ciągłości przestrzennej (rysunek 3).
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (201
2014) 59–81
66
Dariusz Sokołowsk
wski, Renata Jaroszewska-Brudnicka, Wieńczysław Gierańczyk
ń zyk…
Rysunek 3. Planistycz
yczny obszar aglomeracji bydgosko-toruńskiej (A – strefa
st
węzłowa, B – strefa zurbanizowana, C – strefa urbanizująca
ą się,
ę D – tereny
otwarte)
Źródło: GUS 1981.
Odrębność
ść i au
autonomiczność układów metropolitalnych Byd
ydgoszczy
i Torunia wykazano
no w kilku opracowaniach: Gontarskiego (1980),
0), Namy4).
słowskiego (1980,, 119823), Litowskiego (1980) i Sokołowskiegoo (1988
(
Również delimitacj
acja Sokołowskiego i Stachowskiego (1993), oparta
op
na
szczegółowej analiz
lizie procesów koncentracji, sieci więzi instytucj
ucjonalnoprawnych, układu połączeń
po ą
komunikacyjnych i dojazdów do pracy,
y, potwierp
dziła rozłączność
ść ob
obydwu obszarów.
3
Autor wskazywałł ((na podstawie kryterium powiązań), że o autonomiczności
ści systemów
s
lokalnych Bydgoszczy i Torunia świadczy to, że powiązania w pasażerskim transp
nsporcie publicznym między główny
nymi ośrodkami dojazdów są znacznie słabsze od powiązań
ą ń wewnątrz
systemów lokalnych tych
ych miast.
4
Opracowanie szcz
czegółowe, realizowane w układzie miejscowości, umożliw
żliwiło m.in.
wydzielenie stref zurban
anizowanych wokół Bydgoszczy i Torunia na podstawie zbio
bioru kryteriów demograficznych,, pprzestrzennych, funkcjonalnych i komunikacyjnych. Do strefy
st
podmiejskiej Bydgoszczy za
zaliczono 31 miejscowości wiejskich oraz jedno miasto (Sole
olec Kujawski) – zasada ciągłości
ą ś i pr
przestrzennej układu nie pozwoliła na objęcie zasięgiem
ę
inny
nnych miast.
Strefę podmiejskąą Torun
runia tworzyło w tym czasie 17 miejscowości wiejskich. Delimitacja
D
wykazała rozłączność
ść obydwu
ob
układów (rysunek 4).
AUNC, EKONOMIA XLV
XL nr 1 (2014) 59–81
Delimitacj
tacja Bydgosko-Toruńskiego Obszaru Metropolitalnego…
67
Rysunek 4. Aglomerac
racja bydgoska i aglomeracja toruńska – delimitacja w układzie
miejscowoś
wości
Źródło: Sokołowski 1988
988.
Od drugiej połow
łowy lat 70. XX w. liczba prac, w których podejm
ejmowano
próby delimitacjii aglomeracji
a
miejskich w Polsce, w tym byd
bydgosko-toruńskiej, zmalała
ała. Miało to związek ze zmniejszeniem zainteres
resowania
władz państwowych
ch tąą problematyką, a w jakimś stopniu zapewnee również
ze zmianą podziału
łu administracyjnego w 1975 r. – delimitacja aglo
glomeracji
wykraczających
ą
poz
oza granice województw (zwłaszcza w przypadkuu aglomea
racji łódzkiej i aglom
lomeracji warszawskiej) demaskowałaby absurdaln
alność
ść wytyczenia nowych granic
gra administracyjnych.
W delimitacji przyjętej
p
w planie zagospodarowania przestrzenne
nnego województwa kujawsko
sko-pomorskiego do obszaru aglomeracji zaliczon
ono, poza
Bydgoszcząą i Torun
runiem, w całości obszar powiatów: bydgoskiegoo i toruńskiego (gminy: Biał
iałe Błota, Chełmża – gmina miejska i wiejska,, Dąbrowa
Dą
Chełmińska, Czernik
nikowo, Dobrcz, Koronowo, Lubicz, Łubianka, Łysomice,
Ły
Nowa Wieśś Wielka,
ka, Obrowo, Osielsko, Sicienko, Solec Kujawski,
ki, Wielka
Nieszawka, Zławieś
ieś Wielka), a ponadto gminy: Aleksandrów Kujawski
K
(gmina miejska i wiejska),
wie
Ciechocinek i Raciążek – z powiatu aleksa
ksandrowskiego, Łabiszyn – z powiatu żnińskiego, Nakło i Szubin – z powiatu
atu nakielskiego, Unisław – z powiatu chełmińskiego (rysunek 5). Obszar aglo
glomeracji
zajmował 3860 km2, co stanowiło 21,5% powierzchni województw
twa
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (201
2014) 59–81
Dariusz Sokołowski, Renata Jaroszewska-Brudnicka, Wieńczysław Gierańczyk…
68
Rysunek 5. Zasięg aglomeracji bydgosko-toruńskiej
Źródło: Plan Zagospodarowania Przestrzennego Województwa Kujawsko-Pomorskiego 2003.
i zamieszkiwany był przez 866 tys. osób (2006) – 41,9% ogółu mieszkańców
województwa.
