Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain (2001)

Je hebt soms van die films die je schijnbaar goed vond, maar je hebt geen flauw idee meer waarom. Voordeel daarvan is dat je een toffe film eigenlijk nog een keer opnieuw kan ervaren. Zo was het bij mij voor Amélie; ik kon me er niets meer van herinneren, dus meteen bij de openingsscène -toen ik werd ondergedompeld met die prachtige plaatjes, iconische muziek en heerlijke voice-over - kreeg ik een glimlach op mijn gezicht die de gehele speelduur niet is verdwenen. Het was fijn om weer eens een film te zien die afwijkt van de rechtlijnige drie aktes zoals we ze voornamelijk kennen, de film voelt - op een positieve manier - fragmentarisch met allerlei korte segmenten en kleurrijke typetjes die alsnog één geheel zijn. Hoofdlijn is Amélie, een fantastisch personage, die ondanks haar verlegenheid toch het leven van iedereen weet te beïnvloeden en mooier weet te maken. Had gedacht dat de film vooral mierzoet en enorm braaf zou zijn. Zoet is het wel, maar dankzij het absurdisme, de elementen van fantasie en de seksgrappen is het allemaal niet zo braaf als ik in eerste instantie dacht. Conclusie; Amélie is prachtig, zowel de film als het personage.

4,5 sterren.

Amélie Poulain is niet mijn favoriete film al heb ik wel heel veel bewondering voor de manier waarop Jean-Pierre Jeunet deze film heeft geregisseerd. Amélie Poulain is erg sfeervol en vrolijk ondanks de trieste ondertoon. Cinematografisch zeer mooi en het camerawerk mag er zeker zijn. De fijne muziek maakt vervolgens erg speels en dromerig.

Daarentegen werd ik nooit echt meegezogen in het verhaal. Het zei me allemaal niet zo veel en het kon me ook niet echt schelen. Bij momenten ook wat te druk. Het deed me wat denken aan een Tim Burton of vooral een Wes Anderson die ook wel weg weten een fantasierijk sprookje te brengen met aanstekelijke deuntjes en mooie felle warme kleuren die je visuele en auditieve prikkels in overdrive doen gaan.

Amélie Poulain is een liefdesverhaal van en meisje die wegens haar verlegenheid een schijnbaar onbereikbare liefde nastreeft. In plaats van treurig in een hoekje te zitten tobben zoekt ze op een speelse manier contact met haar ware om hem nadien opnieuw spelenderwijs af te stoten. Daarnaast probeert ze anderen een mooier leven te bezorgen. Deze rol is op het lijf geschreven van Audrey Tautou, haar kinderlijke onschuld, aanstekelijke glimlach en ondeugende ogen (zie filmposter) is op haar lijf geschreven.

Technisch zeker een erg hoge quotering waard, maar als verhaal voor mij te druk en niet zo mijn ding. Alles in beschouwing genomen, zeker een degelijke 3,5*.

Goed.

Door een vakantie naar Italië voor 10 dagen heb ik geen films meer gekeken. Nu ik thuis was gekomen moest ik natuurlijk gelijk weer wat inhalen De keuze was gevallen op Amelie, die het overigens blijkbaar erg goed doet onder de bevolking, en nu snap ik waarom.

Ooit heb ik hier 28 minuten van gekeken maar omdat ik toen iets moest doen was ik hier niet meer aan toe gekomen (hij stond op m'n tablet). Daarna wou ik hem weer kijken, maarrr, hij stond er niet meer op (30 dagen verlopen). Maar goed, de recensie.

Camerawerk, visuals en decor SUBLIEM. Je wordt hier gelijk in meegezogen door het fantasy sfeertje dat hier werkelijk erg goed is uitgewerkt. Er ontbreekt geen puntje in het decor, alles klopt en alles is netjes uitgewerkt. Het verhaal zelf rammelt bij vlagen een beetje maar dit merk je niet door de manier hoe het verhaal gebracht is.

Tatou is wel goed bezig, maar niet het beste wat ik heb gezien en de rest kan er ook best wat van. Zeker een aanrader onder film fans.

Als liefhebber van de Franse cinema mag het een wonder heten dat ik deze film (die inmiddels al 17 jaar oud is) tot de dag van vandaag nog nooit eerder had gezien.

