Gosford Park (2001)

Soort vroege pilot van Downton Abbey zou je kunnen zeggen. Al moest ik af en toe ook wel aan The Remains of the Day van James Ivory denken. Maar dat was een serieus persoonlijk drama, tegen de achtergrond van de Britse politieke verhoudingen aan het eind van de jaren dertig.

In deze film gaat het om niets, en gebeurt er eigenlijk ook niets. Robert Altman heeft een gelikte film gemaakt over het functioneren van de Britse upperclass op een groot landgoed, waar bovengronds iedereen een eigen agenda heeft en benedengronds het personeel ook zijn eigen standsverschillen in stand houdt. Leuk, maar we hebben het allemaal al zo vaak gezien. Denk alleen al aan het onvolprezen Brideshead Revisited (1981).

Toch is het geen probleem om je een uurtje of twee in deze vakkundig in elkaar gezette tijdmachine onder te dompelen en dan valt er veel te genieten. Al was het alleen al de fenomenale cast. Zie dat maar eens bij elkaar te krijgen in één film: Maggie Smith, Michael Gambon, Emily Watson, Kristin Scott Thomas, James Wilby, Laurence Fox, Stephen Fry, Alan Bates, Derek Jacobi, Helen Mirren, Jeremy Swift en nog een heleboel anderen. En natuurlijk Kelly Macdonald als het dienstmeisje Mary, naar wie het altijd leuk kijken is en je kunt genieten van haar heerlijke Schotse accent. Zij is min of meer een centrale figuur, maar haar rol is weer te klein om echt op te focussen. Dat is ook net het probleem van deze film, er is eigenlijk niemand om je mee te indentificeren. Dus blijf je er wat onaangedaan naar zitten kijken, als naar een fraai plaatjesboek uit het verleden, waar je verder niks mee hebt.

Wat nog wel aardig is, is de personage van Ivor Novello. In de film een acteur en liedjeszanger, waar iedereen idolaat van is (het personeel dan, niet de gasten) en in de coulissen naar staat te luisteren. Het zegt ons niets. Maar in de tijd van de film, zo begin jaren dertig, was het een soort godheid die samen met Noel Coward, een andere godheid, de hele Britse theaterwereld beheerste. Hij was een briljant acteur, componist en liedjesschrijver en een flink aantal liedjes zijn in deze film te horen en worden door zijn personage Jeremy Northam op de piano ten gehore gebracht. Het levert een prachtige soundtrack op en een fraaie hommage van Altman aan deze inmiddels vergeten theatermaker.

Film die kadert in de "Upstairs, Downstairs"- stroming.

Al heel dikwijls dit thema voorgeschoteld gekregen, doorgaans van Britse makelij, maar niet altijd, zoals bij deze Altman, die er toch wel een aparte film van maakte.

Vanaf de eerste minuut wordt ge overspoeld door een zondvloed aan personages die, in korte shots (en zo gaat het meestal door) worden voorgesteld, wat reeds een tip naar hun situatie binnen hun leefwereld en naar hun karakter moet oplichten en waarvan er meerdere, volgens de huisregels, dezelfde naam dragen.

Eigenlijk geen prettige start en het vergt aandacht om het intrige dat de klassieke ingrediënten van het klassenonderscheid behandelt en er wat melodramatiek aan toevoegt, te blijven volgen.

Een pak Britse sterren in een film die me al te Barok overkwam.

Perfecte whodunnit film, die bij elke herziening leuker word

Oef.

De oudere Altmans deden mij niet zoveel, dus maar eens een wat recentere proberen. Bij deze film altijd het beeld gehad van een stijlvolle whodunnit, zo werd hij vroeger toch omschreven. Ieder zijn ding natuurlijk, maar dit zou ik nooit te nimmer stijlvol willen noemen.

De film oogt als een Britse TV serie uit de jaren 70, gaande over de pompeuze Britse high class in de jaren '30. Veel muffer dan die combinatie is moeilijk te vinden vrees ik. Visueel echt een énorme tegenvaller. Ook de muziek sluit daar naadloos bij aan, wat niet erg positief is.

Een whodunnit noemen is ook een loopje nemen met de realiteit. Het is eerder een whenisitfinallygoingtohappen. Pas een dikke 75 minuten into de film krijg je eindelijk de moord. Komt natuurlijk omdat elk personage een keer met elk ander personage moet gepraat hebben (met wat verdachtmakende dialogen) en aangezien er een cast van minstens 20 is neemt dat zijn tijd in beslag.