W opracowaniach dotyczących obszarów metropolitalnych w Polsce,
powstających w ostatniej dekadzie, bydgosko-toruński układ funkcjonalno-osadniczy pojawiał się w licznych, ale nie wszystkich opracowaniach. Jako
przykładowe można wymienić opracowania Swianiewicza i Klimskiejn
(2005) oraz Smętkowskiego (2007), w których został on wyróżniony (rysunek 6), a także Smętkowskiego, Gorzelaka i Jałowieckiego (2009), w którym
nie został wyodrębniony. W tej ostatniej pracy wskazano siedem obszarów
metropolitalnych Polski, skupionych wokół ośrodków określonych jako metropolitalne, a także trzy ośrodki regionalne klasy A (Szczecin, Lublin, Toruń) i siedem ośrodków regionalnych klasy B (Białystok, Bielsko-Biała,
Bydgoszcz, Częstochowa, Kielce, Olsztyn, Rzeszów), wokół których obszary metropolitalne nie zostały zdelimitowane5.
5
Na temat hierarchii funkcjonalnej miast w Polsce zob. szerzej: Sokołowski (2006).
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
Delimitacja Bydgosko-Toruńskiego Obszaru Metropolitalnego…
I
69
II
Bydgoszcz
Bydgoszcz
Bydgoszcz
Bydgoszcz
Toruń
Toruń
Toruń
Toruń
A
A
B
B
Rysunek 6. Zasięgi: I – aglomeracji bydgosko-toruńskiej wg Swianiewicza i Klimskiej, II – Bydgosko-Toruński Obszar Metropolitalny wg Smętkowskiego; A – miasta centralne, B – obszary podmiejskie
Źródło: opracowanie własne na podstawie Swianiewicz, Klimska (2005) oraz Smętkowski
(2007)
Typologia obszarów wiejskich w Polsce (Komornicki, Śleszyński 2009)
nie odnosi się bezpośrednio do terminologii związanej z aglomeracjami
miejskimi bądź obszarami metropolitalnymi, jednak nawiązuje do nich metodycznie. Wynikiem badań jest typologia przestrzenna wyróżniająca
sześć typów gmin wydzielonych w oparciu o rzeczywiste i potencjalne oddziaływanie dużych ośrodków i konurbacji. Wokół ośrodków rdzeniowych
wyróżniono m.in. „rzeczywiste strefy podmiejskie”, w których zachodzi
obecnie koncentracja cech miejskich przy jednoczesnej dobrej dostępności
transportowej do obszaru rdzeniowego, oraz „potencjalne strefy podmiejskie”, dla których obecnie nie stwierdza się znacznej koncentracji cech miejskich, ale dobra dostępność transportowa tworzy możliwość rozwoju powiązań funkcjonalnych z obszarem rdzeniowym (rysunek 7).
Spośród dokumentów planistycznych opracowanych dla całego kraju po
2000 r. można wymienić: Koncepcję Polityki Przestrzennego Zagospodarowana Kraju” (KPPZK) zatwierdzoną w 2001 r., Strategię Rozwoju Kraju
(SRK) przyjętą przez rząd w 2006 r. oraz Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia (NSRO) 2007–2013. W pierwszym z nich pojęcie „metropolii” odnoszone jest tylko do Warszawy; w stosunku do pozostałych większych
miast mowa jest natomiast o „europolach”, definiowanych jako potencjalne
bieguny rozwoju społeczno-gospodarczego o znaczeniu europejskim. Ten
termin nie przyjął się w literaturze przedmiotu ani w oficjalnych dokumentach, na uwagę zasługuje natomiast wyróżnienie w tej kategorii „bipolarnej
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
Dariusz Sokołowski, Renata Jaroszewska-Brudnicka, Wieńczysław Gierańczyk…
70
aglomeracji Bydgoszcz-Toruń” jako kształtującego się europolu (w jednej
kategorii z następującymi ośrodkami: Szczecin, Wrocław, Łódź, Katowice,
Lublin, Białystok, Rzeszów).
Bydgoszcz
Bydgoszcz
Toruń
Toruń
A
B
C
Rysunek 7. Typy obszarów wiejskich pod względem powiązań funkcjonalnych i relacji miasto–wieś; A – miasta centralne, B – strefa rzeczywistego oddziaływania miasta, C – strefa potencjalnego oddziaływania miasta
Źródło: opracowanie własne na podstawie Komornicki, Śleszyński (2009).
W pozostałych wymienionych dokumentach (SRK i NSRO) mowa jest
już o obszarach metropolitalnych, które definiuje się (jedno z kryteriów) jako duże miasta, które wraz z otaczającymi je wysoko rozwiniętymi i szybko
rozwijającymi się gminami łącznie zamieszkiwane są przez co najmniej
500 tys. osób. Spełnienie m.in. tego warunku pozwala autorom tych opracowań na zaliczenie BTOM do kategorii tego rodzaju układów funkcjonalno-przestrzenych.
