La Vita È Bella (1997)

Hahahaha ja, je hebt gelijk: zodra ik de kans krijg, zal ik de holocaust zeker ontkennen! Moeten ze maar met overtuigend bewijs komen, toch? De holocaust past wat mij betreft perfect in het rijtje "de maanlanding van '69", "9/11" en "het leven van Paul McCartney". Ik deel zelf de wereld ook altijd graag op in Holocaust-erkenners en -ontkenners, dat werkt heel verhelderend. (Let op: dit was ironie waarmee ik hopelijk het ontkennen van de Holocaust geridiculiseerd heb.)

Het enige wat ik probeer te zeggen, beste Basto, is dat de film, in mijn beleving, niet de Holocaust als thema heeft. Het verhaal wordt verteld vanuit het jongetje: het jongetje vertelt over zijn vader, die hem tot het uiterste probeerde te beschermen en daar uiteindelijk ook zijn leven voor gaf. De film zegt mij uiteindelijk veel meer over vaderliefde dan over de Holocaust en daarom zou ik nooit zeggen dat deze film een Holocaustfilm is. Snap je wat ik bedoel?

De Holocaust wordt enkel ingezet als "omstandigheid" om de vaderliefde op de spits te drijven. En dan kun je natuurlijk twisten over het feit of de Holocaust daarmee gebuikt of misbruikt wordt, en ik snap dat meningsverschil heel goed. Ik meen te begrijpen dat jij van mening bent dat de Holocaust in deze film misbruikt wordt - dat is jouw mening en daar heb ik alle begrip voor. Zelf ervaar ik dat niet zo: het historisch incorrecte en lichtvoetige beeld dat van de Holocaust wordt geschetst vind ik niet storend, omdat deze film, voor mij, niet over de Holocaust gaat, maar zich focust op de vader-zoonrelatie.

Ik vind Roberto Benigni ook een hoge irritatiefactor hebben - ook in interviews. Hij heeft na deze film wel nog wat films geregisseerd en hij heeft in nog wat rollen vertolkt, onder andere in producties van Jim Jarmusch en Woody Allen.

Prima observatie Ted. Ik heb ook nooit het idee gehad dat de film over de holocaust gaat. Dat gaan overigens maar weinig films. De meeste handelen tegen de achtergrond van bijvoorbeeld de holocaust. Dat Basto je daarom een ontkenner noemt is belachelijk.

La vita e bella had zich kunnen afspelen in allerlei verschrikkelijke situaties waarin je als mens terecht kan komen en waarvan je je kind wilt afschermen.

De film wint overigens aan kracht juist doordat het contrast tussen de realiteit en het spel van de vader en het kind zo enorm groot is. Maar het verhaal zou ook werken in minder ernstige omstandigheden: vader en zoon verdwalen in de wildernis en pa blijft maar volhouden dat het nog steeds onderdeel van de vakantie is . . . . Minder sterk maar had ook gewerkt.

Kortom ze misbruiken de holocaust om er zelf ‘sterker’ uit te komen. Lekker makkelijk emotioneel scoren. En dat dan ook nog eens met zo’n erbarmelijke vorm van humor. Ik vind het echt op alle vlakken vreselijk.

Je mag vinden wat je wilt, maar als ik stel dat een film aan kracht wint door het gebruik van juist deze achtergrond, dan is je woordkeuze (misbruik) nogal vreemd. Zeker doordat je door het gebruik van het woordje kortom mijn standpunt lijkt te willen samenvatten. Dat laatste is dan ook mislukt.

Je verheft de holocaust tot een bijzonder soort leed. Stel jezelf maar eens de vraag waarom je dat doet. Had deze film wel tegen de achtergrond van de slavernij mogen spelen? De hongerwinter? Bombardement van Rotterdam? Een bankoverval? Al deze gebeurtenissen kunnen voor mensen die het hebben meegemaakt vreselijk traumatiserend zijn geweest. Ik zou niet willen spreken van meer of minder traumatiserend. Jij lijkt dit wel te willen doen en stelt daardoor dat we daarom de holocaust anders te moeten behandelen.

