Les Diaboliques (1955)

Geweldig, Geweldig! Ik kon het niet laten na het zien van deze film even in de benen te gaan om het een staande ovatie te geven, ook al was ik alleen.

Super spannend en heerlijk mysterieus. Verhaallijn biedt veel variatie in shots en scenes waardoor de verveling onmogelijk kan toeslaan. De beide dames zijn ook heel leuk om naar te kijken.

Les Diaboliques kent vervolgens ook nog eens een uitermate goede sfeer waardoor je in het verhaal gezogen lijkt te worden.

Het einde is natuurlijk om je vingers bij af te likken. Ik zag het in ieder geval totaal niet aankomen.

Mijn tweede film van Clouzot, en mijn tweede 4,5.

Voor mij, de perfecte Zondag film. Prachtig! Gaat gelijk de top 10 maar in!

Goeie psycho thriller. Heerlijk die jaren 50 franse sfeer. Ouderwets dorpsschooltje, die typisch franse huizen, verlaten dorpjes, armoedig maar toch ook weer stijlvol. Alleen hier al kan ik van genieten. En dat gecombineerd met een mysterieus sfeertje en geweldig spel van de twee hoofdrolspeelsters geeft een zeer interessante en onderhoudende film

Prachtig!!!

Aardige thriller van Clouzot, de eerste film die ik van hem zie. Prima sfeer en een vlotte verhaallijn. De film verveelt geen moment, maar echt spannend wordt het nou ook weer niet. Het plot zit aardig in elkaar, op de zeer overbodige laatste paar minuten na. Die plottwist werkt niet en wordt vervolgens ook niet meer uitgewerkt. Het einde zie je al een tijdje aankomen, vooral door de plotselinge afwezigheid van madame Horner. Geen topper, maar wel een onderhoudende film.

Mooie Franse thriller. Ondanks dat de film al bijna 60 jaar oud is, verveelt ie niet. Door Hitchcock beïnvloed of andersom?

Het mysterie gedeelte in deze film is prima uitgewerkt, je weet lange tijd niet wat er nou eigenlijk aan de hand is en dat komt de film wel ten goede.

Daar zijn inderdaad al jarenlang twijfels over.

Les Diaboliques
alternatieve titel: Diabolique, The Fiends, Demonen

Briljante film dit.

Alfred Hitchcock wordt soms de 'Master of Suspense' genoemd maar Henri-Georges Clouzot mag oprecht wel 'maître de tension' genoemd worden want wat hij hier afgeleverd is een pareltje van ijzersterke horror cinema. Ik durf oprecht wel te zeggen dat Hitchcock het in z'n broek deed na het zien van deze film: dit is namelijk spannend.

Les Diaboliques opent meteen geniaal! De opening credits laten zien in een plas water, het zet meteen de juiste toon met de sfeervolle score van Georges Van Parys. Wat daarna volgen zijn een aantal ijzersterke scènes op een kostschool waar we de personages leren kennen. Let vooral op dat vanaf dan al de sfeer aanwezig is in deze kostschool, terwijl het idee van het verhaal dan nog niet eens begonnen is. Maar de locatie is sterk, en zet ook meteen een naar sfeertje op gang. Wanneer de twee vrouwen de moord hebben gepleegd, begint het pas echt eng te worden. Er gebeuren allemaal kleine dingetjes waardoor we kunnen vermoeden dat de directeur misschien nog leeft. Bijvoorbeeld die schoolfoto; dat ze een schim van de man opvangen of wanneer dat jochie claimt dat hij hem gezien heeft. De spanning bouwt op en we kunnen oprecht zeggen dat de kostschool (de locatie) niet meer veilig is. Constant kreeg ik kippenvel. De laatste 15 minuten tijdens de nachtscènes vond ik meesterlijk. Damn, dan is het gewoon echt eng! Het zogenoemde "twist-ending" was dan misschien er maar geforceerd bijgehaald, maar het doet absoluut geen afbreuk aan de film. Dat laatste shot van dat jochie die dan claimt dat hij de dode directrice heeft gezien geeft misschien aan dat er nog steeds iets rondspookt op de school. Het laatste stuk met de "Agatha-Christie"-a-like titelkaart wist een glimlach op mijn gezicht te toveren.

