Joe Jackson - Body and Soul (1984)

Body and Soul volgde op 'Night and Day'. Ik kan me nog herinneren wat een schok 'The Verdict' was bij eerste beluistering. WTF is dit? Dat dachten we toen nog niet in die bewoording, maar de strekking was identiek. Weer wist hij mij totaal te verrassen en overdonderen. Als ik het album nu opzet, wat nog steeds met een zekere regelmaat gebeurt, verheug ik me al op dat schetterende koper aan het begin van de plaat. (Het was wel voor het laatst dat hem dit lukte tot 2015 en opnieuw in 2019.)

Inmiddels is dit mijn Joe Jackson favoriet. Er gaan niet veel weken voorbij zonder dat de toeters van 'You Can't Get What You Want, Till You Know What You Want' door mijn hoofd heen schetteren. Dat nummer is zo ontzettend krachtig, net als 'Go For It', maar dat is, enorm goed, maar iets platter. De titels van de nummers kunnen onmogelijk toevallig achter elkaar staan. Ik zou er mijn levensmotto van hebben kunnen maken en onbewust ook gedaan.

Met die kracht kom ik misschien wel bij de basis aan van Joe Jacksons muziek. Alle albums waar hij die kracht tentoonspreidt, zijn meer dan de moeite waard. Waar dat ontbreekt, blijft er relatief weinig over. Voor mij althans. Op Body and Soul is die kracht een album lang aanwezig. Jackson houdt geen moment in, met een album dat meedoet om de eerste plaats in zijn oeuvre en in de jaren 80 als geheel.

Tijdens die tour heb ik hem zien spelen in Ahoy, seated als ik me goed herinner. Een uitermate krachtig concert ook. Het t-shirt heb ik nog steeds. De stof is inmiddels heel dun, zit (veel) te strak om mijn middel heen, maar zo heel af en toe doe ik het toch nog even aan. Body and Soul is een absoluut top album.

De diepgaande teksten, heerlijk melancholische zang, virtuoos pianospel en swingende blaasinstrumenten maken dit een heel speciaal album. Nostalgie naar de jaren '80 maken zich meester van mij tijdens het luisteren naar deze heerlijke cocktail van bovenstaande ingrediënten.

Ik ben inmiddels ook zover, geloof ik. Beurtelings strijden Night and day, zijn debuut Look sharp en deze om die eer. Gisteravond deze LP weer eens gedraaid, en wat een prachtige, tijdloze muziek blijft dit toch.

Night and day was bij verschijnen stilistisch al een heel ander album dan de veelal new wave-gerichte voorgangers, die ik overigens ook allemaal hoog heb zitten. Maar op N&D stonden piano en percussie centraal. Ik was net gewend aan die koerswijziging en toen kwam veelzijdige Joe met dit album aanzetten. Was opnieuw even wennen, al hielp het dat ik me rond deze tijd voor het eerst met pseudo-jazz en fusion inliet (denk RTF, Al di Meola, David Sanborn).

Dat de hoes een hommage was aan Sonny Rollins had ik rond die tijd wel ergens gelezen, maar was verder van weinig betekenis voor me. Het blijft natuurlijk een pop-album met duidelijke jazz- en latin-invloeden. Het duurde in elk geval niet lang voordat het kwartje viel. Gewoon door de ijzersterke nummers en de losse swing. Maar ook door de uitstekende geluidskwaliteit. Hoewel dat op zichzelf geen doorslaggevende factor kan en mag zijn, helpt het wel als je optimaal van deze muziek wilt genieten.

Het songmateriaal is over de hele linie heel sterk, maar, zoals hierboven aangestipt, Cha cha loco, You can't get what you want en Be my number two steken er nog eens bovenuit. En eigenlijk moet ook de afsluiter Heart of ice even apart vermeld worden: in bijna zeven minuten wordt hier een muzikale spanning gecreëerd die steeds verder wordt uitgebouwd en die het album prachtig afsluit.

Joe Jackson toont op deze plaat aan dat goede muziek niet alleen bestaat uit prima liedjes schrijven (inclusief diepgaande teksten), maar dat rijke arrangementen, goedgekozen instrumentatie en een afgewogen mix van muziekstijlen er nog zoveel aan kunnen toevoegen. Het is zelfs niet overdreven om te stellen dat dit album (naast albums uit dezelfde tijd van o.a. Sting en Paul Simon) mij leerde om anders naar muziek luisteren, door oog en oor te krijgen voor dergelijke aspecten. Prachtplaat die nooit verveelt!

Hoera, verschijnt binnenkort ook op een (hybride) CD/SACD, geremastered door Kevin Gray, een vd beste master engineers. Het schijfje wordt uitgebracht door het Amerikaanse kwaliteitslabel Intervention Records (IR).

