Het is niet ongewoon dat films opnieuw worden gemaakt, maar meestal gebeurt dit door een andere regisseur. Er zijn echter regisseurs die ervoor kiezen om hun eigen films opnieuw te maken. Hier is een lijst van 10 van zulke regisseurs.
Herinterpretaties en remakes zijn een significant onderdeel van de filmindustrie geworden. Dit kan te wijten zijn aan het toenemende succes van sequels en franchises, of aan de constante technologische vooruitgang die nieuwe mogelijkheden biedt om oudere werken te verbeteren. Echter, het is minder gebruikelijk dat de oorspronkelijke regisseur ervoor kiest om dezelfde film opnieuw te maken. Diverse factoren kunnen hierbij een rol spelen, zoals aantrekkelijke financiële aanbiedingen, een groter publiek of overtuigende producenten.
Bangkok Dangerous: Een remake voor de westerse markt
De Pang Brothers, Danny en Oxide Pang, kregen de kans om hun Thaise actiethriller Bangkok Dangerous opnieuw te maken voor de westerse markt. De oorspronkelijke film, over een doofstomme huurmoordenaar op een persoonlijke wraakmissie, kon het internationale publiek niet aanspreken, ondanks hun Tarantino-achtige stijl. Toen Hollywood echter aanklopte, grepen ze de kans om een remake van de film te regisseren. Er moesten echter enkele veranderingen worden aangebracht, met name dat het personage van de doofstomme huurmoordenaar (gespeeld door Nicolas Cage) niet langer doofstom zou zijn.
The Ten Commandments: Een bijbels epos hermaakt
Cecil B. DeMille, een prominente figuur in het Amerikaanse filmmakersgilde, hermaakte zijn film The Ten Commandments, een historisch bijbels epos, met behulp van geavanceerde technologie en middelen. De originele film was in twee delen verdeeld vanwege financiële en technische beperkingen. Met de remake kon DeMille zich echter volledig concentreren op het verhaal van Mozes en de zonden van Rameses II. Met een enorm budget en de nieuwste technologische innovaties was hij in staat om een definitief bijbels epos te creëren, compleet met filmbeelden in volledige kleur, duizenden acteurs, hypermoderne speciale effecten en het filmen op locatie in Egypte.
Frankenweenie: Van live-action naar stop-motion
Tim Burton, bekend om zijn unieke regiestijl, kreeg de kans om zijn project Frankenweenie, een humoristische hommage aan Mary Shelley's Frankenstein, opnieuw tot leven te brengen in stop-motion. De oorspronkelijke film was gemaakt met een beperkt budget en was bedoeld om een animatiefilm te zijn. Echter, vanwege budgettaire beperkingen, kon Burton slechts een live-action versie maken. Bijna drie decennia later kreeg hij van Disney de creatieve vrijheid (en een budget van $39 miljoen) om zijn project te verwezenlijken in de door hem gewenste vorm - als een stop-motion film.
The Man Who Knew Too Much: Hitchcock's herinterpretatie
Alfred Hitchcock, hoewel vooral bekend om zijn Amerikaanse films, begon zijn carrière in het Verenigd Koninkrijk. Een van zijn vroegere werken, The Man Who Knew Too Much, was een spionagethriller die werd goed ontvangen en hielp om Hitchcock zowel nationaal als internationaal te vestigen. Na zijn vestiging in Hollywood bedacht Hitchcock dat hij de film zou kunnen hermaken met een groter budget en meer ervaring. De herbewerking, gemaakt voor Paramount, verplaatst de actie naar Frans Marokko en heeft James Stewart en Doris Day in de hoofdrollen.