Een sfeervol meesterwerk van Henri-Georges Clouzot met een aantal briljante, doodenge horror-scènes. Alfred Hitchcock kan hier nog een puntje aan zuigen , wat hij natuurlijk overduidelijk gedaan heeft.
*4,5

wow dit was me wel een verassing, in de positieve zin wel te verstaan.

Dit is een echt een ongekend meesterwerk, die (zoals Lucas al aangaf) het oeuvre van Hitchcock met glans overstijgt.
Begrijp me niet verkeerd, Hitchcock is een geweldige regisseur, maar ik heb nooit zo gespannen zitten kijken tot aan het einde van een film. ok de intro kon wat sneller, maar dat neem ik deze film die in 1955 gemaakt is niet kwalijk. Zeer goed geacteerd ook door de 2 mooie dames en de heer Paul Meurisse die hun personages perfect geloofwaardig doen overkomen. Wat ik nog zo goed vind aan deze film vind is dat er ook nog zo'n heerlijke zwarte humor inzit. En als laatste wil ik zeggen dat de eindscene mij ook bijna een hartaanval bezorgde. wooww dat was even schrikken!!!!

Deze film is een zéér grote aanrader. Samen met The Shining vind ik dit de meest angstaanjagende en hypnotiserend spannende film ooit !

Een dikke 4,5 ster. Een herziening tilt die 4,5* zo goed als zeker naar een 5*

Prachtige film, had eigenlijk ook niet anders verwacht van deze regisseur! Het komt inderdaad iets traag op gang maar als de vaart er eenmaal inzit.....!

Jammer dat je voor dit soort meesterwerkjes steeds in het verleden moet zijn, net alsof men tegenwoordig bang is dat de kijker niet meer het geduld ervoor kan opbrengen. Er moet gelijk tempo in zitten, anders is de kijker verdwenen zo lijken de filmmakers te denken.

Tijdgeest meegenomen, maar de echte top en spanning ontbreekt toch. Daarvoor is t toch te "amateuristisch" gefilmd.

Ah zo zit dat. En The Blair Witch Project dan ???

Zal me iets verduidelijken, niet zozeer de opnames maar de algehele kwaliteit van acteren, monteren, geluid etc..

Clouzot neemt inderdaad zijn tijd om de dingen te vertellen, en houdt het eenvoudig. We zijn dat niet meer gewoon, waardoor het soms even doorbijten is. Maar dat valt in geen enkel opzicht te verwarren met amateurisme. Hell no.

Neem nu de finale, dat is wat mij betreft een meesterwerkje. Suspense zoals je het zelden tegenkomt, mooi, geduldig en contrastrijk in beeld gebracht.

http://www.tcm.com/mediaroo...

Les Diaboliques is ondertussen 60 jaar oud, vergeet dat niet.

Enigszins vergelijkbaar met Clouzot's andere klassieker, Le Salaire de la Peur. In die zin dat het gebruik maakt van een nogal forse opbouw en daarna de bal aan het rollen krijgt. Verschil is dat dit eerste uur wordt bevolkt door minder interessante personages en het tweede deel daar onder te lijden heeft. Ik heb vooral wat moeite met vrouwlief, Véra Clouzot.

Beetje te dik aangezet, het tere tantetje met twijfels. De zwakste schakel van het plan, maar ook die van de plot. Zal er ook mee te maken hebben dat Signoret wel thuis geeft en, zeker in eerste instantie, juist een sterk en gedreven karakter neerzet. Neemt niet weg dat het spel tussen beiden niet zo geraffineerd is en Clouzot dat met een ruzie onderstreept.

Zoiets knaagt dan aan het mysterie dat gaat draaien wanneer het lijk verdwijnt en aan de suspense die daaruit voort moet vloeien. De status van de film kan het wat dat betreft pas waarmaken in de eindfase. Nog niet eens vanwege hoe de climax tot stand komt, maar de horror scène in de badkamer mag er zijn. Wel jammer dat het jongetje nog iets te melden heeft.