Ik zie dat je The thin red line wel kan waarderen. Deze film doet in zekere zin hetzelfde als La vita e bella. De film speelt zich af tegen de achtergrond van een aanval op Guadalcanal, maar gaat niet perse over de slag zelf. De film gaat veel meer over omgaan met extreme omstandigheden en wat dit doet met mensen. Maakt mij dit een WO2 ontkenner? Nee hoor, die oorlog heeft wel plaatsgevonden. Is dit 'lekker emotioneel scoren'? Ik vind van niet en jij in het laatste geval kennelijk ook niet.

De vraag blijft waarom je dit la vita e bella zo aanrekent.

Wie zijn 'ze' en 'zelf'?

Een groot compliment voor de genuanceerde wijze van jullie mening verwoorden Ted Kerkjes en Ziegler.

Begnini en z’n financiers. Alles voor het drama.

Het Bombardement isnatuurlijk ook een schandalig slechte film.

En The Thin Red Line gebruikt de oorlog ook niet om hele flauwe grapjes over te maken. Daar is de oorlog intrisiek verbonden met de levensvragen die de film aankaart..

En mij grootste ergernis is ook niet perse het misbruik van de setting. Ik heb sowieso weinig op met klucht en een hekel aan hyperactieve italianen. Maar uiteindelijk is ook het contrast van holocaust en klucht (kinderlijke vorm van humor) mij te groot.

Prachtige film die de liefde laat zien tussen mensen tijdens de meest verschrikkelijke tijden.

Je voelt dat hij alles zal doen voor zijn gezin, en specifiek om zijn zoontje te beschermen tegen het kwaad in de wereld.

Ondanks af en toe wat flauwe monologen, puur qua zijn 'overdrevenheid' (wat mij persoonlijk niet veel doet), heeft deze film qua verhaal een flinke indruk achtergelaten.

'Guido: What are your political views?
Other Man: [speaking to his two sons] Benito, Adolf! Sit down! Sorry Guido, what did you say?'

Zondermeer een bijzondere en aparte film die ik toen hij een jaartje uit was met grote verwachtingen aanschafte op VHS, en ik wist niet wat me overkwam. Wat een overdreven gedoe van die Benigni, wat een raar beeld van de oorlog en de holocaust...het wekte in eerste instantie alleen maar irritatie op en onbegrip.

Nu zoveel jaren later met tegenzin opgezet, het funghi fritti fritti nog altijd in gedachten, om toch nog maar eens te oordelen waarom deze film toch best wel hele goede beoordelingen krijgt. Het vreselijke drukke gedrag van Benigni is natuurlijk niet minder geworden, toch weet de niet bepaald knappe acteur met zijn bijna kinderlijke fantasie, naïviteit en vrolijkheid een bepaalde sympathie los te krijgen. Slapstick-achtige Laurel en Hardy momenten versus Louis de Funes passeren het scherm, soms wel leuk en andere keren bijzonder vermakelijk. De uiteindelijke achtergrond met de holocaust is dan ook een apart keuze te noemen. Vooral de toon waarmee het in beeld gebracht wordt, tragikomedie. Ken zo geen andere film waar het op deze manier benadert wordt en de vraag is dan ook of het lukt...? En Benigni lijkt er mee weg te komen. De gehele aanpak vanaf het moment dat ze op de trein moeten is het eindelijk best wel aandoenlijk hoe hij de situatie sust richting zijn kind en er ook in het KL zelf een spelletje van probeert te maken om het kind te beschermen. Niet realistisch uiteraard, maar wel vermakelijk. Het spel blijft hij tot het einde spelen met als doel zijn vrouw en kind in veiligheid te krijgen. De inzet is hoog, het doel slaagt, maar zelf betaalt hij er de hoogste prijs voor. Zijn rol blijft hij doorspelen om het kind te beschermen. Andermaal bijzonder.

Zoals gezegd, een film met een bijzonder uitgangspunt, aparte combinatie van onderwerp, achtergrond en toon van de film, toch slaagt het geheel en is vermakelijk. Toch boeit het me en beklijft het me net niet genoeg om mee te gaan met de hoge waarderingen die er gegeven worden.

