What do you think?
Rate this book
Stories and Texts for Nothing
This volume brings together three of Nobel Prize winner Samuel Beckett’s major short stories and thirteen shorter pieces of fiction that he calls “texts for nothing.” Here, as in all his work, Beckett relentlessly strips away all but the essential to arrive at a core of truth. His prose reveals the same mastery that marks his work from Waiting for Godot and Endgame to Molloy and Malone Dies. In each of the three stories, old men displaced or expelled from the modest corners where they have been living bestir themselves in search of new corners. Told, “You can’t stay here,” they somehow, doggedly, inevitably, go on.
Includes:
“The Expelled”
“The Calmative”
“The End”
Texts for Nothing (1-10)
Includes:
“The Expelled”
“The Calmative”
“The End”
Texts for Nothing (1-10)
140 pages, Paperback
First published February 1, 1955
About the author
Samuel Beckett
886 books5,883 followersSamuel Barclay Beckett was an Irish avant-garde novelist, playwright, theatre director, and poet, who lived in France for most of his adult life. He wrote in both English and French. His work offers a bleak, tragicomic outlook on human nature, often coupled with black comedy and gallows humour.
Beckett is widely regarded as among the most influential writers of the 20th century. Strongly influenced by James Joyce, he is considered one of the last modernists. As an inspiration to many later writers, he is also sometimes considered one of the first postmodernists. He is one of the key writers in what Martin Esslin called the "Theatre of the Absurd". His work became increasingly minimalist in his later career.
Beckett was awarded the 1969 Nobel Prize in Literature "for his writing, which—in new forms for the novel and drama—in the destitution of modern man acquires its elevation". In 1984 he was elected Saoi of Aosdána.
Beckett is widely regarded as among the most influential writers of the 20th century. Strongly influenced by James Joyce, he is considered one of the last modernists. As an inspiration to many later writers, he is also sometimes considered one of the first postmodernists. He is one of the key writers in what Martin Esslin called the "Theatre of the Absurd". His work became increasingly minimalist in his later career.
Beckett was awarded the 1969 Nobel Prize in Literature "for his writing, which—in new forms for the novel and drama—in the destitution of modern man acquires its elevation". In 1984 he was elected Saoi of Aosdána.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 172 reviews
September 27, 2021
Stories and Texts for Nothing, Samuel Beckett
Stories and Texts for Nothing is a collection of stories by Samuel Beckett.
It gathers three of Beckett's short stories ("The Expelled," "The Calmative," and "The End", all written in 1946) and the thirteen short prose pieces he named "Texts for Nothing" (1950–1952). All of these works are collected in the Grove Press edition of Beckett's complete short prose.
تاریخ نخستین خوانش: روز نخست ماه جولای سال 2011میلادی
عنوان: متن هایی برای هیچ؛ نویسنده: ساموئل بکت؛ مترجم: علیرضا طاهری عراقی؛ تهران، نشر نی، 1385؛ در 84ص؛ چاپ سوم 1386، شابک9789643128401؛ چاپ چهارم 1388، چاپ ششم 1392؛ موضوع ادبیات فرانسه، داستانهای نویسندگان ایرلند به زبان فرانسه - سده 20م
بکت هماره علاقه داشتند تا شخصیتهای خویش را در موقعیت پایانی قرار دهند، از همین رهگذر، پایان همه چیز، یا همان هیچ بودن را، آسانتر بازگو میکنند؛ «هراس» در موقعیت پایانی، چیزی است که هماره در نوشته های «بکت»، به دیده ی خوانشگران مینشینند؛ هراسی که از نخستین روز زندگی بشر، هماره با او همراه و همراز، بوده است؛ «بکت» در جایی گفته اند: «بهترین نمایشنامه، نمایشنامه ای است که تنها برای نوشتن، نگاشته شده باشد.»؛ «متن هایی برای هیچ» گرچه نمایشنامه نیست، اما با خوانش آن میتوان به چنان برداشتی نیز رسید؛ «متن هایی برای هیچ» گرد مفاهیمی میچرخد که به سبک «بکتی» نامدار شده اند؛ بیان «پارادوکسها» و «دیالکتیک هستی»، و «امکان نیستی»، «بود و نبود»، «وجود و امکان»، «نومن و فنومن» و...؛ تا خیال خوانشگر مارپیچ وار یا دایره ای بچرخد، و به سوی «هیچ انگاری» ره بگشاید؛ ...؛
تاریخ بهنگام رسانی 04/08/1399هجری خورشیدی؛ 04/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Stories and Texts for Nothing is a collection of stories by Samuel Beckett.
It gathers three of Beckett's short stories ("The Expelled," "The Calmative," and "The End", all written in 1946) and the thirteen short prose pieces he named "Texts for Nothing" (1950–1952). All of these works are collected in the Grove Press edition of Beckett's complete short prose.
تاریخ نخستین خوانش: روز نخست ماه جولای سال 2011میلادی
عنوان: متن هایی برای هیچ؛ نویسنده: ساموئل بکت؛ مترجم: علیرضا طاهری عراقی؛ تهران، نشر نی، 1385؛ در 84ص؛ چاپ سوم 1386، شابک9789643128401؛ چاپ چهارم 1388، چاپ ششم 1392؛ موضوع ادبیات فرانسه، داستانهای نویسندگان ایرلند به زبان فرانسه - سده 20م
بکت هماره علاقه داشتند تا شخصیتهای خویش را در موقعیت پایانی قرار دهند، از همین رهگذر، پایان همه چیز، یا همان هیچ بودن را، آسانتر بازگو میکنند؛ «هراس» در موقعیت پایانی، چیزی است که هماره در نوشته های «بکت»، به دیده ی خوانشگران مینشینند؛ هراسی که از نخستین روز زندگی بشر، هماره با او همراه و همراز، بوده است؛ «بکت» در جایی گفته اند: «بهترین نمایشنامه، نمایشنامه ای است که تنها برای نوشتن، نگاشته شده باشد.»؛ «متن هایی برای هیچ» گرچه نمایشنامه نیست، اما با خوانش آن میتوان به چنان برداشتی نیز رسید؛ «متن هایی برای هیچ» گرد مفاهیمی میچرخد که به سبک «بکتی» نامدار شده اند؛ بیان «پارادوکسها» و «دیالکتیک هستی»، و «امکان نیستی»، «بود و نبود»، «وجود و امکان»، «نومن و فنومن» و...؛ تا خیال خوانشگر مارپیچ وار یا دایره ای بچرخد، و به سوی «هیچ انگاری» ره بگشاید؛ ...؛
تاریخ بهنگام رسانی 04/08/1399هجری خورشیدی؛ 04/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
April 29, 2024
Is there any hope for the hopeless misfits, the castoffs, and the downright pariahs of our modern inner cities?