Grappig vond ik het ook niet zo. Ik zag de humor wel, kon er alleen niet om lachen. En eens het whodunnit gedeelte start blijkt dat ook een redelijke sof te zijn. Rest een ruime cast vol bekende koppen. De meeste doen het wel aardig, maar om nu te zeggen dat er echt geweldig geacteerd wordt gaat ook wat ver.

Nee, niet mijn soort film dit. Zeg het niet vaak, maar doe mij maar de oude Altman dan. Ook niet geweldig maar wél frisser dan dit.

0.5*

In afgezwakte vorm ben ik het met Onderhond eens...Het wordt netgens spannend, je zit je maar af te vragen wanneer er iets gaat gebeuren en het aantal karakters is gewoon te groot. Wanneer ze, idd +/- 20, allemaal in stelling zijn gebracht, komen eigenlijk maar weinig subplots, in dit geval dus motieven, echt goed uit de verf. Moet eerlijk bekennen dat ik imdb er even bij heb gehouden met foto's om nou bij te houden wie precies wie is...Zo 14 jaar later overigens ook geen sinecure

Desalniettemin kan ik ook niet zeggen dat ik me heb verveeld, en ook erg veel bekende gezichten, van professors Harry Potter tot een meisje uit Trainspotting tot Tywin Lannister uit Game of Thrones =) Toch 2*

Deze whodunit speelt zich af in een Engels plattelandshuis in de jaren '30. Het is een origineel verhaal, maar de gelijkenis met Agatha Christie is overduidelijk. Toch is er één groot verschil: de bedienden zijn even belangrijk als de leden van de leisure class. In een klassieke detective hoefde je de bedienden niet eens op het verdachtenlijstje te zetten, tenzij iemand zich vermomd had. Hier wordt de draak mee gestoken wanneer de zelfingenomen inspecteur Thompson (Stephen Fry) - een parodie die vooral aan Maigret doet denken - het personeel naar huis stuurt.

In het begin moet je er goed je aandacht bij houden om alle personages en dus verdachten uiteen te houden. De moord laat lang op zich wachten. Een eerste spelletje is te raden wie vermoord zal worden. Lord William (Michael Gambon) is het logische antwoord, want dan zijn er veel verdachten met een financieel motief. De moord zelf vindt niet plaats na 75 minuten - dat is een red herring - maar na 70 minuten, wanneer Mrs Wilson (Helen Mirren) de whisky vergiftigt.

Dat moordmysterie wordt gecombineerd met kritiek op de Engelse standenmaatschappij. Je leert wat bij over de etiquette. De hoofdmeid Elsie (Emily Watson) vraagt zich af waarom haar leven volledig in het teken staat van haar meerderen. Daarnaast is er de tegenstelling tussen de oude Engelse en de nieuwe Amerikaanse rijken. De Welshe acteur en componist Ivor Novello (Jeremy Northam) heeft echt bestaan. Hij speelde de hoofdrol in zowel The Lodger (1927) als in de gelijknamige, geflopte remake uit 1932.

Ondanks de indrukwekkende multisterrencast is de echte hoofdrol voor de wat minder bekende Schotse actrice Kelly Macdonald. Zij speelt Mary, de bediende van gravin Trentham (Maggie Smith). Mary is veel slimmer dan haar werkgeeftser en de inspecteur samen, want ze lost in haar eentje het mysterie op. Dat de moordenaar ontmaskerd wordt, maar niet uitgeleverd aan de politie, komt ook wel eens voor bij Agatha Christie. Eigenlijk wordt de moord dus goedgepraat, als aanklacht tegen een systeem dat bastaardkinderen zo slecht behandelt.

De opnames zijn gemaakt in Wrotham Park in Hertfordshire, een graafschap ten noorden van Londen. Op diezelfde plek is onder andere de miniserie Sense and Sensibility geschoten, en twee afleveringen van Poirot.

Regisseur Robert Altman en scenarist Julian Fellowes - een tory in het Hogerhuis - hebben een klassiek opgebouwd misdaadverhaal gecombineerd met maatschappijkritiek en gekruid met de nodige romantiek en humor.

