Trainspotting (1996)

Ik dacht in het begin pfff nee dit wordt niets. Ik heb eigenlijk helemaal niks met drugs. Al vind ik Breaking Bad en Narcos wel uitstekende series. Dat niveau haalt Trainspotting echter nergens. Hier en daar zie ik er dan toch potentieel in en uiteindelijk bevalt de plot zelfs... zou ik zeggen, zeg ik zo. Misschien is dit wel een beetje een "groeier" qua film. Erg alledaags is het niet, althans niet voor mij. Zo diep in de marginaliteit geraken... het gebeurt misschien rapper dan ik zou denken. Eruit geraken vergt dan weer een pak moed en discipline. Van de drugs afkicken al evenzeer. Films waar ze in gaan trippen en we van die epileptische toestanden te zien krijgen (flikkerende beelden, tollende camera etc) dat zie ik absoluut niet graag. Dat valt hier nog wel mee al is de cameravoering zeker opvallend anders dan in meer standaard werkjes. Ook door de muziek valt Trainspotting positief op. Niet elke muziekkeuze vond ik echter op het juiste moment ingezet.

Het is ook geen wonder dat Trainspotting zo hoog scoort. Alleen vind ik 5* dan weer helemaal overdreven. Ik heb weinig gelachen, weinig (mee)gevoeld (al kreeg Spud en Mark Renton meer naar het einde wel wat sympathie van mij). De film kent hoogtepunten maar volgens mij evenveel dieptepunten en dat kan je zowel letterlijk als figuurlijk opvatten. In mijn ogen is Trainspotting wel overgewaardeerd al kan ik de score begrijpen.

Tragisch en verontrustend las ik hierboven , dat laatste woord slaat wat mij betreft zeker wel de spijker op de kop , de film heeft zijn sterke momenten maar zijn status vind ik nogal overdreven .

De film springt voor een groot deel van de ene bizarre scene naar de andere maar als het over hun scharrels of vriendinnen gaat lijken ze ineens te veranderen in watjes .

Op het laatst komt er dan toch wat lijn in het verhaal en begint het zowaar spannend te worden .

Dit is niet echt mijn soort genre maar het is zeker kundig gemaakt , maar om nou te zeggen dat de film zijn status waarmaakt nou nee .

Trainspotting is een film die ik elk jaar wel een keertje opzet. De energieke sfeer van het eerste uur is nog altijd spectaculair, en brengt de doelloosheid en de hedonistische uitspattingen van deze Schotse jeugd heerlijk humoristisch en rauw in beeld.
Het geheel zou aanstekelijk kunnen zijn (en door de flitsende cameravoering en pompende soundtrack wellicht zelfs inspirerend), als we ondertussen niet ook de alledaagse treurigheid van deze verslaafde levens zouden zien. Hoewel ik in mijn persoonlijke leven nauwelijks met drugs te maken heb gehad, kan ik me toch goed identificeren met deze hoofdpersonen. Hun moedeloze zoektocht naar geluk in het leven, en de bijbehorende apathie die dat op kan wekken wanneer dat niet lukt, voelt ergens wel herkenbaar.

Trainspotting heeft de naam een film te zijn die drugsgebruik positief neerzet, maar persoonlijk vind ik dat erg mee vallen. Ik zie de drugs in deze film vooral als een gevolg van een destructieve levenshouding waarbij het drugsgebruik slechts het gevolg is van hun situatie. De drugs houden hen er zeker in gevangen, maar zijn niet de oorzaak.
Want er wordt flink gerookt, gedronken en gespoten, maar wat we eigenlijk zien is gewoon een groep jongeren die in een doelloze situatie er het beste van probeert te maken, maar die niet in staat zijn om zichzelf uit de ellende te trekken omdat ze de intelligentie, contacten en vaak ook gewoon de wil missen.
Dit apathische doelloze leven wordt hardnekkig geprobeerd te verdringen met drugs, maar de drugs zijn dus niet het grootste probleem in deze film: dat is namelijk het gebrek aan levenslust en de wil om verder te komen. Drugs zijn daar simpelweg een gevolg van.
De film toont dit met Renton’s mislukte afkickpoging, die niet lukt omdat hij er niet klaar voor is, en zijn junkieleventje nog niet op kan/wil geven. Wanneer hij later gedwongen afgekickt is en zijn leven op orde heeft, neemt hij rustig een shot zonder direct weer in verslaving te vallen. Hier wordt duidelijk dat zijn echte leven meer plezier is gaan bieden dan de kick van een shot.