Maybe not, Samuel Beckett seems to say, and certainly NOT on our own high-falutin terms!
But do we then just pray that God will sort them all out?
No. And I know of many a good Franciscan brother, or manager of a downtown homeless shelter, or even one of the kids who helps out full-time at a l’Arche community, who will tell us we can at least try to UNDERSTAND them.
THAT we CAN at the very least try to do!
And who says our shibboleths are more real than theirs, ANYWAY?
Once, in the late 1970’s, I approached a panhandler in the market centre of centre town. He was in his sixties or seventies, ragged and unshaven, and he asked me for a bit of spare change.
No! I said to myself.
Buy him a good lunch - you haven’t eaten yet, I told myself, and your break is a full hour.... Go ahead and DO it!
So I marched him into a Kresge’s Five and Dime - back then you could order a hot chicken sandwich for under five bucks.
Well, I should have told the girl to hold the pie on his order... a bit too rich, in his state of half-stupor.
He lost it in a back alley on the way back to his begging spot.
But, man, was he grateful.
He even shook my hand... which I promptly lathered and washed with hot water the moment I got back to the office! But when we were at Kresge’s I honestly didn’t CARE who saw me there with him.
To me at that moment he was a struggling kindred spirit.
We CAN sit down with these people, our dark alter egos, even if only to share a good cup of coffee and a few hearty (though maybe a bit condescending?) laughs over our picayune differences, and appreciate them for what they’re trying to accomplish in their lives - the wholesale salvation of their souls.
Or, Beckett seems to say, ‘you can come with me and vicariously enter into their gentle souls on one of their crosstown aimless midnight rambles.
‘I’ll even let them tell you their stories - as their wearied, bedraggled souls tell them to me in their eyes...
‘You’ll see how amazingly tender-hearted these folks REALLY are.’
And who knows, we may even see that - horrors! - these guys are really quite a lot more HUMAN than we are!
Maybe not, Samuel Beckett seems to say, and certainly NOT on our own high-falutin terms!
But do we then just pray that God will sort them all out?
No. And I know of many a good Franciscan brother, or manager of a downtown homeless shelter, or even one of the kids who helps out full-time at a l’Arche community, who will tell us we can at least try to UNDERSTAND them.
THAT we CAN at the very least try to do!
And who says our shibboleths are more real than theirs, ANYWAY?
Once, in the late 1970’s, I approached a panhandler in the market centre of centre town. He was in his sixties or seventies, ragged and unshaven, and he asked me for a bit of spare change.
No! I said to myself.
Buy him a good lunch - you haven’t eaten yet, I told myself, and your break is a full hour.... Go ahead and DO it!
So I marched him into a Kresge’s Five and Dime - back then you could order a hot chicken sandwich for under five bucks.
Well, I should have told the girl to hold the pie on his order... a bit too rich, in his state of half-stupor.
He lost it in a back alley on the way back to his begging spot.
But, man, was he grateful.
He even shook my hand... which I promptly lathered and washed with hot water the moment I got back to the office! But when we were at Kresge’s I honestly didn’t CARE who saw me there with him.
To me at that moment he was a struggling kindred spirit.
We CAN sit down with these people, our dark alter egos, even if only to share a good cup of coffee and a few hearty (though maybe a bit condescending?) laughs over our picayune differences, and appreciate them for what they’re trying to accomplish in their lives - the wholesale salvation of their souls.
Or, Beckett seems to say, ‘you can come with me and vicariously enter into their gentle souls on one of their crosstown aimless midnight rambles.
‘I’ll even let them tell you their stories - as their wearied, bedraggled souls tell them to me in their eyes...
‘You’ll see how amazingly tender-hearted these folks REALLY are.’
And who knows, we may even see that - horrors! - these guys are really quite a lot more HUMAN than we are!
February 9, 2022
سرد بيكيت مختلف فيه الكثير من الغموض والكآبة وأحيانا اللامبالاة
لكنه مُعبر عن شخصياته البائسة أو الحائرة في الوجود بين الحياة والموت
ثلاث قصص بطلها رجل عجوز وحيد يُطرد من غرفته بالقوة
وخلال بحثه عن مأوى يحكي عن ذكرياته والأحداث التي يمر بها
حالة من الضياع والعوز في المدينة وبدون أي علاقات حقيقية
تنتهي بالهزيمة والانسحاب بهدوء من حياة لم يعد في حاجة إليها
لكنه مُعبر عن شخصياته البائسة أو الحائرة في الوجود بين الحياة والموت
ثلاث قصص بطلها رجل عجوز وحيد يُطرد من غرفته بالقوة
وخلال بحثه عن مأوى يحكي عن ذكرياته والأحداث التي يمر بها
حالة من الضياع والعوز في المدينة وبدون أي علاقات حقيقية
تنتهي بالهزيمة والانسحاب بهدوء من حياة لم يعد في حاجة إليها
August 9, 2014
من دیگر با او حرف نمی زنم، من دیگر با خودم حرف نمی زنم، دیگر کسی را ندارم که با او حرف بزنم، و حرف می زنم، صدایی حرف می زند که نمی تواند صدای کسی باشد مگر من، چون کسی نیست مگر من. آری من او را گم کرده ام و او مرا گم کرده است، از میدان چشم، از میدان گوش ، این همان است که می خواستم، مگر ممکن است که چنان چیزی خواسته باشم، که چنین چیزی خواسته باشم، اما او، او چه می خواست، می خواست متوقف شود، شاید متوقف شده باشد، من متوقف شده ام، اما من که هرگز جنب نخورده ام، شاید مرده باشد، من مرده ام، اما من که هرگز زنده نبوده ام، اما او حرکت می کرد، نشان نشاط، در آن عصر ها، که خود می گذشتند، عصرهایی بی پایان، عصر هایی با شب، بی آنگه کلمه ای بگوید، بی آنکه بتواند کلمه ای بگوید، بی آنکه بداند کجا می رود، عاجز از توقف، گوش به فریاد های من، شنوای صدایی که فریاد می زد این نوعی از زندگی نیست، انگار نمی دانست، انگار آن کنایه ای به زندگی خودش بود، که نوعی از زندگی بود، تفاوت همین جاست، حالا می دانم حقیقت ندارد، اما بی کم و کسر می گویم، تفاوت هیمن جاست، می گویم، همین الان می گویم، می گذارمش برای پایان، و بعد پایان، خواهم توانست به پایان برسانم، دیگر نخواهم بود، دیگر به زحمتش نخواهد ارزید، دیگر لازم نخواهد بود، دیگر ممکن نخواهد بود، اما حالا هم به زحمتش نمی ارزد، حالا هم لازم نیست، حالا هم ممکن نیست، اوضاع استدلال چنین است.