Een social study verpakt in een whodunnit, waarbij het laatste van minder belang is dan de premisse en de aanloop ernaar, en de verklaring achteraf. Justice served. Prachtige sfeertekening, die inderdaad een beetje doet denken aan The Remains Of The Day. Hoewel ik die laatste superieur vind in het genre. Heb denk ik nog nooit zoveel mensen via conversatietjes in het eerste halfuur geintroduceerd zien worden als in GP. Je zou bijna de weg kwijtraken... Maar aan het eind all makes perfectly sense.

toch ook wel een lange zit .

ik zeg niet dat ik me heb verveeld maar het duurt wel erg lang.

aardige film maar meer ook niet

Robert Altman's interpretatie van een Agatha Christie-achtige whodunit met Stephen Fry in de rol van Poirot. De crème de la crème van de Brits acteursgilde werd opgevoerd en dat resulteert in iets te veel aanwezig volk en alzo een heel complex plot. Zelfs op het einde was ik niet zeker wie nu precies wie was. Daardoor verliest de film heel wat power, gaan de intriges en het moordverhaal ietwat verloren, komt de clou snel en onverwacht en blijft enkel de satire op de Britse upperclass van de jaren 30 over. Gemiste kans. 2,5*

Viel niet tegen na herziening. Ik vind Gosford Park nog steeds niet behoren tot het sterkste dat Altman heeft gemaakt, maar het draagt toch onmiskenbaar zijn persoonlijke kwaliteitsstempel.

En dat is de springerige, beweeglijke, meanderende manier waarop Altman zijn werk vormgeeft; soms inzoomend op details en individuele personages, maar vaker op afstand blijvend, tekst en beeld moedwillig fragmentarisch en zonder focus presenterend, om des te beter een totaalbeeld en –sfeer te creëren. Altman is niet geïnteresseerd in individuen op zichzelf, zo lijkt het; alleen voor wat betreft hun mogelijkheden om bij te dragen aan de schets van dat algemene. En dat algemene: de wereld, de werkelijkheid, is per definitie rommelig, onoverzichtelijk, en een beetje groezelig.

De labyrintische en halfduistere krochten van het landhuis vormen een passende setting voor dit procedé, een setting die een microkosmos herbergt van een cultuur die aan het uiteenvallen is, met een vermolmde aristocratie die op zijn laatste benen loopt, en waar met de openlijke scepsis van sommige bedienden een nieuwe samenleving zich al aankondigt.

Altman ‘vermomt’ dit alles in een niet al te serieus opgezette, niet onbekend voorkomende, whodunit, waarbij dan de politie-inspecteur (hoe heet ie ook alweer) zeer nadrukkelijk niet degene is die dit gaat oplossen, en de ontknoping in zekere zin inhoudt dat inderdaad ‘de butler’ het gedaan heeft. De wraakmoord, met zijn hemeltergende aanleiding, is dan een soort afspiegeling van het opkomende bewustzijn van de lagere klasse, die het niet langer pikt, en met deze actie dondert de hele verdomde zooi – die al min of meer op instorten stond - in elkaar, en er is eigenlijk niemand, ook de upper class niet, die daar erg rouwig om is.

Maar goed, er wordt ook wel een beetje melig gedaan met die Amerikaanse regisseur die ondertussen voorbereidingen treft voor een film over een moordmysterie in een Brits landhuis, en met opgelegde geintjes als ‘Do you think he is a murderer?’ – ‘Much worse. He’s an actor’. Altman werd op latere leeftijd kennelijk wat meer relaxed, en dat had tot resultaat dat van zijn eerdere, soms heel rake sarcasme de scherpe kantjes een beetje werden afgeslepen, en er soms in flauwiteiten werd vervallen.

Het soapachtige en de rozige nostalgie die zoiets als Downton Abbey (dat ik overigens zeker niet slecht vind) aankleven, zijn hier echter ver te zoeken; Gosford Park lijkt, met zijn herhaaldelijk refereren aan films en filmmaken, eerder juist een commentaar van buitenaf te zijn, met als conclusie dat dat hele historische upstairs/downstairs gedoe van het wereldje van de Britse aristocratie, met zijn hiërarchische verhoudingen, ondoorgrondelijke etiquette en ongeschreven regels, uitstekende acteurs en filmdraken heeft opgeleverd.

