What do you think?
Rate this book
Of Walking in Ice: Munich-Paris, 11/23 to 12/14, 1974
In the winter of 1974, filmmaker Werner Herzog made a three week solo journey from Munich to Paris on foot to visit his ailing friend, film critic and historian Lotte Eisner. During this monumental odyssey through a seemingly endless blizzard, Herzog documented everything he saw and felt with intense sincerity. This diary is dotted with rants about the extreme cold and utter loneliness, poetic descriptions of the snowy countryside, along with personal philosophizing. What is most remarkable is that the reading of this book flows with the experience of watching his films: through this walk we witness how his images are born. Although he received a literary award for it, this introspective masterpiece has lingered out of print since 1979. Beautifully designed and emotionally impressive, Of Walking in Ice is the first in a color-coded series of remarkable yet long-forgotten titles being republished by Free Association.
68 pages, Paperback
First published January 1, 1978
About the author
Werner Herzog
58 books657 followersWerner Herzog (born Werner Stipetić) is a German film director, screenwriter, actor, and opera director.
He is often associated with the German New Wave movement (also called New German Cinema), along with Rainer Werner Fassbinder, Margarethe von Trotta, Volker Schlöndorff, Wim Wenders and others. His films often feature heroes with impossible dreams, or people with unique talents in obscure fields.
He is often associated with the German New Wave movement (also called New German Cinema), along with Rainer Werner Fassbinder, Margarethe von Trotta, Volker Schlöndorff, Wim Wenders and others. His films often feature heroes with impossible dreams, or people with unique talents in obscure fields.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 376 reviews
January 2, 2015
Werner Herzog is walking, walking, walking. He is walking to Paris because of magical thinking. His friend Lotte Eisner cannot die before he arrives. He drinks milk and eats tangerines and breaks into empty vacation homes at night. He finishes someone's crossword puzzle, he urinates in someone's boot. He sees things, he describes them. He describes things he probably does not see. I'm pretty sure some of those things could not have happened, it is not always easy to tell what is real and what is in his mind. I feel justified in these comma splices because Werner Herzog loves commas splices, they are everywhere. Werner Herzog and I both think in comma splices, and we've both read Where's Waldo?, these things make me feel more sympathetic to him even though he appears to be insane and demonstrates extremely poor judgment.
My only regret is that this book did not include photographs. Damn that Frenchman who refused to sell Werner Herzog film!
My only regret is that this book did not include photographs. Damn that Frenchman who refused to sell Werner Herzog film!
February 24, 2017
Bu minik, neresinden bakılırsa bakılsın çok ilginç bulduğum kısa kitap hakkında ne desem bilemiyorum açıkçası.
Sinema ile yakından ilişkisi olanlar bilirler. Lotte Eisner tüm zamanların en önemli eleştirmenlerinden birisidir. 19.yy'ın sonunda Almanya'da doğmuş, orada büyümüş, sinemanın doğuşuna tanıklık etmiş; Alman Dışavurumculuğu yaşamış ve yazmış, sonrasında Rus sinemacıların en yakın yoldaşlarından biri olmuş, Nazi Almanya'sı muktedir olduğunda ölmemek adına Fransa'ya sığınmış ve orada kaçak isimlerle sinema adına yine çok önemli kitaplar yazmış, bir süre sonra Alman Sineması için olduğu gibi Fransız Sineması içinde çok önem arz etmiş, Fransız Yeni Dalgasının kısmen içinde yer almış, modernleşen sinemaya her daim ilerletici ve muazzam yazılarla destek olmuş bir eleştirmendir. 1983 senesinde vefat etmiştir. Yaklaşık yüz senelik hayatında sinema sinema sinema dışında başka bir şey olmamıştır.
Bu kitap biraz onun sayesinde ortaya çıkmış. Zira 1974 senesinde ağır hasta olan Eisner'ın haberini alan yakın dostu, Alman yönetmen Herzog; Eisner'in ölmemesi için bir nevi totem yapmış ve Münih'ten Paris'e kadar yürürse Eisner'in iyileşeceğini ummuş. Sonrasında da yapmış sırt çantasını ve koyulmuş yollara. Yolda geçen zamanlarında da günlük tutmuş. Kitap bu günlükten oluşuyor ama...
Bilgi sahibi olmadan kapağı görenler muhtemelen Bergman'ın, Bunuel'in yazmış olduğu kitaplar gibi yönetmenin serüvenine dair bir şeyler ortaya koyan bir kitap olduğunu düşünebilir ama değil. İçine şöyle bir göz gezdirenler Herzog'un yazmış olduğu bir günlük gibi algılayabilirler ama bence yine değil. Okurken ancak bir yönetmenin gözlem gücü neticesinde fark edilebilecek, ayrıntılı, yer yer soyut, hatta sıradanlığı epik bir şekilde aktaran bir anlatım var. Olaylar, hikayeler durumu yok. Her biri muazzam sinema planları haline gelebilecek cümlelerle dolu kitap. Bir yolculuk oluyor, tarihler akıyor ama Herzog sadece gözlerinin gördüklerini arılaştırarak yazıya aktarıyor. Bunun Herzog'un sinemasal kimliğiyle benzeşmesi de beni çok etkiledi. Böyle bir yolculuğu Tarkovski yapsaydı ya da Kurusowa, veyahut Antonioni, yazdıkları, anlattıkları çok başka olurdu. Yazın noktasında da Herzog imzasını atmayı başarmış.
Kitap akılda kalmayacak ama, bunu da belirtmek isterim. Çok ritmik ve imge açısından zengin, kaosu dil yapmış bir filmi izledikten sonra nasılsa akılda pek fazla bir şey kalmıyorsa; sadece izlenilen anın yarattığı his yanımıza kar kalıyorsa; bunda da öyle olacaktır.
En sondaki, 1982 tarihli, Herzog'un konuşma metni ise benim gözlerimi yaşartacak derece etkiledi. Bunun sinema alanında çalışıyor olmamla da ilişkisi olabilir, bilmiyorum ama en beğendiğim kısım o metin oldu.
Gerçek sinema izleyicisine hep azınlık deriz ama belki de Jaguar'dan çalıp "Mutlu azınlık!" demek doğru olur. Jaguar Yayınları'na sevgiler:)
Sinema ile yakından ilişkisi olanlar bilirler. Lotte Eisner tüm zamanların en önemli eleştirmenlerinden birisidir. 19.yy'ın sonunda Almanya'da doğmuş, orada büyümüş, sinemanın doğuşuna tanıklık etmiş; Alman Dışavurumculuğu yaşamış ve yazmış, sonrasında Rus sinemacıların en yakın yoldaşlarından biri olmuş, Nazi Almanya'sı muktedir olduğunda ölmemek adına Fransa'ya sığınmış ve orada kaçak isimlerle sinema adına yine çok önemli kitaplar yazmış, bir süre sonra Alman Sineması için olduğu gibi Fransız Sineması içinde çok önem arz etmiş, Fransız Yeni Dalgasının kısmen içinde yer almış, modernleşen sinemaya her daim ilerletici ve muazzam yazılarla destek olmuş bir eleştirmendir. 1983 senesinde vefat etmiştir. Yaklaşık yüz senelik hayatında sinema sinema sinema dışında başka bir şey olmamıştır.
Bu kitap biraz onun sayesinde ortaya çıkmış. Zira 1974 senesinde ağır hasta olan Eisner'ın haberini alan yakın dostu, Alman yönetmen Herzog; Eisner'in ölmemesi için bir nevi totem yapmış ve Münih'ten Paris'e kadar yürürse Eisner'in iyileşeceğini ummuş. Sonrasında da yapmış sırt çantasını ve koyulmuş yollara. Yolda geçen zamanlarında da günlük tutmuş. Kitap bu günlükten oluşuyor ama...
Bilgi sahibi olmadan kapağı görenler muhtemelen Bergman'ın, Bunuel'in yazmış olduğu kitaplar gibi yönetmenin serüvenine dair bir şeyler ortaya koyan bir kitap olduğunu düşünebilir ama değil. İçine şöyle bir göz gezdirenler Herzog'un yazmış olduğu bir günlük gibi algılayabilirler ama bence yine değil. Okurken ancak bir yönetmenin gözlem gücü neticesinde fark edilebilecek, ayrıntılı, yer yer soyut, hatta sıradanlığı epik bir şekilde aktaran bir anlatım var. Olaylar, hikayeler durumu yok. Her biri muazzam sinema planları haline gelebilecek cümlelerle dolu kitap. Bir yolculuk oluyor, tarihler akıyor ama Herzog sadece gözlerinin gördüklerini arılaştırarak yazıya aktarıyor. Bunun Herzog'un sinemasal kimliğiyle benzeşmesi de beni çok etkiledi. Böyle bir yolculuğu Tarkovski yapsaydı ya da Kurusowa, veyahut Antonioni, yazdıkları, anlattıkları çok başka olurdu. Yazın noktasında da Herzog imzasını atmayı başarmış.
Kitap akılda kalmayacak ama, bunu da belirtmek isterim. Çok ritmik ve imge açısından zengin, kaosu dil yapmış bir filmi izledikten sonra nasılsa akılda pek fazla bir şey kalmıyorsa; sadece izlenilen anın yarattığı his yanımıza kar kalıyorsa; bunda da öyle olacaktır.
En sondaki, 1982 tarihli, Herzog'un konuşma metni ise benim gözlerimi yaşartacak derece etkiledi. Bunun sinema alanında çalışıyor olmamla da ilişkisi olabilir, bilmiyorum ama en beğendiğim kısım o metin oldu.
Gerçek sinema izleyicisine hep azınlık deriz ama belki de Jaguar'dan çalıp "Mutlu azınlık!" demek doğru olur. Jaguar Yayınları'na sevgiler:)
October 14, 2014
Herzog as buffalo making landscapes tremble, Herzog as mountain reposing, Herzog as natural visionary, Herzog as compassionate magician and au natural hallucinator in bars.
Keyed up by intense concern for Lotte Eisner as she lay very ill in Paris, Herzog set off on foot from Munich to Paris to fend off her death. She could not die before he arrived, the voices of the universe told him so. Through blizzards and driving rain, smashing windows of vacation homes for sleep, ceaselessly mutating from human to wild animal frightening himself in mirrors, consuming landscapes with his feet, vomiting mouthfuls of milk, growing paranoid in towns, he forged ahead inside a massive mind that utterly transformed everything it apprehended. This is travel literature concentrate; writing as micro- and macrocosm - writing as large and tangible as the earth and as cryptic and ghostly as the most interior visions; visions so interior they come through the other side and provide light in this earthly life.
