Only God Forgives (2013)

Film is inhoudelijk niet slecht.

En de verpakking bevat neon, ja.

Kort samengevat: Fart-house. Een fletse scheet in een kleurige fles.

Jammer voor jou dat je het niet ziet. Een oppervlakkige blik.

Lees: Kronos kan niet verder kijken dan zijn neus lang is en daarom wordt iedereen die deze film wel waardeert, verblind door neon-lichtjes. Deze heidense users moeten door deze verheven 'echte' filmkenner maar eens duidelijk worden gemaakt wat inhoudelijke cinema is en wat kitsch is. Ik wens je veel succes met zo'n houding.

Edit: Uiteraard- en dit zou eigenlijk evident moeten zijn- is er niks mis mee als je deze film niet kan waarderen, maar ga dan niet hetzelfde inhoudsloze berichtje steeds maar weer herhalen.

Pff, waar heb ik mij ooit gepresenteerd als 'echte' filmkenner? Ik beschouw mezelf als liefhebber. Niet meer, niet minder. Maar als negatieve kritiek voortdurend wordt weggezet met opmerkingen als 'snapt het niet', 'oppervlakkige blik', 'ziet het niet', 'op het verkeerde been gezet' en zo meer, dan wil ik daar wel eens tegenin gaan door te stellen dat je aan sommige art-house adepten alles als kunst kan verkopen. Een drol in kleurig inpakpapier blijft echter een drol. Nicolas Winding Refn probeert hier uniek te zijn en leent wat van onder andere Lynch, Tarantino, Kubrick en Kar-wai Wong zonder kwalitatief ergens in de buurt te komen.

Ik doelde op berichten als deze:

En later:

Als je niet wil dat jouw kritiek als oppervlakkig wordt 'weggezet' kom dan ook niet aan met dit soort arrogant geblaat. Motiveer liever eens waarom je een bepaalde mening bent toegedaan.

Niettemin doe je dat in het onderstaande bericht al iets meer; middels onder meer de aangehaalde namen. Nog steeds vermoed ik echter dat je enkel kijkt naar de narratief en te weinig kijkt naar de beeldmetaforen die rond de narratief hangen. Zo valt mij de heel oud-testamentaire inkleuring van een godfiguur op. De manier waarop bepaalde beelden als religieuze symboliek steeds weer terugkeren(karaoke, standbeeld) vind ik bovendien erg origineel. Tot slot heb ik al eerder aangeven dat de 'Kitsch' -om jouw woorden maar te gebruiken- vaak doelbewust wordt ingezet om het verschil te onderstrepen tussen hetgeen de karakters pretenderen te zijn(stoïcijnse actieheld) en hetgeen ze werkelijk zijn (een zielige, getraumatiseerde man).

Maar nee jong. Ik vind het gewoon een oersaaie film. Onbedoelde kitsch.

In je aangehaalde voorbeeld wordt de spanning langzaam opgebouwd, maar voor zover ik mij kan herinneren nergens slow motion gebruikt. Hier werd het (voor mij) tot in den treure herhaald. Ik waardeer zeker het feit dat men hier iets anders probeert te doen dan de doorsnee Van Damme film - wel het láátste wat ik van neen film verwacht, met excuses aan de Van Damme fans - maar ik kreeg gewoon geen klik met deze film. Sorry.

En ja, fotografie is zeker essentieel in neen film, maar vooral ter ondersteuning van wat men mij probeert te vertellen. Als ik dat verhaal niet meekrijg (en ja, kan ook aan lij liggen) blijft het vooral hangen bij mooie plaatjes met weinig inhoud (en gratuite gruwel). Iets wat ik bij een film als 'Oldeuboi' bijvoorbeeld niet had.Maar daar vond ik het scenario tig keer sterker.

Nicolas Winding Refn met alle facetten; bloed, criminaliteit, dood en schimmige zaken. Met een fraai filter.

Refn.

Nog steeds vind ik hem niet bepaald mijn regisseur. Zijn persoonlijkheid is voor mij in ieder geval genoeg om zijn films extra kritisch te bekijken, en zeker wanneer hij dit een "meesterwerk" noemt. En in mijn ogen is dit dat dus helemaal niet.

Gosling is een gaaf karakter, maar Refn weet het zetje net niet te geven om hem memorabel te maken. Net zoals in Drive kunnen de plotse geweldsuitbarstingen van Gosling in Refn's films waanzinnig zijn, maar hier gebeurt het 1x en dat daarna wordt Gosling in elkaar geslagen en verliest zelfs zijn armen (?).

