Een fraaie blues (I’m Not Drowning), heupwiegende soul (Fly), Afro-pop (Hungry Man) en uiteraard flink wat door Winwoods Hammond-spel gedragen rockballads, waarvan de meest opvallende ditmaal Dirty City heet en Eric Clapton op gitaar meebrengt. Aangenaam in het voorbijgaan, maar nergens zo dwingend dat de cd-speler harder moet. En dat is het zwakke punt van Nine Lives. Want waar Winwood in het verleden zo lekker euforisch kon klinken, blijft hij ditmaal keurig binnen de lijntjes. Meeslepende melodielijnen zijn een schaars goed en de begeleiding is soms zelfs wat stram. Geen comeback dus waar je niet omheen kunt, maar kijk niet raar op als Steve Winwood deze zomer op North Sea Jazz of een ander groot festival met veel oudgedienden de pannen van het dak speelt. JAN VAN DER PLAS