Reading this extrememly personal journal is like witnessing his films primordially form in his mercurial grey matter. This is him forgetting notions of coherency and narration, focusing instead on intensity of vision, vision informed by memory, dream, and waking phantasy - the intensity itself providing meaning. This is like dissolving into the molecules of his greatest films and seeing them from the inside.
This is Herzog in the maelstrom of transformation into myth while remaining a man with hungers and pains and compassion.
Keyed up by intense concern for Lotte Eisner as she lay very ill in Paris, Herzog set off on foot from Munich to Paris to fend off her death. She could not die before he arrived, the voices of the universe told him so. Through blizzards and driving rain, smashing windows of vacation homes for sleep, ceaselessly mutating from human to wild animal frightening himself in mirrors, consuming landscapes with his feet, vomiting mouthfuls of milk, growing paranoid in towns, he forged ahead inside a massive mind that utterly transformed everything it apprehended. This is travel literature concentrate; writing as micro- and macrocosm - writing as large and tangible as the earth and as cryptic and ghostly as the most interior visions; visions so interior they come through the other side and provide light in this earthly life.
Reading this extrememly personal journal is like witnessing his films primordially form in his mercurial grey matter. This is him forgetting notions of coherency and narration, focusing instead on intensity of vision, vision informed by memory, dream, and waking phantasy - the intensity itself providing meaning. This is like dissolving into the molecules of his greatest films and seeing them from the inside.
This is Herzog in the maelstrom of transformation into myth while remaining a man with hungers and pains and compassion.
March 11, 2023
U ovoj spasilačko-pokloničkoj operaciji susticaće se:
1)opsesivno-ritualna primisao da se u pešačećem činu nekome može produžiti život - a netko već beše Lota Ajzner!, te kao posvećena osoba i zavređuje hodočašće; važno je to bilo i u srednjovekovnom putešestviju, no, during the waaar! - s tim što i poduhvat mora biti grandiozan ili, u neku ruku, besmislen u svojoj grandioznosti, a to će u nekom trenutku prozohodno ja i priznati, time ne umanjujući vrednost svom namerništvu, jer, Da!, otvaranje kišobrana može zaustavitu stenu koja ti se sunovraćuje u zagrljaj, kao što je moguće da bližnji nije mrtav, treba ga samo kroz infantilni akt probuditi (pogledati na ranu varijantu "Spomeni na Ruvarca" Laze Kostića...);
2) instrumentalizovano samospoznajno samstvo, predumišljeno u pokajničkom priznanju na duplom dnu predgovora: "Osim toga želeo sam da neko vreme budem sam sa sobom.", jer mu je od početka jasno da, dezorijentisan, nije u rimi sa ostatkom sveta - pitanje koliko to Hercog i može postići - a otud (pored stvarnosne utemeljenosti motiva) potreba za kompasom... JA se stoga u fiziološkom aspektu putništva (ili patništva, kako se već predoči) prepušta osećanju telesnog, njegovom zadobijanju kroz napor i bol (koleno, meniskus, otečeni gležanj jer se satima išlo po putu polegnutijem za jednu nogu, prepone, Ahilova peta, tetiva,...), glad, žeđ i neminovni sudar s elementima (kišom i blatom, snegom, maglom, vetrom i hladnoćom.) A telo zna da bude tvrdoglavo i nabusito, nikad-stajući stroj s čizmama kao oruđem za rad, dok "Znanje dolazi iz tabana." a "Kome ne gori jezik, gore mu tabani." Redukuje otud Hercog i sopstveni jezik do granica (verbalnog, jer ipak beleži) neprogovora - "O hodanju po ledu" jasno, ne o pričanju (s drugima), osim ako to nije unutra sa samim sobom: "Ne mogu da nađem odgovarajući položaj da bih pričao i jako me je sramota." ili "nema pokreta, nema misli, posvećujem se mirovanju." - postajući često beskomentarna opažajnost (kamera) s dinamičkom montažom (spolja-spolja, spolja-unutra, unutra-spolja, unutra-unutra), jer to što ti pruža to i jeste. Takva dokumentarna sirovost, pravda određene stilističke žuljevitosti, jer, za mene, naposletku ovo nije roman, već sinteza dnevničko-putopisnog. Prozohodna stvar;
3) svakako, i pun džep zlatnih opažaja: "Samo onaj koji hoda voli miševe" - možda zato Hercog i skvotuje s miševima, a o suodnosu narator:životinje već će neko drugi proturiti koju, nadam se - "Rosa pada sa vrabaca na krovu škole", "Kako samo napolju vetar rastrže šumu." ili "Brda se smanjuju. Kakvog izbora imaju?"
Zato se i smrt nad Ajznericom morala umiriti, bar dok je Hercog, na Lotinu osam godina kasniju molbu, ne razmađija.
1)opsesivno-ritualna primisao da se u pešačećem činu nekome može produžiti život - a netko već beše Lota Ajzner!, te kao posvećena osoba i zavređuje hodočašće; važno je to bilo i u srednjovekovnom putešestviju, no, during the waaar! - s tim što i poduhvat mora biti grandiozan ili, u neku ruku, besmislen u svojoj grandioznosti, a to će u nekom trenutku prozohodno ja i priznati, time ne umanjujući vrednost svom namerništvu, jer, Da!, otvaranje kišobrana može zaustavitu stenu koja ti se sunovraćuje u zagrljaj, kao što je moguće da bližnji nije mrtav, treba ga samo kroz infantilni akt probuditi (pogledati na ranu varijantu "Spomeni na Ruvarca" Laze Kostića...);
2) instrumentalizovano samospoznajno samstvo, predumišljeno u pokajničkom priznanju na duplom dnu predgovora: "Osim toga želeo sam da neko vreme budem sam sa sobom.", jer mu je od početka jasno da, dezorijentisan, nije u rimi sa ostatkom sveta - pitanje koliko to Hercog i može postići - a otud (pored stvarnosne utemeljenosti motiva) potreba za kompasom... JA se stoga u fiziološkom aspektu putništva (ili patništva, kako se već predoči) prepušta osećanju telesnog, njegovom zadobijanju kroz napor i bol (koleno, meniskus, otečeni gležanj jer se satima išlo po putu polegnutijem za jednu nogu, prepone, Ahilova peta, tetiva,...), glad, žeđ i neminovni sudar s elementima (kišom i blatom, snegom, maglom, vetrom i hladnoćom.) A telo zna da bude tvrdoglavo i nabusito, nikad-stajući stroj s čizmama kao oruđem za rad, dok "Znanje dolazi iz tabana." a "Kome ne gori jezik, gore mu tabani." Redukuje otud Hercog i sopstveni jezik do granica (verbalnog, jer ipak beleži) neprogovora - "O hodanju po ledu" jasno, ne o pričanju (s drugima), osim ako to nije unutra sa samim sobom: "Ne mogu da nađem odgovarajući položaj da bih pričao i jako me je sramota." ili "nema pokreta, nema misli, posvećujem se mirovanju." - postajući često beskomentarna opažajnost (kamera) s dinamičkom montažom (spolja-spolja, spolja-unutra, unutra-spolja, unutra-unutra), jer to što ti pruža to i jeste. Takva dokumentarna sirovost, pravda određene stilističke žuljevitosti, jer, za mene, naposletku ovo nije roman, već sinteza dnevničko-putopisnog. Prozohodna stvar;
3) svakako, i pun džep zlatnih opažaja: "Samo onaj koji hoda voli miševe" - možda zato Hercog i skvotuje s miševima, a o suodnosu narator:životinje već će neko drugi proturiti koju, nadam se - "Rosa pada sa vrabaca na krovu škole", "Kako samo napolju vetar rastrže šumu." ili "Brda se smanjuju. Kakvog izbora imaju?"
Zato se i smrt nad Ajznericom morala umiriti, bar dok je Hercog, na Lotinu osam godina kasniju molbu, ne razmađija.
October 18, 2021
Was für eine fantastische kleine Elegie.
Read
January 19, 2022Beni çok etkileyen "Grizzly Man" filmiyle aklıma kazınan Herzog'un kitabını ve kitabın oldukça ilginç hikayesini duyunca hemen satın alıp okudum.
Bu bir seyahat kitabı.
Fakat bir yönetmenin, bir aktörün dünyasında geçen bir seyahat.
Dolayısıyla yolculuğun her bir anı, bir film karesi gibiydi okurken de.
"Tüm bunların gerçek olduğuna ancak bir filmde olsaydı inanabilirdim." (s.11)
Diyor ya yazar. Düşlerin gerçeklikle birleştiği noktanın sinema oluşunu ne güzel özetliyor.
Okurken keyif aldım, yazarla birlikte bir yolculuk yaptım adeta.
Sonunda, kanatlandım:
"Dedim ki, pencereyi açın, son birkaç gündür uçabiliyorum" (s.104)
Bu bir seyahat kitabı.
Fakat bir yönetmenin, bir aktörün dünyasında geçen bir seyahat.
Dolayısıyla yolculuğun her bir anı, bir film karesi gibiydi okurken de.
"Tüm bunların gerçek olduğuna ancak bir filmde olsaydı inanabilirdim." (s.11)
Diyor ya yazar. Düşlerin gerçeklikle birleştiği noktanın sinema oluşunu ne güzel özetliyor.
Okurken keyif aldım, yazarla birlikte bir yolculuk yaptım adeta.
Sonunda, kanatlandım:
"Dedim ki, pencereyi açın, son birkaç gündür uçabiliyorum" (s.104)
December 12, 2021
„Jedino kad bi ovo bio film, mislio bih da je stvarno.” (11)
Kad bi se načinio kanon proze hodanja , blizu njegovog srca bio bi Hercog.
U koracima ovog dnevnika putovanja ima nečeg istovremeno sasvim razumljivog i misterioznog – otrežnjujućeg i zamagljujućeg. To je retka posebnost, koja raduje.
Putovao je Hercog pešice od Minhena do Pariza kako bi Lotu Ajzner spasio od smrti. Taj čin je koliko dirljiv, toliko nagao, mutan i iracionalan. Međutim, deluje. I kako god ko to želeo da objasni, tih 800 km putovanja produžili su Loti život za devet godina.
