The Limits of Control (2009)

Bijzondere film van de heer Jarmusch. Mooie beelden van Spanje en fraaie beeldcomposities zorgen voor een prettige kijkervaring. Door de personages en het repetitieve karakter van de film ben ik melig geworden waardoor ik behoorlijk gelachen heb om de absurde situaties en dialogen.

Een goede misdaadfilm...

Prima verhaal..

Maar niet zo echt spannend verhaal..

Acteur Isaach De Bankolé is wel beetje stilletje...

Puzzelen, lucifers en eet papier op...

Prima acteerwerk...

Prima achtergrond muziek (Dolby Digital)...

erg mooi gefilmd maar als speelfilm toch een tegenvaller

Isaach De Bankolé speelde al eerder in een Jim Jarmusch film, als Raymond de ijsboerke die geen enkel word engels kon in Ghost Dog met Forest Whittaker

Tegenvallende film waarin een onbekende man vreemde klusjes aan neemt. Erg traag en vele lange momenten waarin geen woord gesproken wordt. Ook zijn veel scenes repetitief. Maar je blijft je toch afvragen waar dit alles heen gaat, ondanks dat er van een verhaal geen sprake is. Wel een goeie internationale cast, voornamelijk in kleine rolletjes.

Een volwassen speurtocht met vele terugverwijzingen en mysterieuze ontmoetingen. Een rode draad oppakken is lastig in dit eigenzinnige Arthouse verhaal. Lucifersdoosjes brengen onze man steeds dichter bij zijn doel. De diverse bezoeken aan het museum brachten naar mijn idee herinneringen terug (schilderijen van onder andere een naakte vrouw, uitzicht op het dak en een dekbed). Waarom hij uitgerekend met de snaar van een oude gitaar zijn doelwit uit moest schakelen is me niet precies duidelijk. Er wordt een goede rust gehanteerd in de mooie cinematografie en het kalme karakter van Isaach en doordat je niet precies weet wat er op het programma staat raak je machteloos verwikkeld in een boeiende reis door het zuiden. Deze aanpak zorgt echter ook voor een bepaalde afstandelijkheid.

Mooi poëtisch filmpje, wil het eigenlijk 4* geven maar is daar toch iets te nihilistisch vooral, alhoewel dat misschien ook de sterke kant is. dikke 3,5*

Ja, een film over de rol van kunst in het algemeen en film in het bijzonder. Over het belang ervan in een wereld van totale controle en koud kapitalisme. Verhoeven en Prudh leggen goed uit wat ik al vaag uit de film haalde. Maar ik zal je iets anders vertellen: het maakt me allemaal bar weinig uit. De hele diepere laag van The Limits of Control vind ik niet bijzonder overtuigend gebracht worden en ze maken de film nauwelijks interessanter. Het is misschien niet helemaal bedoelt als vorm boven inhoud, maar door de abstractie is het dat wel geworden.

Niet dat dit echt een probleem is. Een meesterwerk zie ik er bij lange na niet in, maar toch had ik wel een zwak voor The Limits of Control. Toen ik eenmaal in het ritme kwam vond ik het een erg fijne ervaring. Het is eigenlijk volslagen belachelijk om zo'n zichzelf eindeloos herhalende film twee uur te laten duren. Telkens weer een trip naar een locatie. Vervolgens ergens aan tafel gaan zitten. Twee espresso's bestellen, in aparte kopjes uiteraard. Dan bezoek van iemand die vraagt of de hoofdrolspeler Spaans spreekt. Hij beweerd van niet, maar doet dit overduidelijk wel (is waarschijnlijk het wachtwoord). De bezoeker verteld een beschouwend verhaaltje rond een persoonlijke obsessie. Vervolgens worden er sigarettendoosjes uitgewisseld. Het eindigt met de eenzame man die een papiertje met een code erop doorslikt. En dit dan zo'n tien keer. Het moet wel de meest omslachtige manier denkbaar zijn om een moordcomplot te starten. Alleen in de films.