Ja, dit was echt wel een knappe mystery thriller die spannend was van het begin tot het eind. Het leek eerst nog even op een anti-climax uit te draaien op het einde maar daar werd alsnog door die politie-inspecteur een stokje voor gestoken. Het einde was toch niet helemaal wat ik had gehoopt anders had ik deze nog een iets hogere score gegeven.

Een erg goed geregisseerde film met erg goed acteerwerk.

Clouzot wordt wel eens vergeleken met Hitchcock en andersom las ik ergens. En net als Hitch is Clouzot ook een meester in het creëren spanning. En dat laat hij zeker zien in deze geweldige film. Als eerste hebben we de opbouw naar de moord waarin we erg sterk acteerwerk van de twee actrices krijgen te zien. Dan is er de moord zelf Toch wel gedaan op een originele manier. Dan krijgen we het vermiste lijk. Zorgt toch voor een hoop spanning, leuke scenes en verandert als het ware in een whodunnit. Maar naar het einde toe gaat Clouzot echt full-out en een van de spannendste scenes die ik in een lange tijd niet meer heb gezien. Het kippenvel stond in elke minuut van deze nagel bijtende scenes op de armen. Wat een einde. De manier waarop het geschoten is, het gebruik van visual cues en geluid. Allen geweldig in deze scenes. Maar dat geld eigenlijk ook gewoon voor de rest van de film. Zorgt voor een erg sfeervol geheel.

Alcohol en kleinburgerlijkheid

Tirannieke schooldirecteur (Paul Meurisse) regeert met ijzeren vuist over de verschillende klassen, rangen, geslachten en standen op zijn prestigieuze internaat. Zowel schoolkinderen als personeelsleden dienen zich te schikken naar zijn hardvochtige tucht en orde, waarmee het systeem draaiende gehouden wordt. Iedereen kent zijn plek in de hiërarchie. Voor de leerlingen een braaf ‘ja en amen’ als meester of juffrouw wat van hen vraagt. Volwassen leerkrachten moeten zich ook conformeren naar de sociale spelregels; met als grappigste fragment een gefrustreerde leerkracht die toestemming vraagt voor het derde nipje alcohol tijdens de gemeenschappelijke schoollunch. Dezelfde figuur is later extatisch blij als de verdwenen schooldictator zijn drankgebruik niet meer kan toetsen.

Simone Signoret en Véra Clouzot spelen de twee grootste slachtoffers van de onderdrukkende patriarchale tirannie. Exotische echtgenote (Christina Delassalle) is in een innerlijk conflict verwikkeld als zij wil scheiden van haar maniakale bruut van een echtgenoot, terwijl zij in de knoop ligt met haar eigen religieuze overtuiging van huwelijkse trouw als belangrijke kernwaarde in de echtelijke gemeenschap. Maîtresse (Nicole Horner) neemt steeds het voortouw om de getrouwde schelm te ringeloren binnen haar eigen plannetjes en doelstellingen. Deze twee contrasterende personages (daadkrachtige intrigante, rustig muurbloempje) zijn fijn op elkaar ingespeeld als 'fatale vrouwen' die - als ware het een revenge flick - hun vrijheid opeisen. Jammer genoeg wordt juist dat uitgangspunt verpest met de moralistische wending waarbij 'het goede' uiteindelijk wint van 'het kwade'. Hitchcock zou soortgelijke thematiek meer gelaagd verbeelden.

Zelfs voor een film uit de jaren vijftig oogt het bijzonder gedateerd en kneuterig, maar op een overdreven manier dat het bijna niet anders kan dan dat Henri-Georges Clouzot het heeft bedoeld als een ironische knipoog naar een kleinburgerlijke provinciementaliteit. Vrouwen als slavinnen voor de mannelijke lusten en geneugtes, op het absurde af. Volwassen mannen zijn hier dan ook zonder uitzondering: klepzieke roddeltantes; opdringerige, seksueel gefrustreerde egoïsten; of volgzame figuren, die onmachtig zijn om zelf na te denken.