Tja, en dan te bedenken dat ik de lp-versie hiervan altijd noem als ik het heb over de pré's van de lp tov cd; sacd is in de ogen van menig audiofiel trouwens een doodlopende weg. Het enige voordeel van de remastering van Dead Can Dance albums voor een sacd-box - door MOFI - is trouwen dat mbv die remasters de herpersingen van de DCD-albusm hebben plaatsgevonden (zonder vermelding van MOFI, dat dan wel).

Op lp is dit qua dynamiek en diepte gewoon heel fraai

Welke pré's? De mastering is meest bepalend voor een goed geluid. Keuze format is dus minder belangrijk, maar de cd en Sacd is wel meer slijtvast en verplicht me bovendien niet om elke 20 minuten op te staan om van kant te wisselen (daarnaast, waar zou ik als bezitter van 8000 albums mijn collectie thuis kunnen herbergen als deze uit vinyl bestond i.p.v. cds (en Sacds) ?

Overigens brengt IR dit album ook uit op vinyl.

Als ik 8000 albums in huis had, zou ik me ook zorgen maken over waar ik mijn albums moest laten (en hoeveel geld daarin was gaan zitten) en mijn lief zou dan waarschijnlijk vrezen dat ik deel van haar kleedkamer zou annexeren voor non-wearables.

Fyi, tot ca 5-6 jaar geleden kon je dit album op lp vaak tegenkomen voor nog geen 5 euro en dat maakte het, gezien de kwaliteit van de opname, een koopje van de eerste orde.

Die tejorie komt wel vaker voorbij tegenwoordig.

Ik heb mijn ozzinele LP nog en die klinkt fabeltasties in mijn muziekhok, waar ik echt luister naar muziek. De DDD AudioMasters+ CD gebruik ik alleen in de huiskamer waar ik wel muziek hoor, maar niet echt luister.

Vinyl klinkt van zichzelf gewoon warmer, voor mijn oortjes zit er in verreweg de meeste CDs te veel top-hoog waardoor ik er niet echt rielekst naar kan luisteren.

Geweldig album, mede dankzij blazers. Bevat ook Joe's allerbeste song ever, nee, niet My number two. Maar Not here, not now; met die geweldige inzet van piano en trompet en de smekende stem van Joe. Al 500x kippenvel!

Al vanaf het eerste nummer weet je eigenlijk al dat dit een dijk van een plaat is. Zeer fraaie blazer partijen tillen deze plaat nog wat hoger. . Een van zijn beste platen uit zijn oeuvre!
Net ontdekt dat Ellen Foley een van de backings is.

Het totaalplaatje zorgt er voor dat ik uiteindelijk 5* geef voor dit album. De mooie arrangementen, fijne latin invloeden en de strak uitgevoerde composities zorgen ervoor dat ik dit album steeds weer uit de kast trek. Ik merk dat mijn voorkeur voor kant A van het (lp) album niet terecht is. Wat een prachtige nummers staan er op de B kant. En even lijkt het zelfs wel klassieke muziek.

Is she really... is zijn handelsmerk geworden. Maar Joe Jackson kan zoveel meer. Misschien is er geen componist die zo veelzijdig is en die diversiteit aan muziek op zo'n hoog niveau tilt. Body & Soul raakt van al zijn werk de hoogste pieken. Zoals veel anderen moest ik eerst wennen, maar je kan gewoon niet om deze plaat heen. En toch gebeurt dat, net als met Joe Jackson zelf. Na de hype rond Is she really ... en natuurlijk ook Real men, heeft hij niet veel aandacht meer gekregen. En dat is jammer en zeer onterecht.

You can't get what ... is fenomenaal en hoort hoog in de lijstjes rond de jaarwisseling thuis. Be my number two is hartverscheurend en teder. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Als gitarist had ik in eerste instantie een haat-liefde verhouding met de plaat omdat er niet of nauwelijks gitaren op te horen zijn. Maar dat vergeef ik Joe. Want wie zonder gitaren zo'n prachtplaat kan maken, is een hele grote meneer. Bovendien: you can't always get what you want

Nee, eigenlijk is dat laatste best knap. Een vrijwel gitaarloze popplaat die toch, vol warm en gevoelig klinkt. Ik had hem onlangs ook weer eens op staan, en opnieuw viel me op wat een fantastische plaat dit eigenlijk is. Een beetje ondergewaardeerd ook (hoewel de commentaren en waarderingen op MusicMeter vrijwel zonder uitzondering uitermate positief zijn). Maar veel mensen denken bij Joe Jackson aan Is she really going out with him en Real men, en kijken niet verder naar de rest van zijn indrukwekkende en veelzijdige oeuvre. Mede omdat deze plaat geen evidente evergeen heeft (al was Happy ending een klein hitje en hebben zowel You can't get what you want en Be my number two onder fans een aanzienlijke status), staat het album niet echt als een klassieker te boek. Terwijl het dat in mijn ogen wel degelijk is.