Een ander minpunt is Pansringarm. Voor een harde agent ziet hij er namelijk tamelijk moe en knuffelbaar uit. Makkelijke rol ook voor hem, aangezien hij alleen maar serieus hoeft te kijken en af en toe krampachtig rennen. Het ziet er simpelweg niet uit. Terwijl zijn acteren echt niet slecht is.

Scott Thomas is eindelijk eens goed in haar rol, en dat zou ik niet zo snel zeggen. Onherkenbaar, maar verrassend sterk eigenlijk. Voor de rest is de belichting dik in orde, bloedrode kleuren die het vaak wel goed doen, resulterend in enkele sfeervolle scenes en knappe details.

Camerawerk is in zijn algemeenheid in orde, al zie ik nergens bewegingen waarvan ik denk, "wauw!". Maar visueel is het voor de rest in orde. Plotse extreme geweldsuitbarstingen komen soms hard aan, maar soms zijn ze er maar een beetje eigenlijk zonder impact.

Soundtrack heeft soms dreigende momenten, maar soms verslikt Refn zich er compleet in. Popnummertjes bij een intens gevecht? En vooral richting het einde worden die rare klanken gewoon irritant en botst het extreem met de sfeer waardoor je niet veel meer serieus kan nemen daarna, alleen maar raar kan kijken.

Een andere stoorzender zijn de meeste personages ook zelf, op Gosling na. Ik zie niet helemaal het punt ervan in om ze allemaal zo debiel mogelijk te maken, met enkele momenten die werkelijk zo out-of-the-world zijn dat het mijn petje te boven gaat.

Voor de rest is dit boven Refn's niveau vind ik, maar echt memorabel is het allemaal niet. Verhaal stelt uiteindelijk niet veel voor, behalve de boodschap (Gosling is bevrijd van zijn moeder) is het allemaal niet al te bijzonder. Vooral een traag tempo, maar ik kon niet zeggen dat het allemaal zo saai werd.

Je moet er van houden, maar Refn is niet erg mijn stijl, al zie ik hem liever dit doen dan zoiets als Valhalla Rising. Soms heb ik vooral het gevoel dat Refn niet zijn voet van het rempedaal haalt, maarja. Regisseurs zoals Noé zullen altijd mijn voorkeur hebben. Dankzij enkele sterkere geweldsuitbarstingen die hard aankomen nog een voldoende, en voor Gosling natuurlijk.

Heel mooie beelden en opzich een verhaal waar iets leuks mee gedaan kan worden. Echter vond ik het verhaal niet diepgaand genoeg om het op deze trage en 'experimentele' manier te vertonen, waardoor je het gevoel hebt dat je geduld niet echt beloont wordt. Over het algemeen een leuk werkje om een keer te zien maar hoopte op meer.

Had hele hoge verwachtingen van deze film. Vooral omdat menig man deze in z'n top 10 had.

Heb zelf ook niet echt een idee wat neon films zijn; gok dat het met die lichten te maken heeft.

Hoe dan ook, The Neon Demon vond ik echt fuckin slecht, grootste tijdverspilling ever denk ik. Toch wilde ik deze neon film proberen, omdat Ryan Gosling toch wel 1 van m'n favo acteurs is na het gezien hebben van The Notebook destijds.

Maar hij viel me zwaar tegen. Jammer. Het begin was dramatisch traag. Het duurde even voordat ik er doorheen kwam. De eerste 25 min waren dan ook killing: ik ben 2x in slaap gevallen. Daarna herpakt de film zich wel en komt er iets meer beweging en spanning in, maar het heeft me niet kunnen pakken. Vond het verhaal ook niet zo sterk. Nee, ik vond het niks. De moorden daarentegen kon ik wel van genieten ?

De eerste film van Gosling die ik kut vind. Shock

Haha dat verklaart dus ook waarom ik 2x in slaap ben gevallen in de eerste 20 minuten ?

Ben dus niet de enige..

Eigenlijk begon het daarna wel op gang te komen, dus misschien te vroeg geoordeeld? Of niet, haha ik heb hem afgekeken en vond hem ook niet veel aan. Misschien snapte ik 'm ook niet helemaal, kan ook.