Iako je ovo povod za pisanje dela, njegov izvor – spomenuti ishod je van njega. I ostaje pitanje, osim toga što je Hercog svojim dnevnikom obrazovao hroniku raspoloženja i živopisnih detalja, šta je od putovanja ostalo? Šta, uopšte, ostane od bilo kog putovanja? Nekoliko slika? Neodređeni osećaj koji je prisutan, ali se opire rečima? Anegdota?
Može li telo da pamti za sebe ili su sva sećanja samo ispostava spleta nerava?
Gde sam ja, zapravo, kad putujem?
Gotovo ista pitanja mogu se postaviti za proces čitanja, koje je u svojoj suštini – putovanje. Šta ostaje – koje slike – koji osećaji – koje priče – ko ih pamti – gde smo dok čitamo?
Ekfraza je, inače, književnoteorijski termin koji označava postupak opisivanja nekog umetničkog dela u književnom delu. Status opisa slike ili skulpture je sa tu jasan, ali šta ćemo ukoliko sam hod predstavlja jednu vrstu stvaralačko-umetničkog poduhvata. Nigde Hercog nije govorio o svom činu kao o performansu, međutim, on bi mogao to da bude. Ričard Long je još 1967. hodanje koristio kao umetnički medij, a još poznatiji je rad nastao dvadesetak godina kasnije kad su Marina Abramović i Ulaj putovali sa različitih krajeva Kineskog zida, ne bi li se susreli na sredini. Zašto onda i Hercogova šamanska, izlečiteljska misija ne bi bila umetnička instalacija?
Takođe, da se razumemo, ovde po sredi nije nikakva humanitarna akcija, koje danas nisu retke. S vremena na vreme pročitam kako neko, na primer, biciklom prelazi ogromne razdaljine ne bi li skupio pare za one koji su oboleli od teških bolesti, a mnogima je poznat onaj izuzetno potresan slučaj čoveka koji je, boreći se za starateljstvo nad decom koja su mu protivpravno oduzeta, pešačio više od sto kilometara. Hercog, dakle, nije imao nameru da skuplja novac za Lotu, da je proslavi svojim pisanjem, ili da urgira da neki politički faktor promeni ophođenje prema njoj, već da kroz spoj fizičkog i duhovnog putovanja, dođe do nečega što ostaje sasvim izvan opsega i teksta i razuma.
Ali putovao je Hercog i za sebe – taj poduhvat je, zapravo, pre svih i pre svega njega preobrazio i kroz preobražaj iscelio. Ali i one koji su mu čitalački saputnici.
Rešenje je u putu, a put kraja nema, naročito nema kraja od Minhena do Pariza, u zimu 1974. godine.
Kad bi se načinio kanon proze hodanja , blizu njegovog srca bio bi Hercog.
U koracima ovog dnevnika putovanja ima nečeg istovremeno sasvim razumljivog i misterioznog – otrežnjujućeg i zamagljujućeg. To je retka posebnost, koja raduje.
Putovao je Hercog pešice od Minhena do Pariza kako bi Lotu Ajzner spasio od smrti. Taj čin je koliko dirljiv, toliko nagao, mutan i iracionalan. Međutim, deluje. I kako god ko to želeo da objasni, tih 800 km putovanja produžili su Loti život za devet godina.
Iako je ovo povod za pisanje dela, njegov izvor – spomenuti ishod je van njega. I ostaje pitanje, osim toga što je Hercog svojim dnevnikom obrazovao hroniku raspoloženja i živopisnih detalja, šta je od putovanja ostalo? Šta, uopšte, ostane od bilo kog putovanja? Nekoliko slika? Neodređeni osećaj koji je prisutan, ali se opire rečima? Anegdota?
Može li telo da pamti za sebe ili su sva sećanja samo ispostava spleta nerava?
Gde sam ja, zapravo, kad putujem?
Gotovo ista pitanja mogu se postaviti za proces čitanja, koje je u svojoj suštini – putovanje. Šta ostaje – koje slike – koji osećaji – koje priče – ko ih pamti – gde smo dok čitamo?
Ekfraza je, inače, književnoteorijski termin koji označava postupak opisivanja nekog umetničkog dela u književnom delu. Status opisa slike ili skulpture je sa tu jasan, ali šta ćemo ukoliko sam hod predstavlja jednu vrstu stvaralačko-umetničkog poduhvata. Nigde Hercog nije govorio o svom činu kao o performansu, međutim, on bi mogao to da bude. Ričard Long je još 1967. hodanje koristio kao umetnički medij, a još poznatiji je rad nastao dvadesetak godina kasnije kad su Marina Abramović i Ulaj putovali sa različitih krajeva Kineskog zida, ne bi li se susreli na sredini. Zašto onda i Hercogova šamanska, izlečiteljska misija ne bi bila umetnička instalacija?
Takođe, da se razumemo, ovde po sredi nije nikakva humanitarna akcija, koje danas nisu retke. S vremena na vreme pročitam kako neko, na primer, biciklom prelazi ogromne razdaljine ne bi li skupio pare za one koji su oboleli od teških bolesti, a mnogima je poznat onaj izuzetno potresan slučaj čoveka koji je, boreći se za starateljstvo nad decom koja su mu protivpravno oduzeta, pešačio više od sto kilometara. Hercog, dakle, nije imao nameru da skuplja novac za Lotu, da je proslavi svojim pisanjem, ili da urgira da neki politički faktor promeni ophođenje prema njoj, već da kroz spoj fizičkog i duhovnog putovanja, dođe do nečega što ostaje sasvim izvan opsega i teksta i razuma.
Ali putovao je Hercog i za sebe – taj poduhvat je, zapravo, pre svih i pre svega njega preobrazio i kroz preobražaj iscelio. Ali i one koji su mu čitalački saputnici.
Rešenje je u putu, a put kraja nema, naročito nema kraja od Minhena do Pariza, u zimu 1974. godine.
January 30, 2014
"I personally would rather do the existentially essential things in life on foot. If you live in England and your girlfriend is in Sicily, and it is clear you want to marry her, then you should walk to Sicily to propose. For these things travel by car or aeroplane is not the right thing."
I knew this Herzog quote, and I also knew of a book he had written that concerned walking from Munich to Paris to visit an ailing friend. I thought perhaps this was evidence of a larger personal philosophy that he held. It sounded quite appealing.
I wanted to read this book, but discovered that it was somewhat rare and expensive. The New York Public Library owns a copy which is not allowed outside the library. But it's a slim volume, only 90 pages, something I was certain I could finish in a single sitting.
A plan emerged in my brain. I would walk to the library, read the book entirely, then walk home, satisfied with a new life philosophy.
Because I am lazy, I didn’t leave my apartment until 2:30 in the afternoon. It was also a very cold day, and the walk was going to be unpleasant.
I walked from Brooklyn to Queens, then crossed the 59th Street Bridge into Manhattan. I arrived at the library around 4:30, received the book, and seated myself in my favorite room in the library, the map room. I was across from a man with dreadlocks and a number of face tattoos. His jacket and belongings covered all available table space in front of him. I didn't dare ask him to move them.
I begin to read. Herzog mentions in the forward that these were journal entries and it wasn’t until years after they were written that he considered having them published. He makes a lot of concise observations. Most are not terribly unusual, but filtered through Herzog’s prose, they often have a kind of nihilistic beauty to them. His observations are occasionally punctuated by wonderful vignettes.
"An elderly woman, plump and impoverished, gathering wood, talks to me of her children one by one, where they were born, when they died. Since she is aware that I want to go on, she talks three times as fast, skipping the deaths of three children, although adding them later on, unwilling to let even one fate slip away: and this in a dialect which makes it hard for me to follow what she is saying. After the demise of an entire generation of offspring, she would speak no more about herself except to say that she gathers wood everyday; I should have stayed longer."
I drank a large coffee in the library’s cafe and started to pay attention to the time. It was 6:00. I had less than two hours to finish the book. Somehow, I had only made it to page 40. The map room was now nearly empty.
Around 7:00, I lost confidence in my ability to finish the book on time. I tried reading a page a minute, but I was not fast enough. I overheard one of the librarians say that the map room would be closing at 7:30, ahead of the rest of the library. I worried and attempted to read faster. By this point, I only had 20 pages to go.
I imagined bargaining with the librarian. I would show him how close I was to finishing and beg for a bit more time. Recognizing our shared love of the written word, perhaps seeing a younger version of himself, he would relent.
This was not how it went. He started to turn down the lights at 7:25. He came over to tell me the map room was closing. His eyes were glazed over. He probably has a lot of experience kicking out homeless people. He was clearly in no mood for bargaining, even after I showed him the meager ten pages I had left.
“We can hold it and you can come back tomorrow.”
This library is already a bit inconvenient, and I can’t go through my entire walk again. This is too much to explain. But I have a backup plan.
When he turned his back, I took out my iPhone and snapped pictures of the remaining ten pages. Satisfied, I return the book to him. I told him to reshelve it, and he now seemed incredulous, and he reminded me I can come back to finish it. I decided against explaining my ingenious solution and risking my iPhone being seized. He had a beard.
With time removed from the equation, I was able to enjoy the remaining pages at the relaxed pace at which I began.
The book ends. It is not a philosophy. It is a journal. If there is anything to be said about why one would make such a journey on foot, it is not said in this book.
When Herzog reaches the target of his journey, the entire scene occupies less than half a page; an afterthought. It is, however, the most poignant scene in the entire book, in part because the preceding pages have made it clear that Herzog has no use for sentimentality.
Perhaps my own absurd notion of walking to the library was in vain. I walk downtown to meet J for dinner, and along the way I ponder my own desire to walk. Is it a means of being alone with my thoughts? Is it my equivalent of prayer?
In Flatiron, I pass a neon-lit bar where a man plays a violin-like instrument emphatically for bored patrons. Down the street, a storefront features a giant screen where a crude 3D rendered man advertises pilates.
J had mentioned earlier that he would be on a date, but he intended to be finished in time for dinner with me. When I arrived to meet him at 14th Street, he was walking with a girl. He introduced me as the person who had taught him everything he knew about online dating. I apologized profusely to his date and we exchanged pleasantries. This changing of the guards completed and the girl disappeared into the night. J and I found the restaurant.
J insisted we share hummus, since he was not very hungry. This was not reflected by the lack of restraint he showed towards the food when it arrived. I had no choice but to order a second hummus.
