Radio Białystok | Magazyny | Podróże po kulturze | Dominik Sołowiej poleca film "The Palace"

Dominik Sołowiej poleca film "The Palace"

12.05.2024, 11:35, akt. 10:40

Przyzwyczailiśmy się do tego, że Roman Polański tworzy dzieła wybitne, oryginalne, poświęcone niebanalnym, ważnym tematom. Szczególnie w naszym kraju z wypiekami na twarzy śledzimy kolejne produkcje tego reżysera, widząc w nim kogoś, kto miałby potwierdzać niepodważalną rangę współczesnej kinematografii, tworzonej przez ludzi mniej lub bardziej związanych z Polską.

Dominik Sołowiej, fot. Monika Kalicka

Dlatego nie zdziwiła mnie wrzawa, jaką wywołał najnowszy film Polańskiego, który pojawił się w kinach w ubiegłym roku, a niedawno zadebiutował na jednej z platform streamingowych. “The Palace” to czarna komedia, o której fachowcy mówią w większości same niepochlebne banały. Koszarowe żarty, brak empatii, banalność, przaśny humor, prymitywizm i ksenofobia - to tylko kilka delikatniejszych określeń, które znaleźć można w sieci. Surrealizm całej sytuacji polega jednak na tym, że w filmie Polańskiego wszystko jest dokładnie na odwrót: “The Palace” to produkcja niebanalna, inteligenta i ironiczna, stworzona przez kogoś, kto ma dystans do siebie i świata, potrafi się z niego śmiać i ma na tyle odwagi, by w krzywym zwierciadle pokazywać ludzkie wady. W skrócie: Polański stworzył film doskonały, który ogląda się z pełnym zaangażowaniem, widząc w nim w pełni przemyślane dzieło utalentowanego reżysera.

Zanim zdradzę Państwu odrobinę fabuły, powiem tylko, że klimat “The Palace” przypomina atmosferę “Grand Budapest Hotel” -  amerykańsko-niemieckiego komediodramatu z 2014 roku, wyreżyserowanego przez Wesa Andersona. Akcja “The Palace” dzieje się bowiem w przepięknym, kilkugwiazdkowym hotelu, w którym goszczą wyłącznie ludzie zamożni. Wśród nich są bankierzy, rosyjscy mafiosi, skorumpowany przedstawiciel Kremla, piękna hrabina z ukochanym pieskiem, gwiazda porno na emeryturze oraz chirurg plastyczny, z którego usług korzystają bogate, starsze panie. 

Towarzystwo to zjeżdża się do alpejskiego hotelu w Szwajcarii na kilka dni przed sylwestrową imprezą, zorganizowaną na cześć odchodzącego 1999 roku. Pamiętacie Państwo strach, który paraliżował nas na myśl o tym, co miało wydarzyć się ze światowym systemem informatycznym, opartym na dwucyfrowym zapisie roku? Ten strach udziela się także bohaterom filmu Polańskiego, którzy dochodzą do słusznego wniosku, że skoro świat ma się skończyć, to oni będą się bawić do upadłego, przy okazji plotkując, pijąc i finalizując szemrane interesy. “The Palace” jest więc przewrotnym zapisem suto zakrapianej imprezy, obsługiwanej przez oddanych pracowników hotelu, którzy dla swoich gości są w stanie zrobić dosłownie wszystko. My, widzowie, uczestniczymy w tej imprezie jako dyskretni podglądacze, którzy z przyjemnością zaglądają do hotelowych pokoi, przysłuchują się rozmowom bogatych utracjuszy i zastanawiają się, jakby wyglądało nasze życie, gdybyśmy mieli na kontach kilkaset milionów dolarów. Polański ten świat zna doskonale, więc możemy mu zaufać, widząc moralną degrengoladę, nieszczerość, dwulicowość i egotyzm możnych tego świata. Na szczęście jednak “The Palace” to ironiczna komedia, a nie dramat. Znajdziemy więc w filmie świetne dialogi i wyraziste, celowo przerysowane postacie, żywcem wyjęte z kolorowych pism plotkarskich albo z kont na Instagramie. Dodajmy jeszcze, że w bohaterów “The Palace” wcielają się mistrzowie współczesnego kina. 

Wśród nich jest bezbłędny John Cleese, grający miliardera zakochanego w dwudziestokilkuletniej, łasej na pieniądze damie. Pojawia się dawno nie widziany na ekranie Mickey Rourke - kiedyś przystojniak, dziś mocno zmieniony przez operacje plastyczne hollywoodzki gwiazdor. Jest także świetna francuska aktorka Fanny Ardant, którą widzieliśmy m. in. w "Zakochanym Paryżu", "8 kobietach", "Libertynie" i "Balzaku". Oprócz Romana Polańskiego autorami scenariusza są Jerzy Skolimowski i Ewa Piaskowska, za zdjęcie odpowiadał Paweł Edelman, a ścieżkę dźwiękową stworzył Alexandre Desplat, zdobywca dwóch Oscarów za muzykę do “Grand Budapest Hotel” i “Kształtu wody”. Podsumowując: “The Palace” Romana Polańskiego to film całkowicie niezrozumiany przez krytykę, ale doskonale przyjęty przez widzów, wśród których jestem ja. I nic tego nie zmieni!