The Man Who Knew Too Much (1956)

Nee hoor, criterion komt met een blu-ray release van de eerste verfilming uit 1934.

De dvd's van Universal zijn vaak van prima beeldkwaliteit dus daar dan ook niets dan lof over. Wel zullen dit zaken wat sneller opvallen, bij de ene oude film wat meer dan bij de ander. Maar voor een film uit 1956 ??. Misschien viel me dat vroeger wat minder op, dat weet ik niet meer.

Ik heb me er nog maar eens aan gewaagd, op zich wel leuk om James en Doris in deze film nog eens te zien, maar dat was het dan ook wel. Niet aan mij besteed, misschien vroeger aardig om hem een keer gezien te hebben maar nu niet meer, erg trage ook lange film. En een zeer vervelend laatste gedeelte maar daar heb ik het hier al over gehad.

(Wat ik over en bij Psycho schreef vind ik nou nog steeds en dat is:

(Bericht van 3 mei 2010))

Geweldige Hitchcock, heb enorm genoten. James Stewart zet zoals altijd een prachtige acteerprestatie neer en ook Doris Day doet het zeer goed, de kritiek naar haar kant toe kan ik dan ook bij lange na niet plaatsen. Mooie sfeer in het eerste deel van de film en de chemie in het gezin. Fraaie setting (Marokko/Londen) en een goede dosis humor is in de film verwerkt.

I.t.t. velen wist het tweede deel mij ook te bekoren. Goede spanningsopbouw, geweldige scènes in de Albert Hall en ook een mooi einde hoe het lied Que sera voor een hereniging tussen ouders en kind zorgt.

Een van de betere Hitchcocks imo.

Nu heb je de versies alweer verward, Dogie! De criterion-release betreft de versie uit 1934.

Sterke thriller van Hitchcock, wat heeft die man toch een geweldige films gemaakt. 4*

Een goede en onderhoudende thriller, die de gehele speelduur bleef boeien en waarin een onschuldig man per abuis informatie over een internationaal complot kreeg. Spannende scènes werden onderbroken door komedieachtige gedeeltes. De film kende bedrieglijke plots en goede dialogen. De muziek speelde een belangrijke rol en Doris Day zong haar succesnummer "Que sera sera".

Veel spanning, mooie beelden en een vleugje humor. Dit is weer een goede Hitchcock! (Mijn vorige Hitchcock was forgein correspondent en die viel tegen)

Scene bij de piano is onvergetelijk. Goede fim.

Helaas vind ik James Stewart verschrikkelijk..

Zeer degelijke thriller van Hitchcock. Het gedeelte in Marokko is het meest interessant. Hitchcock weet de spanning echter goed genoeg vastgehouden tot het einde. Sommige scènes, waaronder die in de Royal Albert Hall, hadden wel iets korter gemogen. Acteerwerk is in orde, James Stewart is weer eens goed op dreef.

"If you ever get hungry, our garden back home is full of snails. We tried everything to get rid of them. We never thought of a Frenchman!"

Remakes die door de zelfde regisseur als het origineel worden geregisseerd blijf ik apart vinden. Meestal is de reden dat het origineel in een andere taal als Engels is opgenomen of dat de regisseur erg ontevreden over het origineel was. Hier is het echter alleen omdat Hitchcock aan zijn contract moest voldoen en geen idee had voor een nieuw project. Eerder was er in 1941 al een plan voor een Amerikaanse remake van Hitchcock's The Man Who Knew Too Much uit 1934, maar dat ging toen niet door. Tegen François Truffaut vertelde Hitchcock dat het origineel was gemaakt door een amateur en de remake door een professional, toch vind hij het origineel beter omdat dat minder gepolijst was.

Een chirurg en zijn vrouw - een bekende zangeres - zijn samen met hun zoontje op vakantie in Marokko. Een fransman helpt hen bij een incident in de bus. Later komt deze fransman met een mes in zijn rug naar hen toe op een marktplein en fluistert hij de chirurg de details van een politieke aanslag in Londen in. Om het echtpaar het zwijgen op te leggen wordt hun zoontje ontvoerd...

