Wildlife (2018)

Oeh, Paul Dano en Zoe Kazan. Leuk dat ze samenwerken, en de films die ze doen en uitkiezen vind ik meestal wel bijzonder of leuk.

Deze moest ik dus zien. Helaas had ik van deze twee wel iets specialers verwacht. Ik heb dit thema ook al redelijk vaak gezien, ook als setting in de 50's of 60's. Dat soort films is meestal best prima te kijken, zo ook deze, maar heel veel nieuws of echt boeiends vond ik het niet brengen. Op zich is het wel aardig dat we dingen vooral zien vanuit de ogen van Joe, maar dat voegt ook weer niet bijzonder veel toe omdat hij een toeschouwer is net als wijzelf en daarbij ook een redelijk suf personage (zelden een puber gezien die zo braaf is).

Daarnaast vraag ik me sterk af waarom Jake Gyllenhaal gecast is. Ik vind hem niet geloofwaardig als vader in een film als dit. Een wat meer 'bland' persoon had hier toch een stuk beter gepast.

De stijl is verzorgd, het camerawerk valt soms op in positieve zin en de setting is aardig, maar ook een film die me zeker niet lang zal bijblijven.

3*

Aardige film waarin een gezin uit elkaar valt als de vader voor lange tijd vertrekt vanwege een baan. De film speelt zich af in 1960 en is in die hoedanigheid ook prima aangekleed. Een wat sober coming-of-age verhaal dat op sommige momenten wel wat inzakt. Wel uitstekend acteerwerk van de gehele cast (vooral Carey Mulligan weet het beste uit haar rol te halen).

Helaas moet ik het hiermee eens zijn. Heb Gyllenhaal erg hoog zitten, maar zelfs hij kan deze langdradige film niet redden. Hij zal deze rol geaccepteerd hebben omdat hij goed bevriend is met Paul Dano en met Carey Mulligan, maar ik kan me niet voorstellen dat de rol van Jerry een uitdaging voor hem was.

Ook Mulligan, die veruit de meest interessante rol had, kon me maar niet overtuigen. Jammer.

Gelukkig kreeg de jonge Ed Oxenbould wél de kans te doen wat hij moest doen: onze sympathie opwekken als de timide Joe, die het huwelijk van zijn ouders voor zijn ogen uiteen ziet vallen.

Niet echt slecht, maar wel een wat deprimerend geheel met een onbevredigend einde. Over het algemeen heb ik het gevoel dat er veel meer in deze film had gezeten. Zonde.

Fijne film van Dano.

Duidelijk geen film van de grote gebaren of schokkende gebeurtenissen maar eentje die de tijd neemt om een kleinschalig maar genuanceerd en gelaagd familiedrama uiteen te zetten. Centraal staat de 14-jarige Joe, die langzaam het burgerlijke maar ogenschijnlijk liefdevolle huwelijk van zijn ouders ziet afbrokkelen. De politieke parabel die tbouwh hierin leest is vernuftig gevonden en ik denk dat de kracht van de film is dat die laag er wel inzit maar tevens op een veel kleinere, persoonlijkere manier beleefd kan worden als een coming of age.

Joe Brinson is een zachtaardige jongen die, naarmate de verstandhouding tussen zijn ouders steeds meer scheurtjes begint te vertonen, genoodzaakt wordt om steeds meer voor zichzelf te denken en op te komen. Door zijn ouders in toenemende mate als volwassen buitenstaander toegesproken of betrokken (let op de manier hoe hij door beiden op bevreemdende manier met voor- en achternaam geïntroduceerd wordt), zien we het kantelende beeld van zowel zijn moeder als vader op zijn expressie plaatsvinden. Veel credits gaan uit naar het subtiele acteerwerk van Oxenbould en de al even bescheiden maar zo doordachte cinematografie en acteursregie van Dano.

Mulligan speelt fantastisch als de - tegen het onuitstaanbare aan - labiele moeder, die haar onbegrip jegens Jerry (Gyllenhaal) steeds meer in haat en aversie omzet, en uiteindelijk haar heil zoekt bij de welvarende, manipulatieve Miller. Gyllenhaal speelt zijn rol bescheiden en warm, al is het vreemd om iemand met zijn allure in een rol met zo weinig screentime te zien. Mulligan is uitmuntend; ze kleedt haar onmacht en wanhoop aan met een soort resolute veerkracht, even geveinsd als onberekenbaar. Door haar toenemende egoïsme en de onkunde haar minachting voor Jerry af te schermen voor haar kwetsbare zoon, leef je steeds meer mee met de kleine Joe.

Je hoopt dat Joe op een gegeven moment zijn zachtaardigheid laat vallen en zijn moeder confronteert met haar onverantwoordelijke gedrag, haar een uitbrander geeft of anderszins de moed bijeensprokkelt zich tegen haar af te zetten. Hoe krachtig is dan de eindscene, in al zijn onschuld en subtiliteit blijft het trouw aan het personage van de goedaardige Joe, die de hernieuwde rust en vrede tussen zijn ouders wil vastleggen, hoe liefdeloos hun onderlinge relatie inmiddels ook moge zijn geworden. Vader en moeder mogen trots zijn dat hun liefdevolle opvoeding die we in de beginscenes nog voelden, zijn vruchten afgeworpen heeft voordat hun huwelijk in verval raakte.

