Annie Lennox

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Annie Lennox
Ilustracja
Annie Lennox podczas gali Nagrody im. Gershwinów w Bibliotece Kongresu, 2023
Imię i nazwisko

Ann Lennox

Data i miejsce urodzenia

25 grudnia 1954
Aberdeen, Szkocja

Instrumenty

instrumenty klawiszowe, flet poprzeczny

Typ głosu

kontralt

Gatunki

pop, biały soul, pop-rock, synth pop

Zawód

wokalistka, autorka piosenek, aktywistka

Aktywność

od 1976

Wydawnictwo

Sony BMG, Universal Music Group

Powiązania

David A. Stewart, Sing Campaign

Zespoły
Eurythmics (1980–2005)
The Tourists (1977–1980)
The Catch (1976–1977)
Odznaczenia
Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Annie Lennox, właściwie Ann Lennox (ur. 25 grudnia 1954 w Aberdeen[1]) – szkocka piosenkarka i autorka piosenek, wykonująca muzykę z pogranicza popu, soulu i rocka. Była wokalistka i kompozytorka duetu Eurythmics, a wcześniej The Tourists. Jej głos jest klasyfikowany jako kontralt[2]. Lennox jest także działaczką społeczną, przewodząc od 2007 akcji Sing Campaign, mającej na celu walkę z AIDS w Afryce[3].

W ciągu swojej wieloletniej kariery zdobyła Oscara, Brit Award, Grammy oraz Złotego Globa[4]. W 2011 została odznaczona także Orderem Imperium Brytyjskiego. Łączna sprzedaż jej nagrań, zarówno solowych, jak i z Eurythmics, przekroczyła liczbę 80 milionów egzemplarzy[5]. Magazyn Rolling Stone umieścił ją na swojej liście „100 najlepszych piosenkarek wszech czasów”[6]. Telewizja VH1 uznała ją za jedną ze „100 najlepszych kobiet w muzyce”[7].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

1954–1980: Początki[edytuj | edytuj kod]

Lennox urodziła się w szkockim mieście Aberdeen. Jej ojciec pracował w stoczni przy produkcji kotłów okrętowych, a matka była kucharką[4]. Była jedynaczką i wspólnie z rodzicami mieszkała w dwupokojowym mieszkaniu. Pomimo trudnej sytuacji finansowej, pobierała lekcje gry na fortepianie, a mając 11 lat, rozpoczęła także naukę gry na flecie[8]. Interesowała się też śpiewaniem i często spędzała czas śpiewając popularne w tamtym czasie piosenki, m.in. zespołu The Beatles. Uczęszczała do Aberdeen High School for Girls. W wieku 17 lat dostała się do Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie[1], gdzie studiowała muzykę poważną. Czuła się wówczas nieszczęśliwa, częściowo z powodu swojej samotności i nieśmiałości[9]. Tuż przed końcowymi egzaminami rzuciła studia[4]. Pracowała m.in. w fabryce rybnej[8] i sklepie odzieżowym[10].

Występowała krótko jako flecistka w zespole Dragon’s Playground[11]. Pracując jako kelnerka w jednej z londyńskich restauracji, poznała Davida Stewarta[12]. Razem z Peetem Coombesem w 1976 założyli oni nowofalowe trio The Catch, wydając tylko jeden singel „Borderline”, który nie odniósł sukcesu. Wkrótce dołączyli do nich Jim Toomey i Eddie Chin, a zespół przemianował się na The Tourists. Wydali trzy albumy studyjne oraz kilka singli. Dwa z nich, cover „I Only Want to Be with You” i „So Good to Be Back Home Again”, dotarły do pierwszej dziesiątki brytyjskiej listy sprzedaży[13]. Pod koniec 1980 roku zespół został jednak rozwiązany.

1981–1991: Eurythmics[edytuj | edytuj kod]

Po rozpadzie The Tourists, Annie i Dave postanowili razem kontynuować karierę i założyli synth popowy duet Eurythmics. Pierwszy album duetu, In the Garden, ukazał się w 1981 roku. Mimo dobrych ocen krytyków, nie znalazł on wielu nabywców.