Volgens mij is deze film één grote speelse knipoog naar een kleinburgerlijk Frankrijk waar alcohol rijkelijk vloeide om aan de rigide, discriminerende klassenmaatschappij te kunnen ontsnappen.

Sterke film. Qua opbouw, qua acteren en een verrassende doch uitstekende plot(wending). Straf filmpje; zeker een aanrader!!

Naar Les Diaboliques was ik heel nieuwsgierig, vooral omdat de film wordt geroemd als een Hitchcockiaans meesterwerk.

De echtgenote van een tiranniek schoolhoofd besluit samen met diens minnares om hem om het leven te brengen. Alles is zorgvuldig doordacht, maar dan is het lijk verdwenen...

De film is gebaseerd op het boek Celle Qui N'était Plus van Pierre Boileau en Thomas Narcejac. Clouzot was net op tijd met het kopen van de rechten, want Alfred Hitchcock wilde het boek ook verfilmen. Ondanks dat de film voor hem was weggekaapt werd Hitchcock wel een bewonderaar van de film en zou hij ooit hebben gezegd dat de film hem heeft geïnspireerd voor Psycho. Pierre Boileau en Thomas Narcejac schreven later speciaal voor Hitchcock D'entre les Morts, wat hij verfilmde als Vertigo.

Les Diaboliques laat een slim opgezette moord zien en houd zich verder bezig met de moeilijkheden die gepaard gaan met het wegwerken van het lijk na de moord. Wat dat betreft is het inderdaad erg Hitchcockiaans. Heel spannend wordt het echter nergens en door het compleet ontbreken van filmmuziek wordt de film bij vlagen een beetje langdradig.

Echt horror is het niet, de man wordt netjes verzopen (al was dat wel heerlijk gruwelijk in beeld gebracht) en hoewel het op een spookverhaal leek uit te draaien was het uiteindelijk toch echt een Thriller. Ik moet wel zeggen dat ik het einde niet zag aankomen, al is het natuurlijk wel een heel omslachtige manier om iemand om het leven te brengen door te doen alsof je zelf bent vermoord en dan te gaan lopen 'spoken'. Ook briljant dat na afloop werd verzocht om het einde niet te verklappen.

Op een of andere manier komt Frans wat minder theatraal over als bijvoorbeeld Nederlands of Duits, en in die tijd ook Engels wel. Het acteerwerk was in ieder geval dik in orde. De zuid-Franse setting gaf een soort Kuifje-achtige sfeer met de Renaults en Citroëns. Verder is alles ook uitstekend in beeld gebracht, mooie 4:3-fotografie.

Alles bij elkaar is Les Diaboliques niet wat ik ervan had verwacht, maar wel een zeer degelijke Hitchcockiaanse Thriller uit de Franse cinema.

Van een thriller gesproken.

In dit verband vind ik dit zelf kilometers boven bijvoorbeeld Hitchcock's "Psycho".

Knap script. Interessant, boeiend en verrassend van het begin tot het einde ook mede door het schitterend spel van alle acteurs, de misterieuze Paul Meurisse op kop.

Ma petite ruine!
Indien u dit leest, bent u al te ver. Verdwijn van deze pagina, en kijk de film gewoon zonder ook maar enige info vooraf. Ja, zelfs zonder de niet-spoilers te lezen, zonder de trailer te bekijken, of ook maar enig anders. Dit sterk staaltje Franse cinema overklast mening Hitchcockfilm of Agatha Christie-boek en u zal haast draaierig worden van telkens weer op het verkeerde been gezet te worden. 4*

Is het trouwens niet beter als het laatste zinnetje in de bovenstaande MM-plotomschrijving wordt weggehaald? Voor mij 'start' het verhaal bij de moord en de intentie van de vrouwen om deze verborgen te houden. Het feit dat het lijk uit het zwembad verdwijnt is toch al de eerste grote twist die de kijker beter niet weet?

