Queen - A Day at the Races (1976)

Ik hoor ook bij de club die A Day At The Races wat beter vind dan A Night At The Opera. Dat komt omdat hier geen echt mindere songs op staan. Alles is (best) goed tot ijzersterk. Ook de productie vind ik beter. Een mooi helder en warm geluid heeft deze plaat. En ze pakken hier slim sterke stukken van de voorgangers en laten die terugkomen of voegen het samen. Zo ontwikkelen ze hun eigen Queen sound verder op dit album.

Het voorbeeld daarvan is Somebody To Love, waar je rockopera elementen van Bohemian Rhapsody in terug hoort. Dit nummer heb ik altijd erg goed gevonden. The Millionaire Waltz is een soort rock/opera/wals. Ook deze song is geslaagd en goed neergezet. Gelukkig staat er ook nog klassieke Queen hardrock op in de vorm van het geweldige Tie Your Mother Down en het sterke White Man. Verder zijn You Take My Breath Away & Good Old Fashioned Lover Boy ook zeker het vermelden waard: mooie nummers zijn dat. Een prima en afwisselend album dus!

Beste album van Queen tot dat moment, en misschien zelfs wel overall. Hierna werden ze publiekelijk bezit en gingen de albums commerciëler klinken en minder artistiek.

En eerst kant b en daarna kant a afspelen brengt dit album zelfs nog een niveau hoger.

Dat is dan jouw mening. Ik ga voor Sheer Heart Attack als beste album, goed gevolgd door Queen I en Queen II en dan volgt ADATR!

Soort van afsluiting van een heel sterke periode.
En een stukje compacter dan voorganger Opera.
Hier trekt Queen zich nog weinig aan van trends en is de inspiratie erg groot.
Overtuigende hardrock met frivole zijsprongen. Met name Freddie is geweldig op dreef vind ik.
Somebody To Love en het misschien wat bedachte, maar heel vernufte The Millionair Waltz zijn heel sterk.
Op de laatste song hoor je een beetje de insteek van Boh Rap terug.
Natuurlijk een heel ander nummer, maar hier komt ook weer een hardrock passage in voor, om dan weer terug te keren naar een rustpuntje en de beginnende Wals.

News Of The World van een jaar later is ruwer en de band meer naakt. Met Darkzone eens dat de echte artistieke tijd dan achter hun ligt.
Queen werd groter en dat was verdiend, maar de albums werden er uiteindelijk niet beter op.

Dit is één van de meer hardrock-gerichte platen van Queen, een echte May-plaat. Mooi in evenwicht met de wat meer experimentelere Mercury-nummers. Ook dé plaat van Queen met de meeste slidegitaar. Volgens mij ook de eerste plaat waar Taylor ook gitaar speelt. Ook de plaat met de langste pianoballad.

Een plaat dus met genoeg van alles om een echte consistente en gebalanceerde plaat te zijn.

Ook hier weer een liefdesliedje van Deacon; You and I is een logisch vervolg op You're My Best Friend.
Deze plaat is samen met Queen II wat mij betreft het beste wat de band heeft gemaakt. Een plaat die ik met veel gemak en plezier van voor naar achter afluister.

Interessant is wel dat op beide platen May het intro verzorgt. Op Queen heet het Processioen en is het ook echt een aparte track, op A Day at the Races heet het Introduction en is het onderdeel van Tie Your Mother Down. In deze introductie komt de riff van White Man aan bod en het andere thema is ook het eindthema van Teo Torriate. Alleen in de jaren 70 werden dit soort subtiliteiten toegepast.

Afgelopen week met mijn oudste zoon al mijn lp’s eens doorgesnuffeld. Ik had ze van zolder gehaald om weer eens te bekijken. Samen hebben we echt een hele avond allerlei albums doorgenomen, beluisterd, besproken en de hoezen bekeken. Dat is een mooi iets om met je kind mee te mogen maken. Waardevol.

Hij mocht er een aantal uitkiezen om mee naar zijn woonplaats te nemen. Mooie was dat toen ik hem vroeg waarom hij juist nou ‘die albums’ meenam hij vertelde dat hij ze gekozen had vanwege de verhalen die ik hem had verteld. De verhalen die bij die albums horen. Mooi.