Though it was increasingly unpleasant out, I walked home. I walked across the Williamsburg Bridge and up to Greenpoint. I was nearly frozen when I walked past Black Rabbit. I saw a familiar person through the window, so I stopped in and joined her at the bar, where she was drawing in her notebook. I told her about my quest, and my own uncertainties about what, if anything, I learned from it.
The bartender realized it was past closing time, and pulled the curtains, but let us stay to finish our drinks. Then we were outside where a thin layer of white had covered everything. The outside world was transformed in the brief moment I was away from it. We said goodbye and I returned home almost exactly 12 hours after I left.
I knew this Herzog quote, and I also knew of a book he had written that concerned walking from Munich to Paris to visit an ailing friend. I thought perhaps this was evidence of a larger personal philosophy that he held. It sounded quite appealing.
I wanted to read this book, but discovered that it was somewhat rare and expensive. The New York Public Library owns a copy which is not allowed outside the library. But it's a slim volume, only 90 pages, something I was certain I could finish in a single sitting.
A plan emerged in my brain. I would walk to the library, read the book entirely, then walk home, satisfied with a new life philosophy.
Because I am lazy, I didn’t leave my apartment until 2:30 in the afternoon. It was also a very cold day, and the walk was going to be unpleasant.
I walked from Brooklyn to Queens, then crossed the 59th Street Bridge into Manhattan. I arrived at the library around 4:30, received the book, and seated myself in my favorite room in the library, the map room. I was across from a man with dreadlocks and a number of face tattoos. His jacket and belongings covered all available table space in front of him. I didn't dare ask him to move them.
I begin to read. Herzog mentions in the forward that these were journal entries and it wasn’t until years after they were written that he considered having them published. He makes a lot of concise observations. Most are not terribly unusual, but filtered through Herzog’s prose, they often have a kind of nihilistic beauty to them. His observations are occasionally punctuated by wonderful vignettes.
"An elderly woman, plump and impoverished, gathering wood, talks to me of her children one by one, where they were born, when they died. Since she is aware that I want to go on, she talks three times as fast, skipping the deaths of three children, although adding them later on, unwilling to let even one fate slip away: and this in a dialect which makes it hard for me to follow what she is saying. After the demise of an entire generation of offspring, she would speak no more about herself except to say that she gathers wood everyday; I should have stayed longer."
I drank a large coffee in the library’s cafe and started to pay attention to the time. It was 6:00. I had less than two hours to finish the book. Somehow, I had only made it to page 40. The map room was now nearly empty.
Around 7:00, I lost confidence in my ability to finish the book on time. I tried reading a page a minute, but I was not fast enough. I overheard one of the librarians say that the map room would be closing at 7:30, ahead of the rest of the library. I worried and attempted to read faster. By this point, I only had 20 pages to go.
I imagined bargaining with the librarian. I would show him how close I was to finishing and beg for a bit more time. Recognizing our shared love of the written word, perhaps seeing a younger version of himself, he would relent.
This was not how it went. He started to turn down the lights at 7:25. He came over to tell me the map room was closing. His eyes were glazed over. He probably has a lot of experience kicking out homeless people. He was clearly in no mood for bargaining, even after I showed him the meager ten pages I had left.
“We can hold it and you can come back tomorrow.”
This library is already a bit inconvenient, and I can’t go through my entire walk again. This is too much to explain. But I have a backup plan.
When he turned his back, I took out my iPhone and snapped pictures of the remaining ten pages. Satisfied, I return the book to him. I told him to reshelve it, and he now seemed incredulous, and he reminded me I can come back to finish it. I decided against explaining my ingenious solution and risking my iPhone being seized. He had a beard.
With time removed from the equation, I was able to enjoy the remaining pages at the relaxed pace at which I began.
The book ends. It is not a philosophy. It is a journal. If there is anything to be said about why one would make such a journey on foot, it is not said in this book.
When Herzog reaches the target of his journey, the entire scene occupies less than half a page; an afterthought. It is, however, the most poignant scene in the entire book, in part because the preceding pages have made it clear that Herzog has no use for sentimentality.
Perhaps my own absurd notion of walking to the library was in vain. I walk downtown to meet J for dinner, and along the way I ponder my own desire to walk. Is it a means of being alone with my thoughts? Is it my equivalent of prayer?
In Flatiron, I pass a neon-lit bar where a man plays a violin-like instrument emphatically for bored patrons. Down the street, a storefront features a giant screen where a crude 3D rendered man advertises pilates.
J had mentioned earlier that he would be on a date, but he intended to be finished in time for dinner with me. When I arrived to meet him at 14th Street, he was walking with a girl. He introduced me as the person who had taught him everything he knew about online dating. I apologized profusely to his date and we exchanged pleasantries. This changing of the guards completed and the girl disappeared into the night. J and I found the restaurant.
J insisted we share hummus, since he was not very hungry. This was not reflected by the lack of restraint he showed towards the food when it arrived. I had no choice but to order a second hummus.
Though it was increasingly unpleasant out, I walked home. I walked across the Williamsburg Bridge and up to Greenpoint. I was nearly frozen when I walked past Black Rabbit. I saw a familiar person through the window, so I stopped in and joined her at the bar, where she was drawing in her notebook. I told her about my quest, and my own uncertainties about what, if anything, I learned from it.
The bartender realized it was past closing time, and pulled the curtains, but let us stay to finish our drinks. Then we were outside where a thin layer of white had covered everything. The outside world was transformed in the brief moment I was away from it. We said goodbye and I returned home almost exactly 12 hours after I left.
November 4, 2018
Primero, me fascina el punto de partida: cómo se lucha contra la muerte? No hay manera, en realidad, pero sí puede haber maneras simbólicas, como en el caso de este libro. Eso, como punto de partida. Pero no es lo único que me gusta. El Cineasta Herzog, al enterarse que una amiga, que ha hecho mucho por el cine alemán, está enferma, quizás por morir, decide hacer un viaje, caminando desde Munich hasta París, decidiendo que en el tiempo que dure ese viaje que él hace para visitarla, ella no va a morir, porque el acto de ir de viaje hacia ella, no permite que se la lleve la muerte. Después, está lo que cuenta, y cómo lo cuenta, un poco el hombre y su cuerpo, luchando contra el cansancio, el dolor, los pies que no pueden más, el frío, el hambre, dónde dormir, digamos, la aventura que ha empezado, y que se convierte en su día a día, más allá del simbolismo que ha marcado su partida. Eso también es otro elemento, porque cuenta el día a día, pero siempre acompañado de una reflexión, una imaginación que no deja de activarse ante todo lo que ve, ante su cuerpo que no puede más. Lo que quiero decir, lo que me queda del libro, es el de ser de una persona muy despierta, por su manera de decidir este viaje, por su manera de vivirlo, y porque al final lo describe como volar. Aunque uno se vaya arrastrando por la nieve, puede estar volando, porque ese acto lo ha hecho volar.
Y como posdata, su amiga no murió durante ese viaje, el llegó a parís y fue a visitarla.
Y como posdata, su amiga no murió durante ese viaje, el llegó a parís y fue a visitarla.
May 1, 2019
Her bakımdan nevi şahsına münhasır biri olan Herzog'un alışılmadık bir motivasyonla gerçekleştirdiği, alışılmadık bir yolculuğun güncesi. İzlenimlerin ve duyguların sinemacı gözünden aktarılmış olması da hoş bir tat bırakıyor.
3,5/5
3,5/5
November 16, 2008
Finished this while walking and reading at lunch along the Delaware, and walking up the steps to the South Street bridge over I-95, I exclaimed "fcknin WERNER"! So proud of him, like he were my child. What a great book. It's sort of like a pre-apocalyptic, very Germanic version of Cormac McCarthy's "The Road" . . . 64 dense pages of travelogue, fantasy, film ideas, atmosphere, all of it deeply embedded in the consciousness of the Typical Herzog Character, a mythic hero-dude on a solo delusional quest. It hypnotizes - the prose improves over time and the perceptions get more exagerrated/outlandish as he covers ground on foot from Munich to Paris in late November/early December 1974. Always the bright destination in mind of arriving in Paris and seeing if his journey successfully saved the terminally sick filmmaker Lotte Eisner. Five or six outloud laughs. Will read it again, many times. Best $25 I've spent in a while. I wish Herzog (or someone) would film it.
December 10, 2018
Well while reading, time to time you can think like "wtf is that?" but keep calm and carry on:
Cause Herzog's mind makes it worth it.
Strange but poetic. Short but not one-sitting-read. At least for me.
+ Yup, I read English edition but i'm the literal Garfield to change that. Once a Buzda Yürüyüş, always a Buzda Yürüyüş then. Don't mind me!
Cause Herzog's mind makes it worth it.
Strange but poetic. Short but not one-sitting-read. At least for me.
+ Yup, I read English edition but i'm the literal Garfield to change that. Once a Buzda Yürüyüş, always a Buzda Yürüyüş then. Don't mind me!
January 26, 2023
"Празан папир никад никог није разочарао."
Вернер Херцог, немачки редитељ са чијим делом ћу се тек упознати, те далеке '74. године сазнаје да је славна немачка глумица Лота Ајзнер болесна и да ће ускоро, највероватније умрети. Спознаја о скором сусрету ајзнерице са смрћу, нагнала је Херцога да проба да одложи тај њихов сусрет, јер ајзнерица не сме још да оде, не сада када је толико потребна немачкој кинематографији.
"Усамљеност је данас већа него иначе. Развијам дијалошки однос са самим собом."
Херцог се одлучује за путовање дуго 800 километара од Минхена до Париза, али путовање пешке, верујући да ће тај његов труд спречити упокојење Лоте Ајзнер. На тај начин започето је, у неку руку, магијско, шаманско, ритуално путовање које за циљ има слављење живота. Путовање је трајало од 23.11. до 14.12.'74. године, Ајзнерица је свог "исцелитеља" дочекала жива и не само то већ је по Херцоговим плаштом живота живела још десетак година, када га је замолила да јој дозволи да умре. Херцог је на том путовању бележио своје мисли, описивао сусрете са природом, другим људима, животињама, описивао мостове, градове, села излагао своје мисли, сећао се тренутку пригодних анегдота, бележио недаће и згоде, хладноћу, снег и сунце, птице, а уједно и сам свакодневни живот са свим својим тегобама и лепотом.
"Зашто је ходање тако болно? Охрабрујем самог себе јер нико други не може тако добро да ме охрабри."