Zoals gezegd, dit behoort niet tot zijn allerbeste werk, daarvoor is de spanning tussen menselijke komedie en menselijk drama denk ik niet strak genoeg; maar Gosford Park is wel degelijk een fraai staaltje vakwerk.

Ondanks een cast met allemaal grote namen vond ik deze film maar heel saai.

Veel te lang ook, er gebeurt weinig of niets.

Heb hem met moeite uitgekeken.

Toch nog anderhalve ster voor de vertolkingen.

Goed verzorgd, grote namen, maar het wil maar niet spannend worden.

Heerlijke scène als er bridge en piano werd gespeeld

Een goed drama/mysterie film...

Goed verhaal...

Goed acteerwerk...

Bekende actrice Maggie Smith en ook een bekende acteurs

Michael Gambon, Ryan Phillippe en Clive Owen ...

Goed beeld, alleen 4:3 (geen HD aanwezig)...

Klassieke achtergrond muziek, geen Dolby Digital aanwezig,

redelijk achtergrond geluid...

typisch engelse film, ik houd er van. Vele bekende acteurs al kwam niet iedereen even goed uit de verf vond ik en vond het in het begin wat chaotisch, zoveel verschillende mensen. Maggie Smith was weer geweldig, heb weer smakelijk om haar gelachen zo nu en dan Van mij had de film veel langer mogen duren

"You Brits really don't have a sense of humor do you?"

- "We do if something's funny, sir."

Veel drama, weinig mystery. Had hier vrij hoge verwachtingen van, die zijn helaas niet allemaal waargemaakt.

Een hoop rijkelui worden uitgenodigd in een landhuis. We volgen een jonge dienstmeid Mary die samen met de bediening alles draaiende moet houden. Dan wordt de heer des huises dood aangetroffen...

De film heeft typisch Britse sterren-cast. Maggie Smith, Michael Gambon, Charles Dance, Stephen Fry, Helen Mirren, Derek Jacobi... ga zo nog maar door. Kelly Macdonald vond ik het goed doen in de rol van Mary.

Gosford Park is een erg degelijke drama over klassenverschillen. Spannend wordt de film echter nooit, de moord wordt pas ruim een uur in de film gepleegd en daarna is het vrij snel duidelijk hoe alles in elkaar zit. Ik moet zeggen dat ik had gehoopt dat het net zoeits als Midsomer Murders zou zijn, in iedergeval een sfeervolle en spannende film met plot-twists en dergelijke. Het is eender een dramafilm met knipoogjes naar de Whodunnit-films. Ivor Novello en Charlie Chan in London (1934) bestaan overigens echt.

De film is goed opgenomen in mooi Panavision-formaat. Regisseur Robert Altman bedacht dat er beweging in ieder shot zou moeten zijn, om goed over te brengen hoe hectisch het was voor de bedienden. Naar mijn mening is dat goed gelukt, met name het eerste deel van de film kwam best druk over.

Bij vlagen vond ik de film moeilijk te volgen, omdat er zoveel verschillende personages zijn. Ook vond ik de bedienden stukken interessanter als die saaie snobs. Hoewel de film totaal niet spannend is, was het wel redelijk vermakelijk omdat de drama van hoog niveau is. Toch had de film heel makkelijk stukken beter gekund.

De film was niet wat ik ervan had verwacht, ik verwachte namelijk dat het echt zo'n Agatha Cristie-achtige Whodunit zou worden. Voor wat het is is Gosford Park zeker geen slechte film, vooral het acteerwerk is uitstekend.

Do stop snivelling - anyone would think you were Italian

Je hebt soms films al jaren liggen en gaandeweg ben je vergeten waarom je ze eigenlijk weer hebt gekocht. Het overkwam me in ieder geval met deze Gosford Park en het is dan altijd even checken wie de regisseur is en wat de cast is. De voornaamste reden bleek deze keer regisseur Robert Altman te zijn en dan eigenlijk vooral de status die de man in de loop der jaren heeft gekregen. Oorspronkelijk was dit bedoeld als mijn Altman doop, maar daar stak het slechte The James Dean Story een stokje voor. Fingers crossed dan maar dat deze me beter ging bevallen.