Przełomem był wydany na początku 1983 album Sweet Dreams (Are Made of This), z tytułowym singlem, który dotarł do pierwszego miejsca amerykańskiej listy Billboard Hot 100[14] i drugiego na brytyjskiej UK Singles Chart[15]. W wideoklipie do utworu Lennox zaprezentowała swój charakterystyczny androgyniczny wizerunek z krótkimi, pomarańczowymi włosami, ubrana w męski garnitur. O ile w Europie nie wzbudził on sensacji, to w USA wywołał oburzenie. Kontrowersje wzbudził też klip do kolejnej piosenki, „Love Is a Stranger”.

Pod koniec 1983 ukazał się kolejny album Eurythmics, Touch, który zawierał przeboje „Who’s That Girl?” i „Here Comes the Rain Again”. W tym samym roku Stewart i Lennox przyjęli propozycję nagrania ścieżki dźwiękowej do filmu 1984. Ukazała się ona na płycie 1984 (For the Love of Big Brother). Płyta nie odniosła sukcesu, a zespół wdał się w nieporozumienie z reżyserem filmu i firmą Virgin Records, która zleciła nagranie soundtracku.

Annie Lennox podczas występu w Norwegii, 1986

W 1985 Eurythmics wydali album Be Yourself Tonight, który odchodził nieco w stronę rocka i R&B. Zawierał m.in. przeboje „There Must Be an Angel” oraz „Sisters Are Doin’ It for Themselves” w duecie z Arethą Franklin. Płyta odniosła duży sukces, podobnie jak następna, Revenge, wydana w 1986. Krążek prezentował pop-rockowe brzmienie i przyniósł kolejne hity, m.in. „When Tomorrow Comes” i „The Miracle of Love”. W tym samym roku duet wyruszył w największą w swej karierze trasę koncertową, Revenge Tour.

Siódma płyta, Savage z 1987 roku, była powrotem do bardziej elektronicznego brzmienia. Zebrała jednak mieszane recenzje i nie powtórzyła sukcesu poprzednich. W 1988 Lennox razem z Alem Greenem nagrała świąteczną piosenkę „Put a Little Love in Your Heart” do filmu Wigilijny show. Następny album Eurythmics, We Too Are One, ukazał się w 1989. Choć w Wielkiej Brytanii zadebiutował na pierwszym miejscu listy sprzedaży[16], to otrzymał mieszane recenzje i przyniósł tylko dwa średnie przeboje: „Don’t Ask Me Why” i „Revival”. Po 10 latach, duet zawiesił działalność, a Lennox i Stewart postanowili skupić się na karierach solowych. W 1991 Annie nagrała cover standardu „Ev’ry Time We Say Goodbye” do filmu Edward II. W tamtym czasie zajęła się też pomocą bezdomnym[4].

1992–2009: Kariera solowa[edytuj | edytuj kod]

Lennox powróciła na rynek muzyczny w kwietniu 1992, wydając pierwszą solową płytę Diva nakładem wytwórni RCA. Płyta spotkała się z dobrym przyjęciem zarówno krytyków, jak i publiczności, docierając do pierwszego miejsca na brytyjskiej liście UK Albums Chart[17], a także do pierwszej piątki list sprzedaży m.in. w Austrii, Holandii i Szwecji[18]. Pochodzące z niej single „Why”, „Walking on Broken Glass” i „Little Bird” były notowane na międzynarodowych listach przebojów. W tym samym roku Lennox wzięła udział w wydarzeniu The Freddie Mercury Tribute Concert, wykonując utwór „Under Pressure” w duecie z Davidem Bowie. Nagrała też utwór „Love Song for a Vampire” do filmu Drakula. W 1993, na gali Brit Awards, Lennox otrzymała dwie nagrody: za album Diva i dla „najlepszej artystki solowej”. Z kolei piosenka „Why” została uhonorowana Nagrodą Ivora Novello.

W marcu 1995 ukazał się jej drugi solowy album pt. Medusa, zawierający covery utworów z repertuaru innych wykonawców. Płyta powtórzyła sukces debiutanckiego albumu i dotarła do pierwszego miejsca na brytyjskiej liście sprzedaży[17] oraz do top 5 m.in. w Austrii, Niemczech, Australii i Nowej Zelandii[19]. Pierwszy singel, „No More „I Love You’s””, stał się międzynarodowym przebojem i otrzymał Nagrodę Grammy[20]. Popularnością cieszył się także następny, „A Whiter Shade of Pale”. W sierpniu Annie wystąpiła jako jedna z głównych gwiazd polskiego Sopot Festival[21], a we wrześniu zagrała koncert w nowojorskim Central Parku, wydany następnie na DVD. W 1996 zdobyła kolejną Brit Award dla „najlepszej artystki solowej”.