Сам тренутак у коме сам се сусрео са књигом представља неки вид шаманског провиђења, чисту магију. Свака књига тражи тренутак, онај тренутак када може бити најбоље прихваћена и када ће се њене идеје примити у уму читаоца најбоље, а за мене ово је био баш тај тренутак. И уживао сам, максимално како се вероватно једино у доброј књизи може уживати, и у ауторовим мислима и у описима, и у разлогу за путовање и на крају у том срећном крају, напросто чист хедонизам.
"Отворите прозор, рекао сам, већ неколико дана умем да летим."
Ходање са Херцогом довело је до новог корачања, поновног ходања по природи, нових безболних шетњи, попут шаманског лека, магијског провиђења или простонародног веровања. Изузетна књига чија сенка иде у корак са читаоцем и прати га свуда.
"Кад ходам, хода бизон. Кад се одмарам, мирујем попут планине."
Вернер Херцог, немачки редитељ са чијим делом ћу се тек упознати, те далеке '74. године сазнаје да је славна немачка глумица Лота Ајзнер болесна и да ће ускоро, највероватније умрети. Спознаја о скором сусрету ајзнерице са смрћу, нагнала је Херцога да проба да одложи тај њихов сусрет, јер ајзнерица не сме још да оде, не сада када је толико потребна немачкој кинематографији.
"Усамљеност је данас већа него иначе. Развијам дијалошки однос са самим собом."
Херцог се одлучује за путовање дуго 800 километара од Минхена до Париза, али путовање пешке, верујући да ће тај његов труд спречити упокојење Лоте Ајзнер. На тај начин започето је, у неку руку, магијско, шаманско, ритуално путовање које за циљ има слављење живота. Путовање је трајало од 23.11. до 14.12.'74. године, Ајзнерица је свог "исцелитеља" дочекала жива и не само то већ је по Херцоговим плаштом живота живела још десетак година, када га је замолила да јој дозволи да умре. Херцог је на том путовању бележио своје мисли, описивао сусрете са природом, другим људима, животињама, описивао мостове, градове, села излагао своје мисли, сећао се тренутку пригодних анегдота, бележио недаће и згоде, хладноћу, снег и сунце, птице, а уједно и сам свакодневни живот са свим својим тегобама и лепотом.
"Зашто је ходање тако болно? Охрабрујем самог себе јер нико други не може тако добро да ме охрабри."
Сам тренутак у коме сам се сусрео са књигом представља неки вид шаманског провиђења, чисту магију. Свака књига тражи тренутак, онај тренутак када може бити најбоље прихваћена и када ће се њене идеје примити у уму читаоца најбоље, а за мене ово је био баш тај тренутак. И уживао сам, максимално како се вероватно једино у доброј књизи може уживати, и у ауторовим мислима и у описима, и у разлогу за путовање и на крају у том срећном крају, напросто чист хедонизам.
"Отворите прозор, рекао сам, већ неколико дана умем да летим."
Ходање са Херцогом довело је до новог корачања, поновног ходања по природи, нових безболних шетњи, попут шаманског лека, магијског провиђења или простонародног веровања. Изузетна књига чија сенка иде у корак са читаоцем и прати га свуда.
"Кад ходам, хода бизон. Кад се одмарам, мирујем попут планине."
January 7, 2022
Koji je ovaj čovek car. Naime on je prepešačio od Minhena do Pariza da bi video Lotu Ajzner. Baš bih volela da sam i ja tako kul da mogu da samo tako ustanem i odem negde u neki drugi grad peške. Ja inače nisam nikada pre gledala neke filmove Vernera Hercoga, iskreno nisam nikada ni čula za njega, ali onda je Lom izdao ovu njegovu knjigu koja mi je delovala kao nešto što bi mi se dopalo zbog uvoda. U svakom slučaju knjiga je odlična i zanimljiva i može se pročitati u dahu , samo što sam ja bila malo lenja, a i krenula sam da gledam neke njegove intervjue i pogledala sam jedan film vipe zato što su me svi napali da moram i kako nisi nikad gledala njegove filmove i tako dalje, ne zato što morate sve to da uradite ako se odlučite da pročitate knjigu, prosto možete da je pročitate i samu za sebe bez da zapravo i ne znate ništa drugo o životu i delu Vernera Hercoga, jer je ona može da stoji i kao samostalno delo. Pravo da vam kažem malo mi je i žao što nisam samo pročitala knjigu kako sam nameravala, jer sada nikako ne mogu da povežem ovaj glas koji sam ja čula dok sam čitala sa njegovim stvarnim likom iz intervjua, uopšte nisam zamišljala tako tog čoveka koji hoda, mada na kraju knjige se nalazi njegova fotografija, pravo da vam kažem ne znam ni ja sama kako sam ga zamišljala i nije zapravo intervju kriv , a ni sam film , no dok sam tražila njegove filmove naišla sam na neku sliku gde on glumi zlikovca iz serije Mandalorijan koju sam ja sam ja jelte gledala i sada ga eto više tako nekako doživlavam kao kao zlikovca iz Mandalorijana nakon što sam odgledala film, ali zapravo ga i ne doživljavam tako , jer je ono on samo gluimio i to nije zapravo on, u svakom slučaju hoću da kažem da okako se promeni medijum izražavanja ovaj čovek se skroz promeni i mene to jako zbunjuje. Tako da moj predlog je pročitajte knjigu , pa tek posle idite na imdb. Ljudi su mahom preporučivali onaj film sa brodom, ali meni je pažnju privukao Grizzly man o čoveku koji je snimao dokumentarce o grizlijima da bi ih zaštitio.
Tako da sam gledala Grizzly Man umesto Fitzcarraldoa, iako mi je imdb uporno preporučivao da gledam Tiger kinga i stvarno je odličan film na kraju mi je bilo žao tog Timotija , iako sam u početku mislila da je poprilično iritantan , ali kako film odmie vi ga sve više upoznajete i nekako vam je lakše i da ga razumete . Mada ja i dalje mislim da nije trebalo da snima medvde i da bi bolje prošao da je snimao isključivo lisice one deluju beyopasnije, osim toga medvedi su svakako tamo ve' bili zaštićeni kao što je rekao onaj čuvar samo 6 posto postoubiju radi zabave. Malo me je film podsetio na Into the wild uglavnom zato što i u jednom i u drugom filmu je tema stvarna ličnost i stvarni događaj ,a osim toga i u jednom i u drugom filmu glavni junak želi da se vrati u prirodu i da se na određeni način sa njome ponovo poveže , ali na kraju se to sve završava tragično. Sa time što moram da napomenem da su to sasvim drugačija filma i da su i sami ljudi o kojima su filmovi potpuno drugačiji, drugačiji je i utisak nakon što ih pogledate .
Jako su mi se i dopali intervjui sa Vernerom Hercogom i sada želim da pročitam sve knjige koje je on preporučio i nekako razmišljam o tome da krenem da uim ruski, jer je neki režiser naučio ruski da bi mogao da čita klasike u originalu, što je tako užasno kul, mada čisto sumnjam da mogu baš tako dobro da ga naučim na duolingu, no bolje išta nego ništa, posluži
e ako ikada odlučim da odem peške u Rusiju, moja drugarica ima tamo neku šumu , možda će mi dozvoliti da tamo živim kao Dopler dok ne umrem od gladi ili me ne pojede medved, doduše i za to mi je potrebna viza. :'D Elem jako mi je kul što na primer može da čita o knjige o istoriji Rima i Punskim ratovima na latinskom. Ja sam oduvek htela da naučim latinski, to je zapravo bio i jedan od razloga zašto sam upisala gimnaziju, ali naš nastavnik latinskog uopšte nije želeo da nas uči ništa, pa je sve što ja znam od latinskog Populi antiqvi multum navigabant , što je jelte iy neke lekcije gde se one čiaglišice iz uđbenika ukrcavaju na neki brod, a u prevod fakat ne znam , jer nisam sigurna da li je pravilnoAntički učenici mnogo putovljahu ili putovaše.
Sa druge strane na ne smatram da je Verner Hercog genijalan pisac ni reditelj pre ce biti da je samo imao srece da se rodi u jednoj Nemackoj zabiti gde nije bilo televizora , pa je silom prilika bio prinudjen da cita , jer prosto nije imao sta drugo da radi. Naravno ima mnogo nacitanih ljudi koji iposeduju televizor to jedno drugo ne iskljucuje, ali samim tim sto su ga ikada videli njihov pogled na svet nije dovoljno staromodan ili u ovom slucaju oneobicen. Da i ne pominjemo to da nije imao internet, jer ga u to vreme nije ni bilo, sto je opet samo po sebi sreca. Osim toga ljudi su navikli da citaju dela ljudi koji nisu bili u dodiru sa televizorom ili bilo kojim drugim cudima tehnike, pa se mozda cini da im je to i neko merilo, arsin po kome mere savremena dela. Naravno nemoguce bi bilo saciniti u sadasnjem svetu nesto sto lici na devetnaestovekovni roman , ma koliko da pisac jeste ili nije genijalan, prosto drustvene prilike su drugacije, ali sa druge strane publika tako nesto zahteva i sva sreca Verner Hercog se rodio pod srecnom zvezdom , pa moze da nakalemi takve filmove po pukusu prefinjene publike. Osim toga sigurno mu je cale bio neki Nacista , cim on snima onakve dokumentarce o smrtnoj kazni.
Tako da sam gledala Grizzly Man umesto Fitzcarraldoa, iako mi je imdb uporno preporučivao da gledam Tiger kinga i stvarno je odličan film na kraju mi je bilo žao tog Timotija , iako sam u početku mislila da je poprilično iritantan , ali kako film odmie vi ga sve više upoznajete i nekako vam je lakše i da ga razumete . Mada ja i dalje mislim da nije trebalo da snima medvde i da bi bolje prošao da je snimao isključivo lisice one deluju beyopasnije, osim toga medvedi su svakako tamo ve' bili zaštićeni kao što je rekao onaj čuvar samo 6 posto postoubiju radi zabave. Malo me je film podsetio na Into the wild uglavnom zato što i u jednom i u drugom filmu je tema stvarna ličnost i stvarni događaj ,a osim toga i u jednom i u drugom filmu glavni junak želi da se vrati u prirodu i da se na određeni način sa njome ponovo poveže , ali na kraju se to sve završava tragično. Sa time što moram da napomenem da su to sasvim drugačija filma i da su i sami ljudi o kojima su filmovi potpuno drugačiji, drugačiji je i utisak nakon što ih pogledate .