James Stewart speelt weer een prima hoofdrol. In het begin kwam hij een beetje vervelend over, maar dat maakt hij weer goed met de luchtige humor en overtuiging waarmee daarna speelt. Doris Day weet de rol van bezorgde moeder ook uitstekend te vertolken.

De cameo van Hitchcock is deze keer erg moeilijk te spotten, in de scène met de acrobaten staat hij helemaal links met zijn rug naar de camera toen (een man met een zwart pak en een kalend hoofd). Dit keer heeft echter niet alleen Hitchcock een cameo maar ook zijn vaste componist. Bernard Herrmann en het London Symphony Orchestra zijn namelijk te zien in de geniale concert-scène.

De manier waarop het verhaal wordt verteld wordt is weer typisch Hitchcock. Je zit er meteen helemaal in en de suspense werkt uitstekend. De film begint eerst luchtig en een beetje mysterieus en wordt uiteindelijk steeds spannender. Door de aankondiging over de bekkens in het begin van de film leef je eigenlijk de hele tijd naar de concert-scène toe. En werkelijk alles aan die scène is perfect, uitstekende suspense. 12 minuten lang is er geen enkele dialoog, alleen muziek en ruim 124 mooie shots.

Dat de vrouw van de Priester-Huurmoordenaar zich uiteindelijk bedenkt vind ik niet zo vergezocht als veel mensen beweren. Het was immers een religieuze vrouw en een klein jongetje doden is heel wat anders dan een ambassadeur om het leven brengen.

De cinematografie is weer uitstekend. Alleen het gedeelte in Marokko was duidelijk in een studio en voor projectie-schermen opgenomen, Londen kwam (logisch) veel realistischer over. De film had alweer zo'n heerlijke Kuifje-achtige sfeer. De beelden in Marokko deden me ook erg denken aan De Krab met de Gulden Scharen en als we de chirurg en zijn vrouw door Kuifje en de Kapitein vervangen en het zoontje door een oude vriend van Kuifje had het ook net zo goed een album kunnen zijn.

The Man Who Knew Too Much is weer een heerlijke Hitchcock die van begin tot einde weet te vermaken. Hoe meer films ik zie van de Master of Suspense, hoe meer ik zijn stijl leer waarderen.

Vind het net één van de beste thrillers van Hitchcock. Niet alleen is de suspense volop aanwezig, maar dit wordt gegoten in een aantal majestueuze scenes waarin alles samenkomt wat Hitchcock aan visuele verteltechniek in huis heeft. Met name dan natuurlijk de ontknoping in de Royal Albert Hall. The man who knew too much weet ook nadien de spanning nog moeiteloos vast te houden (waarbij de trappenscene teruggrijpt op Notorious). Wat anderen benoemen als plotgaten zijn volgens mij geloofwaardigheidsdetails, maar daar barst het van in het oeuvre van Hitchcock. Geloofwaardigheid interesseert hem niet, vandaar ook dat hij nooit van z'n greenscreens is afgestapt. Het gaat, in tegenstelling tot wat velen denken, ook niet om het verhaal. Bij Hitchcock draait alles om het effect, om het bespelen van de kijker. En dat effect is hier wat mij betreft heel erg geslaagd.

De momenteel wekelijkse Hitchcock op TV is een ware zegen. Fijn om verder te kunnen kijken dan zijn twee beroemste producties Psycho en The birds. Ook deze thriller was erg vermakelijk en tot op het einde spannend. De film is opgebouwd in twee delen: Marokko en Londen.

De film komt traag op gang en komt pas echt los vanaf de moord. De beelden en de sfeer in Marokko waren geweldig, al meen ik begrepen te hebben dat er opgenomen werd in een studio. Toch besteedt Hitchcock veel aandacht aan de plaatselijke cultuur en algemene gebruiken (gesluierde vrouwen en het voorvalletje op de bus,de eetgewoonten in het restaurant, de erg mooie rit met paard en koets naar het hotel, het nachtelijke Marrakech, enz...).