Deze eentonigheid is de kracht. Het wordt bijna hilarisch als je hem voor de zoveelste keer weer met zijn espresso's ziet zitten, maar het is op de een of andere manier onweerstaanbaar om naar te kijken en de verhaaltjes van de vele cameo's zijn vaak erg leuk. Ik denk dat zoiets als dit bij definitie bijna nergens op kan slaan, hoeveel lagen Jarmush er ook aan zou willen toevoegen. Maar puur voor wat het is is het vrij onweerstaanbaar, al moet ik toegeven dat ik me niet kan voorstellen dat ik hem nog eens wil zien.
3*

Weer een erg bijzonder filmpje van Jarmush en ook weer precies in zijn stijl. Subtiel, onwetend.

We volgen een nogal onspraakzame zwarte man die in Spanje stad en land afreist om klussen te klaren. Iedere keer krijgt hij een opdracht op dezelfte manier (op een terrasje met 2 espresso's en gaat daarna op pad. Wat ik hier zo mooi aan vind is dat de hele film (op het einde na) niet verteld wat die man allemaal in zijn schild voert en wat voor werk hij nou precies doet. Al vermoed je het als kijker wel weer een stuk sneller, waar je dan nog gelijk in hebt ook. Maar alsnog erg mooi gedaan.

Verder vind ik de Jarmusch stijl weer om te smullen en is weer lekker subtiel en stil. De mooie Spaanse landschappen en steden heeft ie ook schitterend geschoten en het lijkt hier en daar ook wel een beetje op een western. Die gitaarkoffer die de man steeds bij zicht draagt lijkt wel te zijn afgekeken bij El Mariachi/Desperado. Ook de soundtracks waren tof.

Wat mij betreft een prima film weer van Jim. Hij blijft zijn stijl niet verliezen.

4,0*

Geen film , geen verhaal , geen actie....

Wel schitterende beelden van Spanje en vluchtige ontmoetingen met anonieme kenmerkende karakters.

De scenes met de Spaanse flamingo danseres bleven mij het meeste bij.

Evenals de steeds terugkerende 2 espresso,s.

Film is een beetje door mijn hoofd blijven spoken. Had de dvd al geruild en van het weekend toch maar weer ergens gekocht voor 2,50. Natuurlijk is the Limits of Control zelfs voor een Jarmusch wel erg traag. Bewust natuurlijk. Het lijkt erop alsof Jarmusch zijn publiek een beetje plaagt. Maar het is ook een humorvolle film over kunst. Een sfeervolle reis. Je kunt in de repeterende scenes een soort gimmick zien die vooral geestig bedoeld zijn. Maar misschien is het wel gewoon continue codetaal in een gangstercomplot. Bovendien behoorlijk mooi gefilmd. Het is een alternatief op de gebruikelijk gangsterfilm. Als je de film over je heen laat komen kan het best voor een relaxte ervaring zorgen, al helpt het wel als je je instelt op traagheid. 3,5 sterren. Jarmusch blijft fascineren. En het is in elk geval anders.

Er gebeurt nagenoeg niets in deze film, maar juist daardoor is de film wel intrigerend. De setting overigens is zeker de moeite waard. Er gebeuren dingen, maar hoe ze gebeuren is niet interessant, dat is het idee. Helemaal gaat dat niet op, richting de climax is het eigenlijk wel mooi geweest. Murray is een te bekend gezicht eigenlijk. Toch wel de moeite waard.

Hoewel Broken Flowers een prima film was het een beetje Jarmusch-die-een-Jarmusch maakt. En verre van zijn beste film. Met deze film overtuigt hij me meer en alle vrees dat Jarmusch minder wordt kan weer naar de prullenbak. Er zijn weinig evenwichtiger regisseurs eigenlijk, qua niveau.

The Limits of Control is een aantal dingen tegelijk. Allereerst een uitgeklede film. Soms komt de film over als een misdaadfilm waarbij het plot grotendeels weggelaten is. Alsof er met een uitgebreid script begonnen is waarin gaandeweg heel veel is geschrapt. Waardoor wat er overblijft bijna lijkt te bestaan uit het ritueel dat de hoofdrolspeler telkens herhaalt om zijn doel te bereiken. Verder is het een stadsfilm, met veel aandacht voor architectuur, de lijnen, hoeken en dergelijke van gebouwen worden veel gebruikt in de compostities. Ook is The Limits of Control een film waarbij constant naar filosofische vragen wordt gehint, met name over kunst en de rol van de kunstenaar. Maar de dialogen zijn hier met nadruk een stijlmiddel.