Jako su mi se i dopali intervjui sa Vernerom Hercogom i sada želim da pročitam sve knjige koje je on preporučio i nekako razmišljam o tome da krenem da uim ruski, jer je neki režiser naučio ruski da bi mogao da čita klasike u originalu, što je tako užasno kul, mada čisto sumnjam da mogu baš tako dobro da ga naučim na duolingu, no bolje išta nego ništa, posluži
e ako ikada odlučim da odem peške u Rusiju, moja drugarica ima tamo neku šumu , možda će mi dozvoliti da tamo živim kao Dopler dok ne umrem od gladi ili me ne pojede medved, doduše i za to mi je potrebna viza. :'D Elem jako mi je kul što na primer može da čita o knjige o istoriji Rima i Punskim ratovima na latinskom. Ja sam oduvek htela da naučim latinski, to je zapravo bio i jedan od razloga zašto sam upisala gimnaziju, ali naš nastavnik latinskog uopšte nije želeo da nas uči ništa, pa je sve što ja znam od latinskog Populi antiqvi multum navigabant , što je jelte iy neke lekcije gde se one čiaglišice iz uđbenika ukrcavaju na neki brod, a u prevod fakat ne znam , jer nisam sigurna da li je pravilnoAntički učenici mnogo putovljahu ili putovaše.
Sa druge strane na ne smatram da je Verner Hercog genijalan pisac ni reditelj pre ce biti da je samo imao srece da se rodi u jednoj Nemackoj zabiti gde nije bilo televizora , pa je silom prilika bio prinudjen da cita , jer prosto nije imao sta drugo da radi. Naravno ima mnogo nacitanih ljudi koji iposeduju televizor to jedno drugo ne iskljucuje, ali samim tim sto su ga ikada videli njihov pogled na svet nije dovoljno staromodan ili u ovom slucaju oneobicen. Da i ne pominjemo to da nije imao internet, jer ga u to vreme nije ni bilo, sto je opet samo po sebi sreca. Osim toga ljudi su navikli da citaju dela ljudi koji nisu bili u dodiru sa televizorom ili bilo kojim drugim cudima tehnike, pa se mozda cini da im je to i neko merilo, arsin po kome mere savremena dela. Naravno nemoguce bi bilo saciniti u sadasnjem svetu nesto sto lici na devetnaestovekovni roman , ma koliko da pisac jeste ili nije genijalan, prosto drustvene prilike su drugacije, ali sa druge strane publika tako nesto zahteva i sva sreca Verner Hercog se rodio pod srecnom zvezdom , pa moze da nakalemi takve filmove po pukusu prefinjene publike. Osim toga sigurno mu je cale bio neki Nacista , cim on snima onakve dokumentarce o smrtnoj kazni.
August 20, 2009
If a friend or family member said to you that they were planning on walking from Munich to Paris in the middle of a bitter winter because they knew that this was what needed to be done in order to save the life of someone they cared about, most likely you'd have the same reaction as me - are you fucking crazy?
But that's because you aren't Werner Herzog who possesses a kind of clarity that most of us can't even imagine. A kind of clarity that brings about a complete sense of awe in me because it is so incomprehensible where it comes from.
This is the journal that he kept while on his hero's journey. It is a stream of consciousness and semi-hallucinatory day-to-day account of being cold, wet and in pain while trudging along through the woods. He breaks into houses, suddenly takes you to the Sahara, avoids people because he knows he smells and fears he no longer looks human (and does indeed get turned away from an empty inn.) And yet, it somehow all makes perfect sense just like hauling a large ship over a mountain in order to bring music to the jungles of South America makes perfect sense - if you're Werner Herzog.
I recently listened to Herzog's commentary on the DVD release of one of his films and he mentioned that he felt this book was the best thing he had ever done - better than any of his films. I don't know that I completely agree but it's definitely up there with Aguirre and Fitzcarraldo as one of the more stunning books I've read in a long time. I'll be rereading this again probably in the not too distant future. It is like a favorite poem that should be memorized.
But that's because you aren't Werner Herzog who possesses a kind of clarity that most of us can't even imagine. A kind of clarity that brings about a complete sense of awe in me because it is so incomprehensible where it comes from.
This is the journal that he kept while on his hero's journey. It is a stream of consciousness and semi-hallucinatory day-to-day account of being cold, wet and in pain while trudging along through the woods. He breaks into houses, suddenly takes you to the Sahara, avoids people because he knows he smells and fears he no longer looks human (and does indeed get turned away from an empty inn.) And yet, it somehow all makes perfect sense just like hauling a large ship over a mountain in order to bring music to the jungles of South America makes perfect sense - if you're Werner Herzog.
I recently listened to Herzog's commentary on the DVD release of one of his films and he mentioned that he felt this book was the best thing he had ever done - better than any of his films. I don't know that I completely agree but it's definitely up there with Aguirre and Fitzcarraldo as one of the more stunning books I've read in a long time. I'll be rereading this again probably in the not too distant future. It is like a favorite poem that should be memorized.
March 21, 2016
çevirinin daha iyi olmasını dilerdim
August 10, 2008
Herzog walks from Munich to Paris to see a dying friend because he believes the friend can not die while he is traveling to see her. This is his account of his journey. I'm not sure if he or Kinski is more insane.
May 8, 2021
69° Trento film festival - Montagne e cultura
Pablo Maqueda, DEAR WERNER (Walking on Cinema)
Locandina del film
Nell'inverno del 1974, Werner Herzog si mette in cammino, a piedi, da Monaco verso Parigi, per fare un voto laico: salvare la vita della sua amica Lotte Eisner, malata. Di quel viaggio ne scrive un libro. Bellissimo*.
Nell'inverno del 2020 il giovane regista spagnolo Pablo Maqueda si mette in cammino, a piedi, sugli stessi sentieri, per amore verso Herzog, "per l'amore verso il cinema". Di quel viaggio ne gira un film. Noiosissimo.
Il regista cammina e nel frattempo legge pezzi del suo diario intervallandoli in sovraimpressione con brani dal libro di Herzog, ogni tanto letti da Herzog stesso. Legge, monotono, monocorde, pensa, parla a Herzog, attraversa paesaggi bui, freddi, senza attrattive; riprende il cammino per lunghi tratti in soggettiva con telecamera in testa, spesso si riprende i piedi, il selciato, i sassi del sentiero, l'erba del prato, spesso sfocati, insiste sulla corteccia di un albero. La telecamera va su e giù col ritmo dei suoi passi (nausea).
La leggerezza profonda di herzog, la poesia, non le ho trovate; le immagini che herzog evoca con le sue parole, nemmeno.
Forse è un film importante, forse non l'ho capito io, ma l'ho trovato una barba, uno di quei film da cineforum anni 70 quando non si aveva il coraggio di dire: macheduepalle! e si stava a discutere all'infinito sul linguaggio cinematografico, sulla tematica, sulle citazioni colte.
*Il libro:
Il grande regista Werner Herzog, nel novembre 1974, dopo l'uscita di "L'enigma di Kaspar Hauser", parte a piedi da Monaco per raggiungere Parigi dove giace, seriamente ammalata, Lotte Eisner: storica del cinema, scrittrice, critica cinematografica e cara amica di Herzog. Una specie di voto laico: se arrivo a Parigi a piedi, lei guarisce; finché cammino lei non muore.
Questa convinzione gli dà la grinta di continuare anche quando, bagnato come un pulcino, stanco, infreddolito, avrebbe voglia di casa e di calore, del suo "piccolo (che) ora è di sicuro a dormire, aggrappato al bordo della sua coperta".
Il racconto è tratto dal suo diario di viaggio, è una summa dei suoi rapidi appunti presi per strada. Regista cinematografico anche in questo frangente: ogni sensazione viene indotta nel lettore da un'immagine, scarna, senza commenti, con frasi secche e brevi. Niente sentimentalismi, niente melò. Herzog è attento ai particolari, raramente descrive scene d'insieme. Mi è rimasta impressa l'immagine del volo sbilenco di un corvo privo di mezza ala, di un gattino nerissimo che caccia le mosche sulla parete. Poi la voce stridula di una maestra isterica che esce dalla finestra di una scuola, gli sguardi sospettosi di chi lo incontra in paese sporco, bagnato, triste e zoppicante.
Ma anche dell'accoglienza disinteressata di due donne che gli offrono cena, bagno e riparo per la notte e di una "pasta di contadino" che gli dà uno strappo col trattore. Un piccolo mondo fatto di vita quotidiana, di campi, lavoro, letame, strade blu. "Pallidi, pallidi si distinguono i crinali dei Vosgi. In pianura due lunapark, gigantesche ruote, tunnel dell'orrore, castello medioevale, tutto abbandonato, vuoto e sigillato. Ha l'aria del finito per sempre. Nel secondo c'era anche uno zoo; uno stagno per le oche, sullo sfondo un recinto di caprioli. Qualcuno trasporta fieno su un trattore. I monumenti ai caduti sono le mie soste. Le contadine parlano molto tra di loro. I contadini sono stanchi da morire. Dappertutto vedo autobus fuori uso. Su, avanti, mi dico"
Ogni tanto inserisce un paragrafo onirico, ci vuole un attimo per capire e prenderne le misure, ma poi insieme a lui si vola.
Molto parco di parole, occorre investire in fantasia per immaginarsi luoghi e situazioni. Ritornello di tutto il cammino: il freddo, la neve, la pioggia, le sempiterne vesciche e il male alle gambe, ai piedi. Ma "io non torno indietro, io vado avanti."
Tutto sommato libro triste, con un ritmo sincopato, capisco che possa non piacere. A me invece è piaciuto moltissimo. Lotte è guarita ed è vissuta ancora diversi anni; a lei un altro grande regista, Wim Wenders, ha dedicato " Paris, Texas " uscito nel 1984 poco tempo dopo la sua morte.