June 26, 2019
خواندن کتاب‌های بکت مانند نوشتنِ آنها ناممکن است.. برای اینکه آهنگ کلام و انسجامِ نداشته‌ی کتاب از دست نرود باید پیوسته و سریع خوانده شود اما در عین حال کیفیتی دارد که پیوستگی و ادامه یافتنِ خواندن را غیرممکن میکند.
این گفته‌ی بکت که : نمی‌توانم ادامه دهم.. باید ادامه دهم.. ادامه می‌دهم، هم در پروسه‌ی نوشتن ترجمه میشود (نمی‌توانم بنویسم، باید بنویسم، می‌نویسم) و هم در پروسه‌ی خواندن : نمی‌توانم بخوانم، باید بخوانم، می‌خوانم...
قطعا بکت برای من رمزآمیزترین، مدرن‌ترین و آوانگارد ترین نویسنده است . اما واقعا از کلیتِ کاری که با این متن کرده چندان چیزی دستگیرم نشد. جزئیات فراوانی اما چشمم را گرفت و میخ‌ش را کوبید.
بکت در یک کلام نویسنده‌ای ست برای مراجعه... هیچ‌گاه به آخر نمی‌رسد و هیچ‌گاه تمام نمی‌شود...
باقی نظرم باشد برای خوانش دوم.
گرچه این متن را نمی‌توان خواند :))))
این گفته‌ی بکت که : نمی‌توانم ادامه دهم.. باید ادامه دهم.. ادامه می‌دهم، هم در پروسه‌ی نوشتن ترجمه میشود (نمی‌توانم بنویسم، باید بنویسم، می‌نویسم) و هم در پروسه‌ی خواندن : نمی‌توانم بخوانم، باید بخوانم، می‌خوانم...
قطعا بکت برای من رمزآمیزترین، مدرن‌ترین و آوانگارد ترین نویسنده است . اما واقعا از کلیتِ کاری که با این متن کرده چندان چیزی دستگیرم نشد. جزئیات فراوانی اما چشمم را گرفت و میخ‌ش را کوبید.
بکت در یک کلام نویسنده‌ای ست برای مراجعه... هیچ‌گاه به آخر نمی‌رسد و هیچ‌گاه تمام نمی‌شود...
باقی نظرم باشد برای خوانش دوم.
گرچه این متن را نمی‌توان خواند :))))
February 4, 2023
✔️ خیلی گنگ و شلخته نوشته شده به طوری که یا خیلی سخت متوجه هدفش میشید و یا کلا ازش میگذرید ....
✔️ بیهودگی - بی هدفی و پوچی! و تناقضات رو ترسیم میکنه . اونم با چه روشی ...
📝 بریده ای از کتاب :
ساکت ماندن بهتر است اگر کسی بخواهد بترکد، تنها راهش همین است؛ جيك نزدن، فقط لبخند منفجر شدن از زور نفرینهای فرو خورده، ترکیدن از خاموشی .....
🗯 پ.ن : شاید درکش نکردم به طور کامل اما خوندنش رو توصیه نمی کنم ! سخت نویسی به چه قیمت؟ به قیمت خستگی و ملالت مخاطب!؟ درهم و برهم نویسی هم فکر کنم حدی داره . ممکنه برای بعضی دوستان جذاب و برای بعضی به شدت خسته کننده باشه . در پایان کتاب به خودم گفتم چه انتخاب بدی !!
🗓 01/11/15
✔️ بیهودگی - بی هدفی و پوچی! و تناقضات رو ترسیم میکنه . اونم با چه روشی ...
📝 بریده ای از کتاب :
ساکت ماندن بهتر است اگر کسی بخواهد بترکد، تنها راهش همین است؛ جيك نزدن، فقط لبخند منفجر شدن از زور نفرینهای فرو خورده، ترکیدن از خاموشی .....
🗯 پ.ن : شاید درکش نکردم به طور کامل اما خوندنش رو توصیه نمی کنم ! سخت نویسی به چه قیمت؟ به قیمت خستگی و ملالت مخاطب!؟ درهم و برهم نویسی هم فکر کنم حدی داره . ممکنه برای بعضی دوستان جذاب و برای بعضی به شدت خسته کننده باشه . در پایان کتاب به خودم گفتم چه انتخاب بدی !!
🗓 01/11/15
December 5, 2023
با اینکه احساس می‌کنم درصد ناچیزی از نوشته های بکت متوجه می‌شم اما قلمش در عین دردناک بودن شدیدا آرامش بخش و تفکر برانگیز هست.
حرف زیادی درباره این کتاب ندارم! البته فعلا!
کتابی خواهد بود که بارها بهش برمی‌گردم، قطعا با دوره تناوب بسیار کوتاه.
ریویو اول: چهاردهم آذر صفردو
حرف زیادی درباره این کتاب ندارم! البته فعلا!
کتابی خواهد بود که بارها بهش برمی‌گردم، قطعا با دوره تناوب بسیار کوتاه.