W 1997 nagrała nową wersję piosenki „Angel” na album dedykowany zmarłej księżnej Dianie, a następnie utwór „Mama” do filmu Rewolwer i melonik. Po śmierci jednego z byłych członków The Tourists, Annie odnowiła swój kontakt z Davidem Stewartem, co zaowocowało reaktywacją Eurythmics w 1999. Ich nowa płyta pt. Peace spotkała się z sukcesem i zawierała popularny singel „I Saved the World Today”, a zespół wyruszył w trasę koncertową pod nazwą Peacetour. Cały dochód z trasy został przekazany organizacjom Amnesty International i Greenpeace[22].

Annie Lennox (2004)

W 2003 Lennox wydała trzeci solowy album pt. Bare. Został on wysoko oceniony przez krytyków i spotkał się z sukcesem komercyjnym, docierając do top 5 w Wielkiej Brytanii[17], USA, Kanadzie[23] i Niemczech[24]. Wszystkie trzy single z płyty, „Pavement Cracks”, „A Thousand Beautiful Things” i „Wonderful”, trafiły na pierwsze miejsce amerykańskiej listy tanecznej[25]. W tym samym roku artystka wyruszyła też w swoje pierwsze solowe tournée i nagrała utwór „Into the West” do filmu Władca Pierścieni: Powrót króla. Został on uhonorowany Oscarem, Złotym Globem i Grammy. W lipcu 2005 wystąpiła podczas koncertu Live 8 w Hyde Parku w Londynie[26], a pod koniec roku ukazała się kompilacja Ultimate Collection Eurythmics kończąca reaktywację duetu.

W październiku 2007 ukazał się czwarty solowy album Lennox, Songs of Mass Destruction, prezentujący mroczniejszy charakter. Uplasował się on w top 10 na listach sprzedaży w Wielkiej Brytanii[17], USA, Kanadzie[23] i Szwajcarii, oraz na 3. miejscu we Włoszech[27]. Singlami promującymi wydawnictwo był utwory „Dark Road” i „Sing”. W nagraniu tej drugiej piosenki wzięły udział 23 światowej sławy wykonawczynie, m.in. Madonna, Céline Dion, Melissa Etheridge, Pink, Shakira i zespół Sugababes[28]. Utwór „Sing” był częścią nowej kampanii społecznej Sing Campaign prowadzonej przez Lennox, mającej na celu walkę z AIDS[29] Jesienią artystka wyruszyła w trasę koncertową w Stanach Zjednoczonych pod nazwą Annie Lennox Sings. W 2008 utworzyła organizację charytatywną o nazwie The Circle, działającą na rzecz kobiet.

W lutym 2009 artystka wydała kompilację The Annie Lennox Collection, zawierającą jej największe przeboje solowe oraz dwa premierowe nagrania, w tym singel „Shining Light”. Składanka zadebiutowała na drugim miejscu w Wielkiej Brytanii[17]. Uplasowała się też w top 5 m.in. we Włoszech i Nowej Zelandii[30]. Wydanie tego albumu wypełniło warunki kontraktu Lennox z koncernem Sony BMG, z którym była związana do tej pory.

Od 2010[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu 2010 Lennox podpisała nowy kontrakt wydawniczy z firmą Universal Music[31]. W listopadzie wydała nowy album A Christmas Cornucopia, składający się z tradycyjnych świątecznych utworów oraz nowej, autorskiej piosenki „Universal Child”, która poprzedziła płytę jako singel. Album otrzymał przychylne recenzje i osiągnął umiarkowany sukces komercyjny, m.in. top 20 list sprzedaży w Wielkej Brytanii[17] i Kanadzie[32]. W 2011 roku Lennox została odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego za jej pracę na rzecz walki z AIDS i biedą w Afryce[33]. Pod koniec roku w Muzeum Wiktorii i Alberta otworzona została wystawa The House of Annie Lennox poświęcona artystce. W czerwcu 2012 wystąpiła podczas koncertu uświetniającego Diamentowy Jubileusz królowej Elżbiety II przed Pałacem Buckingham[34], a w sierpniu na ceremonii zakończenia Letnich Igrzysk Olimpijskich na Stadionie Olimpijskim w Londynie[35].