Gezien de vele goede recensies en het feit dat de film tegenwoordig gezien wordt als een klassieker, waren mijn verwachtingen toch wel hoog gespannen. Leuk om te zien dat Amelie ook aan deze verwachting voldoet en ze zelfs nog weet te overtreffen.

Amelie is vooral een feelgood-movie. Het einde is voorspelbaar, maar de weg ernaar toe is wat deze film zo bijzonder maakt. De karakters, de dialogen en het verhaal zijn allemaal boeiend genoeg om 2 uur lang de aandacht vast te houden. Audrey Tattou is perfect als de ietwat tuttige Amelie, maar ook de rest van de cast maakt indruk. Elk karakter wordt zo goed uitgewerkt, dat zelfs de reparateur van een fotohoekje op het treinstation je bij blijft. En dat is toch wel een verdienste van de schrijvers Guillaume Laurant en Jean-Pierre Jeunet.

En misschien wel het beste punt van de film is toch wel de beeldenpracht. Als ik een top-5 moet samenstellen met films waarin het beste gebruik gemaakt wordt van mise-en-scene, dan staat Amelie erin. Wat een prachtig vormgegeven film. Aan zelfs de kleinste details wordt aandacht geschonken. Hiermee overtreft regisseur Jeunet zichzelf, die eerder ook visueel indrukwekkende films als Delicatessen en Les Cite Des Enfants Perdus regisseerde.

De prachtige beelden van Parijs, het heldere, kleurrijke camerawerk en de aanstekelijke muziek van Yann Tiersen maken van Amelie de leukste film die ik in de afgelopen jaren heb gezien.

Het is niet helemaal mijn ding, maar heb deze film toch wel uitgekeken.

Een beetje verbaasd eigenlijk, dat was ik bij het bekijken van de film, is een speciaal concept dat me wel beviel, en er wordt prima in geacteerd.

Toch wel leuk om eens te bekijken, en dus voor mij een voldoende voor deze prent.

Ik heb de film gisteren gezien en ik kan het niet beter verwoorden, alleen geef ik het een half puntje meer.

Dat ben ik volledig met je eens. Ik heb dat ook wel eens gehad bij bepaalde films, die ik helemaal niks vond en na herzien gewoon fantastisch vond. Wat betreft "Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain" deze film heb ik al jaren in bezit en heb er nog nooit naar gekeken. Ik weet ook niet wat me weerhoud, maar als ik die hoge waarderingen zie, zal ik er toch een keer aan moeten beginnen. Het is tenslotte niet voor niks dat de film zo hoog scoort.

Goddank voor de 'abnormale' mens. JP Jeunet schetst een bizarre wereld met alleen maar knettergekke en labiele personages, en gelukkig maar, want wat een heerlijke absurdistische vertoning is 'Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain'

De film kenmerkt zich zo gezegd met zijn doldwaze karakters, de ene nog dwazer, gekker, verknipter dan de andere en sommigen met bizarre drempels, hobby's en kopzorgen. Wat vooral opvalt is de vertelstijl met de voice-over die alles haarfijn uitlegt waardoor tikjes en bepaalde handelingen nog extra opvallen en absurdistisch overkomen. Zoals ik zei, god dank voor de 'gekke' mens want dat is wat de film maakt, samen met de innemend. licht tuttige en schattig Amelie die zich een weg baant tussen al deze mensen, en heel bijzondere en leuke dingen uitvoert om de anderen uit hun comfort zone te krijgen, weer een beetje geloof in zichzelf te creëren, of anders simpel weg een beetje los te krijgen. Het hele raadsel rond de kale man is leuk, hoe ze echter Nino dan weer aan het lijntje houd weer wat minder, daar is natuurlijk weer in vast te stellen dat hoewel ze ieder ander zijn leven wel uit het slop trekt, dat niet bepaalt weet te realiseren met haar eigen.

Verder is de film een plaatje voor het oog. Geweldig in beeld gebracht, prachtige kleurenfilters en opnames van stad en huis, de dromerige en gevoelige muziek van Yann Tiersen, het script is goed, de acteurs zijn geweldig, de karakters mooi uitgewerkt waardoor je van iedereen ook nieuwsgierig bent wat hun verhaal is en wat er komen gaat. Amelie is zonder meer een pareltje in alle opzichten, stijlvol, een geweldig product en mits liefhebber van feel good en een vleugje romantiek een home run in alle opzichten voor de kijker.

Prettige film, zonder meer.