ریویو اول: چهاردهم آذر صفردو
October 23, 2015
گنگیش زیادتر از اون حدی بود که بتونم از خیلی بخشاش لذت ببرم - عملا شده بود اینکه کلی چیزو نفهمم و بعد مسحور چند تا جمله بشم دوباره کلی چیزو نفهمم و الخ. البته همچنان می شد یه نویسنده ی قهار رو لای سطور دید
August 14, 2015
(چه جنب و جوشی و در عین حال چه آ رامشی، چه فراز و فرودهایی در دل چه سکونی. (از خود کتاب
November 23, 2016
اگر می توانستم بروم، کجا می رفتم ،اگر می توانستم باشم، که می بودم...اگر صدایی داشتم چه می گفتم، که این را می گوید ؟ که می گوید که منم؟ به سادگی جواب دهید...همان غریبه ی همیشگی ست ،که تنها برای اوست که هستم، در قعر نیستی ام ..نیستی مان...فراموشم کن...نادیده ام بگیر...این عاقلانه ترین کار است...این چه صمیمیت نامنتظره ای ست بعد از آن چنا...ن تنهایی، فهمیدنش آسان است، این چیزی ست که او می گوید اما نمی فهمد که من در سر او نیستم! در هیچ کجای تن فرسوده اش هم نیستم! اما من آنجا هستم! برای او آنجا هستم! با او و تمام آشفتگی هایش...می خواهد شکلی داشته باشم! مثل خودش! اما به رغم او من همه جیز هستم! و وقتی حس می کند من از هستی ام تهی ام، می خواهد از هستی او تهی باشم. حقیق�� این است که به دنبالم می گردد تا بکشدم! تا من هم مثل او مرده باشم...مرده مثل همه ی زندگان...!
January 5, 2015
اگر یک تک کتاب رو بعنوان بهترین کتابی که تا بحال خوندم از من بپرسه کسی، که نمیپرسه :دی، این اثر انتخاب منه.
متنهایی برای هیچ، حد و منتهایی برای بازی با زبان، شخصیت، مونولوگ، ضدمونولوگ، ضدرمان، تصویر و بیان متصور نیست. متنهایی برای هیچ هنری ترین اثر ادبی عصر ماست. چیزی که شاید الان درکش و فهم چراییش سخت باشه، ولی ناخودآگاه هنری شخصِ من لااقل، این حس که نه، اطمینانش رو بهم میده. کتاب پیش روتون حاصل پخته ترین بکتِ بکته. حاصل دست و مغز عجیب ترین نویسنده ی جهان در قرن اخیر.
فراموش نکنیم احساسی رو که، و احترامی رو که یک نقاش با دیدن مونالیزای داوینچی یا آثار رافائل و ونگوگ حس میکنه ما باید با خوندن این اثر و همه ی آثار بزرگ نویسنده های بزرگ حس کنیم.
متنهایی برای هیچ، حد و منتهایی برای بازی با زبان، شخصیت، مونولوگ، ضدمونولوگ، ضدرمان، تصویر و بیان متصور نیست. متنهایی برای هیچ هنری ترین اثر ادبی عصر ماست. چیزی که شاید الان درکش و فهم چراییش سخت باشه، ولی ناخودآگاه هنری شخصِ من لااقل، این حس که نه، اطمینانش رو بهم میده. کتاب پیش روتون حاصل پخته ترین بکتِ بکته. حاصل دست و مغز عجیب ترین نویسنده ی جهان در قرن اخیر.
فراموش نکنیم احساسی رو که، و احترامی رو که یک نقاش با دیدن مونالیزای داوینچی یا آثار رافائل و ونگوگ حس میکنه ما باید با خوندن این اثر و همه ی آثار بزرگ نویسنده های بزرگ حس کنیم.
October 28, 2014
ساکت ماندن بهتر است. اگر کسی بخواهد بترکد تنها راهش همین است، جیک نزدن. فقط لبخند، منفجر شدن از زور نفرین های فروخورده، ترکیدن از خاموشی، همه چیز ممکن است.
December 16, 2022
همیشه میشنیدم ساموئل بکت ساموئل بکت...
حالا فهمیدم چی میگن!
عجب قلم پربار، متفاوت و پرزحمتی!
همونقدر که غیرقابل خوندنه غیرقابل نوشتنه...فقط کار خودشه این همه کلمات شلوغ رو از اون ذهن شلوغ به این قشنگی بیرون کشیدن...
به شدت معتاد کننده و لذت بخشه چون به طرز افتضاح و دارکی قابل درک و فهمه💀
و از همه مهم تر خوشبختانه حرفاشو وقتی شنیدم که دقیقا نیاز داشتم بشنوم...
متنهایی از جنس معنا و بی‌معنایی...
ترشحات مغزی که ترکیب زیبایی داشتن...
متن هایی برای هیچ و همه چیز.
تکه‌‌ای از کتاب:
اغلب حس می‌کنم دراز کشیده‌ام،یکی از این سه تاست،یا اینکه زانو زده‌ام.آنچه مهم است در دنیا بودن است،حالت مهم نیست،تا وقتی آدم روی زمین است.نفس کشیدن،تنها چیزی است که لازم است،اجباری به ولگردی نیست،یا معاشرت،حتی می.توانی خودت را مرده بدانی به شرطی که پنهان کاری نکنی،چه حکومتی لیبرال تر از این میتوان تصور کرد،نمی‌دانم،تصور نمی‌کنم.چه فایده در این شرایط که بگویم جای دیگری هستم،کس دیگری هستم،همین طور که هستم هر چه لازم دارم دم دست است،که چه کار کنم،نمی‌دانم،هرکاری که باید بکنم،بالاخره باز تنها شدم،چه تسکینی باید باشد.
حالا فهمیدم چی میگن!
عجب قلم پربار، متفاوت و پرزحمتی!
همونقدر که غیرقابل خوندنه غیرقابل نوشتنه...فقط کار خودشه این همه کلمات شلوغ رو از اون ذهن شلوغ به این قشنگی بیرون کشیدن...
به شدت معتاد کننده و لذت بخشه چون به طرز افتضاح و دارکی قابل درک و فهمه💀
و از همه مهم تر خوشبختانه حرفاشو وقتی شنیدم که دقیقا نیاز داشتم بشنوم...
متنهایی از جنس معنا و بی‌معنایی...
ترشحات مغزی که ترکیب زیبایی داشتن...
متن هایی برای هیچ و همه چیز.
تکه‌‌ای از کتاب:
اغلب حس می‌کنم دراز کشیده‌ام،یکی از این سه تاست،یا اینکه زانو زده‌ام.آنچه مهم است در دنیا بودن است،حالت مهم نیست،تا وقتی آدم روی زمین است.نفس کشیدن،تنها چیزی است که لازم است،اجباری به ولگردی نیست،یا معاشرت،حتی می.توانی خودت را مرده بدانی به شرطی که پنهان کاری نکنی،چه حکومتی لیبرال تر از این میتوان تصور کرد،نمی‌دانم،تصور نمی‌کنم.چه فایده در این شرایط که بگویم جای دیگری هستم،کس دیگری هستم،همین طور که هستم هر چه لازم دارم دم دست است،که چه کار کنم،نمی‌دانم،هرکاری که باید بکنم،بالاخره باز تنها شدم،چه تسکینی باید باشد.