W październiku 2014 ukazał się nowy solowy album Lennox o tytule Nostalgia, składający się z coverów jazzowych i soulowych klasyków. Pierwszym singlem było nagranie „I Put a Spell on You”. Dzięki wykorzystaniu piosenki w filmie Pięćdziesiąt twarzy Greya, osiągnęła ona umiarkowany sukces na międzynarodowych listach przebojów. Album wszedł do pierwszej dziesiątki list sprzedaży m.in. w Wielkiej Brytanii[36], Stanach Zjednoczonych[37], Kanadzie[32] i Włoszech[38].

W kolejnych latach Lennox skupiła się na działalności charytatywnej i aktywizmie społecznym. W 2017 roku piosenkarka stwierdziła, że nie ma już ochoty na pisanie piosenek[39]. Po kilku latach dodała, że nie będzie już wyruszać w trasy koncertowe, a swoją działalność sceniczną ograniczy tylko do pojedynczych występów[40]. W 2019 wydała niezależnie instrumentalną EP-kę Lepidoptera.

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

Annie Lennox podczas marszu na rzecz kobiet w Londynie, 2017

W 2003 Lennox wsparła antywojenną kampanię przeciwko wojnie w Iraku[41].

Lennox wyraziła wsparcie dla organizacji pozarządowej Burma Campaign UK, która ma na celu przywrócenie praw człowieka i demokracji w Birmie[42].

W styczniu 2009 artystka głośno sprzeciwiła się działaniom zbrojnym w Strefie Gazy, biorąc udział w dwóch protestach na placu Trafalgar Square w Londynie[43][44].

Piosenkarka wyraziła poparcie dla wolności Tybetu[45] oraz tybetańskich więźniów politycznych Paldena Gjaco i Ngawanga Choephela[46].

Początkowo wypowiedziała się przychylnie na temat opuszczenia Wielkiej Brytanii przez Szkocję[47], jednak ostatecznie wyraziła nieco bardziej neutralne stanowisko i nie zagłosowała w referendum[48].

Lennox opowiedziała się przeciwko Brexitowi, podpisując petycję o nazwie Music4EU razem z wieloma innymi znanymi artystami w grudniu 2018[49]. W marcu 2019 podpisała kolejną petycję domagającą się anulowania Artykułu 50.[50]

W październiku 2023 Lennox podpisała list otwarty nawołujący do zaprzestania działań zbrojnych Izraela w Strefie Gazy[51]. Swój apel powtórzyła podczas występu na gali rozdania Nagród Grammy w lutym 2024[52].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec lat 70. Lennox była związana z Davidem Stewartem, z którym występowała w zespole The Tourists, a później współtworzyła duet Eurythmics.

Jej pierwszym mężem, w latach 1984–1985, był niemiecki kapłan ruchu Hare Kryszna, Radha Raman[53].

Koncertując w Japonii, Annie poznała izraelskiego producenta filmowego Uriego Fruchtmanna, którego poślubiła w 1988. Tego samego roku urodziła syna, Daniela, który jednak zmarł przy porodzie[54]. Annie i Uri doczekali się później dwóch córek: Loli (ur. 1990) i Tali (ur. 1993), a ich małżeństwo trwało do 2000 roku[1].

Trzecim mężem artystki został Mitchell Besser, działacz na rzecz walki z AIDS w Afryce[55]. Para pobrała się we wrześniu 2012[56].

Lennox określa się jako agnostyczka[57] i feministka[58].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Dyskografia Annie Lennox.
 Zobacz też: Dyskografia Eurythmics.

