John Hiatt - Slug Line (1979)

Tot mijn grote verrassing is dit de best gewaardeerde plaat van John Hiatt hier op MM. Slug Line is niet een van zijn bekendste en behoort tot zijn vroege werk. Ik hoor er zelden iemand over en het ontbreken van enige reacties op dit voor mij meesterlijk album hier , is dus geen verrassing. Slug Line is geen kassucces geworden. Waarom is mij eigenlijk nooit echt duidelijk geworden. Iemand als Herman Brood was er echter zo gecharmeerd van dat hij (no more) Dancing in the street (van Hiatt... !) opnam.Deze plaat kent voor mij geen zwak moment. Ik vind het betreurenswaardig dat deze plaat zo onbekend is gebleven. De tijd zal komen dat Hiatt hier de verdiende credits voor zal verwerven. Ik weet het zeker!

John Hiatt is in Nederland pas bekend geworden bij het grote publiek met Riding With the King en alle platen die hij rond de jaren 90 heeft gemaakt, met als hoogtepunten Bring The Family en Stolen Moments. De platen die hij daarvoor gemaakt heeft zijn gewoon minder bekend. Ook de platen na 95 zijn minder bekend en worden alleen gekocht door de liefhebbers van deze muziek. Zijn laatste 5 studioplaten vanaf Little Head, waren nou niet echt verkoopsuccessen.

George, ik ken deze plaat helaas niet, maar heb met interesse jouw bespreking gelezen, dus ik ga er naar op zoek, want in jouw bespreking heb ik wèl vertrouwen, zoals je weet!

Ik ken wel dat mooie Washable Ink, da's een begin, hé ?

Laat ons weten , beste Father , hoe Slug Line je bevalt.

Washable Ink was een hit in de US in de uitvoering van de Neville Brothers circa 1979 en werd regelmatig op de radio gedraaid.

Mijn eerste direkte kennismaking met John Hiatt was toen hij tourde om Slug Line te promoten en in Paradiso in het voorprogramma van Southside Johnny speelde. Dat was één van de meest geweldige avondjes live muziek uit mijn leven. Eerst een waanzinnige Hiatt die met zijn band de Hi-Energy stroming voor mij op de kaart zette en vervolgens Southside die niet achter wou blijven en het dak er af blies.

Natuurlijk snelde ik de volgende dag meteen naar de winkel om Slug Line te skoren en vind dit nog steeds zijn beste album eigenlijk. Zelf is hij er niet echt over te spreken. Hij vindt de produktie van Denny Bruce zwaar kloten en de opnamekwaliteit van Slug Line en Two Bit Monsters vergelijkt hij met demo bandjes. Ik vind het de sfeer van de muziek absoluut geen afbraak doen, eerder het tegenovergestelde. Juist daardoor krijgen de opnames een soort rauwe energie die prima werkt om zijn komposities in hun volle glorie te etaleren.

Droombolus : hartelijk dank voor de aandacht die jij aan deze prachtplaat geeft. Ik kan bovendien geheel instemmen met je verhaal.
Ik ben wel wat jaloers op je , want mijn eerste kennismaking met Hiatt vond via de VPRO tv plaats. Waarschijnlijk waren de tv fragmenten van hetzelfde concert in Paradiso waarbij jij zo gelukzalig aanwezig was , die mij tot op het puntje van de stoel deed zitten. Wat een energie en krachtige songs zag en hoorde ik . Dezelfde week Slug Line in huis gehaald en ik vind het, net als Droombolus , nog altijd Hiatt's meest gedreven en beste plaat.

In mijn beleving is dit toch echt de plaat waarmee Hiatt bekend is geworden. Maar misschien komt het door de kringen waar in men in die periode verkeerde.

Ik meen dat Hiatt's doorbraak zich bij het grote publiek vooral met Have a little faith in me voltrok ( althans in Nederland).
In Drenthe ligt de zaak beduidend anders : je verkeert daar in de betere fijnproevers kringen.

Dat was toen nog niet Drenthe hoor, maar believe it or not Apeldoorn, off all places
Maar wel de plaats met één van de eerste Plato ( de 2e na Zwolle) winkels.

Stom van me ! Vergeet ik in de haast Apeldoorn te vermelden.
Drenthe en Apeldoorn , dus . Bij deze.

En dat heb ik dan weer gemist ! Het was ook pure mazzel dat ik bij dat concert aanwezig was. Ik was gewoon bij een vriend langs en die ging naar Paradiso. Of ik ook zin had om mee te gaan, hij had nog een kaartje over ........

Mijn kennismaking met John Hiatt was het horen op de radio van Riding With The King. Dus ik naar de bieb in Kampen om te zien of ze deze elpee te leen hadden. Niet dus, maar ze hadden wel Slugline en Two Bit Monsters. Bij de eerste keer afdraaien dacht ik dat ik de platenspeler per ongeluk op 45 toeren had staan. Ook ik heb ze opgenomen op een cassettebandje en zo rond '83 en '84 waren ze een vaste waarde in m'n walkman. Als de batterijen bijna leeg waren kreeg je mooi te horen hoe hij later zou gaan klinken.
Persoonlijk vind ik z'n later werk beter. (Bring The Family, Slow Turning, Perfectly Good Guitar en het recente Same Old Man)
Ik had altijd het idee dat hij vroeger een beetje het slachtoffer was van foute producers en dat waar bij hem het succes uitbleef, andere artiesten een goede sier maakten met zijn nummers. Want bovenal is de beste man een geweldige songwriter. Het schijnt dat hij in z'n tijd als broodschrijver voor Tree International een song schreef in de tijd die jij en ik nodig zijn voor een toiletbezoek.