May 5, 2019
Actually I've only--this time through, so far--read the "Stories" (of this book's title) as I'm in the midst of a project to read Beckett's complete oeuvres in chronological order. That's harder than it seems, given the author's switch from composing in English to French, his rag-tag approach to publishing his works (along with some early reluctance among editors to publish his works), and then his non-chronological translation of his French works into English.
So, what I believe to be true is that "First Love", "The Expelled", "The Calmative", and "The End" were Beckett's first texts written in French, around 1946, after the novel Watt and before the relatively short novel Mercier and Camier. I've also read that Beckett began to write in his third language (I believe Italian to have been his second, given his having studied in Florence and his early devotion to Dante and so many Italian words in the earlier novels and the stories of More Pricks than Kicks) because it was easier, in another language, he says, to write without style. I've also read that part of this conversion of sorts began in his mother's bedroom in Dublin where he had a realization that he was never going to out-Joyce his employer/mentor Joyce so he decided that he would have to forge a new type of text and leave behind the intricate and referential style of the master.
Well, that's all well and good for literary critics (of which I am one only in name, having long given up the game for the writing of actual literature, although it's still my day job). Emerging from the fragments or notes to the composition of a proposed novel called Watt, which is of what the novel Watt consists, the language changes, the game changes, and suddenly Beckett's texts focus, shorten, and move into the first person exclusively. It's an interesting shift only partially explicable by the above-cited historical and self-revealed explanations. Oh, and the texts also get much, much better--in my opinion--and of course usher in the so-called golden period of the author's work wherein adherents of the Iowa writer's workshop would certainly proclaim the Irish nihilist finds his true voice.
In all 4 of the stories mentioned (I know that "First Love" is published in its own collection with later prose and theatre pieces, but really it bears examination along with these other three--heaven knows why the author held it back from publication here as the four stories are pretty much identical in their basic outlines and in the homeless/home-seeking "I" who narrates each) we do find the simpler sentences and aplomb of a foreign speaker in a language not his own. Although I could facetiously argue that such lack of stylistic flourish is really only another style, that of simplicity and aplomb. However, there is garish style--really only an obvious embellishment of language--and the lack of embellishment that we associate with non-style. There is a certain non-style here that goes well with the non-plot and the non-moral and the barely existent, tenuous narrative "I" who has no discerning features of his own besides bodily illness and decomposition--which, arguably, is only one more of the things fostered upon him from outside. I mean, these narrators claim to have no desires, no aims, and barely manage to put up with what happens to them, almost completely by chance. They in no way participate in the foibles of the willing world and that world, for the most part, shuns them. Their company are rats, their lives are spent in basements, their voices heard only here in their texts as they have mostly lost the power of speech.
For me these stories have two greatly valuable qualities: Being about nothing in particular, they changed the possibilities of Modernist literature in a way that no other author had then managed to do--and very few authors today can come close to this level of rejection of character, plot, and moral and still manage to get published--despite Beckett's popularity. Secondly, even though I have to ask myself why this middle class Irishman enjoying a middle class French existence would choose to create characters who are, by bourgeois standards, bums, the mere fact of creating characters in the Western World who are neither citizens nor workers, and who do not participate in any way in either the capitalist system or the modern nation state is utterly remarkable. More than that, it's incendiary, revolutionary. These voices never even consider the myriad day-to-day assumptions of capitalist citizen-slaves. They simply do not play.
Since this is an election year, I kept thinking of the joy I would have forcing the various candidates to read these tales so that I could watch their confusion and discomfiture. Only Bernie Sanders could handle them without freaking out, I imagine. But he would try to start some social program to save them--and that, while a wonderful expression of human empathy, is also clearly not the point of these revolutionary texts. They tell us what is wrong with our world through anti-example. We would destroy all those who do not play despite the fact that the game is barely a hundred years old and is so very clearly rigged against us all. For these voices there is only the calmative of a story, a tale ill seen and ill said.
* * *
OK, so now I've also read "Texts for Nothing," in their proper chronological order with Beckett's oeuvres, after The Unnamable. I've not too much to say about them. It's clear that they were written at the same time, or alternately, in the same years, anyway, as The Unnamable since they deal with similar literary problems that Beckett's work was confronting more and more in the progression of this second, French, phase of his writing--who is this speaking voice and why/how does/can the voice speak. There are even several re-occurring phrases within both texts so perhaps they could have been combined even into a single volume somehow. But more than complimentary I found them a bit at odds in terms of style, even if the subject matter was so similar.
There's no easy (or even eventually definitive) answer to these literary questions the two texts ask, they merely become the motor for much musing upon--and apparent suffering over--topics dealing with voice, character, narration, and the anguish inherent in uttering anything into the posterity of the written page. While the "Texts" cover pretty much the same ground as The Unnamable, they're far more disciplined, organized, concise, and artistic than the novel. That is not at all to say they are better. Actually I found them a bit trite after the undisciplined take-no-prisoners attitude of the novel. I would recommend that you read them before you read The Unnamable.
So, what I believe to be true is that "First Love", "The Expelled", "The Calmative", and "The End" were Beckett's first texts written in French, around 1946, after the novel Watt and before the relatively short novel Mercier and Camier. I've also read that Beckett began to write in his third language (I believe Italian to have been his second, given his having studied in Florence and his early devotion to Dante and so many Italian words in the earlier novels and the stories of More Pricks than Kicks) because it was easier, in another language, he says, to write without style. I've also read that part of this conversion of sorts began in his mother's bedroom in Dublin where he had a realization that he was never going to out-Joyce his employer/mentor Joyce so he decided that he would have to forge a new type of text and leave behind the intricate and referential style of the master.
Well, that's all well and good for literary critics (of which I am one only in name, having long given up the game for the writing of actual literature, although it's still my day job). Emerging from the fragments or notes to the composition of a proposed novel called Watt, which is of what the novel Watt consists, the language changes, the game changes, and suddenly Beckett's texts focus, shorten, and move into the first person exclusively. It's an interesting shift only partially explicable by the above-cited historical and self-revealed explanations. Oh, and the texts also get much, much better--in my opinion--and of course usher in the so-called golden period of the author's work wherein adherents of the Iowa writer's workshop would certainly proclaim the Irish nihilist finds his true voice.