“Choose life” roept Renton ons cynisch toe in de openingcredits, maar zelf kiest hij lange tijd nergens voor. Pas aan het eind beseft hij dat hij beter af is zonder zijn vrienden, en dat hij radicaal met hen moet breken om los te kunnen komen van zijn leven als junkie-crimineel.

Trainspotting behandelt naast het idiote leven van een paar junkies dan ook een universeel thema over doorgroeien in het leven, en de keuzes die we daarin voor ons zelf moeten maken. Soms ten koste van vriendschappen.
En dat is een thematiek die iedereen kan herkennen, zelfs al ben je nooit zo diep gezonken als de jongeren in deze film.

4,5*

Nadat ik deze film de afgelopen paar jaar al 5 a 6 keer gezien heb, denk ik dat ik hem maar een poosje in de kast miet laten staan om hem bijzonder te houden. De reden dat ik hem zo vaak gezien heb is ook dat ik hem vaak met iemand keek die hem nog niet gezien had, en alsnog vermaakte ik me prima met elke herkijk. Het zware onderwerp drugsverslaving word hier soms luchtig en komisch gebracht, en op andere momenten laat het weer de echte horror ervan zien. Het verhaal verloopt vlot, alle karakters zijn interessant en er zitten een hoop briljante scenes in. De droomachtige scenes waar Renton door de vloer zakt na een overdosis, of waar die in bed igt af te kicken, en de minder droomachtige scene waar ze de baby dood in de wieg vinden, zijn allemaal delen van de film die me na het kijken nog lang bij bleven. Ook waren de scenes over het algemeen erg mooi geschoten. De film heeft een hele lekkere soundtrack, met onder anderen klassiekers als Born Slippy en Perfect Day is dit een van de betere soundtracks.

Een klassieker en een van mijn favoriete films, interessant verhaal die zowel tragisch als komisch met een hoop memorabele scenes, bijna net zo verslavend als het onderwerp, 4,5!

Trainspotting draait om een zooitje ongeregeld. Renton wilt wel uit het circuit stappen, maar wordt er door zijn omgeving steeds terug ingezogen. Kneus Spud is als meeloper eigenlijk altijd de gebeten hond. En dan nog onruststokers en egoïsten Sick Boy en Begbie. Samen vormen ze een mooi palet van losers uit een drugsverslaafde vriendengroep - Trainspotting toont goed hoe betrekkelijk vrienden kunnen zijn.

Het viertal is nergens in de film naar langsrijdende treinen aan het kijken. Maar als je je bedenkt dat heroïneverslaafden ergens hun tijd mee moeten verdrijven is de verklaring eenvoudig gevonden.

Ik heb de film ook nog nooit eerder gezien, omdat ik over het algemeen niet echt fan ben van dit soort films. Dus door de hoge score hier had ik wel een flink verwachtingspatroon wat uiteindelijk niet echt waar is gemaakt, want heb nog steeds niet echt door wat deze film nou zo bijzonder maakt. Wellicht is het in zijn eigen categorie vrij excentriek, maar voor iemand die daar niet echt bekend mee is zie ik niet echt waarom dan. Dus voor mij was deze film puur 98 minuten verteerbaar vermaak en niks anders. Al moet ik wel toegeven dat ik de 98 minuut durende speelduur heerlijk vind!

Ewan McGregor, zette hier wel een puike prestatie neer als Mark Renton. Volgens mij was deze film ook zijn doorbraak naar Hollywood uiteindelijk. Verder was de cast ook helemaal prima met een heerlijke Robert Carlyle als Begbie. Ik hou altijd wel van zulke types in films.

7.0

Begbie is Robert Carlyle

Heb het aangepast

uit het leven gegrepen, vettig, ontroerend mooie film

Snel een herziening aangegooid toen deze klassieke dramakomedie op televisie kwam, maar de score blijft vooralsnog staan. Regisseur Danny Boyle brengt een kleurrijke, experimentele wereld tot leven waarin komedie en drama naadloos in elkaar overgaan, maar de invulling van de personages laat me volkomen koud. Het verloop springt verder van absurde gebeurtenis naar nog absurdere gebeurtenis, maar daartussen mis ik toch een bepaalde vorm van stress en/of conflict. Met het acteerwerk is verder weinig mis en de vertelling is vlot, maar het lukt me niet om hier doorlopend geboeid naar te kijken. Dat neemt niet weg dat een ruime voldoende nog altijd op z'n plaats is voor dit unieke schouwspel.