Amusante film die door het oog voor detail in menselijke gedragingen en eigenaardigheden boeiend blijft

Verder is het natuurlijk een geromantiseerd verhaaltje met natuurlijk een happy end maar wel leuk origineel en verfrissend bedacht .

Vandaag gezien in Groningen tijdens Goodbye Hereplein. Het blijft een heerlijke film!

En? Al gekeken? Heerlijke film!

Nee, nog steeds niet. Maar ik weet het, ik moet er gewoon aan beginnen.

Viel me toch tegen.

Geen idee waarom eigenlijk. Deze film heeft veel ingrediënten die mij juist aanspreken. Visueel is het warm en dromerig, weirde personages zijn er volop en bizarre scènes wisselen elkaar in rap tempo af. Maar ergens wringt de schoen, en dat ligt denk ik bij het plot.

Dit herken ik namelijk wel. Normaal gesproken nooit zo'n moeite mee en ik begrijp wel waar het over gaat, maar de tijd om een gebeurtenis te verwerken is er niet. Op deze manier hield het de interesse niet vast.

Misschien met de verkeerde instelling aan deze film begonnen. Misschien te vermoeid, geen idee. Zal hem zeker nog eens een kans geven, al is het maar omdat dit een film zou moeten zijn die mij ligt.

2,5*

Ja, bij mij is het niet echt een film die me ligt. Ik wou deze film wel graag waarderen omdat ik INFP ben, en de film INFP's hoort te liggen, of als het archetype van een INFP gezien wordt. Naief maar o zo "goed" en een wereldverbeteraar, maar waar ik de wereld groots wil veranderen, verandert zij de wereld op haar eigen kleine manier. Maar de film ligt me gewoon niet echt, jammer eigenlijk, maar het is nu éénmaal zo. Misschien verandert dat wel in de toekomst, misschien ook niet. Er zijn nog wel films die ik initieel ruk vond, die ik nu geweldig kan waarderen. En bij de hak op de tak verhalen duurt het vaak heel lang voor ik het begrijp en het ga zien, maar dat is hier nog niet gebeurd ondanks twee kijkbeurten. Ik denk dat het plot mij gewoon niet voldoende interesseert, en dat ik te weinig affectie bouw met het hoofdpersonage.

The Top 25 Favorite INFP Movies - Psychology Junkie - psychologyjunkie.com

Staat op 2. Misschien organiseer ik op Personalitycafe wel een soort van toplijst challenge van wat INFP's van houden. En zet ik de lijst wel eens op ICM. Dat is best nog eens een idee. Staan daar ook films tussen waarvan ik in godsnaam niet begrijp wat het met "INFP's" te maken heeft zoals Goodfellas, maar het is natuurlijk een soort gepopulariseerde lijst gemengd met films die die INFP-heid wel echt uitstraalt. Tim Burton's films bijvoorbeeld zijn dat ook.

Er moet ook gezegd worden dat ik ook niet het archetype van een INFP ben, en ik ben ook niet 100% zeker over mijn type. Ik ben INFP, INFJ, maar ik ben wel zeker introvert, intuitief en gevoelig (tov denker) omdat ik met emoties beslissingen neem. Maar of ik een perceiver ben (soms) of een judger (soms), ben bijvoorbeeld erg kritisch maar let ook op complimentjes (omdat wie makkelijk kritiek geeft ook makkelijk complimenten kan geven, als die persoon daar op traint, wat ik gedaan heb). Alleen moet ik mezelf meer complimenten leren geven, dat is nog altijd het moeilijkste. Jezelf respecteren. Natuurlijk is mensen in types onderverdelen niet ideaal, en er moet gezegd worden dat iedereen anders en uniek blijft. Maar het is even veel wetenschap als mensen onderverdelen onder autistisch en niet autistisch wat ook in zekere zin bullshit is. Want vanaf welk punt heeft iemand autisme, en vanaf welk punt niet. Sorry dat ik even uitbreid, maar moest er gewoon ff uit. (daar is de F weer )

Uhh, ik ben zelf meer een numero 61. Gewoon zo'n idioot getal, vanwaaruit ik de wereld aanschouw en betekenis geef - de wind over het meer, zeg maar. U kunt me opzoeken bij de hexagrammen. Wat dit met de film Amelie te maken heeft? Geen idee. Maar ik raak helemaal in de war van bovenstaande hokjesgeesten en begin dan recalcitrante neigingen te krijgen die ik niet kan onderdrukken. Welke "type" in ben? Goh, ja, hmm. Ik denk een NNIEHTS, maar da's puur speculatief. Ik lees trouwens de VPRO-gids, maar dat terzijde.