Nogmaals, de kleinschaligheid kan ervoor zorgen dat deze film na verloop van tijd de vergetelheid in raakt, maar de verfijning in aandacht maakt Wildlife op een subtiele manier een krachtig drama dat zeker de moeite waard genoemd kan worden. Net te weinig voor 4* maar een dikke 3,5* is meer dan verdiend.

Mooie film over de psychologische weerslag bij een prille tiener wanneer hij de relatiebreuk tussen zijn ouders vaststelt.

Verbijstering, ongeloof en pijn zijn Joe's deel als zijn ideale wereld met vader en moeder als zijn idolen, zijn onkreukbaren, uiteen spat en hoe het warme nest waarin hij zich koesterde er niet meer is.

Een pakkende vertolking van Ed Oxenbould.

Een verhaal van elke dag, maar teder en cru voorgeschoteld.

Ontroerende eindscène.

Dit is echt zo'n film waarvan je denkt: doe eens niet. Het is saaier dan kijken hoe er haren uit je grote teen groeien. Dat hoeft niet heel erg te zijn, wanneer een film ruimte biedt aan groots acteertalent.

Maar dat zie ik hier ook niet.

Gyllenhaal op autopilot, Oxenbould met een continue "huh" blik in zijn ogen en Carey Mulligan die een ongeloofwaardige romance begint met de meest onappetijtelijke kerel die ik ooit op mijn plasma TV heb gezien.

En waarom? Manlief was weg. Een jaar? Nee. Een half jaar? Neen. Een week. Een week, en het onuitstaanbare personage van Carey Mulligan had al zo'n jeuk aan haar foef dat ze met zo'n pafferige poepzak de koffer in duikt - met alle gevolgen van dien.

Ja sorry maar als ik me niet kan inleven, dan houdt het voor mij al snel op.

1,5 ster

Ha, ha, ha, ik vind je recensie wel grappig. En ben het best met je eens.

Deze film voelt niet zo lekker aan. Ik snap het concept van een heel saai, rustig stadje. Waar de mensen weinig te doen hebben. Zoonlief is niet echt populair, ouders zijn ook middenstanders. En er is gewoon weinig te beleven. Vader gaat voor zijn werk een tijdje weg en moeder en kind zitten een beetje thuis voor zich uit te staren. Dan komt er wat actie doordat moeder vreemd gaat. Zoon vindt het maar niks, maar durft niet echt iets te zeggen en pa komt dan weer thuis. Het is allemaal niet echt slecht, maar het is ook niet echt goed. Eén keer en nooit meer ga ik deze film kijken.

mooie cast, mooie beelden van Montana.

Alleen is vooral het middenstuk enorm langdradig.

erg jammer want aan het camerawerk en de acteurs lag het niet, maar er gebeurde gewoon te weinig in dit plaatsje.

De boodschap / gevoelens werden wel duidelijk, maar voor 104 minuten...

Onderhoudend.

Keurig gemaakt drama. In z'n geheel valt er weinig aan te merken op deze film. Paul Dano kan kennelijk ook regisseren. De film ziet er mooi uit - de setting komt geweldig tot uiting. Maar Dano geeft ook veel ruimte aan zijn acteurs. Die maken daar handig gebruik van, want die acteren echt goed - over de ganse lijn, al zijn het niet de meest sympathieke personages die ze neerzetten. De mij onbekende Ed Oxenbould's personage staat centraal en hoewel het meeste lawaai van de personages rondom hem komt, doet hij geen moment onder voor Carey Mulligan en Jake Gyllenhaal.

3

Best aparte, kleinschalige, en literaire film. Wist op voorhand niet dat dit gebaseerd is op een roman, maar daar kan ik mij van alles bij voorstellen.

Waar de film enerzijds rustig voort gaat, worden aan de andere kant de zaken er wat dik bovenop gelegd. Persoonlijk vond ik die combinatie prima werken, maar daar moet je wel een beetje open voor staan.

Daarnaast blinkt de gehele cast uit, waarbij de jonge Oxenbould misschien wel de meeste indruk maakt.

Film over een jongen van 15 die probeert om zijn "wilde" ouders bij elkaar te houden en in toom te houden. Een mooie intieme film over een lieve jongen in een moeilijke situatie. De film bouwt mooi op. Er wordt knap geacteerd en ook de jaren zestig setting en het kleurgebruik zijn mooi verzorgd. Goede film. Ook het einde is niet cliché maar wel heel passend voor de film.

Subtiel uitgewerkt, mooi geobserveerd familiedrama, uitstekend gespeeld en geregisseerd. Paul Dano was blijkbaar fan van het gelijknamige boek van Richard Ford en heeft daar, samen met zijn schrijfpartner Zoe Kazan, een fraai script van weten te maken. Als debuterend regisseur maakt Dano ook de nodige indruk. De sobere maar tegelijkertijd visueel aantrekkelijke stijl die hij hanteert past perfect bij het melancholische, treurige onderwerp van de film.