Na zakończenie części retrospektywnej warto jeszcze odnotować, że
w dokumentach Unii Metropolii Polskich (zob. http://www.metropolie.pl)
wyróżniany jest bydgoski region metropolitalny, obejmujący miasta wydzielone Bydgoszcz i Toruń wraz z otaczającymi je powiatami tzw. ziemskimi,
mającymi swoje siedziby w tych miastach6. Tak zdelimitowany układ liczy
470 tys. mieszkańców i 1370 km2 powierzchni w „części bydgoskiej” oraz
6
Uproszczenie delimitacji regionów metropolitalnych przez sprowadzenie ich obszarów
do całych powiatów dotyczy wszystkich 12 wyróżnionych przez UMP jednostek.
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
Delimitacja Bydgosko-Toruńskiego Obszaru Metropolitalnego…
71
304 tys. mieszkańców i 1346 km2 w „części toruńskiej”. Żadna z tych części
samodzielnie nie spełnia postulowanego w dokumentach planistycznych kryterium wielkościowego.
Badania prowadzone w połowie lat 90. XX w. były ukierunkowane nie
tyle na delimitację układu, co na określenie przebiegu procesu transformacji
gospodarki i zmian struktury przestrzennej na obszarze aglomeracji. Stwierdzono m.in., że przed 1990 r. przestrzeń wokół Bydgoszczy i Torunia była
w fazie koncentracji rdzeniowej7 po tym czasie zaczęto obserwować symptomy przechodzenia do fazy koncentracji rozwiniętej (suburbanizacji)8 –
(Maik, Sokołowski, Brudnicki, 1996). Istotne z punktu widzenia funkcjonowania aglomeracji wydają się pewne wskazania co do racjonalizacji procesu
transformacji systemu osadniczego aglomeracji, w tym konieczność likwidacji lub osłabienia konfliktów funkcjonalno-przestrzennych związanych
z przejściem do gospodarki rynkowej i transformacją systemową.
Problematykę aktualnych zagadnień badawczych w analizowanym układzie podjęli Gierańczyk (2009) i Jaroszewska-Brudnicka (2009). Pierwsze
opracowanie zawiera charakterystykę warunków życia ludności BTOM. Natomiast w drugim przedstawiono stan zaawansowania i zróżnicowania procesów suburbanizacji. Autorka analizowała rozwój i ekspansję przestrzenną
funkcji mieszkaniowych oraz związane z tym procesy demograficzne i społeczne. Rozważania uzupełniono o badania tożsamości ludności allochtonicznej gmin w strefie podmiejskiej.
2. WSPÓŁCZESNA DELIMITACJA BYDGOSKO-TORUŃSKIEGO
OBSZARU METROPOLITALNEGO (BTOM)
Proces metropolizacji w województwie kujawsko-pomorskim, rozumiany jako przejście od fazy aglomeracji bydgosko-toruńskiej do etapu kształtowania się nowej formy układu osadniczego, czyli Bydgosko-Toruńskiego
Obszaru Metropolitalnego wymaga podjęcia studiów obejmujących różne
zagadnienia. Jednym z najistotniejszych jest problem delimitacji obszaru
wraz z analizą powiązań funkcjonalno-przestrzennych w jego zasięgu, tym
bardziej, że dotychczasowe analizy dotyczące delimitacji aglomeracji byd-
7
W latach 1950–1988 nie obserwowano jeszcze procesu ekspansji ludnościowej na tereny
podmiejskie.
8
Faza koncentracji rozwiniętej zaczęła się zaznaczać dopiero w okresie transformacji systemowej, kiedy to nastąpił spadek dynamiki ludnościowej Bydgoszczy i Torunia, przy jednoczesnym przyśpieszeniu tempa wzrostu liczby ludności w niektórych gminach podmiejskich
Bydgoszczy (zwłaszcza Nowa Wieś Wielka i Osielsko) i Torunia (zwłaszcza Lubicz).
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
72
Dariusz Sokołowski, Renata Jaroszewska-Brudnicka, Wieńczysław Gierańczyk…
gosko-toruńskiej ujawniły szereg problemów związanych z jednoznaczną
interpretacją tego obszaru jako układu bipolarnego.
Na potrzeby niniejszego opracowania przyjęto, że obszar metropolitalny
to region:
− względnie silnie zurbanizowany, w odniesieniu do najważniejszych
płaszczyzn przeobrażeń, w tym demograficznej, ekonomicznej, krajobrazowej i społecznej;
− charakteryzujący się dużą gęstością zjawisk; m.in. gęstością zaludnienia,
zagospodarowania terenu;
− zintegrowany funkcjonalnie i przestrzennie za sprawą powiązań opartych
na przepływach ludzi, dóbr, kapitału oraz informacji.