July 4, 2021
S obzirom da sam malo opsjednuta knjigama o hodanju i da se ne mogu smiriti dok ne nabavim i ne pročitam sve za koje čujem, morala sam doći i do ove... što nije bilo baš sasvim lagano, ali zato postoje prijatelji 😊 koji i po vrućinama idu u Beograd. Herzogovo iscrpljujuće zimsko putovanje jako je dobro leglo uz smirivanje toplinskog vala, ali mislim da bi mi se knjiga svidjela i u svim drugim okolnostima, dijelom zato što jako volim Herzoga, ali i zato što je riječ o odličnoj knjizi o hodanju koja se razvija i obavija oko središta bez smisla - Herzog kreće na put iz Münchena do Pariza pješice kako bi svojom ustrajnošću i svojom patnjom pokrenuo magiju kojom će održati na životu Lotte Eisner koja teško bolesna leži u Parizu. Njegovo teško, iscrpljujuće glavinjanje kroz izobličene, pa i neprijateljske zimske krajolike dobit će začudan, transformativan smisao tek na kraju - puta, ali i knjige; rekla bih da je u tome smislu cijelo ovo iskustvo nalik hodanju, kojem ćemo smisao dokučiti (ili dati) nakon što ga dovršimo. Sve što se događa na putu i nakon što u Parizu zatekne Eisner živu, sve što zapisuje i radi putem (npr. provaljuje u vikendice u kojima noći, ali od iscrpljenosti i iz svoje esencijalne filmske imaginacije kreira začudne, irealne, fikcijske prizore iz onoga što vidi) seli iz domene realnoga u magično, i to na način na koji to Herzog uspijeva i u filmovima: ekscentričan, svakodnevan, blizak i ekstatičan istovremeno...
May 19, 2024
“Bir mısır tarlası, sürülmüş,kül rengi ve çıtırdıyor ama hiç rüzgâr yok: Adı ölüm olan bir tarla. Yerde nemden sırılsıklam olmuş ev yapımı beyaz bir kâğıt parçası buldum ve onu kaldırdım, sayfanın ıslak tarlaya bakan yüzünde bir şey bulabileceğimi umarak. Kâğıtta yazı yok, hayal kırıklığı da.”
O kadar kişisel bir anlatım ki, benim için de yazı yok, hayal kırıklığı da.
Bir o kadar da güzel. Bana uzun yürüyüşlerimi hatırlattı; yolun tesadüfi iyi-kötü tüm süprizlerini.
23 Kasım Münih’ten yola çıkıp, 14 Aralık 1974’te Paris’e Lotte Eisner’in evine varış. Bir niyet yolu, hem de kar kış kıyamette, vuran ayakkabılarla, mola verdiği içine kapanık köylerle. 32 yaşında ve yaptığı çılgınca:)
Lotte’nin evine varınca, Lotte’ye adadığı yürüyüşünden konuşmak istemiyor, mahcubiyet içinde yorgun ayaklarını uzatıyor:
“Kısa ve müthiş bir an için ölümüne yorgun bedenimden tatlı bir his akıp geçti. Dedim ki, pencereyi açın, son bir kaç gündür uçabiliyorum.”
O kadar kişisel bir anlatım ki, benim için de yazı yok, hayal kırıklığı da.
Bir o kadar da güzel. Bana uzun yürüyüşlerimi hatırlattı; yolun tesadüfi iyi-kötü tüm süprizlerini.
23 Kasım Münih’ten yola çıkıp, 14 Aralık 1974’te Paris’e Lotte Eisner’in evine varış. Bir niyet yolu, hem de kar kış kıyamette, vuran ayakkabılarla, mola verdiği içine kapanık köylerle. 32 yaşında ve yaptığı çılgınca:)
Lotte’nin evine varınca, Lotte’ye adadığı yürüyüşünden konuşmak istemiyor, mahcubiyet içinde yorgun ayaklarını uzatıyor:
“Kısa ve müthiş bir an için ölümüne yorgun bedenimden tatlı bir his akıp geçti. Dedim ki, pencereyi açın, son bir kaç gündür uçabiliyorum.”
August 4, 2020
In an interview Herzog claimed that he believes his prose will outlive his films. I am not sure about that as a fan of his documentaries but as much as his documentaries are literary, his prose is cinematographic. I will continue with the Guide for the Perplexed.
September 6, 2016
Un buen libro de Herzog sobre Herzog. Se trata de un relato de viaje. De 1974. Desde Múnich hasta París. A pie. En pleno invierno centroeuropeo. Caminando sobre hielo. Cuando a Herzog le contó un amigo que Lotte Eisner estaba muy enferma en París, Herzog decidió ir a verla. Lotte Eisner no sólo trabajó como secretaria de Langlois en la Cinemateca Francesa, sino que promovió con fuerza el Nuevo Cine Alemán. Herzog pensó que si viajaba a pie, Eisner no podía morirse. No tenía permitido morirse. Yo no se lo permito, pensó Herzog. Esta mezcla de narcisismo impresionista con subjetivismo megalomaníaco es coherente con lo que se deja ver en sus películas. Pienso en Fata Morgana, Aguirre o Woyzeck. Sin embargo, este diario de viaje es en sí mismo un buen libro. La estética que emerge desde sus páginas es más clásica que experimental. Se parece más a Goethe que al vanguardismo de sus películas. El relato es intenso, fluido, poético. La expansión del registro interno que logra Herzog al describir los paisajes externos es genial. Habla del frío, de la lluvia, del viento, de la nieve. A cada paso tiene miedo de transformarse en un animal. Come lo que puede. Duerme donde puede. Tolera el dolor como puede. Las fuerzas amenazantes de la naturaleza marcan el ritmo del viaje. Bosta de vacas, manzanas podridas, pájaros negros, todo su entorno es una alegoría de la muerte, de su proximidad. No la muerte de Eisner, sin la de Herzog. Pienso que no incurro en un spoiler si menciono que ninguno de los dos muere en el relato. Este libro trata del viaje de Herzog, no del destino. Creo que habría que estudiar qué hizo Herzog antes de ese viaje loco. Es posible que haya estado luchando contra sus propias sombras, elaborando su propia muerte. Es un artista acostumbrado a expandir sus estados subjetivos hasta que cristalicen en películas. Por eso propongo dar un paso más. Creo que nunca terminó ese viaje. Pienso inclusive que nunca lo comenzó. Dicho de manera directa, opino que Herzog está obsesionado con la muerte, con el dolor, pero no el propio, sino el ajeno. Desde sus primeras películas -pienso en También Los Enanos Empezaron Pequeños de 1970- hasta sus últimas realizaciones -pienso en Queen Of The Desert de 2015- Herzog ha filmado sobre la abyección, el dolor y la muerte. Herzog es sádico, esa es mi opinión. Es cierto que el cine alemán hunde sus raíces estéticas en el expresionismo, en la pantalla demoníaca como dice Lotte Eisner. Esto se refiere a la presencia del mal tanto en los contenidos, como en la forma del lenguaje que llegó al cine desde el teatro de Max Reinhardt. El expresionismo alemán es oscuro, maligno, es el doctor Caligari, el doctor Mabuse, Nosferatu. Sin embargo, el Nuevo Cine Alemán propuso nuevas estéticas. No hay ninguna película de Herzog que llegue tan lejos como Katzelmacher de Fassbinder. O El Amor Es Más Frío Que La Muerte, del mismo director. O La Segunda Patria de Reitz. O el péplum más colosal de la historia del cine, El Capital de Marx, filmado por Kluge. En odiosa comparación pienso que Herzog es uno de esos enanos crueles que también empezaron pequeños. Creo que sólo la tensa amistad con Kinski logró que Herzog salga por un tiempo de su narcisismo sádico, nocturno, obsesionado con la muerte. El final de la película Mi Enemigo Íntimo es un momento atípico en el que Herzog deja de hablar de Herzog. De hecho, deja de hablar. Al igual que ocurre en sus películas, pienso que este libro es una exploración amplificada de Herzog sobre Herzog. El Herzog cruel, rumiante de sombras. No es un Road-Trip al estilo Wenders, es más bien una caminata como las de Nietzsche. Un buen libro.
November 10, 2017
What a splendid travelogue … ‘Walking in Ice’ is a dense and epic prose poem that evokes the manic echoes from an arch-Romantic ‘Gewaltmarsch’ linking Munich to Paris. The season is winter. The year is 1974, but it could as well have been 1074. The sky is filled with the cry of invisible ravens. Jet fighters engage in mock attacks on camouflaged armored vehicles. Sheep die along the way. A boy, leaning with his satchel into folding doors, falls out of a bus. A hailstorm lashes the earth. This pilgrimage is an unending procession of stark images and strong sensations. It’s cleansing, it's pungent and pure. It’s great literature.
Read
January 16, 2018Bu bir yol-yolculuk güncesi.
Bir yerden bir yere giden cismani bir yoldan ziyade, bir yerden bir yere gitmenin yeni bir biçimi olan bir yol. Werner'in sağlam botları sadece toprağa ve asfalta basmıyor; gördüğü her bir insanı, duyduğu her sesi, karşılaştığı her hayvanı, suyu, ateşi, benzini ve camı; beyninin içindeki karanlıkta sinsice, çaktırmadan yürüyen veya yıldız gibi parlayıp, şimşek gibi çakan her bir düşünceyi ayaklarının altında eze eze yürüyor. Her şeyi dişleriyle paramparça ederek, yutarak ve farklı bir alaşımla bir araya getirip kusarak Münih'ten Paris'e kat edilen bir yolu yürüyor. Ya da yol Werner'i yürüyor da Werner her şeyi yanlış anlıyor.
Ben de Werner'le bu yolu yürüdüm; ne zaman, nereden nereye, nasıl hiçbir şey hatırlamıyorum.
Bir yerden bir yere giden cismani bir yoldan ziyade, bir yerden bir yere gitmenin yeni bir biçimi olan bir yol. Werner'in sağlam botları sadece toprağa ve asfalta basmıyor; gördüğü her bir insanı, duyduğu her sesi, karşılaştığı her hayvanı, suyu, ateşi, benzini ve camı; beyninin içindeki karanlıkta sinsice, çaktırmadan yürüyen veya yıldız gibi parlayıp, şimşek gibi çakan her bir düşünceyi ayaklarının altında eze eze yürüyor. Her şeyi dişleriyle paramparça ederek, yutarak ve farklı bir alaşımla bir araya getirip kusarak Münih'ten Paris'e kat edilen bir yolu yürüyor. Ya da yol Werner'i yürüyor da Werner her şeyi yanlış anlıyor.
Ben de Werner'le bu yolu yürüdüm; ne zaman, nereden nereye, nasıl hiçbir şey hatırlamıyorum.
