La Nuit A Dévoré le Monde (2018)

Fijn hoor. Het is een zombiefilm die eigenlijk niet om de zombies gaat, maar die meer gebruikt om de isolatie van Sam te creëren. Heel wat anders dan de standaardzombiefilm, hier is het voor mijn gevoel een vrij geloofwaardig beeld van hoe een overlevende in zo'n situatie zich nu echt zou gedragen. Hoewel er zeker wel wat bloed vloeit, en er korte stukjes acties in voorkomen, is dat slechts bijzaak - het gaat meer om Sam die in een hoog, luxe appartement overleeft, maar die door de isolatie en dreiging ook langzaamaan psychisch ontrafelt en die puur om de saaiheid te doorbreken onvoorzichtige dingen gaat doen. Geen aanrader voor als je een knallende horrorfilm wilt, maar zeker een fijn stukje cinema.

De zoveelste zombiefilm die uiteindelijk iets nieuws probeert te brengen maar mij gewoon meer en meer doet verlangen naar de goede ouwe films die dit thema behandelen. Brengt totaal niets nieuw op de tafel. Het is vooral een slap aftreksel van Last Man on Earth, I am legend en dergelijke. Het is natuurlijk ook niet de bedoeling dat je eigenlijk al heel snel voor de zombies gaat supporteren ipv de protagonist die zich bezighoudt met saaie activiteiten alsof je naar een Big Brother show zit te kijken met 1 deelnemer. Tja het is ver gekomen als mensen dergelijke prul tot kunst gaan verheffen.

Te gewoontjes.

Het is niet makkelijk om nog wat leuks te doen met het zombiegenre. Er zijn allerlei variaties op geweest van blockbusters tot klein arthouse drama. Deze lijkt vooral naar arthouse drama te neigen. Ondanks het niet heel erg schuwt voor wat snelle zombies en headshots. Toch weet het te weinig een eigen smoel te ontwikkelen. In deze tijd dat je thuis moet blijven leek het mij niet zo moeilijk om hier wat uit te halen. Maar het lukte de film niet om de juiste balans te vinden tussen poetisch, drama, actie, survival. Wat rest is een niemandsdalletje dat geen durft heeft om ergens helemaal in op te gaan.

2,5 sterren.

Deze film eens geprobeerd en het was niet mis. Eens een ander soort zombiefilm, want hier spelen ze eerder een bijrol. We volgen vooral de hoofdpersonage die zich vooral bezighoud in z'n appartement.

De cast deed het goed en verder was de speelduur goed, niet te lang en niet te kort.

Het was wel eens de moeite om gezien te hebben als je eens een ander soort zombiefilm wil zien.

Zoveelste zombifilm, die vr mij toch niet zo goed uitdraaide. Er zijn er gewoon niet veel zombifilms die ik echt goed vind, zeker niet die vd laatste 20j. Buiten Busanhaeng (2016) en Evil Dead (2013), vr de rest moet ik toch terug naar films als Zombi 2 teruggaan. Dit daarentegen is weer slappe kost en heb ik maar weinig aan.

Kleinschalige franse zombiefilm, goed gemaakt en intelligent uitgewerkt qua script en vooral qua hoofdpersoon. Het tempo ligt laag, maar omdat je als kijker al snel intensief meeleeft met de belevenissen van Sam (een prima Anders Danielsen Lie) is dit niet echt een nadeel. Spannende en ijzingwekkende situaties genoeg in ieder geval en tegen het einde komt de film ook nog eens met een geweldige wending op de proppen die ik in ieder geval niet aan had zien komen. Vormt een mooie double bill met het zuid-koreaanse #Alive, die min of meer dezelfde plot heeft.

Niet echt goed. Paar originele dingetjes gezien maar al bij al een doorsnee zombiefilm. Solo een film dragen is natuurlijk niet gemakkelijk en je merkt dat het script niet sterk genoeg is om echt goed te worden.
Het doet erg denken aan #Alive inderdaad die dezelfde weg inslaat maar boeiender over kwam. Deze had een paar gekke scènes, maar in Alive zat wat meer actie en deze is ook wat vermakelijker. Ik zou het ook niet echt als een horrorfilm beschouwen. Het einde kent een The Machinist einde Van Franse horror verwacht ik horror met behoorlijk wat gore. Dit daarentegen lijkt wel een drama tegenover films zoals Martyrs, Livide, à l'intérieur, ...

Simpel effectief verhaal over een man die moet overleven in een appartementencomplex en kamer voor kamer afgaat om spullen te zoeken. Deed me heel erg denken aan de Koreaanse film Alive, echter is deze een stuk psychologischer. Een zombiefest zul je hier dus niet tegenkomen maar toch wel redelijk wat hele spannende scènes! De klinische 28 Days later stijl was ook wel lekker om naar te kijken.

Geweldige rol ook voor Denis Lavant, die hoeft niet eens iets te zeggen.

Ja deze film die had wel wat vond ik. Ondanks het eigenlijk steeds om hem draait wist de film me toch te boeien.

Positief: Het acteerwerk was echt prima en het beeld van een verlaten Parijs werd vrij realistisch in beeld gebracht.

Negatief: De hoofdrolspeler krijg je echt 0,0 band mee en zijn acties en reacties op bepaalde situaties vond ik of bloedirritant of allerminst logisch. Daarnaast was de film veel te traag en weet ie nauwelijks spanning op te bouwen. Qua gore hield het ook niet over. Als dan ook de climax en het einde vrij nietszeggend en onbevredigend zijn blijft er weinig goeds over helaas.

