The Hunger Games: Mockingjay - Part 2 - Review

Ik heb een haat-liefdeverhouding met The Hunger Games. Laat ik even voorop stellen dat ik geen woord van de boeken heb gelezen. Het was echter de eerste film die mijn interesse deed bloeien, waarna ik trouw elk deel weer in de bioscoop zat. Mockingjay Part 1 heb ik zelfs gerecenseerd voor deze site vorig jaar.

Waar de serie echter sterk begon met de verfilming van boek 1 nam mijn interesse per film meer en meer af. Het is mij nog steeds volledig onduidelijk - op financiële redenen na - waarom het derde boek in twee delen is opgedeeld. Als je kijkt naar de gebeurtenissen van de afgelopen twee films hadden deze zeker in één film gepast. Vooral door Mockingjay Part 1, dat aanvoelde als een opwarmertje voor Part 2 dit jaar. Nu was het dan eindelijk tijd voor Mockingjay Part 2, die de desinteresse die is opgewekt door Part 1 volledig weg moest blazen. Helaas gebeurt dit niet en zul je na het ontzettend zwakke einde bedrogen de bioscoop uitkomen.

Hoewel Part 1 op zijn best lauwwarm aanvoelde, eindigde de film met een sterke cliffhanger. Peeta was gehersenspoeld door Het Kapitool, waarna hij Katniss aanviel en haast van het leven beroofde. Het verhaal pakt meteen weer op waar we zijn geëindigd. Peeta is een gevaar voor zichzelf en anderen, en de rebellen blijven actief doelwitten van Het Kapitool aanvallen. Door Katniss’ nieuwe statussymbool als aanvoerder van de rebellen heeft ze geen andere keuze dan zich te blijven inzetten voor propagandavideo’s. Deze video’s moeten de rebellen de kracht geven om te blijven vechten en de mensen die vechten voor District 1 overhalen de wapens neer te gooien.

Katniss is een held tegen wil en dank en dat laat ze merken ook. Ze blijft mopperen op de manier waarop oorlog wordt gevoerd, terwijl ze ondertussen speech na speech geeft en zich blijft inzetten voor de propaganda. Gelukkig heeft ze ook een meer nobel doel, zodat niet al haar acties zichzelf tegenspreken. Katniss heeft haar pijlen gericht op Snow, de leider van Het Kapitool en de veroorzaker van al het leed dat haar is aangedaan. Ze wil niets liever dan deze corrupte leider vermoorden, aangezien hij verantwoordelijk is voor het platbombarderen van District 12.

Omdat Mockingjay Part 1 en 2 samen één verhaal vormen, voelt dit vervolg een beetje als een herhaalrecept. In principe gaan Katniss en haar manschappen gewoon verder met dezelfde acties als in deel 1, alleen is er nu een ontoerekeningsvatbare Peeta in het spel. Er wordt deze film wel geprobeerd het spelelement terug te brengen, in de vorm van POD’s in de buitenwijken van District 1. Deze POD’s zijn levensgevaarlijke - en voor deze manier van oorlog voeren overdreven ingewikkelde - vallen, die door de straten van District 1 zijn verspreid.

Het zijn deze POD’s die zorgen voor de meeste actiescènes halverwege de film. De film blijft je er ook constant aan herinneren hoe ontzettend veel van deze dodelijke vallen door de straten verspreid zijn. "Eén elke tien stappen", zo wordt er aangehaald. Het is dan ook jammer dat we slechts zo weinig van deze POD’s uiteindelijk terugzien in de film. Als vervolgens een bloedstollend spannende scène in ondergrondse tunnels onder District 1 de spotlight steelt en zich kwalificeert als beste actiescène wordt het duidelijk dat er meer had gezeten in het POD-concept.

The Hunger Games zou The Hunger Games niet zijn als er geen liefdesdriehoek-sausje over dit geheel wordt gegoten. Al drie films lang gaat Katniss vol twijfel van Peeta naar Gale, wat voor mij alleen maar onnodig saaie scènes opleverde. Misschien ben ik niet helemaal de doelgroep van de film, en valt dit beter bij de jongere tienermeisjes die de boeken en films verslinden. Mockingjay Part 2 zit ook weer vol met frustrerende liefdestwijfel, met als nieuw dieptepunt een ontzettend ongemakkelijk gesprek tussen Peeta en Gale.

Dit alles was minder een probleem geweest, als de liefdesproblemen tot een bevredigend einde zouden komen voor de kijker. Dit komt het helaas niet. Zonder al te veel te spoilen, kun je zeggen dat één van de twee jongens aardig bedrogen uitkomt. Hier wordt dus vier films lang naartoe gewerkt. Het is moeilijk voor te stellen dat veel fans echt tevreden kunnen zijn met deze uitkomst.

Dit alles valt echter in het niet bij de gigantische domper van de uiteindelijke uitkomst van het conflict tussen Het Kapitool en de rebellen. Het einde is voorspelbaar en niet bevredigend, vooral als je hier al vier films naartoe werkt. Dit terwijl er zoveel potentie was voor interessantere onderlinge worstelingen. Mockingjay Part 2 bouwt er slim op naar een grootste finale, om deze vervolgens in een kwartiertje af te raffelen. Een gemiste kans. Verder is de film met dik twee uur erg aan de lange kant, wat je begint te merken in de zwakke derde akte.

Omdat ik niet bekend ben met de boeken is het moeilijk om precies de vinger op de zere plek te leggen. Hadden de filmmakers simpelweg zo weinig om mee te werken, door het zwakkere derde deel in de boekenreeks, of komt dit einde echt door de aanpassingen in het filmscript?

Uiteindelijk is het de ambitie die het verhaal de nek omdraait. Hunger Games gaat over meer dan de Hunger Games. Het is een verhaal over politiek, corruptie, arm tegen rijk, rebellie en propaganda. Hoe meer van deze dingen aan bod komen in het verhaal, hoe zwakker de uitwerking is. De eerste film focuste zich op de intensiteit van de bizarre Hunger Games, zonder al te veel politieke spelletjes aan bod te laten komen. Met elke film die hierna is uitgekomen, is de meter verder richting politiek en propaganda gaan staan, met als dieptepunt Mockingjay Part 2