In all 4 of the stories mentioned (I know that "First Love" is published in its own collection with later prose and theatre pieces, but really it bears examination along with these other three--heaven knows why the author held it back from publication here as the four stories are pretty much identical in their basic outlines and in the homeless/home-seeking "I" who narrates each) we do find the simpler sentences and aplomb of a foreign speaker in a language not his own. Although I could facetiously argue that such lack of stylistic flourish is really only another style, that of simplicity and aplomb. However, there is garish style--really only an obvious embellishment of language--and the lack of embellishment that we associate with non-style. There is a certain non-style here that goes well with the non-plot and the non-moral and the barely existent, tenuous narrative "I" who has no discerning features of his own besides bodily illness and decomposition--which, arguably, is only one more of the things fostered upon him from outside. I mean, these narrators claim to have no desires, no aims, and barely manage to put up with what happens to them, almost completely by chance. They in no way participate in the foibles of the willing world and that world, for the most part, shuns them. Their company are rats, their lives are spent in basements, their voices heard only here in their texts as they have mostly lost the power of speech.
For me these stories have two greatly valuable qualities: Being about nothing in particular, they changed the possibilities of Modernist literature in a way that no other author had then managed to do--and very few authors today can come close to this level of rejection of character, plot, and moral and still manage to get published--despite Beckett's popularity. Secondly, even though I have to ask myself why this middle class Irishman enjoying a middle class French existence would choose to create characters who are, by bourgeois standards, bums, the mere fact of creating characters in the Western World who are neither citizens nor workers, and who do not participate in any way in either the capitalist system or the modern nation state is utterly remarkable. More than that, it's incendiary, revolutionary. These voices never even consider the myriad day-to-day assumptions of capitalist citizen-slaves. They simply do not play.
Since this is an election year, I kept thinking of the joy I would have forcing the various candidates to read these tales so that I could watch their confusion and discomfiture. Only Bernie Sanders could handle them without freaking out, I imagine. But he would try to start some social program to save them--and that, while a wonderful expression of human empathy, is also clearly not the point of these revolutionary texts. They tell us what is wrong with our world through anti-example. We would destroy all those who do not play despite the fact that the game is barely a hundred years old and is so very clearly rigged against us all. For these voices there is only the calmative of a story, a tale ill seen and ill said.
* * *
OK, so now I've also read "Texts for Nothing," in their proper chronological order with Beckett's oeuvres, after The Unnamable. I've not too much to say about them. It's clear that they were written at the same time, or alternately, in the same years, anyway, as The Unnamable since they deal with similar literary problems that Beckett's work was confronting more and more in the progression of this second, French, phase of his writing--who is this speaking voice and why/how does/can the voice speak. There are even several re-occurring phrases within both texts so perhaps they could have been combined even into a single volume somehow. But more than complimentary I found them a bit at odds in terms of style, even if the subject matter was so similar.
There's no easy (or even eventually definitive) answer to these literary questions the two texts ask, they merely become the motor for much musing upon--and apparent suffering over--topics dealing with voice, character, narration, and the anguish inherent in uttering anything into the posterity of the written page. While the "Texts" cover pretty much the same ground as The Unnamable, they're far more disciplined, organized, concise, and artistic than the novel. That is not at all to say they are better. Actually I found them a bit trite after the undisciplined take-no-prisoners attitude of the novel. I would recommend that you read them before you read The Unnamable.
July 9, 2017
احساس میکردم که درون یک استوانه ی نامتناهی ام که با سرعت خیلی خیلی زیاد در حال چرخیدنه... کتابی پر از تشنج های ذهنی... لذت بردم خیلی. گاهی یاد مغز خودم می افتادم که میره رو دور تند و شروع میکنه با سرعت و متناقض حرف زدن و نگه داشتنش غیرممکن میشه.
'' اگر کسی بخواهد بترکد، تنها راهش همین است ، جیک نزدن، فقط لبخند، منفجر شدن از زور نفرینهای فروخورده، ترکیدن از خاموشی... همه چیز ممکن است.''
'' اگر کسی بخواهد بترکد، تنها راهش همین است ، جیک نزدن، فقط لبخند، منفجر شدن از زور نفرینهای فروخورده، ترکیدن از خاموشی... همه چیز ممکن است.''
January 6, 2020
حالا از من که گذشت، اما شما این کتاب رو واسه شبای امتحان، انتخاب نکنید! 😅
مغزم در حال انفجاره از قلمِ بکت؛ از این کتاب...
هرچیزی که تو سرش بوده آورده روی کاغذ و چقدر چیزایی که تو سرش بوده خوندنی و جذابه!
یه بار خوندنش کافی نیست؛ از اون کتاباست که هرازگاهی باید رفت سراغش👌
مغزم در حال انفجاره از قلمِ بکت؛ از این کتاب...
هرچیزی که تو سرش بوده آورده روی کاغذ و چقدر چیزایی که تو سرش بوده خوندنی و جذابه!
یه بار خوندنش کافی نیست؛ از اون کتاباست که هرازگاهی باید رفت سراغش👌
May 6, 2024
«بالا نور است…حالا اينجايي،هر جا كه باشي آنجا زياد قابل سكونت نمي ماند،چاره چيست…به بالا بازگشتن؟ بازگشتن در همچون نوري…باز هم صخره ها را ديدن… با سرعت تمام،بي گناه…»
December 10, 2018
از معدود کتاب‌هایی که باید بر‌می‌گشتم و دوباره می‌خواندم،خواندنش عذاب‌آور بود ،ترسناک بود،چون واقعیت بود...
June 26, 2020
«من پیش از تولد ، از زندگی انصراف داده‌ام »
#ساموئل بکت
هیچ انگاریِ هیچ ؛ متنی تماما سیال از احوالات درونیِ یک انسان معاصر .پارادوکسی از عدم و وجود ، امکان و ناممکن ، هستی و نیستی و مرگ و زندگی .
انگار بکت وصیت‌نامه‌ای نوشته بر ان��انِ معاصر ، از وجود تا عدم ...
