Frank Sinatra overleed 25 jaar geleden. Zijn imitator Peter Douglas (64) haalt herinneringen op. 'Ik had meer verdriet om zijn dood dan die van mijn vader'
Nog altijd heeft de zanger spijt dat hij zijn grote held niet durfde te ontmoeten. „Frank was in mijn beleving zo groot en bekend.”
Komende zondag is het exact een kwarteeuw geleden dat zanglegende Frank Sinatra op 82-jarige leeftijd bezweek aan de gevolgen van een hartaanval. „I’m losing it”, waren zijn laatste woorden, toen hij in een ziekenhuis in Los Angeles voorgoed zijn ogen sloot. Amerika verloor zijn Voice, maar voor de Nederlandse zanger en Sinatra-imitator Peter Douglas was de dood van zijn grote idool een klap die hij maar nauwelijks te boven kwam. „Ik ging in de overlevingsmodus.”
Het is vandaag de dag haast niet voor te stellen, maar in 1987 zagen bijna acht miljoen hoe Peter Douglas (64) zich tot winnaar kroonde van de Soundmixshow . Met een zangstem die nauwelijks te onderscheiden is van die van zijn jeugdheld Frank Sinatra, vloog de in Naarden geboren zanger de hele wereld over. Het daaropvolgende album Stars on Frankie en de gelijknamige single, een project van Stars on 45-producer Jaap Eggermont, brachten hem zelfs naar New York en Tokio.
Maar toen overleed op 14 mei 1998 de man aan wie Jean Pierre van der Sluis, zoals Peter Douglas in het echt heet, zijn roem had te danken. Een hartaanval was Frank Sinatra fataal geworden. „Ik weet nog heel goed dat ik op Schiphol stond om mijn tante op te halen, ze kwam een paar weken over uit Boston voor vakantie”, vertelt Peter aan Privé . „Opeens werd ik gebeld door Barrie Stevens: „Peter, Frankie is dood.’ Mijn hart sloeg tig keer over. De man waar ik vanaf mijn zevende groot fan van was, was niet meer.”
Diepe rouw
Wat volgde was een lange periode van diepe rouw, iets wat de zanger niet eerder in zijn leven was overkomen. „Ik heb om zijn dood meer verdriet gehad, dan om het overlijden van mijn eigen vader. Dit kan ik zeggen, omdat ik nooit een ’normale’ vader heb gehad die liefde gaf aan zijn zoon. Ik kreeg nooit een knuffel, een arm om mij heen of een kus op mijn hoofd. Die liefde moest ik halen uit de muziek van Sinatra. Na 14 mei ging ik in de overlevingsmodus. Twee jaar lang heb ik een kaarsje gebrand voor deze man. In mijn huis had ik een plekje ingericht met een foto van hem. Het verdriet was enorm groot, zijn muziek zat zo diep in mijn hart. Mijn moeder was de liefste vrouw van de wereld, maar ik had ook behoefte aan liefde en aandacht van mijn vader. En als je dat niet krijgt, zoek je het elders. Dat vond ik dus in de muziek.”
‘In Sinatra vond ik een vaderfiguur’
Het verdriet om het overlijden van Sinatra zat zo diep, dat Peter zelfs niet meer kon optreden. „Kort na zijn dood zou ik een dinershow doen bij Frank Wenting in Hilversum. Maar toen ik in mijn kleedkamer zat, voelde ik me helemaal niet goed worden. Het zweet brak mij uit, ik moest continu overgeven. Ik kon geen noot meer uitbrengen. De aankondiging was al gedaan, maar ik kon het gewoon niet aan. Uiteindelijk heb ik alles bij elkaar geraapt en alsnog gezongen. Wel besefte ik dat dit niet langer zo kon. Daarom ben ik hulp gaan zoeken bij een arts die gespecialiseerd was in trauma’s. Die man was wel wat gewend, maar schrok van hoe ik eraan toe was. Dat ik niet meer kon functioneren, had te maken met mijn jeugd. Een vader die maar bleef zeggen dat ik niets waard was en niets kon. In Sinatra vond ik een vaderfiguur en dat zorgde ervoor dat ik na zijn overlijden er mentaal helemaal aan onderdoor ging.”
Spijt
Een ontmoeting met zijn idool en ’vaderfiguur’ zag hij tot twee keer toe aan zijn neus voorbij gaan. In 1996 was Peter door de familie van Sinatra uitgenodigd om in New York te komen zingen op de 81e verjaardag van de muzieklegende. In het Marriott Hotel zong hij Thank You Frank , een lied dat hij had geschreven met Lucy Steymel voor het album Just Swing . „Dat nummer had ik ooit naar Sinatra gestuurd, gewoon voor de leuk, niet wetende dat ik het een paar jaar later op zijn verjaardag zou mogen zingen. Dat was misschien wel het mooiste moment uit mijn lange carrière. Het optreden werd live uitgezonden op televisie, miljóénen Amerikanen hebben mij die avond gezien. Helaas moest Sinatra zelf op het laatste moment afhaken wegens ziekte. Wel sprak ik met zijn zoon Frank Jr. en zijn dochters Tina en Nancy. Het was heel bijzonder, maar tegelijkertijd typisch Amerikaans: ’Hellooo, Peter! We looove you!’ En twee dagen later hoor je niets meer van ze.”
‘Kans op ontmoeting voorbij laten gaan’
Zeven jaar eerder liep Peter door eigen toedoen een ontmoeting met Sinatra mis. „Hij trad op in Nederland en via via had ik meegekregen dat hij op Zestienhoven zou landen met een privéjet. Maar ik durfde niet te gaan. Daar heb ik nu nog steeds spijt van. Achteraf hoorde ik dat ik daar zonder problemen een gesprek met hem had kunnen voeren. Frank heeft er wel een kwartier sigaretjes staan roken. Dat was mijn kans om hem in levende lijve te zien en te spreken. Maar ook als ik daar had gestaan, had ik het vast niet gedurfd. Er ging van alles door mijn hoofd om hem te vragen. Maar Frank was in mijn beleving zo groot en bekend, dat ik hem niet onder ogen durfde te komen. Een fascinerende en boeiende man, die al sinds mijn zevende als een rode draad door mijn leven loopt. En ik denk dat ik namens veel mensen mag zeggen: Thank you, Frank.”