Shit, nou heb ik mijn eigen bericht gedelete omdat ik een foutje wilde verbeteren.

Als de batterijen bijna leeg waren kreeg je mooi te horen hoe hij later zou gaan klinken.

Die vind ik wel raak!

Mede naar aanleiding van het verschijnen van de nieuwe cd van John Hiatt ("Dirty Jeans and Mudslide Hymns") heb ik weer een paar oude albums van John Hiatt uit de kast getrokken en "Slug Line" valt me alleszins mee ! Ik meen me te herinneren dat MCA wilde inhaken op de punkrock/newwave-hausse, maar het niveau van bijvoorbeeld de eerste twee albums van Elvis Costello haalt "Slug Line" net niet. De songs vind ik over het algemeen boeiend genoeg, ik geniet van het gitaargeluid (naast Hiatt zelf Ethan McElroy) en de toetsen (Todd Cochrane), maar het geluid van de drums vind ik niét zo mooi. Later zou John Hiatt nog meer prachtige albums opnemen, maar dit is na zijn middelmatige albums voor Epic een voorlopig hoogtepunt.

een geweldige lp! ik vind long night een prachtig nummer, verder behoren madonna road en radio girl en sharon got a drugstore tot mijn fovorieten,

Het is Hiatt week in huize Droombolus. All Of A Sudden zit in de wissellijst in de huiskamer en ook Slug Line kwam dus weer eens uit de kast. Het blijft een dijk van een plaat, na al die jaren is er nog niets van de aantrekkingskracht verdwenen maar helaas staatie al op de max 5***** dus opwaarderen zit er niet in ......

Ik ben het niet vaak eens met je, maar deze keer wel. Beste album van Hiatt.

Washable ink, Briljant

Bevalt me nog steeds erg goed, deze vroege Hiatt. John probeerde toen even de Amerikaanse tegenhanger van Elvis Costello te zijn. Jammer dat hij nooit meer nummers van deze plaat live uitvoert. Ik zou Slug Line, Take Off Your Uniform en Washable Ink best eens live willen horen.

John toert nu weer met Lyle Lovett door de VS. Ik zie op de setlist geen nummers van dit album, maar wel een nieuwe song: I Love You Too Much. Dus wie weet komt er in 2014 weer een nieuwe cd...

De laatste weken een kleine herwaardering van wat Hiatt-platen. Dit album en de twee erna kwamen bij mij net zo lekker binnen als het vroege werk van Costello. Alleen Madonna Road met obligaat reggaeritme en het slome Long Night bevallen me minder maar de rest is heel erg aanstekelijk. Mijn oude plaat staat ergens bekrast in een doos dus ik ben erg content met de cd van dit album met de net zo fijne opvolger erbij gepropt als extra.

Pas ingestapt bij John Hiatt met Bring The Family ( 1987 ), deze plaat beviel mij zo goed dat ik alle albums t/m Terms Of My Surrender ( 2014 ) in huis heb.
De periode van John Hiatt van voor 1987 was mij volslagen onbekend en ik was dan ook erg verrast dat een album als Slug Line hier op MM een hoge score kreeg.
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
Dit weekend vond ik in mijn favoriete platenzaak het album Slug Line met als extra Two Bit Monsters en heb ik mij mede door MM laten verleiden tot aanschaf van de plaat.
Een eerste luisterbeurt stemt positief al vind ik op dit moment het album Two Bit Monster er bovenuit steken.

Prima plaat dat zonder meer, al ik ben niet zo overdonderd als de users hierboven.
De opvolger van dit album vind ik beter, Slug Line, Long Night & afsluiter Washable Ink springen er wat mij betreft bovenuit.

John Hatt,
Ik schijn 'm in het begin op de een of andere manier te hebben gemist.
Qua concerten en de lp's in die jaren was ik er nooit bij.
Pas in 1985 kwam ik een verzamelaar tegen getiteld Y'all Caught waarop o.a. She Said The Same Things To me, Slug Line, Washable Ink en Riding With The King stonden.
Op dit album is verder een aparte aanprijzing te lezen van Ry Cooder.
Vanaf die tijd ben ik hem wat meer gaan volgen en zag hem daarna ook eindelijk live.
Had (zoals eerder hier vermeld) overigens ook weleens de indruk dat ie soms overgeproduceerde poppy klinkende nummers maakte, onder druk van platenmaatschappij 's en commercie.
Echter op een podium kun je wel degelijk zien wat een dude en singer/songwriter ie eigenlijk toch is.
Wanneer je hem tijdens een concert Have A Little Faith hoort vertolken vervalt elke twijfel.

Op vinyl. In 1983 gekregen van een medeleerling op de MEAO die vanwege zijn bekering deze muziek niet meer mocht beluisteren. Of hij zelf tot die conclusie is gekomen of dat hij daartoe door mede-Ch(hele lange Grrrrr lezen)istenen werd aangezet kan ik me niet meer herinneren. Your loss dacht ik en diverse klasgenoten met mij. Zo vaak kwam het niet voor dat er gratis LP's werden uitgedeeld.
Bleek ook nog een hele leuke plaat te zijn van deze mij toen nog grote onbekende John Hiatt. Jeugdsentiment.

Inmiddels toch fysiek weten te bemachtigen. Wat een aanwinst eigenlijk op vinyl. een half puntje erbij.