_
« و می‌پرسد بر سر آرزوی دانستن چه آمده است ، دیگر نیست ، قلب دیگر نیست ، سر دیگر نیست ، کسی چیزی حس نمیکند ، چیزی نمی‌پرسد ، چیزی نمی‌جوید ، چیزی نمی‌گوید ، چیزی نمی‌شنود ، تنها سکوت است »
آری تنها سکوت است که مانده ؛ مایی که در تمام جهات گند زده‌ایم ؛ جنگ و خونریزی و خیانت و دروغ و بزهکاری و تورم و هزار چیز دیگر ؛ حتی دیگر رابطه عاطفی نیز برقرار نمی‌شود . تنها آمد و شد است ...
_
« و زمین نه با صدای انفجار مهیب ، بلکه با صدای هق‌هق بشر به پایان خواهد رسید »
# تی.اس الیوت
#ساموئل بکت
هیچ انگاریِ هیچ ؛ متنی تماما سیال از احوالات درونیِ یک انسان معاصر .پارادوکسی از عدم و وجود ، امکان و ناممکن ، هستی و نیستی و مرگ و زندگی .
انگار بکت وصیت‌نامه‌ای نوشته بر ان��انِ معاصر ، از وجود تا عدم ...
_
« و می‌پرسد بر سر آرزوی دانستن چه آمده است ، دیگر نیست ، قلب دیگر نیست ، سر دیگر نیست ، کسی چیزی حس نمیکند ، چیزی نمی‌پرسد ، چیزی نمی‌جوید ، چیزی نمی‌گوید ، چیزی نمی‌شنود ، تنها سکوت است »
آری تنها سکوت است که مانده ؛ مایی که در تمام جهات گند زده‌ایم ؛ جنگ و خونریزی و خیانت و دروغ و بزهکاری و تورم و هزار چیز دیگر ؛ حتی دیگر رابطه عاطفی نیز برقرار نمی‌شود . تنها آمد و شد است ...
_
« و زمین نه با صدای انفجار مهیب ، بلکه با صدای هق‌هق بشر به پایان خواهد رسید »
# تی.اس الیوت
Read
May 6, 2021Nē, nu jā, es nezinu, varbūt arī nē, bet to jau nav iespējams zināt, nekad nav bijis iespējams zināt, jo neko nav iespējams zināt, atliek tikai lasīt un cerēt, ka varbūt pienāks diena, kad varēs saprast to, kas ir bijis uzrakstīts, ja tas ir bijis uzrakstīts, ja tas ir izzināms, tad varbūt arī varēs pateikt jā vai nē, vienu vai otru, jo tam galu galā ir jābūt vienam vai otram, vai varbūt arī nē, es nezinu.
December 6, 2017
در وصف یا شرح این کتاب چیزی برای گفتن ندارم زیرا که با نوشته ای منحصر به فرد مواجه شدم نوشته ای برای هیچ با محوریت هیچ ! ن��اید دنبال هیچ هدفی در این کتاب گشت نویسنده فقط میخواهد که بنویسد :
"حرف میزنم زاییده های خیالم را به حرف وامیدارم"
"هر گوشه و کنار خودم را به مرگ واگذاشته ام"
"من مرده ام; اما من که هرگز زنده نبوده ام"
مفهوم بازی و اینکه اعمال انسانها صرفا بازی بی هدفی است که از خود ساخته اند تا به زندگی بی هدف معنا بدهند همچون کتاب "مالون میمیرد" در این کتاب نیز دیده میشود.در این بی هدفی بکت نه تنها به غنیمت شمردن وقت فکر نمیکند بلکه گذرا بودن سریع آن را طلب دارد :
"بگذار فریب خورده باشیم فریب خورده ی زمان و زمانه تا وقتی بگذرد همه چیز بگذرد و تمام شود و صدا ها ساکت شوند"
"چه خوب که هدر رفت که هرگز هیچ چیز شروع نشد هرگز هیچ چیز به جز هرگز و هیچ چیز هرگز هیچ چیز به جز کلمات بی جان"
و در جایی دیگر این گذر عمر را خیلی زیبا به تصویر میکشد گذری تلخ و شاید بی هدف :
"پدرم رفت اما آینه ماند آینه ای که پدر آنهمه در آن تغییر کرده بود که مادرم موهایش را در آن مرتب میکرد"
نویسنده حتی به وجود خود هم شک میکند , بحران هویت , اما نمیتواند خود را از قعر نیستی نجات دهد و مانند دکارت پاسخی برای این پرسش فلسفی ارایه دهد!همچنین او اعتراف جالبی میکند که مرا یاد شعر زیبای اخوان ثالث میاندازد "هی فلانی زندگی شاید همین باشد..." :
"داستان اجباری نیست.فقط یک زندگی. اشتباهی که کردم همین بود که میخواستم برای خودم داستانی داشته باشم در حالیکه تنها زندگی کافی است"
پرسش و پاسخ های سامویل بکت در این کتاب بسیار زیباست در بخشی از کتاب حتی خود را هم محاکمه میکند ! زیباترین قسمت این پرسشهای درونی به عقیده ی من بخش هفتم کتاب است :
"آیا همه را امتحان کرده ام توی هر سوراخی سرک کشیده ام؟! میخواهم قبل از آنکه خبر گم شدنم را بدهم و دست بکشم مطمین شوم به هر دری زده ام"
در مسیر پریشانی شخصیت آدمی دستخوش تغییر میگردد و با گذشت زمان بیشتر در خود فرو میرود و از دنیای اطراف دور میگردد :
"اما من ساکتم .آرام تر حرف میزنم هر سال کمی آرام تر شاید کند ترهم هر سال کمی کند تر"
مرگ هاله ای است که افکار نویسنده را فرا گرفته او تنها منتظر مرگ است چرا که مرگ تنها راه فرار است :
"این رویای من است , رویای شب بی فردا"
"آنچه به کلمات معنا میدهد پایان است"
"حرف میزنم زاییده های خیالم را به حرف وامیدارم"
"هر گوشه و کنار خودم را به مرگ واگذاشته ام"
"من مرده ام; اما من که هرگز زنده نبوده ام"
مفهوم بازی و اینکه اعمال انسانها صرفا بازی بی هدفی است که از خود ساخته اند تا به زندگی بی هدف معنا بدهند همچون کتاب "مالون میمیرد" در این کتاب نیز دیده میشود.در این بی هدفی بکت نه تنها به غنیمت شمردن وقت فکر نمیکند بلکه گذرا بودن سریع آن را طلب دارد :
"بگذار فریب خورده باشیم فریب خورده ی زمان و زمانه تا وقتی بگذرد همه چیز بگذرد و تمام شود و صدا ها ساکت شوند"