Ondanks veel lovende woorden, hoge scores en posities in lijstjes, vond ik de film tegenvallen. Deze film over de twee leraressen op een jongensschool die samen een plan bedenken om de directeur die de man van de één en minnaar van de ander is te laten verdwijnen, is mij helaas niet bevallen. De opzet was verschrikkelijk traag. Langzaam de tijd nemen is voor mij niet erg maar deze traagheid zonder enige spanning was toch te veel van het goede. Je mag eerst 45 minuten lang aan zien hoe de vrouwen het plan bedenken waarna er een half uur komt met het wegwerken van het lijk, om vervolgens in de resterende minuten tot ontknoping te komen? Een conclusie die naar mijn mening ook nog veel te omslachtig was. Daarnaast irriteerde ik me nogal aan Christina of het acteerwerk van Véra Clouzot, daar ben ik niet helemaal over uit? Niet alleen was ze voor mij irritant maar ook geven ze door de nadruk te liggen op haar aandoening (dat werd wel tig keer herhaald) met haar de clou weg. Maar er was meer waar ik niet zo te spreken over was. Zo zijn er nogal wat scenes die het onnodig langer maakte. Of de verschrikkelijke praatjes tussen die twee mannelijke leraren. Moesten die nu voor een luchtige noot zorgen? Geen idee? Het werkte bij mij in ieder geval niet. Al die elementen zorgde bij elkaar ervoor dat ik me al gauw stierlijk aan het vervelen was.

Tijd voor een oude klassieker waarvan de recensies meestal top zijn. Helaas vond ik het behoorlijk tegenvallen. Het verhaal wordt heel traag opgebouwd, op zich geen probleem, maar hier kwam het toch wel tergend traag op gang waarbij de spanning volledig ontbreekt. Je ziet al vlug waar het verhaal naar toe zal leiden. Het acteerwerk is matig en de slotscène wordt wel heel vlug afgehaspeld die daarna voor mij ook nog een overbodige scène krijgt waarin een jongen iets van een geest zou krijgen. Is dan de film slecht? Neen, dat nu ook weer niet. Er zitten ook wel positieve punten in de film. De locatie van de school wekt een nare sfeer op en de zwart-wit beelden dragen hierbij mee. Mooie fotografie overigens. Ook de beruchte scène in het bad mocht er wezen. Best akelig...zeker voor die tijd. Het verhaal is interessant, maar de uitwerking laat dus steekjes vallen. 6/10

Aan dit commentaar van ruim 5 jaar geleden heb ik weinig toe te voegen. Wel was de hernieuwde kennismaking een feest van herkenning, in de zin dat ik wederom begreep waarom wij toen 4 sterren hebben gegeven aan deze film. Misschien zou iemand deze titel opnieuw uit moeten brengen in een iets modernere omgeving. De aankleding en het zwart-wit zouden misschien beter overkomen in het geheel van het verhaal.

Het verbaast me wel dat mensen dit eng vinden. Viel goed mee vond ik persoonlijk. De vergelijking met Psycho vind ik ook ver zoek. Ten eerste is het verhaal helemaal anders en ten tweede gebruikt Hitchcock geweldige muziek. Nee, ik zou Les Diaboliques dan eerder vergelijken met Dial M for Murder. Die laatste zit wel veel complexer in elkaar dan deze en op het einde is het ook een politieinspecteur die het raadsel oplost.

Les Diaboliques vond ik niet zo sfeervol. Daar is de opbouw misschien ook gewoon te lang voor. De personages zijn ook niet al te interessant. Het ironische is dat Vera Clouzot in 1960 echt stierf aan een hartaanval. Mooie vrouw wel, althans in zwart-wit. Het einde is sterk maar dat maakt hoogstens 10 minuten uit op 2u.