Buongiorno principessa

La Vita e Bella is misschien wel een van de mooiste Italiaanse films ooit gemaakt. Ik heb 'm lang laten liggen, omdat ik altijd dacht dat dit soort films niks voor mij zijn. Mijn Italiaanse collega (Valeria) heeft me overtuigd om hem toch eens te belijken. Afijn dat was vanavond!

De film heeft eigenlijk twee grote hoofdstukken. De periode vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereld Oorlog en het concentratiekamp. Natuurlijk zou ik haast zeggen is het eerste deel leuker, maar ook het tweede gedeelte van de film wist mij te raken, met als hoogtepunt de microfoonscene en daarna nog even met die grammofoon. Okay het kan allemaal niet en hij kreeg wel heel veel ruimte voor zijn kapriolen, maar leuk blijft het wel. Je kunt misschien alleen zeggen dat hij zijn komedie iets te ver door drukt in het tweede gedeelte. Vooral in de barakken had ik toch het gevoel van stop er eens mee, iedereen weet toch dat ze vergast worden. Zelfs het jochie. Toch is dit maar een van de kleine minpuntjes. Een andere vreemde eend in de bijt is die Duitse dokter die zijn rol als Duitser wel erg belachelijk maakte. Maar goed voor de rest heb ik dik genoten van deze Italiaanse klassieker die ik zeker nog wel een keer zal bekijken met een lach en een traan.

Film 4.0

Beeld 4.0 bd (mooi scherp alleen jammer van de vuiltjes in de transfer)

Geluid 3.5

Extra's geen

Tja ik heb wel flinke gemengde gevoelens over deze film en van dat overdreven geromantiseer van italianen daar heb ik ook niet echt veel mee , het lijkt wel of de hoofdpersoon constant in een sprookjeswereld rondloopt .

Natuurlijk is het allemaal verre van realistisch , en zeker in het kamp word het op een gegeven moment wel erg ongeloofwaardig allemaal .

Als je het puur vanuit het vertelperspectief van het kind ziet dan is het op zich wel knap gedaan maar ik heb flink moeite om er zo naar te kijken .

Prachtige film! Verdiend een Oscar gewonnen! Prachtig hoe hij zijn leven ziet en hoe hij het later aan zijn kind laat geloven. Jammer dat er geen ondertiteling bij was.

Buon giorno, principessa !

Heerlijke komedie met veel sterke momenten. Vaak zwaar over-the-top maar dat past wel mooi bij dat bezige manneke, Roberto Benigni. Wellicht raar om in het tweede deel een concentratiekamp te gebruiken als setting, echter de scene waarin hij de Duitse kampbewaker zogenaamd vertaald is hilarisch. Zoals in enkele andere berichten reeds omschreven gaat dat tweede deel ook eigenlijk helemaal niet over het concentratiekamp, maar over liefde van de vader voor zijn zoon. En dan ook nog in dat prachtige Italiaans !

Op een rommelmarkt voor 0,50 cent gekocht. Ongelooflijk. Zo'n prachtige film. Mijn partner had deze film nog nooit gezien, dus samen gekeken. Opnieuw moet je even wennen aan de overdreven humor en slapstickachtige capriolen. Maar als je daar doorheen prikt en als het serieuzer wordt, krijg je echt een klassieker te zien. Wat een mooie, grappige, gevoelige film. Het jochie is echt superlief en speelt geweldig.

Echt een aanrader. En ik krijg toch ook de rillingen dat we met z'n allen zo'n oorlog ooit hebben laten gebeuren. Hopelijk herhaalt zich dit niet nog eens. Wat een gruwelijke tijd moet dat zijn geweest in die kampen! Verschrikkelijk onmenselijk.

Genre: komedie / oorlog? Ik weet niet wie deze film heeft toegevoegd, maar deze film is toch echt geen komedie...

Natuurlijk wel.

Al jaren lag de DVD in de kast en nu met corona tijd en zin om te kijken.

Helaas kan ik het geacteer van Roberto Benigni niet goed verdragen. Kan een klucht prima hebben maar zoals Basto zegt, deze combinatie gewoon niet.

