Atonement (2007)

Herzien. Vooral technisch indrukwekkend. Dat Long shot halverwege is wel een van de betere die ik ken btw.

Wat een drama, in de zuiverste zin van het woord... (zucht)

Sinds een tijd koop ik voor een prikkie honderden dvd's...En deze zit er tussen. Trekt mij niet echt ,maar ga toch na het lezen hier hem een keer zien . Tnx

Heel aardige film, maar had wat mij betreft wel wat korter gekund. De scène in Duinkerken was het absolute hoogtepunt, het einde voelde voor mij nogal overbodig. 3☆

Ik had exact hetzelfde!! Het eerste uur is een Kunst . Er gebeurt niks en eigenlijk zoveel. Geweldig geacteerd, prachtige settings , top.

En toen kwam de oorlog en vond ik er geen bal meer aan.

Jammer.

[quote]rascaly schreef:
Naar aanleiding van deze film schreef ik volgende recensie in een filosofisch studentenblad:

[i] In hoeverre we de wijsbegeerte, in al haar intellectuele voortreffelijkheid, ook mogen beschouwen als de ideale overkoepeling van alle menselijk activiteiten, toch moeten we concluderen dat de doorsnee kampvuurfilosoof de stap naar het eerder academische gedachtengoed inzake de filosofie altijd als iets te groot zal inschatten. Bijgevolg zal die cruciale sprong in het luchtruim van de grenzeloosheid van menselijk denken, aangevoerd door de echte waaghalzen in de vrije val richting het onderbewuste van de contemplatie, jammer genoeg, uitblijven. En toch. Geen redenen tot paniek, of tot een onterecht gevoel van isolatie. Immers, zonder het te beseffen heeft het gros van de hedendaagse jongvolwassenen op een indirecte en tevens onbewuste wijze toegang tot een strikt individuele affiniteit met de denksporen van De Groten der wijsbegeerte. Wat ik daarmee bedoel? Ik bedoel dat er wel degelijk een raakvlak bestaat tussen de filosofische mijmeringen van de bekendsten der filosofie en ‘onze’ wereld, en waar anders zouden we dit fijngevoelige trefpunt kunnen situeren dan in de wereld van de film en de muziek? Met andere woorden, de wijsbegeerte vindt haar profaanheid in de menselijke creatie die u en ik sporadisch tot ons laten komen. Laat ik dat even aantonen aan de hand van een voorbeeld dat me nauw aan het hart ligt.

Wie ooit de film ‘Atonement’ heeft gezien, zal zich waarschijnlijk de befaamde scène herinneren aan het strand van Duinkerke. Summier geschetst, handelt de film over twee geliefden, Robbie & Cecilia, die in oorlogstijd van elkaar gescheiden zijn

Nav van je boekwerk het volgende ;
Taal moet middel zijn en geen doel. Je hele schrijven komt eerder over als een ode aan jezelf dan aan de film.
Kracht van taal en zeggingskracht is eenvoud. Kwantiteit heeft niets met kwaliteit te maken.
Als je jouw recensie leest zou ik de film overslaan.

Gelukkig heb ik de film gezien , die uit 2 delen bestaat ; het uiterst boeiende eerste uur , wat bol staat van adembenemend drama, sfeer en het voor mijn part onnodige , nietstoevoegende , 2e deel , Duinkerken.. De film is geen aanklacht tegen oorlog, of de waanzin er van , maar een registratie , waar de hoofdpersonen op dat moment mee te maken hadden.. Het is dus geen óorlogsfilm waar je betoog 3/4 over gaat, maar Drama en Romantiek.
De film gaat over de liefde tussen twee mensen , wier geluk wreed verstoord wordt door "'een stomme, ondoordachte leugen van een naar pubertje van 13 jaar'" .
De oorlog deed de rest.

Sentimentele en tragische romantiekfilm die me even lelijk verraste door als kostuumdrama te beginnen, een subgenre dat me niet bepaald ligt. Enkel de beelden van Duinkerke lijken de kijker eraan te herinneren dat we ons in de Tweede Wereldoorlog bevinden, anders had het (romance)gebeuren zo uit een omgeving in 1792 kunnen komen. Ouderwetse, theatrale relatieontwikkeling viert hoogtij en dat zorgt vooral voor ongemakkelijkheid, maar als het je ligt kent dit uiteraard een geheel ander effect. Atonement haalt vooral kracht uit de visuele achtergronden, die door regisseur Joe Wright prachtig in beeld worden gebracht. Zeker de oorlogsscenes zijn indrukwekkend, bovendien kon ik de uiteindelijke verhaalsinsteek zeer waarderen. Om daar te komen moest ik echter een weg zien te vinden door de duffe romantiek en uitgesponnen dramasequenties, die zeker gezien de misselijkmakende actie van Saoirse Ronan amper sympathiek naar voren worden gedirigeerd.