Ook weet ik wel zeker dat ik Amelie meer dan vijf keer gezien heb in de laatste 2 decennia en dat ik telkens opnieuw enorm geniet van dit meesterwerk: voor mij gewoon de beste "voel-goed" film die er ooit gemaakt is, een lofzang op "de liefde in relatie tot het menselijk tekort."

Tijd voor een herziening. Vorig jaar bracht ik een bezoek aan Parijs waar ik het café uit de film heb kunnen bezoeken. En uiteraard nog veel andere herkenbare plekjes die je als toerist dan tegen komt. Maar het deed me de film wel opnieuw opzoeken.

De film straalt een dromerige wereld uit van de onzekere Amélie die in haar jeugd weinig sociaal contact gehad heeft. Ze geniet van de kleine dingen, en leeft in een klein wereldje. Letterlijk en figuurlijk eigenlijk. De film is vooral speels, niet zo zeer gemikt op romantiek. Maar wel met kleurrijke figuren, de fantasie die regelmatig op hol slaat en dat in een de gekende zomerse kleuren van regisseur Jeunet. Ook minder vreemd dan zijn gewoonlijke films maar wat speelser. Het tempo zit best wel goed met een lichtvoetig verhaal dat dwarrelt voorbij opvallende karakters die elk hun eigen verhaal hebben.

Het is moeilijk om in de personages zelf te kruipen en ik mis soms de echte romantiek. Maar tegelijk zit je wel mee in de film en geniet je echt van het leven van Amélie. Ik wou gerust in het café zitten met een kopje koffie om het hele schouwspel live te komen aanschouwen. Heerlijk!

Amélie is een sprookjesachtig verhaal met absurde trekjes. Met enkele uitgesproken karakters erin was dat zeker onderhoudend voor twee uurtjes. Het meest viel mij echter de vormgeving op. Ik begon me echt te bedenken hoeveel er met de kleuren rood en groen gedaan is en ging daar steeds meer op letten. De cover dekt wat dat betreft al de lading. Dat aspect vond ik nog het mooiste aan Amélie. Verder heb ik me niet verveeld, maar vond ik het ook niet heel bijzonder.

Hoe Amélie de wereld veroverde en na twintig jaar terug is in de bios | AD.nl

Jean-Pierre Jeunet over twintig jaar Amélie: 'Soms raak je de vinger van God aan' - VPRO Cinema - VPRO Gids

Aangestoken door alle levende recensies hier op MM bekeek ik de film waarvan ik de blu-ray al heel lang had klaarliggen en.... oooh, wat een verrukkelijke 122 minuten durende verademing in deze Corona-tijden. Dik genoten van de altijd betoverende Parijse scenery, de vrolijke kleuren en leuke typetjes in de film.

Amélie, de bemoeial.

Toen ik nog op de middelbare school zat, hing deze filmposter bij mijn Franse docente in haar lokaal. Op de één of andere manier bleef het aanzicht van Audrey Tautou mij altijd bij. Des te opmerkelijker dat mijn docente nooit deze film heeft laten zien. Circa 18 jaar verder ben ik er dan toch aan toegekomen.

Amélie wordt geïntroduceerd als een naïef en verlegen meisje dat het beste met iedereen voor heeft. Centraal staan haar ontmoetingen met verscheidene markante mensen. Deze liggen niet altijd voor de hand en gaan gepaard met allerlei gecompliceerde constructies. Ondertussen is ze zelf ook op zoek naar de liefde.

Waar de meesten Amélie een barmhartige Samaritaan vinden, had ik daar op momenten nogal moeite mee. Ik vind dat ze nogal ver gaat in haar - manipulatieve - wegen om mensen te helpen; ze steekt overal ongevraagd haar neus in. Onder het mom van eigenzinnigheid moet de kijker het als zoete koek slikken. Hetzelfde geldt voor de personages die meer als karikaturen worden neergezet in plaats van mensen, alleen van Tautou was ik echt gecharmeerd.

De film moet het duidelijk meer hebben van het audiovisuele aspect. Er wordt een bijzondere droomwereld geconstrueerd waarin een geromantiseerd beeld van Parijs wordt weergegeven. Het zorgt in ieder geval voor een aantal prachtige visuele vondsten. Uiteraard mag de sfeervolle en inmiddels iconische score van Yann Tiersen niet onbenoemd blijven.