October 16, 2023
... W’s golden age, his gold mine, were the 70’s when he also made best films. My favorites probably his long feature debut Lebenszeichen (1968?) and the short one on the ski-jumper Steiner.. Love this oddity travelogue, flights of fancy or not. Poetic and trenchant book. A man of peculiar genius for sure.
March 18, 2016
Daha fazla içe bakış görmek isterdim.
May 25, 2017
Werner Herzog has the strangest pattern of thought I know. You can superimpose people's trains of thoughts, paint them, and they'll look somewhat like the map of a city. Herzog's thoughts must look like a Kabbalistic incantation where if you squint really hard, you can learn God's True Name.
Who does that? And why do I understand this need so well?
Maybe Herzog lives in a different dimension, where everything is symbolic, but nobody knows how to decipher the symbols: 'Herbert will tell my fortune, from cards as tiny as a thumbnail, in two rows of five, but he doesn’t know how to read them because he can’t find the paper with the interpretations. There is the Devil, with the Hangman in the second row, hanging upside down.'. And everywhere there's Herzog's tremendous willpower, just walking through snowstorms as i that's not complete insanity, breaking into empty houses, sometimes accepting rides from strangers but often getting out early because it doesn't feel right. If I had 1% of this will I could spit at mountains and they'd move out of the way.
It's got a very dreamlike atmosphere, and you can see why Herzog keeps on recommending The Peregrine, both books feel connected, two men who want to breathe nature and would rather not talk to people, almost magical dissolving of the self in the woods. Sometimes you don't know whether it's actually a dream, or an idea for a story or a movie, or a vision:
I'm looking forward to more diary/essays from Herzog, someone who wrote such a book 30 years ago must have been writing piles of detailed diaries. But we can wait forever for these diaries - how is Herzog supposed to die? If Death comes walking in, Herzog will stare Death down, say 'Nein.', and Death will be compelled to slink out. That man will live forever.
At the end of November 1974, a friend from Paris called and told me that Lotte Eisner was seriously ill and would probably die. I said that this must not be, not at this time, German cinema could not do without her now, we would not permit her death. I took a jacket, a compass and a duffel bag with the necessities. My boots were so solid and new that I had confidence in them. I set off on the most direct route to Paris, in full faith, believing that she would stay alive if I came on foot. Besides, I wanted to be alone with myself.
Who does that? And why do I understand this need so well?
Maybe Herzog lives in a different dimension, where everything is symbolic, but nobody knows how to decipher the symbols: 'Herbert will tell my fortune, from cards as tiny as a thumbnail, in two rows of five, but he doesn’t know how to read them because he can’t find the paper with the interpretations. There is the Devil, with the Hangman in the second row, hanging upside down.'. And everywhere there's Herzog's tremendous willpower, just walking through snowstorms as i that's not complete insanity, breaking into empty houses, sometimes accepting rides from strangers but often getting out early because it doesn't feel right. If I had 1% of this will I could spit at mountains and they'd move out of the way.
It's got a very dreamlike atmosphere, and you can see why Herzog keeps on recommending The Peregrine, both books feel connected, two men who want to breathe nature and would rather not talk to people, almost magical dissolving of the self in the woods. Sometimes you don't know whether it's actually a dream, or an idea for a story or a movie, or a vision:
A Spanish priest was reading mass in bad English. He sang in awful tones into the over-amplified microphone, but behind him was some ivy on the stone wall, and there the sparrows were chattering, chattering so close to the microphone that one couldn’t understand the priest any more. The sparrows were amplified a hundred-fold. Then a pale young girl collapsed on the steps and died. Someone daubed cool water on her lips, but she preferred Death.
I'm looking forward to more diary/essays from Herzog, someone who wrote such a book 30 years ago must have been writing piles of detailed diaries. But we can wait forever for these diaries - how is Herzog supposed to die? If Death comes walking in, Herzog will stare Death down, say 'Nein.', and Death will be compelled to slink out. That man will live forever.
December 26, 2016
Werner Herzog decide fazer uma caminhada, entre o final de Novembro e o início de Dezembro de 1974 (demorou três semanas), de Munique a Paris, quando fica a saber que a sua mentora no mundo do cinema, Lotte Eisner (alemã que viveu o período do Terceiro Reich e que por ser judia teve de fugir para França), se encontra muito doente e, muito provavelmente, à beira da morte.
Pelo caminho, Herzog vai dormindo aqui e ali, onde calha, descrevendo sem se perder em detalhes excessivos o que vai vendo, ao mesmo tempo que num momento ou noutro vai tomando mais sentido à solidão que o acompanha.
Gostei do que li, mas fiquei a achar que a caminhada para "prolongar" a vida de Eisner foi apenas um pretexto para o autor (com um valente espirito aventureiro) fazer esta viagem em pleno Inverno e, mais tarde, escrever este livro. Até porque ele só fala de Eisner no início e praticamente no fim...!
*
"À volta das árvores, no chão enlameado, estão caídas maçãs podres que ninguém apanhou. Misteriosamente, uma das árvores, que de longe parecia ser a única com folhas ainda estava carregada de maçãs. Apanhei uma, era bastante amarga, mas boa para a sede. Atirei o caroço contra a árvore e as maçãs caíram como chuva. Quando pararam de rolar, transmitindo uma imagem de sossego assim caídas, pensei para mim: ninguém pode imaginar esta ausência total de pessoas. Este é o dia mais desolado, mais solitário de todos os dias. Aproximei-me então e sacudi a árvore até ela ficar nua. As maçãs caíram ao chão, engolidas pelo silêncio. Quando tudo chegou ao fim, abateu-se sobre mim um silêncio imenso, e olhei à volta, e não havia ninguém. Ali estava eu sozinho."
[p.91]
Pelo caminho, Herzog vai dormindo aqui e ali, onde calha, descrevendo sem se perder em detalhes excessivos o que vai vendo, ao mesmo tempo que num momento ou noutro vai tomando mais sentido à solidão que o acompanha.
Gostei do que li, mas fiquei a achar que a caminhada para "prolongar" a vida de Eisner foi apenas um pretexto para o autor (com um valente espirito aventureiro) fazer esta viagem em pleno Inverno e, mais tarde, escrever este livro. Até porque ele só fala de Eisner no início e praticamente no fim...!
*
"À volta das árvores, no chão enlameado, estão caídas maçãs podres que ninguém apanhou. Misteriosamente, uma das árvores, que de longe parecia ser a única com folhas ainda estava carregada de maçãs. Apanhei uma, era bastante amarga, mas boa para a sede. Atirei o caroço contra a árvore e as maçãs caíram como chuva. Quando pararam de rolar, transmitindo uma imagem de sossego assim caídas, pensei para mim: ninguém pode imaginar esta ausência total de pessoas. Este é o dia mais desolado, mais solitário de todos os dias. Aproximei-me então e sacudi a árvore até ela ficar nua. As maçãs caíram ao chão, engolidas pelo silêncio. Quando tudo chegou ao fim, abateu-se sobre mim um silêncio imenso, e olhei à volta, e não havia ninguém. Ali estava eu sozinho."
[p.91]
December 24, 2019
Ο Βέρνερ Χέρτσογκ είναι μεγάλη μορφή του Γερμανικού και γενικά του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, όντας σκηνοθέτης και σεναριογράφος πολλών αριστουργηματικών ταινιών και ντοκιμαντέρ. Είναι ένας σκηνοθέτης που "παίζει" με τις αισθήσεις και τα συναισθήματα των θεατών, μοιράζοντας στις ταινίες του άπειρες εικόνες άγριας ομορφιάς. Ε, σχεδόν το ίδιο συμβαίνει και με τούτο το βιβλίο, το οποίο αποτελεί την ημερολογιακή καταγραφή του προσκυνηματικού ταξιδιού του Χέρτσογκ, από το Μόναχο στο Παρίσι, με αφορμή τη σοβαρή ασθένεια της Λόττε Άισνερ, της γυναίκας που υπήρξε κάτι σαν μέντορας γι'αυτόν. Ο Χέρτσογκ αποφάσισε να το πάει ποδαράτο μέσα στο καταχείμωνο, αν και φυσικά σε ορισμένα κομμάτια της διαδρομής τον βοήθησαν περαστικοί οδηγοί. Στο βιβλίο αυτό καταγράφονται κυρίως όλα όσα έκαναν εντύπωση στον συγγραφέα κατά τη διαδρομή του, καθώς επίσης και τα ζόρια που τράβηξε για να τα καταφέρει. Ο Χέρτσογκ έχει μια μοναδική ικανότητα στο να περιγράφει τοπία και καταστάσεις με τρόπο λιτό αλλά και συνάμα λυρικό, καταφέρνοντας παράλληλα να μεταδώσει στους αναγνώστες τη μελαγχολία και τη μοναξιά που ένιωσε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Σίγουρα είναι ένα βιβλίο που με ταξίδεψε και που με έβαλε σε κάθε είδους σκέψεις.
January 21, 2022
A fascinating slither of a book, not originally written to be published, covering Herzog's walk by foot, in deep winter, between Munich and Paris to see his dying mentor. Now most of us if we knew someone close to us was dying would probably hop on the fastest mode of transport. Not Herzog who chose what was probably the slowest convinced, (correctly!), that his mentor would not die before he arrived. I think this just adds to the image of Herzog as, at the very least, somewhat eccentric. A unique kind of person.
The book is partly a personal diary of the experience, (mostly unpleasant), interspersed with anything from single sentences to paragraphs capturing images he sees on the way. The cinematographers eye at work. Many of these images are striking, and unusual. He shows his interesting attitude to other people's houses, unashamedly breaking into them for places to rest on his way.
It's a tiny book. At times it is rather good, in other parts a less so. But if you are interested in this sort of odd, quirky, rather personal adventure, worth a read, given its all of 70 pages to read.
(As seems to be universal now in books in English on walking and the outdoors there is a quote from Robert McFarlane on the cover).
The book is partly a personal diary of the experience, (mostly unpleasant), interspersed with anything from single sentences to paragraphs capturing images he sees on the way. The cinematographers eye at work. Many of these images are striking, and unusual. He shows his interesting attitude to other people's houses, unashamedly breaking into them for places to rest on his way.
It's a tiny book. At times it is rather good, in other parts a less so. But if you are interested in this sort of odd, quirky, rather personal adventure, worth a read, given its all of 70 pages to read.
(As seems to be universal now in books in English on walking and the outdoors there is a quote from Robert McFarlane on the cover).
Displaying 1 - 30 of 376 reviews