Herzien op 4K! De verpakking van Criterion mag dan wat aan de armetierige kant zijn. Beeld en geluid zijn top bij deze presentatie. De film zelf blijft ook geweldig en het is toch ook wel een van de meest iconische films uit de jaren 90. Hoewel de film zich afspeelt in de jaren 80, is de muziek behoorlijk kenmerkend voor de jaren 90 en past de film ook naadloos in de opkomst van de commerciele arthouse onder leiding van Miramax.

Het blijft een heerlijke bizarre, geweldadige en humoristische film.

"I chose not to choose life. I chose somethin' else. And the reasons? There are no reasons. Who needs reasons when you've got heroin?”

Eindelijk deze film ook eens gezien. Èn ik moet toch wel zeggen dat ik achteraf toch iets héél anders in gedachten had over hoe deze film ging (en nee, ik dacht niet dat ze treinen gingen spotten). Toch kan ik best begrijpen dat hij in de jaren negentig best wat commotie had kunnen aanwakkeren (geen idee of dat ook is gebeurt), en zeker door de confronterende beelden die deze wel echt te bieden heeft. Maar, vond ik hem nou zo goed als iedereen zegt? De volle mep ga ik er nu nog niet aangeven (misschien ooit met een herziening), vermaakt heb ik mij wel zeker. De film tikt de dertig jaar bijna aan maar, is qua maatschappelijk beeld niet veel veranderd. Zowel jongeren als toch wat ouderen gebruiken hedendaags toch nog bes wat drugs (alcohol even uitgesloten), waar het eigenlijk vrijwel normaal lijkt geworden. Overal waar ik loop hoor ik er wel iets over maar, deze film schetst naast foute vrienden toch voornamelijk de keerzijdes van het gebruiken van deze middelen.

De soundtracks zijn iets wat deze film toch weer een tikkeltje sterker weten te maken. Hoewel ik altijd dacht dat Portishead met Glory Box hier ook in zat. Het was dus achteraf gewoon een fanedit op TikTok, en dat vond ik best jammer. Want ik had dat juist een prachtig nummer gevonden voor in deze film. Gelukkig biedt de film wel hele toffe andere songtracks, en voor mij met vlag en wimpel de track van Underworld, prachtig.

De film schetst veel gevoel maar, toch vond ik het soms ook niet altijd meer even interessant om te volgen. De film herpakt zich wat dat betreft wel meermaals, en de in kakkers zijn nagenoeg uitgebleven. Zoals ik al even aankaarten staat vooral op de voorgrond hoe een persoon zichzelf kan verliezen met verkeerde vrienden om zich heen. Angst en geweld draaien zich daar niet voor om, en het grootste pijnpunt is uiteraard het drugs gebruik. Vooral ik mooi weergegeven hoeveel pijn je de mensen in je eigen gebied er mee doet (ouders), en zelfs je eigen kinderen. De verslaving en drang naar meer is een groot onderwerp, prachtig om te zien dat zoiets ook voorbijkomt. De film kent eigenlijk buiten al het sombere en ietwat depressieve een beetje komedie, voornamelijk wanneer Spud het bed had onder gescheten, en ik eigenlijk van de veronderstelling was dat zijn penis er af was gesneden, dat kan misschien komen omdat ik te veel horrorfilms kijk .

Uiteindelijk toch gewoon wel echt genoten. En hoewel ik het misschien soms wat depressiever had gewild, vond ik het toch een akelig duister sfeertje hebben. Prachtig dus, en zeker een herziening waard in de toekomst. Ooit.

Deze film blijf ik ontzettend goed vinden. Ewan McGregor speelt dit echt zo goed, en vergeet Robert Carlyle niet, dat is de perfect gecaste acteur voor dergelijke rol. Net zoals hij die rol in The Beach speelde (trouwens ook een film van Danny Boyle). Boyle heeft zich echt goed laten informeren hoe het gebruikers wereldje in elkaar zit, want het komt echt heel dicht bij de realiteit. Zoals Rent Boy die af wil gaan kicken, maar eerst nog even voor de laatste keer wat gaan gebruiken om het af te leren. Tja zo gaat dat. Trainspotting zal nog lang in mijn persoonlijke top 10 blijven staan. En die te gekke soundtrack van o.a Iggy Pop, Primal Scream, Lou Reed, Brain Eno, New Order en Blur enz. maakt de film er zeer zeker niet slechter op.