Sterk punt van deze plaat is ook dat afwisseling troef is, terwijl de nummers toch een coherent geheel vormen. Nog even over de discussie LP versus CD, zoals hierboven gevoerd: De LP klinkt uitzonderlijk goed, maar de eerste CD-uitgave (uit de A&M+ serie) ook. Daar zit voor mij gevoelsmatig niet zoveel verschil tussen. Ik heb geen last van een teveel aan hoge tonen, zoals veel latere CD-uitgaven soms wel hebben. Alles is hier mooi uitgebalanceerd, terwijl de dynamiek (het verschil tussen harde en zachte passages) op CD nog iets beter tot zijn recht komt. Luister maar eens maar die prachtige opbouw van het slotnummer.
Per saldo vind ik toch dat deze opname voor het medium CD gemaakt is, door het ontbreken van ruis en tikjes, die op de LP al snel hoorbaar zijn. Moet zeggen dat mijn Westduitse A&M-persing tamelijk geruisloos is, dat scheelt alweer.

Vermijd overigens de remaster uit 1997. Die is behoorlijk 'opgeblazen', terwijl er op diverse plaatsen rare tikken te horen zijn. Niet heel luid, maar wel zodanig dat ze het geluidsbeeld verstoren bij intensieve beluistering. Dat is echt een productiefout, niet te geloven dat ze dat bij A&M nooit hebben opgemerkt en dat die versie nog steeds in print is.

Dit is trouwens een digitale opname, maar doordat het meeste een soort van live in de studio - dus als samenspelende band - is opgenomen, heeft het niet dat schrille digitale geluid dat veel andere DDD-releases kenmerkt. Daardoor klinkt het album ook niet als een gedateerde jaren-tachtigproductie. In feite is dit een van de best klinkende opnames die in ik huis heb. Zowel op (originele) LP als (eerste) CD.

Geen album klonk hetzelfde, elke keer was het weer een verrassing welke richting de in Burton Upon Trent, Staffordshire Engeland geboren zanger en muzikant op zou gaan op een nieuw album. De op 11 augustus 1954 geboren David Ian 'Joe' Jackson brak door met het new-wave/pub rock album “LOOK SHARP!” in 1979, dat werd opgevolgd door “I’M THE MAN”, dat ook 1979 verscheen en zich in hetzelfde genre begeeft. Hierna ontwikkelde Jackson zich als een muzikant die zich meerdere stijlen eigen wist te maken. Dat werd in 1980 duidelijk door de reggae-achtige single “THE HARDER THEY COME” en het album “BEAT CRAZY”. Hierin vermengde Jackson ska invloeden met new-wave. In 1981 verscheen een album vol met covers, “JUMPIN’ JIVE”, blues en swing.

In 1982 brengt hij het tot een klassieker uitgegroeide “NIGHTAND DAY” uit. Een album zonder gitaar, new-wave met synthesizer pop. Na de soundtrack “MIKE’S MURDER” in 1983 bewijst de Engelsman dat hij zich wil blijven ontwikkelen met het op 14 maart 1984 verschenen “BODY AND SOUL”. Het album is anders van opzet, meer pop, maar nu met jazz en latin invloeden. Dat het qua opzet anders is dan “NIGHT AND DAY” wordt meteen duidelijk bij de prachtige opener “THE VERDICT”. Prachtige drums en piano en dan die blazers die meteen de sfeer van het album bepalen. Na een intro van bijna een minuut begint het vocale gedeelte en dat is genieten. Een rustig deel, waarna het geheel weer losbarst. Zeer gevarieerd en dat blijft het ook, wat een geweldige opener. Je wordt naar Latijns Amerika gevoerd met “CHA CHA LOCO”, een lekker swingende song, prachtig geproduceerd door David Kershenbaum, die het album een tijdloze sound heeft meegegeven. Dat Joe Jackson fenomenale ballads kan maken, bewees hij al op zijn eerdere albums. Ook op “BODY AND SOUL” staan daar een paar voorbeelden van, te beginnen met “NOT HERE, NOT NOW”. Geweldig gezongen, een beklemmende melodielijn waarbij je verwacht dat de opbouw ergens naar toe lijdt en dat klopt. Het refrein maakt het nummer af, wat een prachtig nummer. Swingend en pakkend uptempo is “YOU CAN’T GET WHAT YOU WANT (till you know what you want)”, waarbij het gitaarspel subtiel en mooi is. Meer rock ’n roll is “GO FOR IT”, waarin opnieuw de blazers een prominente rol hebben. Het tempo is hoog en de heerlijke, wat geknepen zang van Jackson maakt het af.

