Twee legendarische figuren uit de Indie scène in een gezellige club, wat wil de muziekliefhebber nog meer op een mooie, warme lenteavond. Dromen zijn niet altijd bedrog, zondagavond was er in Djingel Djangel een dubbelconcert dat de Europese tour met Sid Griffin en Peter Case afsloot. Twee iconische singer-songwriters die de krijtlijnen uittekenden voor de hedendaagse alt-country en Americana met bands als The Long Ryders en The Plimsouls en in de jaren tachtig furore maakten in de Paisley Underground scène van Californië en decennia later nog begeesteren met solowerk.

Samen met onder andere Green On Red en The Rain Parade maakte de uit Kentucky afkomstige Griffin met The Long Ryders deel uit van die muzikale beweging in de voetsporen van The Byrds en Flying Burrito Brothers. De door gitaren gedomineerde countryrocksound afgekruid met een snuifje psychedelia waarbij de rijk geschakeerde harmoniezang het verschil maakte. Griffin, voordien al actief met The Coal Porters neemt na zijn verhuis naar Londen terug de draad op. Als hij niet aan een of ander boek over Bluegrass, Gram Parsons, Dylan of The Band werkt, kan je hem ergen op een podium aantreffen met zijn gitaar, banjo of mandoline.

Het hoofdstuk met The Long Ryders is overigens nog niet afgerond. De rente langspeler September November  kwam tot stand met originele leden  Stephen Mc Carthy en Greg Snowden aan de drumkit.  Zondagavond opende Griffin, met ondersteuning van akoestische gitaarpicking en harmonica volgt een drieluikje uit de Long Ryders periode And She Rides net voor Native Sons, uit dat langspelersdebuut werd Ivory Tower geplukt,die song blijf in de akoestische sessie opmerkelijk goed overeind, evenals That What They Say About Love uit State Of Our Union. Bij bluegrassband The Coal Porters heeft de viool uiteraard een niet te onderschatten hoofdrol en dat blijkt dat moeilijker op te vangen. Met  de uitvoering van The Day The Last Ramone Died , een voor een naar Londen uitgeweken Amerikaanse muzikant van enige ironie getuigend thema, op het einde van de set is wel raak en dat geldt eveneens voor het evenmin van humor gespeende I Want To Be The Man My Dog Thinks I Am dat Griffin’s set afsluit.

Een man met hoed en een lange baard betreedt het podium en zet na een fraaie snarenintro Every 24 Hours  in, afkomstig van Let Us Now Pray Sleepy John. De uit Buffaloo, New York afkomstige Peter Case legt een grillig muzikaal parcours af. Sinds zijn zestiende trekt hij de wereld rond, verzeild als busker in San Francisco, hij richt er in de tweede helft van de jaren zeventig samen met Jack Lee en Paul Collins, The Nerves op. Het punkrockcombo verhuist naar Californië en schrijft er geschiedenis met  stevige powerpop en energieke concerten. Als dat muzikale avontuur ten einde loopt brengt Case in 1988 het titelloze solodebuut met producersteam T. Bone Burnett en Michel Froom uit.

De eveneens met een indrukwekkende muzikantenlijst bevolkte opnamesessies voor de opvolger resulteren in The Man With The Blue Postmodern Fragmented Neo Tradional Guitar. Uit dat onderschatte meesterwerkje selecteerde Case zondagavond Entella Hotel en Two Angels, zoals zowat alle songs met hilarische verhaaltjes ingeleid. Na Memphis Minnie’s met driftig snarengetokkel gelardeerd Bumble Bee vertelt Case over een ontmoeting met uitgerekend Jerry Lee Lewis in de strikt alcoholvrije backstageruimte van een Award uitreiking, een geschikte aanleiding op Roy Orbison’s Down The Line, destijds door Jerry Lee met een memorabele uitvoering bedacht, even op te rakelen.

Ook recenter werk uit de immense catalogus  zoals het uit Doctor Moan gelichte duo Downtown No White Blues en Girl In Love With A Shadow worden opgediept. Dat wonderlijke nummer speelt Case evenals een interpretatie van John Coltrane’s Naime en Somebody Told The Truth op piano. De waarheid is dat de passage van Griffin en Case in Djingel Djangel op het Antwerpse Eilandje voor  memorabele momenten zorgde.

Als apotheose baande Case geflankeerd door de mandolines spelende Sid Griffin  zich een weg tussen het zittende publiek. Na de opzwepende gospeltraditional Working On A Building volgde Beyond The Blues, dat Case samen met Tom Russel en Bob Neuwirth bedacht. Travellin’ Light uit de beginperiode sloot de toegiftenreeks af. Buiten maakten fikse regenbuien een einde aan de zwoele zomeravond.

Op donderdag 13 juni is het de beurt aan The Rain Parade, een  andere illustere  formatie uit de LA’s Paisley Underground scène. https://www.djingeldjangel.be