De spanning wordt opgedreven en verder gezet in Londen. Eerst bij de taxidermist, maar later ook in de kerk en uiteindelijk bij the Albert hall. Doris Day doet het geweldig en het liedje "Que sera sera" is voor mij nu voor eeuwig verbonden aan deze film en haar stem. Ook James Stewart vond net als in "Rear window" ik erg goed.
Hier en daar wel wat plotgaten. Behalve de opdrachtgever en de moordenaar zelf kon niemand weten wanneer het fatale schot ging plaatsvinden. Ook het vinden van de kleine jongen James Stewart die de deur inbeukt was vrij onrealistisch, laat staan dat hij zich al fluitend hoorbaar kon maken. En ofwel heb ik iets gemist, maar ik kan me niet herinneren dat McKenna wist dat hij zich naar The Albert Hall moest begeven toen hij bijkwam.

Desalniettemin een genietbare film met een leuke eindscène. Op naar de volgende Hitchcock!

"You English intellectuals will be the death of us all."

Eén van Hitchcock’s beste films. The Man Who Knew Too Much is een kleurrijke, spannende en humoristische spionagethriller zoals alleen Hitchcock die kan maken. Dat de man nooit een James bond film heeft gemaakt blijft verbazingwekkend, want met deze film laat hij weer eens zien hoe goed hij is in het maken van dit soort spionagefilms.

Het eerste gedeelte in Marokko zorgt voor een rustige en sfeervolle opbouw van het verhaal, en het samenspel tussen Stewart en Doris Day is zeer vermakelijk om naar te kijken. Het acteerwerk van Miles, De Banzie en Nalder als de bad guys mag ook niet onvermeld blijven. In het tweede gedeelte in Londen wordt de spanning opgevoerd, en de kerkscene en de scènes tijdens een concert in het Albert Hall theater zijn niet alleen hoogtepunten in de film, maar ook hoogtepunten in het gehele oeuvre van Hitchcock.

Sterke thriller naar de hand van Hitchcock, met een goed verhaal en idem cast en mooi camera werk. Echt een thriller waar je gelijk inzit en ja hij is een klassieker dus neem de tijd om in het verhaal te komen, voor de rest zeg ik kijk ze.

In deze politieke thriller moet een aanslag op een buitenlands staatshoofd voorkomen worden. Het land is fictief; de vlag bestaat niet. De spanning wordt opgedreven door de tijdsdruk. Ze hebben slechts een beperkte tijd om de aanslag te verhinderen en om hun kind te redden. De klok tikt, de hectiek neemt toe. Er zijn ook grappige momenten om de spanning te verlichten: de opmerking over slakken, James Stewart die niet weet waar hij z'n lange benen moet laten, de scène met de opgezette wilde dieren.

De titel slaat in eerste instantie op Louis Bernard, die vermoord wordt omdat hij te veel weet. James Stewart speelt een toevallige held. Het emotionele karakter van z'n vrouw (Doris Day) ziet hij als een nadeel, maar uiteindelijk zal dat een voordeel blijken. Ook mevrouw Drayton ontwikkelt een band met het kind, hoewel ze bij de slechteriken hoort. De Oostenrijker Reggie Nalder ziet er angstaanjagend genoeg uit om de gewetenloze huurmoordenaar te spelen dankzij die brandwonden op z'n gezicht. Een schoonheidsfoutje is dat twee figuranten achter Doris Day lopen op weg naar de Royal Albert Hall maar vóór haar aankomen. Misschien hebben ze een binnenweg genomen.

Marrakesh biedt een mooier decor dan de versie uit 1934, met dromedarissen, acrobaten en een drukke markt. In Londen is een dubbeldekker te zien. Ambrose Chapel was een kerk in Brixton in Zuid-Londen. Sets op locatie werden gecombineerd met studio-opnamen, soms voor een scherm met bewegende beelden. De muziek is geïntegreerd in de intrige. Que Sera, Sera dient als herkenningselement tijdens de ontknoping. In Arthur Benjamins cantate Storm Clouds moet die ene bekkenslag het geluid van het pistoolschot camoufleren. De naam Bernard Herrmann staat op een affiche en hij is te zien als dirigent. Voor een beperkt aantal scènes schreef hij originele muziek in z'n herkenbare stijl.