Albumy[edytuj | edytuj kod]

Single[edytuj | edytuj kod]

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Annie Lennox w bazie Notable Names Database (ang.)
  2. ↑ Music: Annie Lennox. Barnes & Noble. [dostęp 2009-07-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-12)]. (ang.).
  3. ↑ Timeline. annielennosxing.com. [dostęp 2009-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-13)]. (ang.).
  4. ↑ a b c d Małgorzata Węglarz: Annie Lennox – najsłynniejsza szkocka piosenkarka. dlaStudenta.pl, 2005-12-26. [dostęp 2009-07-20]. (pol.).
  5. ↑ Sweet Dreams for SNP as Annie backs independence. scotsman.com, 2008-06-26. [dostęp 2009-09-17]. (ang.).
  6. ↑ The 100 Greatest Singers of All Time: 93 | Annie Lennox. rollingstone.com. [dostęp 2024-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-31)]. (ang.).
  7. ↑ Mark Graham: VH1′s 100 Greatest Women In Music [COMPLETE LIST]. vh1.com, 20012-02-13. [dostęp 2024-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-19)]. (ang.).
  8. ↑ a b Annie Lennox Answers Your Questions – April 2009. YouTube, 2009-04-21. [dostęp 2009-09-17]. (ang.).
  9. ↑ Desert Island Discs. BBC Radio 4. 2008-05-11. [dostęp 2024-05-25].
  10. ↑ Andrew Williams: Annie Lennox: I wouldn’t have stood a chance on The X Factor. Metro.co.uk, 2010-05-14. [dostęp 2010-06-09]. (ang.).
  11. ↑ Steve Grantley Interviews Dolphin Taylor. mikedolbear.com. [dostęp 2024-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-22)]. (ang.).
  12. ↑ Lucy O’Brien: Annie Lennox. Londyn: Sidgwick & Jackson, 1991, s. 36. ISBN 0-283-06014-X. (ang.).
  13. ↑ Tourists. Chart Stats. [dostęp 2009-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-06)]. (ang.).
  14. ↑ Eurythmics | Awards. Allmusic. [dostęp 2024-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-04)]. (ang.).
  15. ↑ Eurythmics. Chart Stats. [dostęp 2009-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-04)]. (ang.).
  16. ↑ Eurythmics - We Too Are One. Chart Stats. [dostęp 2009-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-30)]. (ang.).
  17. ↑ a b c d e f Annie Lennox. Chart Stats. [dostęp 2009-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-06)]. (ang.).
  18. ↑ Annie Lennox - Diva. austriancharts.at. [dostęp 2024-05-25]. (niem.).
  19. ↑ Annie Lennox - Medusa. austriancharts.at. [dostęp 2024-05-25]. (niem.).
  20. ↑ Past Winners Search: 1995 - 38th Annual GRAMMY Awards. grammy.com. [dostęp 2024-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-23)]. (ang.).
  21. ↑ Sopot Festival '95. sopot.pl. [dostęp 2024-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-23)]. (pol.).
  22. ↑ Peace core. [w:] The Herald [on-line]. 1999-11-25. [dostęp 2024-05-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-12-01)]. (ang.).
  23. ↑ a b Annie Lennox Billboard Albums. AllMusic. [dostęp 2009-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-01)]. (ang.).
  24. ↑ Annie Lennox | Longplay-Chartverfolgung. musicline.de. [dostęp 2009-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-08)]. (niem.).
  25. ↑ Annie Lennox Chart History (Dance Club Songs). billboard.com. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  26. ↑ The Live 8 Event - Live 8 Running Order. bbc.co.uk. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  27. ↑ Annie Lennox - Songs Of Mass Destruction. italiancharts.com. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  28. ↑ Gwiazdy u Annie Lennox. Gery.pl, 2007-08-04. [dostęp 2009-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-14)]. (pol.).
  29. ↑ Becky Allen: Annie Lennox: Singing Out Against HIV. thebody.com, 2009-06-26. [dostęp 2009-09-17]. (ang.).
  30. ↑ Annie Lennox - The Annie Lennox Collection. italiancharts.com. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  31. ↑ Steve Chagollan: Annie Lennox pacts with UMG. [w:] Variety [on-line]. 2010-08-23. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  32. ↑ a b Annie Lennox Chart History (Billboard Canadian Albums). billboard.com. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  33. ↑ Singer Annie Lennox collects OBE for charity work. bbc.co.uk, 2011-06-28. [dostęp 2013-02-21]. (ang.).