Zurbanizowanie obszarów przejawia się m.in. w postaci:
− przekształceń morfologii (fizjonomii) określonego obszaru,
− dodatniego salda migracji,
− znacznej gęstości zaludnienia i zainwestowania,
− nasycenia obszaru infrastrukturą techniczną i mieszkaniową,
− zwiększonej aktywności gospodarczej o charakterze głownie pozarolniczym.
Przytoczoną charakterystykę potraktowano jako kryterium zurbanizowania obszarów otaczających główne ośrodki miejskie, włączając do analizy
odpowiadające im cechy statystyczne.
Wybór przestrzennych jednostek analizy oparto na następujących założeniach:
− podstawową jednostką terytorialną była gmina, przy czym w przypadku
gmin miejsko-wiejskich, miasto i obszar wiejski traktowane były jako
odrębne jednostki,
− w gminach miejsko-wiejskich analizą objęto tylko obszary wiejskie, wychodząc z założenia, że miasta spełniają co najmniej większość przyjętych kryteriów zurbanizowania. Decydującą rolę z punktu widzenia
włączenia bądź niewłączania danego miasta w obręb obszaru metropolitalnego odgrywa zasada ciągłości przestrzennej (miasto otoczone obszarami wiejskimi niezurbanizowanymi i słabo powiązanymi funkcjonalnie
z Bydgoszczą lub Toruniem nie mogą być włączone w obręb BTOM,
niezależnie od tego, czy samo spełnia określone kryteria).
Analizą objęto gminy powiatów ziemskich bydgoskiego i toruńskiego
oraz przylegających do nich powiatów: aleksandrowskiego, chełmińskiego,
golubsko-dobrzyńskiego, inowrocławskiego, lipnowskiego, nakielskiego,
świeckiego, wąbrzeskiego i żnińskiego. Łącznie otrzymano zbiór 84 gmin
zawierających się w izochronie czasu dojazdu do jednego z ośrodków rdze-
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
Delimitacja Bydgosko-Toruńskiego Obszaru Metropolitalnego…
73
niowych nie przekraczającej 60 min (81% gmin zawiera się w izochronie do
40 min)9.
Wykorzystując metodę sum standaryzowanych, skonstruowano sumaryczny wskaźnik urbanizacji. Przyjęto pięć cech opisujących poszczególne
płaszczyzny urbanizacji: demograficzną, ekonomiczną i przestrzenną (rysunek 8). W rezultacie w granicach badanego obszaru stwierdzono wąski pierścień gmin wyróżniających się na tle pozostałych wysokim stopniem zaawansowania procesów urbanizacyjnych. Jednostki te wyznaczają strefę
bezpośrednio sąsiadującą z Bydgoszczą i Toruniem (rysunek 10.I), zawierającą się w ekwidystancie 25 km odległości od ich centrów.
Na tle tej wstępnej delimitacji ciekawie przedstawiają się obrazy rozkładu wartości poszczególnych mierników, znacznie różniące się między sobą.
Wysokie wartości wskaźników: gęstości zaludnienia oraz intensywności
ruchu budowlanego, stwierdzono poza granicami wyznaczonego obszaru,
podczas gdy strefa gmin charakteryzujących się wysokim dodatnim saldem
migracji była zdecydowanie mniejsza. Natomiast rozkład wartości wskaźników obrazujących wyposażenie infrastrukturalne obszaru i rozwój przedsiębiorczości cechowała duża mozaikowość. W przypadku liczby podmiotów
gospodarczych wysokie wartości wskaźnika odnotowano w gminach sąsiadujących z ośrodkami rdzeniowymi, ale także w jednostkach zlokalizowanych w sąsiedztwie miast mniejszych – Inowrocławia, Świecia czy Solca
Kujawskiego.
Delimitację BTOM na podstawie sumarycznego wskaźnika urbanizacji
uzupełniono o analizę powiązań funkcjonalnych. Jako miernik tych powiązań przyjęto dojazdy do pracy (zob. rysunek 9 oraz rysunek 10.II).
Ustalając finalny przebieg granic, podjęto decyzję o włączeniu gminy
Aleksandrów Kujawski i miasta Ciechocinek, charakteryzujących się z jednej strony wysokim poziomem zurbanizowania, z drugiej zaś – słabo wykształconymi relacjami z miastami rdzeniowymi. Wskazane jest, by powiększenie wyznaczonego obszaru w kierunku południowo-wschodnim zostało
przedmiotem odrębnego badania i dyskusji. W tym kontekście na uwagę zasługuje również gmina Solec Kujawski, którą włączono w granice BTOM,
pomimo że nie spełniała przyjętych do analizy kryteriów delimitacji. Tym,
co zadecydowało o włączeniu gminy w granice metropolii, jest bezpośrednie
9
Należy podkreślić, iż w kontekście migracji wahadłowych potencjalny zasięg obszaru
oddziaływania miasta, wyrażony izochroną średniego czasu dojazdu, zależny jest od rangi
ośrodka rdzeniowego. Stąd dla miast tej wielkości przyjęto zasięg izochrony 50 minut średniego czasu dojazdu, odpowiadający zadowalającej dostępności miasta (Komornicki, Śleszyński, 2009).