Terwijl de schurken ontsnappen uit Ambrose Chapel, staat Doris Day tegelijk te wachten aan de voorkant. Eén camerashot toont twee dingen tegelijk, zodat de kijker meer weet dan de personages. Een gelijkaardig shot zou Hitchcock twee jaar later in Vertigo gebruiken. De finale is een grootschalige, woordeloze montage in Royal Albert Hall, met een steeds snellere afwisseling tussen verschillende simultane gezichtsstandpunten. Het is meeslepend, grappig, stijlvol en voldoende geloofwaardig om niet te gaan muggenziften.

Doris Day is deze maandag op 97 jarige leeftijd overleden.

Ach, een mooie leeftijd behaald, en ik teken ervoor.

Ik mocht haar graag zien op als Calamity Jane, Touch of Mink, Pillow Talk en in deze film The Man Who Knew Too Much waarin ze `t bekende Que sera sera (‘Wat moet zijn, zal zijn’) zong, dat werd een wereldhit en kreeg ook nog een oscar voor beste song .

Een echt feelgood-mens.

Moge ze in vrede rusten.

Het is alweer een aantal jaren geleden dat ik een Hitchcock heb gezien, en aangezien er geen bal op de tv was had ik deze film nog met Doris Day. Ik heb deze dvd uit een Hitchcock box getrokken en in de blu ray speler geduwd.

Wat kan je ervan zeggen. Een ietwat standaard misdaad potje, die Hitchcock ook al eerder in de 1934 versie van deze film heeft gemaakt, op wat wijzigingen betreft locaties en personages na.

Hitchcock gooit af en toe humor in de film, want spanning kan niet 90 minuten lang vastgehouden worden volgens Hitchcock's eigen filosofie. Hier ligt wel de kracht van Hitchcock. Spannend vind ik het zelden worden in zijn films, ook in the Man Who Knew Too Much niet. Maar zijn luchtige onderbrekingen zijn welkom en brengen net even wat luchtigheid mee die de (voor de rest stoffige film) hard nodig heeft. Ook de af en toe mooie shots (vooral de derde akte) zijn af en toe om door een ringetje te halen.

De vertolkingen van Stewart en Day dragen een steentje bij aan de film. De eerste vertolking van de classic Que Sera, Sera is daarnaast ook het vermelden waard.

3,0*

Mijn 16e Hitchcock en zeer onverwacht, mijn eerste onvoldoende . Ik heb het gevoel dat het origineel uit de jaren 30 veel beter is. Dat ga ik binnenkort testen om te vergelijken.

Het grote probleem vind ik dat de film niet realistisch is. Het acteren begint stroef en wordt nooit meer dan modaal, de gebeurtenissen zijn gewoon niet logisch en er kloppen dingen niet (telefooncel op vliegbaan, stervende man die een adres geeft terwijl kind nog niet ontvoerd was en opeens hangt James aan de kerktoren). Ook draaien de emoties soms 180 graden. Ten slotte eindigd de film erg abrupt.

Deze film heeft wel mooie plaatjes, bijzondere locaties (studios) en een unieke scène met het concert. Het liedje van Doris Day kan me gestolen worden.

Eén van mijn geliefkoosde Hitchcock-film al was het maar voor de weergaloze thrillerscène naar het einde toe.

Ook best aangenaam de verwarringen en misverstandjes die naar de ontknoping leiden en daarin kan Hitchcock beslist rekenen op James Stewart en ook Doris Day. Zoals altijd is er een vleugje humor en in het slot wat sentimentaliteit en heel zeker te vermelden is de knappe muziek.

Eigenlijk vind ik deze remake beter dan de oorspronkelijke. Hitch wist wat hij deed.

The Man Who Knew Too Much behoort zeker niet tot de buitencategorie der Hitchcock films maar is ondanks dat toch op zijn minst onderhoudend te noemen.

Het overgrote deel van de werken van de 'Master of suspense' heb ik in de loop der jaren toch wel gezien maar de oorspronkelijke versie uit 1934 hoort daar helaas niet bij.Dat vergelijkingsmateriaal heb ik dus niet maar dat maakt,denk ik voor de uiteindelijk waardering van deze film niet zoveel uit.