Wat uiteindelijk wel is gebeurd. Gosford Park is volgens mij wel zo'n film die je meerdere keren kunt zien om nog wat details te ontdekken die je bij de eerste kijkbeurt ontgaan waren. De stijl van Altman is dan ook ietwat chaotisch te noemen en het is zeker in het begin goed opletten wie juist wie is. Het eerste deel van de film is eigenlijk nog het leukste. De verschillen tussen de Under Stairs en de Above Stairs wereld zijn in ieder geval amusant om te zien. Halverwege de film legt de gastheer onvermijdelijk het loodje en neemt de film een andere wending. Op zich nog wel een leuk idee om hier een dubbele moord van te maken, maar het is zonde dat zeker de tweede poging (het gedoe van Robert Parks met de foto van zijn moeder op zijn nachtkastje) er net iets te dik op ligt. Sowieso krijgt de film met de komst van inspecteur Thompson (in een soort van parodie van Monsieur Hulot van Jacques Tati?) een wat vreemdere wending die niet altijd even goed matcht met hetgeen we ervoor hebben gezien. Al moet ik toegeven dat het wel eens aangenaam was om een detective voorgeschoteld te krijgen die overduidelijk niet alwetend is en de zaak hoogstwaarschijnlijk niet gaat oplossen.

Wel een heerlijke cast trouwens. Een deel van de Harry Potter franchise passeert de revue (onder andere Maggie Smith, Michael Gambon en Kelly Macdonald) waarvan vooral de eerste twee weer heerlijk op dreef zijn. Smith blijft geknipt voor dit soort rollen en ook Gambon kan lekker van zich afbijten. Vermakelijke rol ook voor Ryan Phillippe als de servant die geen servant bleek te zijn en ook Clive Owen doet het leuk. Dat is echter niet alles, want Altman en de zijnen kan ook nog rekenen op een uitstekende Emily Watson en Helen Mirren. Stephen Fry als inspecteur Thompson vond ik ietwat op het randje. Normaal gezien past zijn humor me nog wel goed, maar dit vloekte iets te hard met de rest van de film.

In ieder geval heel wat beter dan The James Dean Story, maar het had maar erg geweest als dat niet het geval had geweest. Ooit eens aan de serie van M.A.S.H. begonnen maar uiteindelijk niet meer verder gekeken omdat ik eerst is de film wou zien. Misschien is dit wel een goede keuze voor de verdere uitdieping van het oeuvre van Altman.

3,5*

Trage film met heel veel gekeuvel, weet op geen enkel moment te boeien.

teveel personages waar je mee overspoelt word en een film die verder maar niet spannend wil worden

Het acteren is goed maar wat heeft het voor zin als het thema niet wil boeien .

Ik had moeite om de rtuim 2 uur door te komen en na de aftiteling had ik toch wel zoiets van : wat is er eigenlijk allemaal gebeurt .

I'm breaking in a new maid

Wat begint als een redelijk serieus upstairs downstairs kostuumdrama verandert halverwege in een whodunnit mja ondanks de topcast werkt dit niet zo voor mij. Het levert wel wat leuke one liners op en uitzitten is geen straf maar een echt memorabele filmervaring levert dit niet op.

Altman heeft naast 'n aantal films om van te smullen, ook 'n aantal behoorlijke miskleunen gemaakt.

Deze valt wat mij betreft niet in de laatstgenoemde categorie.

Zeker ook niet z'n beste, wel 'n intelligente en vermakelijke film, met 'n cast van topacteurs die zich duidelijk als 'n vis in het water voelen in deze "who-dunnit" waarin de vraag wie het gedaan heeft maar bijzaak is.

Mooie weergave van de leegheid,verveling en onderlinge rancune van de "Upper class" in het begin van de jaren 30 in Groot Brittannie, die hier op subtiel ironische wijze worden verbeeld.

Amai, dit moet zowat de slechtste whodunit zijn die we al hebben gezien. Het duurt anderhalf uur (!!) vooraleer de moord plaatsvindt. Al die tijd passeren er tientallen personages te revue die nauwelijks uit elkaar te houden zijn en ontvouwt er zich een traag, saai en vrij zinledig tafereel van het leven als servant van de rijken. Ook na de moord blijft de mystery fan op zijn honger zitten. Alsof het moord verhaal zich ergens ver op de achtergrond afspeelde en we naar een kostuumdrama aan het kijken waren.