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
74
Dariusz Sokołowski, Renata Jaroszewska-Brudnicka, Wieńczysław Gierańczyk…
I
Gęstość zaludnienia
w 2010 r.
obszary miast
nie uwzględnione
w analizie
25
50
75
Liczba podmiotów
gospodarczych
w 2010 r.
obszary miast
nie uwzględnione
w analizie
100 osób/km
2
62
71
Gęstość sieci kanalizacyjnej na obszarach
bezleśnych w 2010 r.
89 /1000 mieszk.
V
obszary miast
nie uwzględnione
w analizie
20
40
60 km/100km
obszary miast
nie uwzględnione
w analizie
0
10
20
30 ‰
Mieszkania oddane
do użytku
w latach 2006-2010
(średniorocznie)
III
52
II
Saldo migracji ogółem
w latach 2001-2010
(średnioroczne)
IV
obszary miast
nie uwzględnione
w analizie
1,0
2,0
3,0
4,0 /1000 mieszk.
VI
Wskaźnik sumaryczny
w 2010 r.
2
obszary miast
nie uwzględnione
w analizie
-0,6
-0,2
0,2
0,6
1,0
brak sieci
Rysunek 8. Natężenie procesów urbanizacyjnych na obszarze objętym analizą
Źródło: opracowanie własne na podstawie danych GUS.
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
Delimitacja Bydgosko-Toruńskiego Obszaru Metropolitalnego…
I
Dojazdy do pracy w Bydgoszczy w 2006 r.
(udział przyjeżdżających do pracy
w liczbie zatrudnionych w gminie zamieszkania)
obszary miast
nie uwzględnione
w analizie
IV
Udział przyjeżdżających
5,0
10,0
15,0
Udział przyjeżdżających
5,0
10,0
15,0
20,0 %
Wyjazdy do pracy z Bydgoszczy w 2006 r.
(udział wyjeżdżających do pracy
w liczbie zatrudnionych w mieście)
obszary miast
nie uwzględnione
w analizie
20,0 %
Dojazdy do pracy w Toruniu w 2006 r.
(udział przyjeżdżających do pracy
w liczbie zatrudnionych w gminie zamieszkania)
obszary miast
nie uwzględnione
w analizie
II
III
75
Udział wyjeżdżających
0,01
0,05
0,10
0,50 %
Wyjazdy do pracy z Toruniu w 2006 r.
(udział wyjeżdżających do pracy
w liczbie zatrudnionych w mieście)
obszary miast
nie uwzględnione
w analizie
Udział wyjeżdżających
0,01
0,05
0,10
0,50 %
Rysunek 9. Dojazdy i wyjazdy do pracy z Bydgoszczy i Torunia w 2006 r.
Źródło: GUS 2010.
sąsiedztwo z Bydgoszczą i konieczność zachowania ciągłości przestrzennej
całego układu.
Bydgosko-Toruński Obszar Metropolitalny tworzą miasta główne zwane
ośrodkami metropolitalnymi: Bydgoszcz i Toruń, oraz zbiór jednostek osadniczych zintegrowanych z nimi funkcjonalnie i przestrzennie. Stanowią je 24
jednostki administracyjne: 15 gmin wiejskich, osiem miejsko-wiejskich
i jedno miasto (rysunek 11). Obszar BTOM zajmuje powierzchnię
4 140 km2, co stanowi 23% powierzchni województwa, zaś wg stanu na koniec 2010 r. w jego granicach zamieszkiwało 895 tys. osób, tj. 42,6% mieszAUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
Dariusz Sokołowski, Renata Jaroszewska-Brudnicka, Wieńczysław Gierańczyk…
76
kańców województwa (w tym 27,1% stanowi ludność ośrodków rdzeniowych). Warto jednak podkreślić, że faktyczna granica analizowanego obszaru metropolitalnego, ma charakter strefy, w której dynamicznie dokonują się
zmiany i przekształcenia. Można przyjąć, że ta granica będzie się oddalać od
ośrodków rdzeniowych, powiększając zasięg obszaru metropolitalnego10.
Obszar objęty intensywnymi procesami urbanizacji
Strefa wpływów miast - dojazdy do pracy
I
II
Rysunek 10. Zasięg przestrzenny ciągłego przestrzennie obszaru objętego intensywnymi procesami urbanizacji oraz intensywnych dojazdów do pracy do
Bydgoszczy i Torunia
Źródło: opracowanie własne.
WNIOSKI
Cechą charakterystyczną współczesnego etapu rozwoju społeczno-gospodarczego Polski jest wzrastająca rola metropolii i kształtujących się
pod ich wpływem obszarów metropolitalnych. Te specyficzne pod względem funkcjonalnym układy osadnicze koncentrują z reguły większość kapitału społecznego i ekonomicznego swoich regionów i są jednocześnie – jak
określa się w koncepcjach przestrzennego zagospodarowania – „motorami
rozwoju” społeczno-gospodarczego kraju i integracji z gospodarką
światową.