"چه خوب که هدر رفت که هرگز هیچ چیز شروع نشد هرگز هیچ چیز به جز هرگز و هیچ چیز هرگز هیچ چیز به جز کلمات بی جان"
و در جایی دیگر این گذر عمر را خیلی زیبا به تصویر میکشد گذری تلخ و شاید بی هدف :
"پدرم رفت اما آینه ماند آینه ای که پدر آنهمه در آن تغییر کرده بود که مادرم موهایش را در آن مرتب میکرد"
نویسنده حتی به وجود خود هم شک میکند , بحران هویت , اما نمیتواند خود را از قعر نیستی نجات دهد و مانند دکارت پاسخی برای این پرسش فلسفی ارایه دهد!همچنین او اعتراف جالبی میکند که مرا یاد شعر زیبای اخوان ثالث میاندازد "هی فلانی زندگی شاید همین باشد..." :
"داستان اجباری نیست.فقط یک زندگی. اشتباهی که کردم همین بود که میخواستم برای خودم داستانی داشته باشم در حالیکه تنها زندگی کافی است"
پرسش و پاسخ های سامویل بکت در این کتاب بسیار زیباست در بخشی از کتاب حتی خود را هم محاکمه میکند ! زیباترین قسمت این پرسشهای درونی به عقیده ی من بخش هفتم کتاب است :
"آیا همه را امتحان کرده ام توی هر سوراخی سرک کشیده ام؟! میخواهم قبل از آنکه خبر گم شدنم را بدهم و دست بکشم مطمین شوم به هر دری زده ام"
در مسیر پریشانی شخصیت آدمی دستخوش تغییر میگردد و با گذشت زمان بیشتر در خود فرو میرود و از دنیای اطراف دور میگردد :
"اما من ساکتم .آرام تر حرف میزنم هر سال کمی آرام تر شاید کند ترهم هر سال کمی کند تر"
مرگ هاله ای است که افکار نویسنده را فرا گرفته او تنها منتظر مرگ است چرا که مرگ تنها راه فرار است :
"این رویای من است , رویای شب بی فردا"
"آنچه به کلمات معنا میدهد پایان است"
February 2, 2011
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
BeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckettBeckett
November 13, 2015
در آغوشم هستم، من خود را در آغوش گرفته‌ام، نه چندان با لطافت، اما وفادار، وفادار.حالا بخواب، گویی زیر آن چراغ قدیمی، به هم ریخته، خسته و کوفته، از این همه حرف زدن، این همه شنیدن، این همه مشقت، این همه بازی
October 25, 2020
"بر سر آرزوی دانستن چه آمده است، دیگر نیست، قلب دیگر نیست، سر دیگر نیست، کسی چیزی حس نمیکند، چیزی نمی‌پرسد، چیزی نمی‌جوید، چیزی نمی‌گوید، چیزی نمی‌شنود، تنها سکوت است، درست نیست، چرا، درست است، درست است و درست نیست، سکوت هست و سکوت نیست، کسی نیست و کسی هست، چیزی مانع چیزی نیست..."
May 3, 2022
سیاهچاله‌ای از عاج‌ـــ‌کلمات. کُند. کُند فاعل قبل از رسیدن به فعل میمیرد. کلمات هم دارند مت��قف می‌شوند.
May 8, 2016
به این کتاب چهار ستاره میدم ، چون حسی نزدیک به آلبوم سکوتِ بهرام بهم منتقل کرد ، حسی نزدیک به سریال گمشده ( یا همون لاست ) توصیف ش سخته .
جالبه که آشنایی من با بکت ، از طریق دوستی باشی که انتخاب های مطالعاتی ش برام همیشه متفاوت بوده . این بار هم همینطور بود ، بهم گفت مهرزاد ، این کتاب رو سه بار خوندم ، دو بار اول هیچی نفهمیدم ، بار سوم با صدای بلند برای خودم خوندم و تازه فهمیدم چی نوشته ... من هم از همون اول به شیوه پیشنهادی خودش پیش رفتم . واقعاً از کتاب لذت بردم .
کتاب فوق العاده گنگی هست ، شاید به خاطر وضع و حال این روزهام بیشتر برام ملموس بوده . خیلی دوست دارم خاطرم بمونه و اگه عمری باشه ، بیست سال بعد هم سراغ این کتاب برم... ببینم اون موقع حس و حال م چطور با کتاب همخونی می تونه داشته باشه ...
کتاب رو تو زمان خوشحالی و خوشی مطالعه نکنید ...
//
جالبه که آشنایی من با بکت ، از طریق دوستی باشی که انتخاب های مطالعاتی ش برام همیشه متفاوت بوده . این بار هم همینطور بود ، بهم گفت مهرزاد ، این کتاب رو سه بار خوندم ، دو بار اول هیچی نفهمیدم ، بار سوم با صدای بلند برای خودم خوندم و تازه فهمیدم چی نوشته ... من هم از همون اول به شیوه پیشنهادی خودش پیش رفتم . واقعاً از کتاب لذت بردم .
کتاب فوق العاده گنگی هست ، شاید به خاطر وضع و حال این روزهام بیشتر برام ملموس بوده . خیلی دوست دارم خاطرم بمونه و اگه عمری باشه ، بیست سال بعد هم سراغ این کتاب برم... ببینم اون موقع حس و حال م چطور با کتاب همخونی می تونه داشته باشه ...
کتاب رو تو زمان خوشحالی و خوشی مطالعه نکنید ...
//
May 31, 2011
همیشه با جمله های کوتاه که مسلسل وار شلیک شده باشن مشکل داشتم. حتی اگه نویسنده اش بکت باشه
.
.
May 15, 2014
این کتاب تجربه‌ی لمس کردن فکر یه شخصیت دیگه‌است، اونم از نوع ساموئل بکتش! بدون واسطه‌ی کلمات.
جریان بی وقفه‌ایست از اشک و کلمه.
جریان بی وقفه‌ایست از اشک و کلمه.
February 1, 2016
صرفا به این دلیل که نویسنده بکته، نمیشه گفت حق این کتاب بیشتر از دو ستاره ست... در نظر من البته...شخصا چندان ارتباط برقرار نکردم
March 7, 2020
Were Beckett the Beatles, this would be Rubber Soul if the musical ‘complexity’ were inversed (that is, with Please Please Me’s frill-less stolidity the summa rather than the starting point).
Displaying 1 - 30 of 172 reviews