2 sterren.

Op een heel bijzondere verbeeld deze film de verschrikking van de holocaust. De film lijkt een soort klucht, een toneelstuk over een komisch voorval uit het dagelijks leven. Een tragikomedie met een heel zwaar onderwerp. IJzersterk en knap gedaan! Het verhaal grijpt je volledig bij de strot waar bij de liefde voor zijn gezin van de hoofdpersonage van het scherm spat. De Duitse doctor die meer geïnteresseerd is in raadsels dan in mensenlevens en nog wat meer subtiele vondsten.

Emotioneel een uiterst sterke film, cinematografisch eigenlijk heel zwak. Het oogt alsof er een camera meeloopt tijdens een toneel voorstelling. Bordkartonnen decors en acteurs die spelen alsof ze op het podium staan. Een melodie die de hele film door als een oorwurm in je hoofd gaat zitten. Mogelijk een bewuste stijlkeuze, maar daarom als film van mij geen hoge score. Desalniettemin absoluut een aanrader om te gaan kijken!

“If you speak my name, I vanish. What am I? Silence.”

Prachtige film die aan de andere kant ook wat gebreken en irritaties kan tonen. Ik was wel even weer toe aan een film dat zich afspeelde in de tweede wereldoorlog, dat was namelijk al lang geleden en ik ben altijd erg geïnteresseerd in deze films en in dat tijdperk. ‘La Vita È Bella’ staat echter al jaren op mijn lijst, een hele hoge rating met echt veel stemmen belooft toch wel wat goeds. Ook heeft de film op de dag van vandaag een plekje in de ‘top 250’ hier op ‘MovieMeter’, dan moet die wel goed zijn toch? En dat was die ook, echt wel. De film brengt heerlijke cinema naar huis waarbij liefde en humor overschaduwd worden met een oorlog, verdriet en pijn al functioneert het wel als een schaduw want het toch wel leuke sfeertje moet je en kun je bijna niet naar beneden halen.

En vanaf begin af aan heb ik al aardig moeten lachen om de film, dat beloofde veel goeds. Wanneer ‘Guido’ naar beneden racet met een auto waarvan de remmen kapot zijn en hij bij een menigte mensen aankwam die de koning wouden toejuichen en hen vervolgens sommeert aan de kant te gaan maar tegelijkertijd een bepaalde ‘Hitlergroet’ uitvoert en die mensen ook dom mee doen, daar moest ik echt wel even om grinniken. Er zijn zo wel meerdere scenes in de film die best leuk overkwamen of soms wat hartverwarmend zijn, noem bijvoorbeeld de band tussen ‘Guido’ en zijn zoontje ‘Giosué’ hoe hij zich rustig hield.

En dan heb je natuurlijk nog het prachtige stelletje wat ‘Roberto Benigni’ en ‘Nicoletta Braschi’ met elkaar zijn ook in het echt. Dit brengen ze leuk naar buiten en het liefdesverhaal in oorlogstijd vond ik erg mooi in elkaar gezet, al mocht er wel wat meer omtrent de oorlog zijn. Nu voelde het meer aan alsof ‘Benigni’ deze setting niet volledig heeft gebruikt, bepaalde onderdrukking, ik miste gewoon iets.

Het theatrale acteren en ook het decor vond ik wat minder, de concentratie kamp was somber en tevens ook welk komisch gebracht door onder andere ‘Benigni’ die dan zijn zoontje tot rust stelt en een soort spel bedenkt wat je speelt in het concentratie kamp, dat hij zich moet verstoppen voor de Duitsers en niet mag douchen bijvoorbeeld, en dat hij dan een tank kan winnen. Vervolgens maakt ‘Benigni’ een fout om op zoek te gaan naar zijn liefde en word afgeschoten door de Duitsers als straf, best een trieste scene alleen is het zo gebracht dat de leuke sfeer daar voor niet opeens heel erg omsloeg.

Dus ja, deze film was wel vermakelijk daar niet van. Buiten feit om dat ik toch wel meer oorlog had verwacht en wat minder van het gedeelte dat hij probeert ‘Braschi’ te winnen en verliefd te worden. Iets teveel mis gekeken op deze film.