Ondanks de forse sterrencast valt deze film flink tegen. Het duurt al meer dan een uur voordat de aanzienlijke hoeveelheid personages enigszins is geïntroduceerd. Dan volgt een volstrekt oninteressante whodunit. Het wordt nergens ook maar enigszins spannend of interessant. Er zijn gewoon veel te veel personages en die personages beschikken over veel te weinig achtergrond om er een boeiend verhaal van te maken. Het ziet er verder wel verzorgd uit, maar weet dus helaas niet te boeien. Zonde van de op zich sterke cast.

Ik zeg het niet gauw over een film, maar dit was een langzame en saaie zit van een film. Sowieso hou ik niet van een te grote cast. Het zorgt ervoor dat ik snel mijn draad kwijt ben en niet meer kan volgen. De introductie van de personages duurt ook oeverloos lang. De film is ook erg stijf, upperclass Britain dit soort van kostuumdrama.

Te veel gelekt en gestrekt, weinig of geen schwung in het verhaal. Neen, weinig memorabele avond meegemaakt. Acteerwerk en decor was prima, maar ook na een tijdje kon het me geen moer meer schelen. Ontgoochelende prent want toen de moord eraan kwam, kon het me eigenlijk al gestolen worden. Jammer...

De eerste keer dat ik deze film bekeek (een paar jaar na de release) vond ik hem vies tegenvallen: het enige wat ik zag was de satire, en die lijkt mij altijd effectiever met een fileermes dan met een voorhamer. Sowieso ben ik over het algemeen geen liefhebber van de films van deze regisseur, dus jarenlang liet ik Gosford Park verder links liggen. Een paar weken geleden kwam ik deze film weer tegen, en vanwege z'n reputatie wilde ik hem toch wel een tweede kans geven. En feitelijk heb ik nu een totaal andere film gezien: nu draaide het meer om de individuele ambities, conversaties, frustraties en machinaties, en de uiteindelijke ontknoping (niet van het moordmysterie maar van het moederschap van Helen Mirren terwijl Clive Owen daarvan onwetend blijft) bracht tranen in mijn ogen. Superbe acteerprestaties van de hele cast, met speciale vermeldingen voor Clive Owen, Emily Watson en de visseogen van Richard E. Grant. Enige minpuntje is de inspecteur van Stephen Fry, wiens rol wel uit een andere film lijkt te komen (en op de commentaartrack van de DVD blijkt dat inderdaad ook zo te zijn, want Fry is hier de dommige inspecteur uit de Charlie Chan-films [of Lestrade uit de Sherlock Holmes-verhalen] terwijl Kelly MacDonald à la Charlie Chan de misdaad juist oplost). Het gebeurt niet vaak dat ik zó'n ommezwaai qua waardering maak, maar nu ik hem de afgelopen weken drie keer heb gezien krijgt deze film van mij de volle vijf sterren.
        Het enige waar ik mee blijf zitten: weet iemand de specifieke aanleiding waardoor Kelly MacDonald opeens beseft dat Clive Owen de (vermeende) moordenaar is? Ik begrijp wel hoe ze even later bij Helen Mirren uitkomt, maar wat zegt Emily Watson eerder waardoor MacDonald opeens opstaat en naar Owens kamer loopt? Legt ze een link tussen Owens jeugd in een weeshuis en Gambons gewoonte om de resultaten van zijn buitenechtelijke capriolen ook in zo'n instituut te plaatsen?

Godford Park, een bekende titel, maar verder zei deze film mij voor kort eigenlijk niets. Toch had ik wel de indruk dat de film breed gedragen werd en gewaardeerd, dus dan toch de keus de film te proberen. Wat te verwachten was de vraag hoewel drama en mysterie in de genre duiding me wel aanspraken. En, hoewel traag, maakt de film vanaf het begin een goede indruk, boeit, en scoort wat mij betreft.

De setting uiteraard een groot landhuis met veel chique volk en nog veel meer personeel. De gebeurtenissen vormen zich rond het gezelschap dat uitgenodigd is voor een jachtpartij die uiteindelijk uitdraait op een moord met de vraag wie de dader is. Toch is de uiteindelijke moord die lang op zich laat wachten niet half zo interessant als de aanloop tussen zowel personeel als het gezelschap dat in beide gevallen bol staat van de wrevel, irritatie, verwijten en spelende belangen. Met de wetenschap dat er iets gaat gebeuren is de film met zijn gefluisterd en gekissebis al snel vergelijkbaar met een Death On The Nile of de Oriënt Express om maar eens wat noemen.