Bottle Rocket: Van flop tot cultklassieker
Na hun afstuderen in de vroege jaren '90, waren Wes Anderson en zijn kamergenoot Owen Wilson vastberaden om door te breken in de filmindustrie. Ze begonnen met het maken van Bottle Rocket, een uiterst low-budget zwart-wit film. De film werd vertoond op het Sundance Festival en werd gekocht door producer Barbara Boyle, die het naar regisseur-producer James L. Brooks bracht. Ondanks initieel negatieve reacties, wordt de film nu gezien als een verborgen juweeltje van Anderson's oeuvre en een van Martin Scorsese's favoriete films.
L.A. Takedown/Heat: Michael Mann's epische misdaadfilm
Heat wordt beschouwd als een van de grootste misdaadfilms aller tijden en maakte geschiedenis door twee zwaargewichten van het genre, Robert De Niro en Al Pacino, voor de eerste keer samen te brengen. Maar de film was bijna niet gemaakt, als het niet was voor Michael Mann's eerste versie van de film, L.A. Takedown. Het originele script voor Heat was al geschreven door Mann in de late jaren '70, maar het was pas na het maken van L.A. Takedown in de late jaren '80 dat Mann in staat was om de visie van zijn originele script te realiseren met Heat, een half decennium later.
The Evil Dead/Evil Dead II: Een grensverleggende horrorfranchise
Sam Raimi's low-budget horrorfilm The Evil Dead verraste het publiek in de vroege jaren '80. De film werd beschouwd als zowel een remake als een vervolg op de originele film, Evil Dead II, en verkende enkele nieuwe gebieden voor horror en franchise-filmmaken. Er waren voornamelijk twee redenen voor deze keuze: ten eerste wilde Raimi het bestaande verhaal van de film veranderen om te passen bij zijn toekomstige ideeën voor de franchise. Ten tweede, en vooral, had hij en zijn producenten niet de rechten op de eerste film, dus waren ze gedwongen om een nieuwe versie van de bestaande film te maken.
The Grudge: Een J-horror remake
Takashi Shimizu, een van de voorlopers van J-horror, was een van de zeldzame regisseurs die bereid was om de Hollywood-remake van zijn eigen film te regisseren. Ondanks aanvankelijke weigeringen, stemde hij, na aandringen van producent Sam Raimi, uiteindelijk in om de gig te accepteren. Ondanks botsingen met producenten en een teleurstellende ontvangst door fans en critici, blijft Shimizu achter de remake staan als de versie die hij als de meest complete beschouwt en die hem de meeste voldoening geeft.
In Order of Disappearance/Cold Pursuit: Moland's koude doorbraak
De Noorse thriller In Order of Disappearance, geregisseerd door Hans Petter Moland, volgt een sneeuwploegchauffeur (Stellan Skarsgard) die per ongeluk een bendeoorlog ontketent wanneer hij wraak zoekt voor de dood van zijn zoon. Ondanks het bekende concept en de warme ontvangst van critici wereldwijd, wilde Hollywood vanaf het begin een Engelse versie. Na aanvankelijke aarzeling besloot Moland uiteindelijk om zijn film te hermaken, op voorwaarde dat hij de essentiële toon en stijl van de originele film zou behouden. Het duurde echter vijf jaar om de film, nu getiteld Cold Pursuit, van de grond te krijgen, ondanks dat Liam Neeson vanaf het begin aan de productie was verbonden.
Funny Games: Een shot-voor-shot horrorremake
Michael Haneke's psychologische horrorfilm Funny Games is in de decennia sinds de release doordrenkt geraakt met beruchtheid. Haneke had gehoopt dat zijn Duitstalige film goed ontvangen zou worden in de VS, maar de film kon geen succesvolle indruk maken aan de overkant van de oceaan. Toen producent Chris Coen Haneke benaderde om een Engelse versie van de film te maken, accepteerde hij. In plaats van te proberen een nieuwe visie voor de film te benaderen, was Haneke vastbesloten om de nieuwe Funny Games te maken als een shot-voor-shot remake met Amerikaanse acteurs. Ondanks deze beperkingen en controles, ontstond er een geheel andere chemie tussen de personages op het scherm, wat de film een nieuwe, donkere humor gaf.