Bydgoszcz i Toruń stanowią unikalny w skali kraju układ osadniczo-funkcjonalny, początkowo zwany aglomeracją bydgosko-toruńską, współcześnie – Bydgosko-Toruńskim Obszarem Metropolitalnym. O ile na prze10
Podobne wnioski sformułował Liszewski (2005) w kontekście delimitacji obszaru metropolitalnego Łodzi.
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
Delimitacja Bydgosko-Toruńskiego Obszaru Metropolitalnego…
77
łomie lat 60. i 70. XX w.11 – w czasie, kiedy powstawały pierwsze opracowania na ten temat – procesy urbanizacyjne na obszarze pomiędzy Bydgoszczą a Toruniem były słabo zaawansowane, o tyle w okresie transformacji
zahamowane zostały procesy koncentracji rdzeniowej i nastąpił wzrost gęstości zjawisk oraz natężenia procesów na obszarach położonych poza głównymi ośrodkami, w tym między nimi. Konstatacja ta jest najważniejszym
wnioskiem poznawczym wynikającym z przedstawionych badań. Potwierdzają to, uszczegóławiają i uzupełniając, wydłużając jednocześnie okres analizy, wyniki niektórych wcześniejszych badań dotyczących określonego
układu (z ostatnich kilkunastu lat). Kwestia intensyfikacji procesów wewnątrz układu była jednak na ogół niedoceniana bądź niedostrzegana przez
autorów licznych opracowań, które dotyczyły ogółu aglomeracji miejskich/obszarów metropolitalnych w Polsce. Powodem tego był zapewne ciągle jeszcze niewielki, w porównaniu do obszarów metropolitalnych np. Warszawy czy Krakowa, stopień natężenia zjawisk i procesów obserwowanych
pomiędzy Bydgoszczą i Toruniem. Wzrost stopnia wewnętrznej spójności
układu jest jednak wyraźny i postępujący.
Rysunek 11. Strefa oraz wyznaczony zasięg Bydgosko-Toruńskiego Obszaru Metropolitalnego
Źródło: opracowanie własne.
11
Stan taki utrzymywał się jeszcze przez co najmniej dwie dekady.
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
78
Dariusz Sokołowski, Renata Jaroszewska-Brudnicka, Wieńczysław Gierańczyk…
Wnioskiem metodycznym płynącym z opracowania jest adekwatność zestawu względnie niewielkiej liczby cech diagnostycznych do delimitacji obszaru metropolitalnego, który – wobec braku powszechnie obowiązującej
definicji – może być utożsamiany z tradycyjnie pojmowaną aglomeracją
miejską (pomija się tu kwestię samego zdefiniowania i określenie kryteriów
identyfikacji ośrodków metropolitalnych). Za najważniejsze uznano wskaźniki reprezentujące stan i/lub dynamikę zjawisk reprezentujących zwłaszcza
takie kategorie jak: 1) przekształcenia przestrzeni i gospodarki oraz wynikające z nich zmiany stylu życia mieszkańców (urbanizacja obszarów podmiejskich), obserwowane na ogół w postaci intensyfikacji natężenia zjawisk,
oraz 2) związki funkcjonalne między miastem (miastami) centralnym i jego
zapleczem, reprezentowane, zwłaszcza wobec braku innych adekwatnych
mierników, przez dojazdy do pracy.
Traktując wyniki niniejszej delimitacji w kategoriach weryfikacji wcześniejszych dokonań w tym zakresie, stwierdzono, że w większości z ostatnich
prac zaznaczono dość wąski zasięg przestrzenny układu, często ograniczając
go do pasa gmin bezpośrednio otaczających Bydgoszcz i Toruń (Swianiewicz, Klimska, 2005; Smętkowski, 2007; Komornicki, Śleszyński, 2009).
Wynika to najprawdopodobniej z położenia większego nacisku na stan aktualny, przy mniejszej wadze przypisanej dynamice zjawisk, oraz z pewnego
niedocenienia powiązań funkcjonalnych. W pewnym stopniu taka sytuacja
jest też rezultatem nieuwzględnienia – w opracowaniach delimitujących ogół
obszarów metropolitalnych w Polsce – lokalnej specyfiki obszaru bydgosko-toruńskiego (występowanie rozległych terenów leśnych).
Najstarsze delimitacje mają charakter wyłącznie historyczny, z uwagi na
odmienne realia polityczne i społeczno-gospodarcze tamtych czasów, na
ogół zawężony zestaw zastosowanych wskaźników, a także na wysoki stopień ich dezaktualizacji. Ich wartość polega głównie na pokazaniu, że
wspólne rozpatrywanie układu funkcjonalno-osadniczego Bydgoszczy
i Torunia ma blisko półwieczną tradycję, a zatem BTOM nie jest wyłącznie
tworem planistycznym początku XXI w.