Intelligent worden alle personages uitgebouwd in de langzame drama vol buitenissige karakters en allemaal kleine hintjes die veel kunnen betekenen of juist niets. Tevens heeft de film op een gegeven moment met zijn gasten, vertrekken en vooral wapens veel weg van Cluedo en is ook een link met het recente Knives Out snel gemaakt. Samen met de moord verschijnt er een al net zo karikatuur van een detective die op onorthodoxe wijze de zaak onderzoekt en is het gissen naar de werkelijke dader vooral als blijkt dat er aan de moord zelf iets merkwaardigs is.

In dit prima drama met een who dunnit mysterie wordt de ontknoping prima tot het einde stil gehouden. De ruime cast, werkelijk te veel om op te noemen, doet het uitstekend en ik kan dan ook niets anders zeggen dan dat de film me prima vermaakt heeft en dus een behoorlijke meevaller.

.

Dit is typisch zo'n film die ik nog wel een keertje ga herkijken. Gosford Park is aan de ene kant een stijlvolle film met een sterke cast waarin zowel een hoop klasse-wrijving is, maar ook een moord opgelost dient te worden als de pater familias dood met een mes in z'n rug wordt gevonden. Inderdaad, in de typische Agatha Chrisie achtige setting, met een groot landhuis en een brede set karakters in een jaren '30 sfeertje. Maar ik vond het ook maar een lastige film om te volgen en m'n aandacht bij te houden, door diezelfde overdaad een karakters waardoor het af en toe verwarrend werd. En hoewel ik whodunnits leuk vind, trekken dit soort kostuumdrama's en verhalen over sociale rangen en standen me toch wat minder. Ondertiteling was ook welkom geweest in dit geval, met veel fluisterende en door elkaar heen pratende Britten. Desalniettemin een cast om je vingers bij af te likken, en het zag er zeer fraai uitgewerkt uit, maar in de praktijk greep het me toch niet helemaal en miste ik toch ook meer dan me lief was.

"Gosford Park" is een van de betere films in dit genre en biedt inzichten van regisseur Robert Altman en scenarioschrijver Julian Fellowes, evenals een documentaire over het filmen van de film, opnames en filmografische gegevens. De opmerkingen van Fellowes geven echter een geweldig inzicht in de geschiedenis van Engelse landhuis-weekenden, de arrogantie van de hogere maatschappelijke klasse in de Britse sociale geschiedenis en bieden ook heerlijke herinneringen aan de eigen relaties van de auteur waarvan wie hij sterk putte bij het ontwikkelen van zijn karakters.

Dit is een film met naadloze optredens van elke acteur en onderstreept de kracht van theatrale training in het Britse filmsysteem ten opzichte van Hollywood's studio-beroemdhedensysteem.

Een beetje Agatha Christie, maar niet echt, het verhaal van een somber weekend op het platteland wordt nog beter gemaakt door de regie van Altman en zijn vermogen om te regisseren zonder inmenging in de uitvoeringen van zijn acteurs.

Geweldige acteerprestatie van onder meer Maggie Smith (The Prime of Miss Jean Brodie (1969),) verrukkelijk als de gravin "zonder pot om in te p**sen", Michael Gambon (The Singing Detective (1986) het slachtoffer van hebzuchtige schoonfamilie en hondenhaters, Jeremy Northam als Ivor Novello zorgt voor gelukzalig muzikaal entertainment voor zowel gasten als publiek, Emily Watson (Metroland (1997)) laat zien waarom ze een van de beste jonge acteurs van dat moment was (23), en de prachtige Helen Mirren en sexy Clive Owen zijn mysterieuze spelers in het "boven-beneden" dilemma.

De diepte van casttalent is vergelijkbaar met een archeologische opgraving, het wordt alleen maar beter naarmate de tijd verstrijkt.

Gosford Park is een film die film kijken plezierig maakt. In de handen van uitstekende spelers, een regisseur die weet hoe hij shots moet ensceneren, met een scenario dat zowel geestig als geïnformeerd is en kan het publiek niet verliezen. Dit is een van de beste films van dat jaar, hij zou in de bibliotheek van elke filmliefhebber moeten staan.

Een mooie 8-.

De sterrenbezetting kon niet voorkomen dat mijn aandacht vrij snel begon te verslappen. Veel oeverloos geklets, maar er gebeurt te weinig om de lange speelduur te rechtvaardigen.