2*

Met tegenzin bezoekt drummer Sam het feestje van zijn ex-vriendin [Sigrid Bouaziz] om wat van zijn spullen, waaronder een paar tapes, op te halen. Terwijl hij in zijn kamer bezig is komen de andere feestgangers op mysterieuze wijze om het leven. Sterker nog: Parijs lijkt over te zijn genomen door vleesetende zombies. Sam barricadeert zich in het appartementencomplex en moet zijn best doen om te overleven en te strijden tegen de verveling. Gebaseerd op het gelijknamige boek van Pit Amargen die goed naar Romero’s oorspronkelijke Living Dead-trilogie heeft gekeken en daar de nodige ideeën uit heeft overgenomen. Gelukkig zijn er voldoende originele ideeën (waaronder Sams creatieve pogingen om muziek te maken) en het is verfrissend om weer eens een zombiefilm te zien waarin het gaat om het personage en niet om eindeloos bloedvergieten.

Het overbekende scenario voor een zombie uitbraak van apocalyptische proporties blijkt ook heel geschikt te zijn voor een film die met horror niet veel heeft te maken. La Nuit A Dévoré le Monde is veel meer een drama dat zich richt op de psyche van zijn overlevende personages.

Een mooie hoofdrol voor Anders Danielsen Lie die grote delen van de film noodgedwongen alleen moet invullen. Zijn personage is een normaal persoon. Een beetje saai en introvert met nerdishe neigingen. Hij zit vast in een flatgebouw ergens in Parijs. De straten van Parijs wemelen van de zombies. Door een gat in de bodem van het appartement waar hij verblijft, verkent hij het gebouw. Dat geschiedt vooral rustig, maar is wel altijd spannend. Af en toe neemt hij risico’s die haaks staan op de serene sfeer. Geen vervelende interrupties overigens, maar ze lijken me vooral in het scenario te zijn opgenomen om de film van wat actie te voorzien. Prima hoor.

De vraag wat een isolement in psychische zin met een persoon doet, interesseert de regisseur meer dan de vraag hoe te overleven in een door zombies overspoelde wereld. Op die manier verkrijgt de film ondanks het belachelijke uitgangspunt van een zombieplaag een mate van realisme. Geen film dus voor kijkers die zich op de gebruikelijke zombieactie en de daarmee gepaard gaande gore verheugen. Het is er wel maar niet heel excessief. La Nuit A Dévoré le monde is geen Dawn of the Dead. De film is beter vergelijkbaar met minder sensationeel werk als Maggie (2015) of The Girl with All the Gifts (2016).

De film volgt zijn protagonist op de voet als hij het gebouw verkent en zich de omstandigheden in de nieuwe wereld eigen maakt. La Nuit A Dévoré Le Monde is een film van minimalisme. Lange stukken film passeren zonder dialoog. En zonder monoloog. Ook de zombies produceren weinig geluid. Geen gerochel en gegrom. Eigenlijk vond ik deze rustige zombievariant angstaanjagender dan de luidruchtige versie.

Stel je in op een rustige verteltrant, adem het onwezenlijke en bevreemdende sfeertje in en geniet van dit leuke filmdebuut van Dominique Rocher.

Dat is allemaal leuk en aardig, maar dan noemen ze zichzelf ook nog, Vilmkritikus. (of wel, filmkritikus)

De ijzersterke hoofdrol van Anders Danielsen Lie en de spaarzame horrormomenten tussendoor zorgen ervoor dat deze zombiefilm van regisseur Dominique Rocher doorlopend boeiend blijft, want de psychologische elementen vond ik eerlijk gezegd niet zo sterk. Het is dat Lie met genoeg overtuigende emotie speelt om het eenzame effect nog enigszins over te brengen, maar de regie van Rocher draagt daar weinig aan bij. De beelden van hoe het alledaagse leven doorgaat met de zombieplaag op de stoep overtuigen niet en maken een nogal eenvoudige indruk, naar mijn optiek ook niet bepaald iets waar je op moet leunen binnen een concept als deze. Ik was evenzeer geen fanaat van de uiteindelijke afloop, vooral omdat het een weinig bevredigend slot vormt op de gebeurtenissen waar Lie mee te maken krijgt. De sfeerbeelden zijn bovengemiddeld sterk en de verlaten Franse straten dragen iets unieks met zich mee, maar al bij al maakt het te weinig blijvende indruk om een hoger cijfer te verkrijgen.

Wel een fijne zombie horror zonder overdaad. Misschien dat velen op dat laatste wat afhaken wegens bij momenten te saai. Saai is het alvast voor Sam die zich stierlijk verveelt. Om de tijd te doden richt hij een paintballgeweer op de zombies op de straat. Hier en daar moet hij nog wat oefenen. Oefenen doet hij ook met het muziek maken. Zijn huisdier Alfred is zijn buddy, al zegt die niet zo veel terug. De kat ook niet, maar die is te eigenzinnig om geïnviteerd te worden.

Hoe het allemaal begonnen is, wordt niet verteld, en dat hoeft ook helemaal niet. Doet zo wat denken aan die klassieker "28 days later". Prima rol wel van Anders Danielsen Lie. Het is niet zo eenvoudig om de boel draaiende te houden in je eentje. Geen superhero, eerder een pantoffelheld.

Naast de eenzaamheid en de verveling toch ook wel wat aandacht welke impact dit heeft op Sam. En wat de actie betreft, zombies genoeg en hier en daar is er op tijd en stond wel een zombie-aanval. Meer dan geslaagd voor mij alvast!