  34. ↑ Mark Savage: Stars shine on The Queen at Jubilee concert. bbc.co.uk, 2012-06-05. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  35. ↑ Bernadette Mcnulty: Olympic Closing Ceremony London 2012: review. [w:] The Telegraph [on-line]. 2012-08-12. [dostęp 2024-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-17)]. (ang.).
  36. ↑ ANNIE LENNOX songs and albums | full Official Chart history. officialcharts.com. [dostęp 2024-05-19]. (ang.).
  37. ↑ Annie Lennox Chart History (Billboard 200). [w:] Billboard [on-line]. [dostęp 2024-05-19]. (ang.).
  38. ↑ Annie Lennox - Nostalgia. italiancharts.com. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  39. ↑ Charlotte Cripps: Annie Lennox, interview: the singer reflects on Eurythmics, Nelson Mandela and global feminism. [w:] The Independent [on-line]. 2017-11-09. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  40. ↑ Glenn Gamboa: Eurythmics star Annie Lennox ‘has no plans to retire’. breakingnews.ie, 2023-09-08. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  41. ↑ Chris Heard: Performers unite for peace. bbc.co.uk, 2003-02-14. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  42. ↑ The Lady of Burma, Annie Lennox & Tutu’s pin up. burmacampaign.org.uk, 2006-11-09. [dostęp 2009-09-17]. (ang.).
  43. ↑ Ben Quinn, Matthew Weaver: Tens of thousands in London protest Gaza offensive. [w:] The Guardian [on-line]. 2009-01-03. [dostęp 2009-09-17]. (ang.).
  44. ↑ 100,000 march in London against Israel’s war on Gaza. NowPublic, 2009-01-10. [dostęp 2009-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-17)]. (ang.).
  45. ↑ 100,000 march in London against Israel’s war on Gaza. tibetsociety.com, 2010. [dostęp 2024-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-07)]. (ang.).
  46. ↑ Thor Halvorssen: And the Nominees for Outstanding Performance in the Service of Human Rights Are.... [w:] Forbes [on-line]. 2012-02-23. [dostęp 2024-05-26]. (ang.).
  47. ↑ Sweet Dreams for SNP as Annie backs independence. [w:] The Scotsman [on-line]. 2008-06-26. [dostęp 2024-05-26]. (ang.).
  48. ↑ Annie Lennox: 'I was ready to quit the Internet after Scotland abuse'. express.co.uk, 2014-10-17. [dostęp 2024-05-26]. (ang.).
  49. ↑ Philip Merrill: Chrissie Hynde, Annie Lennox, More Artists Come Out Against Brexit. grammy.com, 2018-12-13. [dostęp 2024-05-26]. (ang.).
  50. ↑ Martin Williams: Annie Lennox joins host of celebrities urging support for campaign to reverse Brexit. heraldscotland.com, 2019-03-23. [dostęp 2024-05-26]. (ang.).
  51. ↑ Artists4Ceasefire. artists4ceasefire.org. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  52. ↑ Judy Kurtz: Annie Lennox calls for Gaza cease-fire at Grammys. thehill.com, 2024-02-04. [dostęp 2024-05-26]. (ang.).
  53. ↑ Annie Lennox's Story. OurStory.com. [dostęp 2009-07-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-06)]. (ang.).
  54. ↑ Lennox's Stillborn Son Inspired Charity Work. contactmusic.com, 2008-05-12. [dostęp 2009-09-17]. (ang.).
  55. ↑ Interview – Annie Lennox and Mitch Besser. alliancemagazine.org, 2013-01-01. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  56. ↑ Helen I. Hwang: Annie Lennox Marries for a Third Time. people.com, 2012-09-18. [dostęp 2024-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-15)]. (ang.).
  57. ↑ Annie Lennox on the Secret History of Christmas Songs. wsj.com, 2010-12-18. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  58. ↑ Marissa G. Muller: Annie Lennox Says Twerking Has Nothing to Do with Feminism. radio.com, 2014-10-21. [dostęp 2024-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-22)]. (ang.).
  59. ↑ 2002 Billboard Music Awards Winners. billboard.com, 2002-12-09. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  60. ↑ Music and Lyric by Fran Walsh and Howard Shore and Annie Lennox Academy Awards Acceptance Speech. oscars.org. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).
  61. ↑ Annie Lennox Webby Award Acceptance Speech Part 1. YouTube, 2008-06-18. [dostęp 2024-05-25]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Annie Lennox
Albumy studyjne
Kompilacje
Single
Powiązane

Laureaci nagrody MTV Video Music Award – teledysk żeński
Złoty Glob za najlepszą piosenkę

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Annie_Lennox&oldid=73858524”