Wnioski płynące z rozważań zawartych w niniejszym opracowaniu, stanowią podstawę do tego, by stwierdzić, że:
1. Koncepcja BTOM nie jest nowa; od drugiej połowy lat 60. XX w. zespół osadniczy Bydgoszczy z Toruniem był uwzględniany w większości
opracowań – pod różnymi nazwami, najczęściej jako aglomeracja miejska, a w ostatnich latach jako obszar metropolitalny.
2. Cechą szczególną obszaru pozostaje jego mała zwartość i niskie wskaźniki intensywności zagospodarowania pomiędzy dwoma głównymi
ośrodkami miejskimi (konsekwencja rozległych terenów leśnych).
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
Delimitacja Bydgosko-Toruńskiego Obszaru Metropolitalnego…
79
3. Do końca lat 80. XX w. tereny położone pomiędzy Bydgoszczą i Toruniem były słabo zurbanizowane, w związku z czym aglomeracja rozpatrywana jako całość nie wykazywała ciągłości przestrzennej; uzasadnione było traktowanie jej jako dwóch układów monocentrycznych.
4. Rozwój głównych miast układu osadniczego do początku okresu transformacji systemowej następował głównie w kierunkach „od siebie”.
5. W okresie transformacji systemowej nastąpiła dynamizacja procesów
w obrębie układu, przejawiająca się m.in. w postaci zmiany relacji ludnościowych między rdzeniem a obszarami otaczającymi (wzrost zaludnienia gmin podmiejskich i spadek udziału zaludnienia głównych
miast), rozwoju budownictwa i infrastruktury, ponadprzeciętnej aktywności gospodarczej w porównaniu do innych obszarów wiejskich itp.
Należy podkreślić, że w ostatnich dwóch dekadach nastąpiła intensyfikacja wymienionych procesów zarówno w obszarach zewnętrznych
w stosunku do Bydgoszczy i Torunia, jak i pomiędzy nimi, co prowadzi
do wzrostu stopnia integralności przestrzennej całego układu.
Mimo określonych niedostatków badanego układu osadniczo-funkcjonalnego, które sprawiają, że nie można go dotychczas określić jako
w pełni zintegrowany bipolarny obszar metropolitalny, można zakładać, że
stanie się on w przyszłości:
− regionalnym biegunem wzrostu generującym impulsy rozwojowe na otaczające obszary,
− ogniwem transmisji innowacji w wyniku absorpcji innowacji zewnętrznych (globalnych) i krajowych, a następnie centrum generowania ich
wpływu na otaczające obszary,
− elementem wzmacniającym konkurencyjność województwa kujawsko-pomorskiego w układzie krajowym i zagranicznym.
Tym samym kształtujący się obszar metropolitalny w województwie kujawsko-pomorskim będzie ważnym czynnikiem rozwoju tego regionu, stanowiąc jednocześnie istotny składnik w sieci metropolii krajowych o wzrastającym potencjale.
LITERATURA
Bańkowska B. (1974), Próba wyodrębnienia konurbacji bydgosko-toruńskiej, [w:] Rozwój
wielkich aglomeracji w Polsce, t. 1: Konurbacja bydgosko-toruńska, IPP Politechniki
Warszawskiej, PWN, Warszawa.
Centralny Urząd Planowania (1990), Studia do planu przestrzennego zagospodarowania kraju, Warszawa.
Eberhardt P., Gontarski Z., Siemiński J. (1973), Koncepcje delimitacji aglomeracji miejskich
w Polsce, „Biuletyn KPZK PAN”, 79, 187–219.
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
80
Dariusz Sokołowski, Renata Jaroszewska-Brudnicka, Wieńczysław Gierańczyk…
Gierańczyk W. (2009), Warunki życia ludności bydgosko-toruńskiego obszaru metropolitalnego [w:] Maik W. (red.), Aglomeracje miejskie w Polsce na przełomie XX i XXI wieku. Problemy rozwoju, przekształceń strukturalnych i funkcjonowania, WSG, Bydgoszcz.
Gontarski Z. (1980), Obszary metropolitalne w Polsce, „Biuletyn KPZK PAN”, 109.
GUS (1970), Regiony ekonomiczno-statystyczne. Przekroje regionalne stosowane w opracowaniach GUS, Warszawa.
GUS (1972), Statystyka układów regionalnych, „Statystyka Regionalna”, 33.
GUS (1981), Aglomeracje miejskie 1979, Departament terenowych organów statystyki, Warszawa.
Instytut Kształtowania Środowiska (1974), Planowanie aglomeracji miejskich w Polsce – raport o założeniach rozwoju, Warszawa.
Instytut Kształtowania Środowiska (1975), Planowanie aglomeracji miejskich w Polsce – materiały metodyczne, Warszawa.
Jaroszewska-Brudnicka R. (2009), Przemiany społeczno-przestrzenne obszarów wiejskich
w przestrzeni metropolitalnej Bydgoszczy i Torunia, [w:] Maik W. (red.), Aglomeracje
miejskie w Polsce na przełomie XX i XXI wieku. Problemy rozwoju, przekształceń
strukturalnych i funkcjonowania, WSG, Bydgoszcz.
