Mon crime (2023)

Regie: François Ozon | 102 minuten | komedie, misdaad | Acteurs: Nadia Tereszkiewicz, Rebecca Marder, Isabelle Huppert, Fabrice Luchini, Dany Boon, André Dussollier, Édouard Sulpice, Olivier Broche, Félix Lefebvre, Franck de la Personne, Evelyne Buyle, Michel Fau, Régis Laspalès, Daniel Prévost, Myriam Boyer, Jean-Christophe Bouvet, Suzanne De Baecque, Lucia Sanchez, Jean-Claude Bolle-Reddat, Dominique Besnehard, Paul Beaurepaire, Anne-Hélène Orvelin

Jaren dertig, Parijs. De armlastige actrice Madeleine Verdier (Nadia Terezskiewicz) heeft een onaangename aanvaring met de machtige filmproducer Montferrand (Jean-Christophe Bouvet) in zijn villa. Even later wordt de filmbons dood gevonden in zijn riante onderkomen en wordt de jonge actrice beschuldigd van moord. Verdedigd door Pauline Mauléon (Rebecca Marder), haar huisgenote en advocaat in opleiding, gaat Madeleine de strijd aan tegen deze overtrokken beschuldiging. Tot haar verrassing wint de jonge actrice met de schuldbekentenis dat ze uit zelfverdediging handelde het sentiment van de jury. En wanneer ze weer op vrije benen is na een relatief korte straf, wordt ze zelfs gevraagd voor grote rollen op het witte doek en het toneel. Eindelijk kunnen de hartsvriendinnen hun krakkemikkige appartementje verlaten en zich aansluiten bij de beau monde van Parijs. Maar dan verschijnt Odette Chaumette (Isabelle Huppert), een uitgedoofde ster van de Franse stille film, ten tonele en beweert dat zij degene is die de producer van het leven heeft beroofd. Wie van de actrices moet de kijker nu geloven in deze van het closet gerukte situatiekomedie?

Met opgewekte speelsheid neemt regisseur François Ozon voor ‘Mon crime’, in zijn steeds meer eclectische oeuvre, de Parijse elite van de jaren dertig op de hak. Bijna ieder personage doet er alles aan om de maatschappelijke ladder te beklimmen: opportunisme regeert. En behalve als aanleiding voor een welgeplaatste grap, is er hier absoluut geen plek voor slome duikelaars. Niettemin mag je geen enkel personage uitvlakken want rollen kunnen zomaar omdraaien in dit venijnige steekspel tussen de seksen en de verschillende klassen.

Naast het vuurwerk aan dialogen strooit de film guitig met referenties aan Franse en Amerikaanse films van weleer. Eind jaren zeventig speelde Isabelle Huppert bijvoorbeeld de klassenbewuste moordenares Violette Noiziere waarvan in ‘Mon crime’ een poster van het historisch figuur voorbij komt. Bovendien doet Huppert als de diva Odette Chaumette een Franse iteratie van Norma Desmond uit het vileine ‘Sunset Boulevard’ (Billy Wilder, 1950). Echt gemeen, zoals bij Billy Wilder, wordt de satire in ‘Mon crime’ overigens niet. Regisseur Ozon zoekt het veeleer bij de lichte toets van het Amerikaanse screwball-komedie genre, met snelle en spitsvondige dialogen en omkeringen van maatschappelijke rolpatronen, zoals in ‘His Girl Friday’ (Howard Hawks, 1936).

De kluchtige aanpak met rappe dialogen en vele woordgrapjes weten tot het einde te boeien en de wendingen in het scenario bieden genoeg verrassingen. Ozons productie blijkt een meer smakelijke versie van Agatha Christie-achtige fratsen dan bijvoorbeeld de pastiche ‘See How They Run’ (Tom George, 2022). Visueel is het wel een vrij statische bedoeling. Zoals klassiek Hollywood is het vooral gericht op plot en spel. Ook is de satire op mediageilheid en klassenstijging niet van het militante karakter zoals bij ‘France’ (Bruno Dumont, 2022). Daarvoor is het allemaal iets te lieflijk. Bovendien is de regie van Ozon opmerkelijk onopvallend. Echter de ervaring geput uit zijn uitgebreide oeuvre, dat inmiddels veel genres (en kruisingen daartussen) heeft afgevinkt, betaalt zich bij deze voorzichtig bijtende en zeer vermakelijke publieksfilm alsnog uit.

Roy van Landschoot

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 16 maart 2023
VOD-release: 21 juni 2023