De film begint als een sociaal tijdsbeeld (kostschoolsequenties) daarna een drama (huwelijksproblemen) dan een thriller (moord) om te eindigen met suspense. Enkel het laatste deel kon me overtuigen. Vanaf het moment dat beide vrouwen terugkeren naar school is er een knappe opbouw dat de spanning stelselmatig opvoert tot aan de climax (plottwist). Knappe cinema. Maar het feit dat de film hink-stap gewijs bepaalde set ups moet overbruggen om daar te geraken, wekt bij mij de indruk dat het plot vrij mager is. Daarom voelt dit aan als een langzame start, daarom is het tussenstuk met discussies tussen man/vrouw en vrouw/vrouw overbodig, daarom voelt die moord niet aan als een ijzig moment. Ondanks de grote bewondering op MM (met een plaats 646 in de top 1000) is dit niet meteen een film die ik naar voor zou schuiven. Personages zijn flets, scenes (in de eerste helft) zijn inspiratieloos. Een keuze maken (zowel stilistisch als inhoudelijk) welke richting de film wil volgen, zou een sterkere film opgeleverd hebben. Het heeft niet vanaf het begin die fataliteit, die noodlotswending zoals in de beste noir films Hollywood jaren '40 (voor de geïnteresseerden ; Scarlet Street, The killers of High Sierra)

Sterke franse thriller die pas echt tot leven komt als het lijk verdwenen is .

je blijft je langdurig afvragen welke kant het op zal gaan en uiteindelijk is de finale wel erg sterk mischien net wat te theatraal gedaan maar toch genieten .

Nog niet gezien , komt vandaag op de duitse zender ARTE , ben benieuwd

Uitstekende thriller uit de oude doos waarbij een (loshandige) bullebak uit de weg wordt geruimd door zijn vrouw én door zijn minnares. De opbouw van de film focust zich in het begin op deze driehoudsrelatie en er wordt meteen een kant gekozen van goed versus kwaad. Christina wordt neergezet als een zachte onschuldige vrouw en haar sympathie wordt meteen gewonnen door de kijker. Wanneer zij overhaald wordt door de minnares Nicole om haar man uit de weg te ruimen, ontstaat er een rollercoaster waar niemand uit ontsnapt.

De introductie van de personages is dus sterk en intrigerend, maar de film komt pas echt op gang tijdens de moord zelf en komt tot een climax wanneer blijkt dat het gedumpte lijk verdwenen is. Cinematografisch sowieso erg sterke scènes voor, tijdens en na de moord. Camerastandpunten, mimieken, vertwijfeling van de personage(s) zijn zo gebracht dat de spanning optimaal wordt gecreëerd. In dat opzicht doet de film Hitchcockiaans aan. De spanning is gewoonweg te snijden wanneer het zwembad wordt leeggezogen. Je leeft mee met het personage Christina en al helemaal wanneer de spanning wordt omgebogen naar verbazing...

Knap einde ook, verrassend en sterke plottwist waardoor deze film hoog in mijn lijstje terechtkomt. Meer dan terecht in de top250 beland. Super!

Aardig.

Dit was meteen de laatste echte horrorfilm uit de top 250 die ik nog moest zien. Niet dat er veel horrorfilms in de top 250 staan overigens. Ik meen dat een merendeel bestaat uit dramafilms, of historische films, met een speelduur van rondom 135 minuten. Deze film is dan wel een kleine opluchting omdat het niet al te sentimenteel is.

Diaboloques leunt op een erg simpel en makkelijk verhaaltje die veel mooie dingen tot stand kan brengen. Voor een oude film wordt het allemaal ook best fris uitgevoerd. Goede decors, geweldig gespeel met het licht en aardig camerawerk. Visueel ziet Les Diabolioques er netjes en voldoende uit, en zeker voor die tijd is dat best een groot compliment.

Verder duurt het wel wat lang voordat het mysterieuze gedeelte van het verhaal begint. De introducties van de personages en het opbouwen van de band tussen Clouzot en Signoret is weinig aan. De personages zijn in principe volstrekt oninteressant en hebben ook best weinig charme. Niet dat die ruimte ze erg gegund wordt, want regisseur Clouzot zelf is op dat gebied niet de meest innovatieve regisseur.

Het blijft ook voor een lange tijd niet bepaald spannend door de film heen. Eenmaal het mysteriegenre zijn intrede doet is er wel iets om naar te kijken, het is echter de finale zelf die wat qua horror weet uit te halen. De eerste helft van de film is nogal taai aangezien het daar meer een dramafilm is met wat thrillerelementen. Dat stuk wil echter gewoonweg niet interesseren. Er is geen sfeer of houvast om leuk tegenaan te kijken. Ietwat saaie cinema.