Kiełczewska-Zaleska M. (1952), Województwo bydgoskie, Wiedza Powszechna, Warszawa.
Komornicki T., Śleszyński P. (2009), Typologia obszarów wiejskich pod względem powiązań
funkcjonalnych, [w:] Bański J. (red.), Analiza zróżnicowania i perspektyw rozwoju obszarów wiejskich w Polsce do 2015 roku, Studia Obszarów Wiejskich, 16, 9–37.
Leszczycki S., Eberhardt P., Heřman S. (1971), Aglomeracje miejsko-przemysłowe w Polsce
1966–2000, „Biuletyn KPZK PAN”, 67.
Liszewski S. (2005), Delimitacja obszaru metropolitalnego Łodzi, [w:] Bald K., Markowski T. (red), Obszar metropolitalny Łodzi – wyzwania i problemy, „Biuletyn KPZK
PAN”, 215.
Litowski G. (1980), Integracja ekonomiczna i społeczna miast na przykładzie Bydgoszczy
i Torunia, Wydawnictwo UMK, Toruń.
Maik W., Sokołowski D., Brudnicki R. (1996), Proces transformacji gospodarki i zmiany
struktury przestrzennej aglomeracji Bydgoszczy i Torunia, [w:] Korcelli P. (red.),
Aglomeracje miejskie w procesie transformacji, t. 2, Zeszyty Instytutu Geografii
i Przestrzennego Zagospodarowania PAN, 42, 57–92.
Namysłowski J. (1980), Ośrodki codziennych dojazdów w systemie miast nad Wisłą, „Acta
Universitatis Nicolai Copernici, Geografia”, 15.
Namysłowski J. (1982), Systemy lokalne nad dolną Wisłą, „Acta Universitatis Nicolai Copernici, Geografia”, 17.
Plan zagospodarowania przestrzennego woj. kujawsko-pomorskiego (2003), Kujawsko-Pomorskie Biuro Planowania Przestrzennego i Regionalnego we Włocławku, Włocławek.
Smętkowski M. (2007), Delimitacja obszarów metropolitalnych w Polsce, [w:] Kudełko J.
(red.), Uwarunkowania rozwoju Rzeszowskiego Obszaru Metropolitalnego w systemie
społeczno-gospodarczym i innowacyjnym województwa podkarpackiego, Prace KNE,
22, PAN – Oddział w Krakowie.
Smętkowski M., Gorzelak G., Jałowiecki B. (2009), Metropolitan areas in Poland – diagnosis and recommendations, „Studia Regionalne i Lokalne”, 37–58.
Sokołowski D. (1988), Próba delimitacji konurbacji bydgosko-toruńskiej w świetle dotychczasowych badań i planowanych zamierzeń rozwojowych, maszynopis, UMK, Toruń.
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
Delimitacja Bydgosko-Toruńskiego Obszaru Metropolitalnego…
81
Sokołowski D., Stachowski J. (1993), Aglomeracja bydgosko-toruńska w latach 1970–1988,
„Acta Universitatis Nicolai Copernici Geografia”, 25.
Sokołowski D. (2006), Funkcje centralne i hierarchia funkcjonalna miast w Polsce, Wydawnictwo Naukowe UMK, Toruń.
Sokołowski D. (2009), Aglomeracja bydgosko-toruńska w strukturze osadniczej kraju i regionu, [w:] Maik W. (red.), Aglomeracje miejskie w Polsce na przełomie XX i XXI wieku.
Problemy rozwoju, przekształceń strukturalnych i funkcjonowania, WSG, Bydgoszcz,
203–229.
Strategia Rozwoju Kraju 2007–2015 (2006), Ministerstwo Rozwoju Regionalnego.
Swianiewicz P., Klimska U. (2005), Społeczne i polityczne zróżnicowanie aglomeracji w Polsce – waniliowe centrum, mozaika przedmieść, „Prace i Studia Geograficzne”, 35,
45–70.
THE HISTORICAL BACKGROUND OF THE DELIMITATION OF THE
BYDGOSKO-TORUŃSKI METROPOLITAN AREA
A b s t r a c t. The paper focuses on the bydgosko-toruński composition of the functional and
settlement aspects analyzed from the perspective of history and of the contemporary conditions determining the borderlines of this area. The appearance of the term of ‘the bydgosko-toruńska agglomeration’ at the turn of the 1960s and 1970s initiated a debate on the legitimacy of the isolation of the analyzed composition and treating it either as a whole or separately. The contemporary delimitation of the BTOM was worked out based on the aggregate
urbanization index and was completed with the analysis of the functional connections – commuting to work.
K e y w o r d s: the bydgosko-toruńska agglomeration, metropolitan area, functional and spatial connections.
AUNC, EKONOMIA XLV nr 1 (2014) 59–81
2