Tel daarbij op het fraaie camerawerk van Doyle (heel herkenbaar). En ik heb weer van een film van Jim Jarmusch zitten genieten. Een van zijn minst toegankelijke films, dat wel, je bent gewaarschuwd.

Jarmusch moet trouwens snel nog eens wat maken. Op die Neil Young-docu en zijn bijdrage aan Ten Minutes Older na heb ik alles gezien nu.

4.0*

Only Lovers Left Alive is zijn nieuwste film, moet alleen nog even worden toegevoegd...

Een film die ik al een tijd had liggen, waar ik ook al twee keer mee begonnen was maar door omstandigheden twee keer eerder heb afgezet. De film bleef toch altijd wel in mn hoofd rondspoken, waardoor ik hem nu bij de derde poging eindelijk eens heb uitgekeken.

Aparte en intrigerende film, met mooi shots van omgeving en landschappen. Het verhaal zelf vond ik persoonlijk alleen wat tegenvallend. Als je 'm eenmaal hebt gezien, kijk je 'm niet snel voor een tweede keer.

Het opzettelijk ontbreken van een duidelijk uitgewerkte verhaallijn in deze Jarmusch zorgt voor een bijna surrealistische aandoende aaneenschakeling van mooie beelden en absurde situaties.

Erg goed.

Waar ik vaak moeite heb met films waarin een duidelijk verhaal ontbreekt, weet deze me boven verwachting echt te boeien. De subtiliteit waarmee detail na detail getoond wordt, maar toch eigenlijk niet echt iets prijsgeeft. Beelden die het verhaal vervangen in hun kracht, dialogen die niet door inhoud maar door vorm iets zeggen. Een soundtrack die meer vertelt dan beelden en dialogen samen - ondanks dat de soundtrack in z'n geheel instrumentaal is. Verbijsterend daarmee eigenlijk dat de gewone style-over-substance fanboys hier af lijken te haken. Dat mag iemand me echt uitleggen.

De casting is op hetzelfde geniale niveau. Isaach De Bankolé die precies de juiste mysterieuze uitstraling heeft. Gael García Bernal als gewone Spaans/Mexicaanse randfiguur, en eigenlijk onherkenbaar daardoor. Paz de la Huerta die als 'nude' in de titelrol staat - subtielere humor kan je nauwelijks bedenken. Bill Murray die weer eens een erg mooie cameo mag komen doen - wat een held is het eigenlijk.

Maar het mooiste is toch wel de beeldenpracht. Daar zit ook het enige kritiekpuntje in - aan het einde zijn er wat slordig gecutte scènes. En de close-up op de handen van Isaach De Bankolé is te veel. Maar dat zijn details.

Heb na het zien van de film veel verschillende stukken gelezen, omdat ik wat verduidelijking zocht.

Helaas blijkt dit vooralsnog redelijk zinloos. Kan op zich best meegaan in bepaalde interpretaties,

alleen mijn eigen beleving verandert er helaas niet door.

Het is wel erg mooi gefilmd (kadrering), maar het brengt uiteindelijk maar weinig emoties los.

Kan me voorstellen dat veel mensen het niks vinden, maar ligt dat nou aan de film of aan de kijker?

Heb opmerkelijk veel aan deze film gedacht de laatste maand, en zojuist toch maar weer opnieuw gezien. En het is me verrassend goed bevallen eigenlijk. Heb me niet zo gericht op het zoeken naar antwoorden en het willen verklaren van details. Gevolg daarvan is dat ik me gewoon geweldig vermaakt heb.

Verhoging naar 4.

De beste films zijn niet te onderscheiden van een droom die je mogelijk hebt gehad.

Soms zeggen reflecties me meer dan de dingen die ze reflecteren.

Boris, Sunn O))) en Earth.

En toch sleepte de film.

Ik lees genadeloze kritieken als "de film gaat nergens over, en gaat nergens heen", maar het mooiste van deze film is dat die veel langer duurt dan z'n speelduur. Dit is, net als bijvoorbeeld Holy motors, zo'n film waar je nog dagen over nadenkt ("wat heb ik nou eigenlijk gezien?").