3.5*

Na 23 jaar weer herzien. Het is toch bijzonder dat Roberto Benigni naast deze film nauwelijks iets noemeswaardigs heeft gemaakt en dan met deze film ineens drie welverdiende Oscars wint. Bizarre combinatie van slapstick, comedy en drama.

Mooie italiaanse film over een horror story

Die Oscars waren niet ‘wel verdiend’. Ze vonden m in Hollywood (tijdens zijn lobby tour) zo vervelend dat ze me beloofd hebben de Oscar te geven als hij voorgoed weg zou blijven. En zo geschiede….

Haha, het zal zo kunnen zijn. Maakt de film echter niet minder goed.

Ik vind hem nu toch iets minder, sommige gedeeltes lijkt het op een toneelstuk.

Maar, de muziek vind ik wel zeer mooi.

hele leuke film en heel goed gedaan

Sterke film waarin de hoofdrolspeler op een komische wijze steeds door het verhaal heen rolt zelfs tijdens de zware tijden in een concentratiekamp met als doe zijn familie te beschermen, soms wat over de top maar niet echt storend

Ik vind deze film ongekend mooi. Schindlers list vond ik uiteraard ook bijzonder indrukwekkend en een geweldige film, gezien het onderwerp natuurlijk een aparte omschrijving, maar weet helaas niet anders. Maar ik vond deze film toch veel beter. Juist vanwege het enorme contrast. Duivelse wreedheid en fantastische sprookjes van een geweldige vader met oneindige liefde voor zijn zoontje, dat je gelijktijdig ziet. Ik denk dat dit de beste film is die ik ooit gezien heb. Alleen de documentaire Shoah heeft nog meer indruk op mij gemaakt. Maar qua films deze. Pure poëzie, maar dan geschreven met bewegende beelden.

Ontroerend en aangrijpend Italiaans oorlogsdrama. Roberto Benigni bouwt La Vita e Bella zeer rustig op, meer zelfs, Guido Orefice (gespeeld door Benigni zelf) is helemaal niet bezig met de oorlog. Het gaat om zijn liefde voor zijn principessa, over zijn avonturen in het hotel en zijn ruzie met een van de meer vooraanstaande lieden in het dorpje.

Hij maakt van alles een spel, iets wat hij later zal doortrekken om zijn zoontje te besparen van de oorlogsgruwel. In de kantlijn krijg je intussen wel de uitwassen van de naderende oorlog mee. Bordjes met “Geen toegang voor honden en joden”, en het bekladde paard van zijn oom. Verwijzingen naar de vele pogroms en georganiseerde aanvallen die de joden te verwerken kregen voor de start van de Tweede Wereldoorlog.

In het tweede deel van de film worden Guido, zijn zoontje en uiteindelijk ook zijn vrouw afgevoerd naar een werk- en uitroeiingskamp. Guido slaagt erin zijn zoontje te beschermen door de situatie voor te stellen als een groot spel waarbij ze zich moeten verstoppen. Daar zitten luchtigere scènes bij, maar de absolute oorlogsgruwel wordt nooit geminimaliseerd (maar wel weg van de ogen van Giosué).

De vader-zoonrelatie, met de daaraan gekoppelde slotscène van Guido, is bloedmooi weergegeven. Guido behoudt zijn enthousiasme, omdat het moet, voor zijn zoontje.

Ohmy, not my cup of tea.

Italiaanse stijl ok maar deze overgeacteerde theatrale drukdoenerij kwam bij mij binnen als continu aanwezig sloophamergeluid, nogal iritant dus. Zes en een halve tergende minuten volgehouden, geen stem.

Holocaust en concentratiekampen lenen zich niet voor grappen. Ik kan best inzien dat mensen dit een leuke, optimistische film vinden waarin familie, liefde en optimisme alles overwint. Op zich boeit de film van begin tot eind, maar kan me de bedenkingen van velen ook voorstellen. De IMDB waardering is met 8.6 wel wat aan de hoge kant. Dat zie ik echt niet.

Dacht dat ik naar een toneelstuk zat te kijken, wat een druktemakers.