Er lag één album stilletjes onder zijn stapel. Toen ik deze zag liggen heb ik hem verteld dat hij alles mocht uitkiezen behalve die. Het was namelijk mijn allereerste lp van mezelf. Ik was 9. Ik heb door dat album een basis gelegd voor mijn muzikale luisterleven. Alleen al die majestueuze opening.. Ik heb mij verwonderd over die toch wel geweldige maar vreemde zanger. Die vier mysterieuze mannen op de foto van de binnenhoes en de getekende vier dezelfde mannen op de sleeve.

Ik kwam in fantasie werelden terecht van de liefde, swingende lantarens, vreemde moeders, iemand om van te houden, Indianen en Japan. En na al dat geweldige geweld weer een majestueuze afsluiting. Ik ken elke kras, elke groef, elke tik op dit vinyl wat in mijn bezit is.

Mijn zoon keek mij eens aan en zonder wat te zeggen gaf hij hem terug. Op een dag, vroeger of later, komt hij heus wel in zijn bezit.

Dus vanochtend heb ik de hoes voorzichtig afgestofd, opgepoetst en opgehangen in een platenlijst en in de woonkamer gehangen. Daar hoort hij. Niet op zolder.

Dit album is mijn muzikale basis. Ik hou van dit album.

Mooi verhaal, meneer. Bijzonder om te lezen.

Dit album bewijst nog maar eens dat Queen meer is dan de "bekende singles".
Bedwelmend goed is You Take My Breath Away en The Millionaire Waltz .
Het enige wat mindere nummer is Drowse, maar met 9/10 sterke songs mogen we enkel zeer tevreden zijn.

Na herbeluistering en waardering per nummer een halfje erbij:
8 Tie Your Mother Down
5 You Take My Breath Away
6 Long Away
6 The Millionaire Waltz
6 You and I
8 Somebody to Love
8 White Man
7 Good Old-Fashioned Lover Boy
6 Drowse
7 Teo Torriatte (Let Us Cling Together)
6,7 gemiddeld

Sequel van A Night At The Opera. A Day At The Races is net als zijn voorganger vernoemd naar een film van The Marx Brothers. Een van deze broers ontmoette ooit de heren van Queen en was aangenaam verrast dat zij hun albums naar hun films vernoemde. De volgende film zou The Rolling Stones' Greatest Hits gaan heten. Benieuwd hoe de heren van Queen zich hier uit zouden redden.

Afijn, A Day At The Races. Een waardige opvolger van A Night At The Opera. De verrassing is er wel een beetje af maar de ingrediënten zijn als vanouds. Van alles wat, maar geweldige songs en allemaal prachtig uitgevoerd. You Take My Breath Away vind ik toch wel het allerfraaist. En Long Away is toch wel een hidden gem.

Ik heb een lichte voorkeur voor de eerste 2 albums en News Of The World maar Queen heeft mij bij leven van Freddy Mercury nog nimmer teleurgesteld. Zelfs Hot Space vind ik top. Een enorm veelzijdige band die veel, veel groter was dan de som der delen.

Queen met Paul Rodgers en Adam Lambert is niet aan mij besteed. Wel volg ik Brian May want hij behoort tot mijn top 3 gitaristen. Benieuwd naar de Starfleet reissue.

Queen vierde zijn hoogtijdagen tijdens mijn puberteit en pubertijd. Maar ik had er niet zoveel mee. Glamrock was nou eenmaal niet in bij mij op school. Zelfs Bohemian Rhapsody van voorganger A Night At The Opera was niet echt populair. Te min voor een VWO leerling.

Later ben ik daar deels op terug gekomen. Zeker de eerste twee albums van Queen vind ik fraai. A Day At The Races bevat echter ook een aantal nummers die ik kan waarderen. Een echte Queen fan? Nee, dat niet.

Het album vormt een aanvulling op de voorganger lees ik in Wikipedia. Nooit geweten, maar er zit wel wat in. Zie het bericht hierboven.

Opener Tie Your Mother Down hoort zeker bij de fraaie Queen songs. Het wat steviger werk van Queen geniet mijn voorkeur. You Take My Breath Away is daarom minder mijn ding maar bij Long Away fleur ik weer enigszins op.

Het fraaie van Queen vind ik ook de meerstemmige zangopnames die steevast klinken als een klok onder aanvoering van de stem van Freddy Mercury. Het handelsmerk.

De wals klinkt echt door in The Millionaire Waltz. 1,2,3,1,2,3. Somebody To Love, prachtig, net als White Man.