Ja, de film is langzaam, saaiig, herhalend, maar wel erg intrigerend. Het tempo, de langere shots dan gebruikelijk, en zelfs het weinig verhalende (Jarmusch focust zich juist op de "rest momenten" van een misdaad verhaal) zijn natuurlijk bewust gekozen.

"Soms zeggen reflecties (de kunst) me meer dan de dingen die ze reflecteren (het ware leven; La vida no vale nada)". Verder maak ik er van dat "The lone man" Jarmusch (of zijn werk) zelf voorstelt, en "The American" waar hij tegen strijdt staat voor Hollywood toch?

Doyle levert weer knap werk af, al is het niet zo betoverend als zijn samenwerkingen met Kar Wai Wong in "In the mood for love" en vooral "2046". Gezien de locaties heb ik het gevoel dat er meer had ingezeten. Over locaties gesproken; ik snap de betekenis van de terugkerende de Torre del Oro in Sevilla niet helemaal, dus als iemand mij er mee kan helpen..

Een zogenaamde minimalistische en raadselachtige film zonder verhaal, humor, spanning of duidelijk vormgegeven personages. Het was (denk ik) een reis naar het onbekende van een zwijgzame zwarte man; zijn komaf (verre oosten?) en missie bleven ongewis; hij leek enkel op zwarte koffie te leven. In dwangmatige variaties werd hetzelfde herhaald. Kortom geen idee wat de regisseur met mij als kijker voorhad.

Een typische Jarmuschfilm waarbij je vanaf het begin in een fascinerende dimensie wordt gezogen waarin een ieder zich onwerkelijk en zonderling gedraagt. Heerlijk. Een film met weinig plot. Een film met merkwaardige personages die merkwaardige boodschappen uitwisselen. Een film die zich in een prachtige setting afspeelt. Ja, heerlijk was het.

Centraal in de film staat een man die heel treffend als Lone Man wordt aangeduid. Hij is een man die in Spanje een mysterieuze opdracht moet uitvoeren. In Spanje zijn de landschappen en stadjes mooi. In Spanje zijn veel musea die schilderkunst etaleren. De camera glijdt herhaaldelijk langs prachtige schilderijen en focust vervolgens samen met Lone Man op één daarvan waarvan het beeltenis een mysterieuze rol in het amper bestaande plot vervult. Evenals luciferdoosjes, diamanten en een gitaar maken ze deel uit van een mysterieus spel dat ten faveure van de opdracht door de Lone Man en de personages die hij ontmoet wordt gespeeld. Het is een even fascinerend als onbegrijpelijk spel. Ik deed al snel geen enkele verkrampte poging meer om er ook maar iets van te begrijpen.

Behalve objecten worden ook mysterieuze boodschappen uitgewisseld en maken de personages waarmee de Lone Man in contact treedt op zakelijke toon poëtische statements over kunst, muziek en moleculen. Elke ontmoeting markeert een episode die prima in het grote geheel past, maar die je evengoed als een opzichzelfstaande gebeurtenis kunt beschouwen en ervaren. Kleine kunststukjes die steeds een ander personage en een ander filosofietje eventjes in de spotlights zetten en een stukje mysterie aan de film toevoegen. Heerlijk.

De film hanteert een prettige rustige cadans. Gebeurtenissen en ontmoetingen worden zonder enige haast voltrokken. De personages zijn gepassioneerd maar bewegen met een relaxte traagheid en spreken weloverwogen. Het zonverlichte Spaanse decor ademt een ongedwongen sfeer waaruit een ontspannen vibe voortkomt die als vanzelfsprekend op de personages wordt overgebracht. De precieze en indringende muziek van Isaach de Bankolé accentueert vervolgens nog eens de lome ritmische basis waarin de film aan de kijker wordt gepresenteerd. Heerlijk.

The Limits of Control is een fijn uitstapje in een dimensie die net iets afwijkt van de realiteit zoals we die doorgaans ervaren. Na het zien van de film ben ik niet veel wijzer geworden. Ik denk ook niet dat er veel meer betekenis uit de film gehaald moet worden dan dat het allemaal niets betekent. Het is wat het is. Het is verbazingwekkend, mysterieus en uitermate fascinerend. Het is onverkrampt genieten. Heerlijk dus.