Het verhaal over een Amerikaans echtpaar dat,mede beroepshalve een reis maakt door West-Europa en Noord-Afrika en daar op een wat knullige en niet al te geloofwaardige manier betrokken raakt bij een internationale samenzwering verloopt vlot,kent best een aantal spannende momenten maar is verder niet echt groots te noemen.Gelukkig wordt het genoemde echtpaar gespeeld door James Stewart en Doris Day,die spelen niet alleen beiden sterk en overtuigend maar tevens behoren de scenes tussen de echtelieden tot de beste van de film.Wel jammer dat het tweetal niet echt een tegenstander van formaat hebben in The Man Who Knew Too Much want dat had de film zeker een flinke kwaliteitsinjectie gegeven.

Nu moeten we het doen met de fraaie kleurbeelden,wat redelijk sterke plotwendingen en het al eerder genoemde prima acteerwerk van de beide hoofdrolspelers.Daarbij zou je met een beetje goede wil nog de regie van Alfred Hitchcock zelf kunnen noemen maar die heeft toch ook vrij regelmatig ook een kwalitatief betere prestatie neergezet.

Blijft over,een erg boeiende en aangename thriller die zeker de moeite waard is maar tegelijkertijd niet verder komt dan een goede subtopper in het oeuvre van de oude meester.

Moet het grotendeels met met bovengenoemde commentaar eens zijn , het samenspel tussen Stewart en Doris D is erg goed , voor de rest is het zeker een boeiend en soms ook wel spannend verhaal maar ik heb betere Hitchcock's gezien .

De finale in de ambassade is spannend en het end is abrupt en grappig .

Goede Hitch. Heeft wat tijd om in gang te komen en het decor op te zetten, maar eens dat is gebeurd, wacht het publiek in het tweede uur een spannende complot-thriller met een heerlijke climax in de Albert Hall. James Stewart was duidelijk een favoriet acteur van Hitchcock; hoeveel keren heeft die man niet in zijn films gespeeld? Maar de echte verrassing was voor mij Doris Day. Meestal zijn echtgenotes verplichte toevoegingen in die oude films, maar hier neemt ze een volwaardige rol in het verhaal.

Goede film! Ik moest er even inkomen, want de setting in Marokko is niet echt Alfred Hitchcock. Maar de films is onderhoudend en er gebeurd van alles. Ik kende nog geen film van Doris Day, maar die bevoel goed. Ook gaaf om dat 'voetballied' te horen dat ze 2 keer zingt.

Met deze film toont Hitchcock opnieuw dat hij de meester van suspence is. Het verhaal is op zich niet slecht, maar in de handen van Hitchcock wordt het een sterke thriller. Voor de verandering draait het rond een gezin ipv een liefdesverhaal. Qua verhaal geef ik hier niets prijs, daarvoor moet u de film maar zien.

In het begin worden we als kijker meegesleurd in personages die er verdacht uit zouden zien. Ook al weet je niet of dat zo is, of wat er zich afspeelt. Gaandeweg speelt vooral de tijdsdruk mee, het is een echte thriller geworden. Met als hoogtepunt de scène in Albert Hall met enkel de muziek en geen dialogen. Prachtig!

Hitchcock kan de spanning vasthouden zodat het een spannende film wordt. Visueel is het niet altijd wat je van hem zou verwachten, al zijn er toch genoeg goeie camerashots. Stewart heeft al beter gedaan, maar blijft een vakman. Altijd een plezier om hem aan het werk te zien. En vooral Doris Day is best goed hier.

Met The Man Whjo Knew Too Much draaide Hitchcock 22 jaar na zijn gelijknamige film uit 1934 een Amerikaanse remake. In de befaamde serie interviews met François Truffaut zei Hitchcock er het volgende over: "Let's say the first version is the work of a talented amateur and the second was made by a professional”.