Good Old-Fashioned Lover Boy. Opnieuw een hoofdrol voor Mercury die een aantal van de songs op dit album ook heeft geschreven. Drowse is het dan weer niet voor mij en dat geldt ook voor Teo Torriatte

Een album met uitersten. Dat heb ik met meer Queen albums.

Bij mij was Queen razend populair op school en ik was ook fan, toch van de eerste 6 albums.
Queen kon verschillende stijlen samen brengen wat dit album aantoont. A Day at the Races vind ik in zijn geheel nog steeds een prima album al vind ik de vorige 3 nog wat beter.

Op mijn eigen site www.jorros-muziekkeuze.nl verscheen vorig jaar het volgende relaas:

Toen ik lang geleden voor het eerst luisterde naar het album 'A Day at the Races' van de legendarische Britse groep Queen, uitgebracht in 1976, was ik niet echt onder de indruk door de theatrale flair en de eclectische mix van muziekstijlen die het belichaamt. Inmiddels is dat veranderd. Dit album, dat als een spirituele opvolger van hun eerdere meesterwerk 'A Night at the Opera' dient, is een grandioze vertoning van muzikaal vakmanschap en artistieke durf.

**Tie Your Mother Down** - De openingstrack start met een energiek en opvallend gitaarintro dat je meteen grijpt. Zodra het nummer echt begint, word je overweldigd door de kracht en drive van de muziek. Het is een geweldige rocktrack die de toon zet voor het album en toont Queen's vermogen om stevige muziek te maken.

**You Take My Breath Away** - Dit nummer vormt een groot contrast met het openingsnummer. Het is een zachtere ballade, waarin de mooie zang van Freddie Mercury centraal staat. Hoewel ik het persoonlijk iets minder sterk vind dan sommige andere nummers op het album, is het niet te ontkennen dat de emotionele diepgang en de zangprestatie van hoge kwaliteit zijn.

**Long Away** Met "Long Away" komt het album weer op gang met meer energie. De gitaar en zang zijn opnieuw uitstekend. Het nummer heeft een aanstekelijk ritme en de harmonieën zijn typisch voor Queen, waardoor het een genot is om naar te luisteren.

**The Millionaire Waltz** - Dit is een fantastisch nummer vol dynamische wendingen en muzikale verrassingen. Het begint vrij rustig maar bouwt op naar complexere arrangementen. De overgangen tussen verschillende muzikale stijlen zijn vloeiend en tonen de unieke creativiteit van de band.

**You and I** - Dit nummer is misschien niet het hoogtepunt van het album, maar het is nog steeds een prettig luisterbare track. Het heeft een relaxte vibe en een catchy melodie die zorgt voor een lichte, luchtige sfeer tussen de meer intense nummers.

**Somebody to Love** - Een van de hoogtepunten van het album. Dit nummer is echt een showcase voor Mercury's vocale kracht en het koorachtige achtergrondgezang. De gospelinvloeden geven het nummer een diepe emotionele lading en maken het tot een memorabele luisterervaring.

**White Man** - Dit nummer is sterker in de tekst dan in de muzikale uitvoering. Het behandelt zwaardere thema's en heeft een meer serieuze toon. Hoewel het niet zo sterk is als de andere tracks, biedt het nog steeds interessante inzichten en een krachtige boodschap.

**Good Old-Fashioned Lover Boy** - Een luchtiger nummer dat doet denken aan vroegere tijden. Het is speels en charmant, maar haalt net een voldoende door de wat minder indrukwekkende muzikale diepgang vergeleken met de rest van het album.

**Drowse** - Dit nummer is prachtig ingetogen. Het heeft een rustige, dromerige sfeer die echt een moment van bezinning biedt. De subtiele uitvoering en de introspectieve tekst maken het tot een van de meer ondergewaardeerde juweeltjes op het album.

**Teo Torriatte (Let Us Cling Together)** - De afsluiter van het album is een bijzonder nummer. Het mixt Engelse en Japanse teksten, wat zorgt voor een unieke en verbindende ervaring. De melodie is zacht en het nummer bouwt op naar een hoopvolle climax.

'A Day at the Races' is een album dat rijk is aan zowel muzikale innovatie als culturele expressie. Het slaagt erin om je te vermaken en tegelijkertijd diepgaand aan het denken te zetten. Elk nummer draagt bij aan een groter narratief dat de luisteraar meeneemt op een reis door verschillende emoties en gedachten. Dit album blijft een tijdloze klassieker die de unieke en onvervangbare plaats van Queen in de muziekgeschiedenis bevestigt.