Ik had dus echt precies dezelfde vragen, wat nu dus (bij nader inzien) bevestigt dat ik de film niet snapte.

Hier ben het helemaal mee eens. Zeer zorgvuldig omschreven. Ik had vanmiddag zin in een kort filmpje en kwam deze tegen bij Ziggo's Movies & Series. Had hem al eens gezien toen hij uitkwam, dit was dus een herziening. En dan kun je zien wat je zoal kunt vergeten in de loop der jaren. Want die martelscene was ik al vergeten. Visueel prima, speelduur was oke ivm de nogal trage verhaalstijl en voldoende geweld. Heb mij wel weer vermaakt met deze film. Een 3.0

Chang is niet agressief Chang reageert/straft enkel zijn omgeving voor hun zonde. Chang is god. Uiteindelijk is hij behulpzaam en verlost hij Gosling van zijn moeder. Gosling voelt in haar baarmoeder om zeker te weten dat de navelstreng verbroken is. Uiteindelijk gaat de film over zijn Oedipus complex gemixt met de westerse arrogantie vs de opkomende status van Azie.

Het is juist het tegenovergestelde van een typische wraakfilm. Gosling weigert immers wraak te nemen. Vanaf daar gaat de film een geheel eigen weg.

Of je houd ervan of je vind het booooring.

Ik vond het nog saaier dan saai.

Voor liefhebbers van Refn. Dit is echt pure kunst. Hij had volledige artistieke vrijheid en zette Cliff Martinez en Darius Khondji aan het werk. Schokkende cinema zoals alleen hij dat kan maken!

TOO OLD TO DIE YOUNG Official Trailer (2019) Nicolas Winding Refn, TV Series HD - YouTube - m.youtube.com

Persoonlijk vond ik de film maar niets. Er gebeurd op zich nog vrij veel, maar het is de sfeer die er rond hangt die de film traag en, ook al gebeuren er veel moorden, emotieloos maakt. Qua sfeer deed het me aan een nog zwakkere film denken, namelijk 'Under The Skin' met Scarlet Johansson (ook al is het een compleet andere genre).

Er zijn films waar er nog minder in gebeurd en op zich nog eentoniger maar die toch kan boeien en je toch meesleept in het verhaal. Hierbij denk ik dan vooral aan de film 'Locke' met Tom Hardy.

De film boeit gewoon niet, ook al gebeurd er voldoende en is er een bepaalde sfeer.

Blijf hier toch wel fan van, ook na deze tweede kijkbeurt. Redelijk strak misdaad-wraakfilmpje met een heerlijke Gosling, top sfeertje, lekkere sound en het idyllische Bangkok

Nog eens herkeken, van Refn's trilogie (Drive, OGF, The Neon Demon) is dit toch duidelijk de minste jammer genoeg. Ik blijf dus op 3.5* steken. Het mist iets en ook qua script worden er te veel fouten gemaakt. Het wordt soms een beetje te bewust vaag gehouden, waardoor het een heel erg zware film wordt. Maar deze keer wel volledig mijn aandacht kunnen behouden. Visueel wel een lust voor het oog uiteraard. Score is wel beter gedaan in Drive en The Neon Demon. Van de drie ook wel duidelijk de meest minimalistische film.

Style over substance in deze Refn. Vrijwel iedere scène speelt zich af in slowmo of dat voelt tenminste zo. Only God Forgives valt in het niet bij het geniale Drive, ondanks de overeenkomsten. De rust en eenvoud die die film zo aangenaam maakten, laten zijn opvolger ondanks de korte speelduur 2x zo lang aanvoelen. Gosling heeft t charisma, maar zijn karakter is te weinig boeiend en de film daardoor een lange zit. Was dit niet van de hand van Refn geweest, was dit niet nooit uit het hoekje b-films opgevallen ondanks het wel erg sterke camerawerk.

1,5*

De film is een langzame, onsamenhangende en vaak saaie ervaring die weinig emotie of diepte biedt aan de kijker. Het grootste probleem met deze film is het verhaal. Het is moeilijk om te begrijpen wat er aan de hand is, omdat de plot nauwelijks ontwikkelt en de personages nauwelijks worden uitgediept. Bovendien zijn de weinige plot twists die er zijn vaak voorspelbaar en voelen ze geforceerd aan. Het acteerwerk is ook niet bijzonder. Ryan Gosling, die de hoofdrol speelt, heeft maar weinig te doen en komt daardoor niet goed uit de verf. De andere acteurs zijn ook niet erg overtuigend en lijken meer bezig te zijn met het uitvoeren van hun rollen dan met het daadwerkelijk tot leven brengen van hun personages. Kortom, het is een teleurstellende film die weinig te bieden heeft. Als je op zoek bent naar een goed verhaal, interessante personages of zelfs maar een vermakelijke ervaring, dan kun je deze film beter overslaan.