Twee bekkens die tegen elkaar worden geslagen, geven een geweldig kabaal. In het begin van de film werkt een symfonieorkest toe naar een muzikaal hoogtepunt dat wordt beklonken met het harde geluid van twee bekkens die met vuur tegen elkaar worden geketst. Het crescendo wordt zodanig expliciet in beeld gebracht dat je als kijker weet dat dit muzikale hoogtepunt ergens in het verloop een belangrijke rol zal gaan spelen. Een schitterende aanzet die op zich al spannend is en verwachtingen schept.

Tot het zover is, bouwt de film op Hitchcockiaanse wijze continu spanning op. Spanning die zich natuurlijk ook eens op grootste wijze zal moeten ontladen. De weg die naar dat hoogtepunt toewerkt is een aangename. Hier en daar verlopen scènes weliswaar wat krampachtig teneinde opeenvolgende gebeurtenissen en gedragingen van de personages logisch in het verhaal te laten passen, maar de spanning blijft op niveau. En dan is daar het moment. De ontlading die alle lijntjes bij elkaar brengt en de kijker met een tevreden gevoel moet vullen, wordt teleurstellend verkwanseld. Dat ligt niet aan de scène. Die is grandioos. Het ligt aan zijn placering in de film.

Een schitterende apotheose in de Royal Albert Hall is in de eerste versie het aangename slotakkoord. In deze film is de scène (die duidelijk blijk geeft van Hitchcocks’ ervaring in het stomme filmgenre) ook weergaloos en had wat mij betreft het absolute uitroepteken moeten zijn.. De film heeft in tegenstelling tot de eersteling echter nog een afsluitend hoogtepunt. Een aanvulling op de finale. Een kleine finale. Het effect van de fameuze scène in de Royal Albert Hall wordt er weliswaar niet geheel door teniet gedaan, maar het enigszins pathetisch aandoende slot is eigenlijk overbodig en steekt maar bleekjes af bij de echte finale.

James Stewart is een fijne lead. Doris Day past beter in een vrolijke musical. “Que Sera Sera (Whatever will be)“. Brr. Het lied dat met hetzelfde effectbejag wordt ingezet als de twee bekkens. Maar dan sentimenteel en met minder impact. En natuurlijk gezongen door Day. Een ander effect had het nummer ook. Ik betrapte mijzelf dat ik het afschuwelijke nummer daags na de film in onbewaakte ogenblikken aan het neuriën was.

Hitchcock recyclet Hitchcock is een film met fijne suspense, een aardig verhaal en enkele schitterende scènes. Het is ook een film met Doris Day en een zwak einde.

Leuke Hitchcock, duidelijk beter dan de eerste versie, maar nog wel ver verwijderd van zijn beste films. Tot mijn verrassing is dit pas de allereerste film met Doris Day die ik zag. Opvallend toch, voor zo'n bekende naam. Ik had zo mijn bedenkingen maar het viel me mee eigenlijk, ze vormt een prima koppel met Stewart. Hitch neemt de tijd om het verhaal uit de doeken te doen, en dat werkt best goed, leuke locaties ook, maar vind het anno 1956 eigenlijk niet meer kunnen voor zo'n grote titel, dat veelvuldig gebruik van achtergrondprojecties. Dat is iets waar Hitchcock sowieso wel een handje van heeft, maar hier maakt hij het wel heel bont. Het haalde me toch wel geregeld even uit de film, zeker als het volstrekt onnodig was, zoals bij die act op een plein in Marrakesh.

De plot is wat vaag, en de film leunt vooral op enkele losse scenes die op zichzelf prima zijn, zoals die scene bij de taxidermist en ook de aanloop daarnaartoe en de lange scène in de Albert Hall. Al vond ik het wel weer vreemd dat de would-be-moordenaar nog even Doris Day aanspreekt- maar langetermijnplanning was in zijn geval ook niet nodig.

De film begint niet onaardig met de geheimzinnigheid in Marokko, maar daarna is het vrij snel duidelijk wat er gaande is en wordt de film vrij traag en voorspelbaar. Van echte spanning, suspense, actie en verrassingen is dan ook geen sprake meer. Tegenwoordig zouden we flink wat meer verwachten van een thriller. Het einde is ook wel heel erg abrupt. Zeker niet de beste Hitchcock.