Love Life – Rabu raifu (2022)
Regie: Koji Fukada | 123 minuten | drama | Acteurs: Tetta Shimada, Fumino Kimura, Kento Nagayama, Akari Fukunaga, Tomorô Taguchi, Hirona Yamazaki, Misuzu Kanno, Atom Sunada, Natsume Mito, Yoshiki Urayama, Marika Yamakawa
Taeko (Fumino Kimura) en haar zesjarige zoontje Keita (Tetta Shimada) leiden een vredig leven samen met Taeko’s nieuwe echtgenoot Jirô (Kento Nagayama). Wanneer we hen voor het eerst ontmoeten zijn de drie druk bezig met de voorbereidingen voor de vijfenzestigste verjaardag van Jirô’s vader, iets waar het gezin de nodige tijd in heeft gestopt. Wat een leuk samenzijn moet worden in hun appartement, brengt voor Taeko echter de nodige kopzorgen met zich mee. Jirô’s vader vindt het maar niks dat zijn zoon getrouwd is met een gescheiden vrouw en dat het stel nog altijd geen eigen kind heeft gekregen zint hem al helemaal niet. De oude baas noemt zijn schoondochter neerbuigend een ‘’afdankertje’’, waarna hij door de andere aanwezigen wordt verzocht om zijn excuses aan te bieden. Hij gaat akkoord, maar weigert om direct oogcontact met Taeko te maken. Niet veel later wordt Taeko aangespoord om haar schoonvader liefdevol een bos bloemen te overhandigen. Ze doet dit met duidelijke tegenzin.
Het ongemakkelijke feest komt tot een gruwelijk einde wanneer Keita uitglijdt in de badkamer, in het water van een volgelopen badkuip valt en verdrinkt voordat iemand er erg in heeft. Taeko worstelt met onmetelijke schuldgevoelens over de dood van haar zoon; Jirô had haar herhaaldelijk verzocht om het badwater weg te laten lopen. Op de begrafenis verschijnt tot overmaat van ramp Keita’s biologische vader, Park (Atom Sunada), een dove, Koreaanse man die recentelijk zijn huisvesting heeft verloren. Taeko is woedend op haar ex-man; hij liet haar jaren geleden plotseling in de steek en liet geen enkele boodschap voor haar achter. Toch kan ze hem na de begrafenis van Keita niet uit haar hoofd zetten. In het gezelschap van haar schoonfamilie voelt Taeko zich door en door eenzaam, maar bij Park voelt ze zich vrij en beschermd. Ze wil dat hij opnieuw een onderdeel van haar leven wordt, al is dat voor haar huidige man Jirô bijzonder moeilijk om te accepteren.
‘Love Life’ gaat over verlies en verwerking, maar ook over hoe we soms hunkeren naar datgene wat niet beschikbaar of haalbaar is. Regisseur Kōji Fukada (‘Harmonium’, 2016, en ‘The Real Thing’ 2020), liet zich voor deze film beïnvloeden door het gelijknamige lied van Akiko Yano uit 1991 (waarin de Japanse muzikante zingt: “Hoe ver we ook van elkaar verwijderd zijn, we kunnen elkaar nog steeds liefhebben’’). En toch draait ‘Love Life’ niet om de traditionele soort liefde zoals we gewend zijn in veel melodrama’s. Nee, in tegenstelling tot wat de initiële opzet ons misschien wil laten doen geloven, loopt het hier niet uit op een driehoeksverhouding tussen de personages. Fukada heeft voor hen geen huilerige dialogen of platte seks in petto. Veel meer legt hij zijn focus op de stille momenten in het leven, en de gevoelens die bij zoveel van ons dikwijls onder de oppervlakte blijven liggen.
Fumino Kimura en Kento Nagayama dragen de film erg goed met hun gereserveerde, doch beklijvende acteerwerk. Hun personages in de film komen op tegengestelde manieren in het reine met de dood van hun zoon (hoewel Keita niet zijn biologische zoon was, beschouwde Jirô hem wel degelijk als zijn eigen bloed). Taeko’s rouwproces bestaat vooral uit onderdrukking, voor een deel beweegt ze zich op de rand van zelfdestructie, ze zou op elk moment een diepe val kunnen maken. Ze gedraagt zich ook herhaaldelijk op een manier die haar naasten ergernis verschaft. Jirô daarentegen vindt troost in de toekomst, hij wil nog altijd samen met Taeko iets moois opbouwen. Deze verschillende gedragingen botsen herhaaldelijk, en met ex-man Park in het spel lopen de gemoederen alleen maar hoger op.
Wanneer Fukada het personage van Park heeft geïntroduceerd, wordt de film al snel interessant. Bij Taeko kunnen we enigszins raden waar haar hoop en verlangens liggen. Zij helpt Park bij het zoeken naar huisvesting, neemt de tijd om met hem te dineren en biedt hem zelfs geld aan. Aan Keita leerde zij bovendien gebarentaal; kennelijk had zij de hoop dat er ooit een hereniging tussen vader en zoon zou plaatsvinden. Bij Park doemen er echter de nodige vraagtekens op. Waar was hij al deze tijd? Vond hij het vaderschap een te grote last? Voelde hij geen liefde meer voor Taeko? De film beloont ons in de laatste akte met een aantal antwoorden, maar er blijft alsnog het nodige in nevelen gehuld. Fukada houdt niet van makkelijke resoluties. Hij geeft de kijker slechts één kijkje in de levens van zijn personages, en dan valt het doek. Wij mogen zelf raden hoe het allemaal verder loopt.
‘Love Life’ is een oprechte film over een triest en serieus onderwerp, gedragen door een overtuigende cast. De productie slaagt erin om de kijker te laten deelnemen aan de dramatiek, maar legt nooit te veel aandacht op zichzelf. Er zijn veel statische shots in de film, de camera beweegt gebrekkig. Wanneer de film wél visueel opvalt, wordt dit meestal ingezet voor komische vlagen. Nooit de ernst van het verhaal negerend, laat de film ook af en toe iets luchtigs doorschijnen, wat ook zijn rechtmatige plaats heeft in de getoonde rouwverwerking. Namelijk vrolijkheid en humor. Dit aspect maakt de film humanistisch en waarheidsgetrouw.
Len Karstens
Waardering: 3.5
Biosocoprelease: 16 maart 2023