En daar was ie weer, Only God Forgives. Een film die ik bijna even vaak kijk als hij op tv is, want deze film intrigeert minstens net zo veel als dat hij bevreemdend is. Conclusie van deze kijkbeurt is toch wel dat de film in de lift zit en hij steeds beter wordt.

Waar te beginnen rond deze film die ik nu inmiddels toch wel voor de vierde keer gezien heb. Wat meteen opvalt en gedurende de gehele film van hoog niveau blijft betreft toch wel de cinematografie die op adembenemende wijze met kleuren en schaduwen speelt. Ergens meen ik me te herinneren dat er een link is met een strip, mogelijk ook niet, maar de overdaad aan schaduw en hoe er soms met licht gespeeld wordt of slechts een gezicht of een oog zichtbaar is betreft bijna ware kunst en doet aan een strip denken. Voor het oog is Only God Forgives een kleurrijk en visueel spektakel die een ervaring opzich is. En samen met het visuele aspect kan ik ook meteen wel de soundtrack meepikken en benoemen als geweldig en in die zin passend op de juiste wijze om de onheilszwangere sfeer nog verder te onderstrepen. En dan is er uiteindelijk nog de cast met de zwijgzame maar bij tijd en wijlen smeulende, zeg maar gerust rokende, Gosling en de über kille bitch Scott Thomas die het voetlicht betreden.

Maar dan toch eindelijk de hoofdmoot, het verhaal, het plot, de ruggengraat van deze bevreemdende welhaast ondoorgrondelijke film. Waar gaat deze film dan toch over. Is dit Winding Refn's vorm van een Bijbelse verteling te midden van de duister straten van Bangkok? Moeten Julian en Billy Kain en Abel voorstellen omdat Julian Billy indirect vermoord en uiteindelijk op dezelfde manier sterft? Betreft Bangkok met al zijn gespuis een synoniem voor Sodom en Gomora? Of is er iets met de zeven hoofdzonden misschien? Of moet Chang God voorstellen en diens executies het laatste oordeel...? Het zou kunnen, het is zomaar een idee dat onstond en waar opzich wel wat aanknopingspunten voor zijn. Uiteindelijk gooi ik het op een beeld betreffende het dualisme van de mens waar in ieder mensen de elementen goed, kwaad, sadisme en zowel klasse als laagheid zit. Het gezegde zegt dat het kwaad in vele gedaante komt, maar dat blijkt in deze film ook zeker van toepassing op het goede, beide zijn in die zin lastig te onderscheiden in deze schemerwereld die bol staat van de spanning en op zijn zachtst gezegd onheilszwanger genoemd kan worden. En wat wordt er op momenten geweldig opgebouwd bijvoorbeeld rond de aanslag op de agent. Wat een heerlijke geweldsuitbarsting en wat een sterke achtervolging te voet. Net zo sterk betreft de opbouw qua spanning en muziek rond de werkelijk bizarre martelscene.

En zo komt deze strijd tussen goed en kwaad temidden van het ondoorgrondelijke Azië, met gelaagd ook nog psychologische dingen als een Oedipus complex op de achtergrond, tot een einde en heeft de film me toch weer weten te grijpen en vind ik de film weer iets beter. Ik zie bijna nu alweer naar een herkijk om te kijken wat ik dan weer ontdek...

Ik vond het een saaie zit. Heb met moeite het einde gehaald. Tergend langzaam, vervelende kleursetting. Nee, sorry, niet mijn ding.

Artistieke film die het vooral van het fraaie camerawerk en de atmosferische muziek moet hebben. Het tikkeltje pretentieuze verhaal heeft namelijk bijzonder weinig om het lijf. Na de zoveelste surrealistische shot vol stoïcijnse blikken en lokale smartlappen dreig ik weg te dommelen... totdat bikkelhard geweld me weer wakker schudt. Knikkebollen dus, maar gezien de behapbare speelduur is alles vergeven en vergeten.

2,5 * Fraai maar saai