De finale is gelukkig wel geweldig te noemen. De twist is ondertussen nog best simpel en hoe alles is uitgewerkt wordt enkel geïmpliceerd wat ergens een gemiste kans is, maar regisseur Clouzot weet wel wat spanning op te wekken, zeker voor die tijd. Verder weet de film tijdens de tweede helft gewoon erg te boeien, jammer van de eerste helft die toch wel veel te lang doorgaat.

Een Franse thriller die wat doet denken aan Hitchcock en dat is niet toevallig. Het verhaal is van de hand van Boileau-Narcejac. Een ander boek van het schrijversduo werd door de meester verfilmd als Vertigo. Regisseur van dienst is Henri-Georges Clouzot die net als bij zijn film Le Salaire de la peur, zijn vrouw Véra Clouzot voor de camera zette. De combinatie met de mooie Simone Signoret werkt wel. Doe er nog Paul Meurisse bij (die ooit de overstap maakte van zingen naar acteren dankzij geliefde Edith Piaf) en je krijgt een boeiend trio.

Het verhaal kent de nodige intriges en de spanning wordt mooi opgebouwd. In dit geval moet Clouzot zeker niet onderdoen voor Hitchock en zet hij Les Diaboliques neer als een spannende thriller met de nodige intrige die pas tegen het einde neerdaalt. Al een paar keer gezien, maar het blijft indruk maken en staat na al die jaren nog stevig overeind.

En aan de slag met deze Les Diaboliques op de tegenwoordige vrijdagse top250 avond, en daarmee weer een film die behoorlijk op leeftijd is maar desondanks zeker mijn interesse had gewekt met het verhaal en de genre duiding. Let's get it on!

En de opening, hoewel we het nog maar over de voor/aftiteling hebben, wekt een goede indruk met dreigende muziek. Tel daar maar vast de altijd mooie zwart/wit stijl bij op en het fraaie tijdsbeeld van mid vijftiger jaren. Dit gaat wel lekker zijn en lijkt verdere te borduren met de kennismaking van de drie hoofdrolspelers en diens rol in de te komen driehoeksverhouding van ballbuster Nicole, zwak vogeltje Christina en pareltje Michel, want wat een fijne vent is dat toch die zeker opgeruimd mag worden. Interessant zou je zeggen, en een sterke basis, maar helaas komt vanaf daar de klad er behoorlijk in die gelukkig onderbroken wordt door de moord zelf. Want sorry dat ik het zeg maar er gebeurt geen sodemieter het eerste uur waar het vooral veel dialoog betreft en verder ontzettend weinig sprake is van spanning noch sfeer. Waar is in hemelsnaam die goede muziek ook gebleven...? Nee, dit lijkt na een goed begin toch helemaal mis te gaan.

En eigenlijk betreft dat iets wat de gehele film een beetje door blijft slepen. Goed geacteerd wordt er wel, maar het is toch echt wachten op het moment dat het lijk verdwenen is met alle gevolgen van dien. Maar helaas, want daarna bloeit het geheel nog steeds niet echt op van de de spanning, sfeer en paranoia. Het blijft een manco dat er niet zo heel veel gebeurt, de kleine speldenprikken ten spijt met het pak, de verschijning en andere dingen die Hitchcockiaans aan doen maar niet meer dan de interesse wekken om door te kijken hoe het nu eigenlijk zit, en niet bepaald omdat ik aan de buis gekluisterd ben. Dit in tegenstelling tot de ontknoping die wel sterk is, gedeeltelijk de film redt maar misschien een beetje voorspelbaar, want deze mogelijkheid was me al door de gedachten gegaan.

Het maakt Les Diaboliques als geheel tot een oké film die ik een bovengemiddelde voldoende ga geven, maar dat de film toch wel tegenviel laat zich gemakkelijk raden iets dat toch vooral ingegeven wordt door gebrek aan spanning, sfeer wn muziek in combinatie met de aanzienlijk lengte.