Al met al is 'Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain' een film die naar mijn mening nogal overgewaardeerd is, maar best interessant om eens gezien te hebben.

3,0 Sterren.

Wat een feest om dit eindelijk in de bioscoop te mogen zien. Een volle zaal genoot zichtbaar van dit cinematografische hoogstandje. Nog immer fris en charmant deze schaamteloos zoetgevooisde traktatie voor alle zintuigen! Nog steeds veruit mijn favoriete film. 5*

Enkele onbegrijpelijke off topic berichten verwijderd.

Als meisje van negen jaar oud zag ik de posters in Frankrijk aan de bioscopen hangen en was ik meteen geïntegreerd. In de brugklas werd het begin van de film tijdens een verdwaald halfuurtje afgespeeld, maar switchten we in volgende lessen snel naar de Taxi-filmserie. Wellicht omdat daarin geen orgasmes werden benoemd.

Ik kocht de dvd van mijn zakgeld in de Free Record Shop en heb deze volledig grijsgedraaid. Dankzij de anniversary edition heb ik de film ook al een aantal maal in de bioscoop mogen aanschouwen. En de film wordt nooit oud. Prachtig kleurgebruik, bizarre personages, humor en lastige onderwerpen. Maar vooral de film die mij als ietwat vreemd meisje van Franse afkomst door de middelbare school heeft heen gesleept.

Inmiddels ben ik al lang en breed volwassen, maar de magie is er niet minder door geworden.

Vijf sterren.

Helaas.

Een jaar of 15 geleden zag ik Amélie voor het eerst, op een schoolvoorstelling. Niet de beste omgeving, geef ik grif toe, maar in tegenstelling tot mijn leeftijdsgenoten had ik een concentratiespanne die een stuk langer reikte dan enkele seconden. Enfin, ik heb me toen tot vervelens toe geïrriteerd aan mevrouw Poulain, vaak tot grote verbazing van zowat iedereen die ik nadien sprak over Amélie.

Intussen ben ik verdubbeld in leeftijd dus wellicht een hoop inzichten rijker en klaar om nu wél te kunnen genieten van dit meesterwerk, althans, zo wordt het gequoteerd op deze site. Tot mijn grote spijt is er niet veel veranderd. Ik zal positief beginnen en erkennen dat de film mooi geschoten is. Frivool, tof filtertje, de kleuren rood en groen die er voornamelijk uitspringen; Het heeft zeker weten z'n charme. Parijs, niet mijn favoriete stad, is een mooi decor.

Maar daar blijft het hoe dan ook bij. Amélie Poulain vind ik nog steeds een strontvervelend personage. Die wijd opengesperde kijkers van Audrey Tautou enerveren me vandaag de dag nog minstens zoveel als toen ik 15 was. Het maakt dat ik de film ook totaal niet leuk vind. Grappig? Goh ja, een keertje of 2. Verder veelal rare kronkels van een labiel personage op zoek naar liefde, of zo. Het ontwapenende zie ik er totaal niet in en ik denk dat ik dat er ook nooit zal in zien.

Leuk van verpakking, maar al bij al nog steeds een overschatte en bovenal vervelende film. Zelfs mocht ik hem binnen 15 jaar nog eens een kans geven, vrees ik voor de uitkomst. Het zij zo.

1,5

Eigenlijk stond deze al jaren op mijn lijstje om te bekijken. Was nu in de gelegenheid om hem eindelijk eens te bekijken op een bekende streamingdienst..

Soms gaat het nogal van de hak op de tak. Daarvoor 0,5 ster aftrek. dus 3,5 sterren. Verassend verhaal.

Zeker geen slechte film!

Het is inmiddels 2024 en nog steeds heb ik de film niet gekeken, maar nu gaat het dan eindelijk gebeuren.

Little Saint Amelie. Primitief, lief maar vooral de ontzettend mooi geschoten film met kleuren

, truukjes, en geweldige aftiteling.

Het is dat is de verhaallijn op een gegeven moment teveel van hetzelfde blijft. Maar blij dat ik deze eindelijk heb gezien.

Soms gaat het nogal van de hak op de tak lees ik hierboven. Dat idee hadden we het 1ste half uur zeker. Maar de film blijft wel boeien. Ook de humor zit er goed in.