In het instrumentale “LOISADA” zitten meerdere stijlen, tempowisselingen, geweldig saxofoonspel van Tony Aiello en ik vind ook dat drummer Gary Burke een duidelijke stempel op de muziek drukt met krachtig en goed spel. Ook het trompet spel van Michael Morreale in dit nummer mag niet onvermeld blijven. Het kortste nummer is de Top 40 hit “HAPPY ENDING”, een lekker poppy liedje en duet met zangeres Elaine Caswell. Een nieuw hoogtepunt is de ballad “BE MY NUMBER TWO”. Prachtig pianospel, ingetogen zang en het nummer bouwt geweldig op naar een laatste deel met saxofoon, drums en die melodie, wat is die prachtig. De laatste minuut maakt het af, wat een fantastisch nummer. Het langste nummer is het laatste op het album, dat dus negen tracks heeft en ruim 45 minuten duurt. “HEART OF ICE” is een bijna geheel instrumentaal nummer, prachtige rustige opbouw, piano, saxofoon, subtiel drumwerk en een thema die elke keer weer terug komt. Halverwege een jazzy gitaarsolo en na vijf minuten wordt er pas gezongen. Ook hier zit weer een fantastische opbouw in, wat het nummer tot een topper van “BODY AND SOUL” maakt.

Dit album was het laatste grote kassucces van Joe Jackson. Met de eveneens prachtige albums “BIG WORLD” uit 1986 met een meer minimale, rock ‘n roll aanpak en “BLAZE OF GLORY” uit 1989 waarin hij weer meer uitpakt voegde hij mooie albums toe aan zijn oeuvre. In 2000 bracht hij een tweede deel van “NIGHT AND DAY” uit en “VOLUME 4” uit 2003 zou je als een vervolg op “BEAT CRAZY” kunnen bestempelen. De albums “RAIN” uit 2008, ook weer een album zonder gitaar, het gevarieerde en prachtige “FAST FORWARD” uit 2015 en zijn meest recente, “FOOL” uit 2019, zijn voor mij platen waar ik nog steeds graag naar luister. Ze halen echter net niet het niveau van de schijfjes die hij de eerste jaren van carrière uitbracht, maar die waren ook wel van een ongekend hoog niveau. Daar is dit “BODY AND SOUL” een geweldig voorbeeld van.

Mooie opvolger van Night & Day uit 1982 die ik overigens net wat hoger aansla.
Fraaie mengelmoes van latin, pop & jazz zoals enkel Joe dat kan maken.
Cha Cha Loco vind ik eigenlijk meer op zijn voorganger passen maar is een fijn nummer.
You Can"t Get What You Want is een prachtig popnummer.
Enkel Go For It vind ik wat minder van kwaliteit.
Hoogtepunt vind ik toch wel afsluiter Heart Of Ice met een prachtige opbouw met telkens een instrument toevoegend aan het geheel.

Wie zoals ik zojuist Joe Jacksons vorige album Mike’s Murder heeft beluisterd, zal merken hoe rond, vol en warm dit Body and Soul is geproduceerd. Verantwoordelijk is producer David Kershenbaum, die hoorbaar wist hoe dat te doen. Wederom is piano het hoofdinstrument, waaromheen een big band stoeit met latin-jazzingrediënten, inclusief een bescheiden rol voor de gitaar.
De plaat haalde hier de platinum status, mede geholpen door Happy Ending, het duet met Elaine Caswell dat van april tot en met juni in de Nederlandse hitlijst stond, piekend op #19.

Opvallend is dat beide zangeressen op dit album, ook Ellen Foley doet mee, uit de stal van Jim Steinman komen. Die kennen we als de man achter de pompeuze en theatrale (hard)rock van Meatloaf, een stijl die ik in het geheel niet met Joe Jackson associeer. Voor Body and Soul zijn echter krachtige stemmen nodig en díe hebben deze vrouwen zeker! Dit is goed te horen in het felle Go for It, waar qua blaasstukken Mexicaanse mariachi doorschemert.
Naast alle uitbundige arrangementen valt het melancholieke Not Here, Not Now op; hoe mooi is dit! In You Can’t Get What You Want klinkt funk met een heerlijke gitaarpartij, Be My Number Two bevat een melodie van sprookjesachtige schoonheid. Afsluiter Heart of Ice klinkt met zijn lange aanloop filmisch, alsof het resteert van de filmsoundtrack Mike’s Murder.

Variatie te over, met naast de luide blazers genoeg ingetogener muziek. Een album dat onverslijtbaar is en blijft, net als met de reguliere voorganger Night and Day het geval is.