Het zal niemand zijn ontgaan: Joost Klein werd vorige week gediskwalificeerd door organisator European Broadcasting Union (EBU) voor de finale van het Eurovisiesongfestival. RTL Nieuws-redacteur Lisanne van Sadelhoff probeert erachter te komen waarom dit verhaal zoveel losmaakte.
De vermeende bedreiging door Joost Klein riep in Nederland nog meer opmerkingen in de dreigende sfeer op – maar dan aan het adres van de European Broadcasting Union (EBU). Of ze er wakker van hebben gelegen dat mensen in Nederland hun tv zaterdagavond 'uit protest' op zwart lieten, is een tweede, maar nadat 'onze' Joost Klein niet mocht meedoen aan de finale van het Eurovisiesongfestival, was het land - om in thema te blijven - te Klein.
'Aangifte doen, Joost!', klonk het op sociale media. 'Wat is dit voor onzin?' 'Opdoeken, die hele poppenkast!' En: 'Dit gaat helemaal nergens over, ze zijn daar bij EBU niet goed bij hun hoofd.' 'Ze moeten iedereen daar ontslaan!'
De cameravrouw kon rekenen op een gratis en flink staaltje (kwalijke en onterechte) victim blaming. Slechts een enkeling - voornamelijk vrouwen - nam het op sociale media voor haar op. 'Iedereen heeft grenzen, en daar mag je niet overheen gaan, klaar.' En, een terechte vraag: 'Waarom maakt niemand zich druk om het welzijn van die vrouw?'
Heldenstatus
Onbekend maakt onbemind, niemand kent haar immers, en bekend maakt bemind, zo ver is duidelijk. De heldenstatus die muzikanten vaak hebben, werd ook in dezen nog even extra aangedikt: 'Hij is een artiest, hij moet worden gerespecteerd' – alsof succes ons vrijwaart van het nemen van enige verantwoordelijkheid.
Er kwam ook volkstrots tevoorschijn. Joost Klein bleek, gezien de reacties op sociale media, in korte tijd Hollandser dan hutspot geworden. Hollandser ook dan blokjes kaas op een kringverjaardag met van die Nederlandse vlaggetjes erin geprikt. 'Trots op Joost!' 'Nederlandse glorie.' 'Joost Klein, waar jij groot in bent!'
Er werd opvallend veel in de 'we'- en 'ons'-vorm gesproken. Er was geen twijfel over mogelijk: 'we' stonden collectief achter 'onze' Joost. Er waren lezers die nog een stap verdergingen en overtuigd waren van een beslissing die op voorhand al vastlag: 'Joost was te groot, daarom deden ze dit.' 'Dit is bewust gedaan.' 'Ja, als je van je favoriet af wil…' 'Joost is te goed!'
De EBU kan besluiten wat ze wil, maar Nederland dacht daar het zijne van, vol frustrerende wat-als-scenario’s in het achterhoofd. 'Wat als die cameravrouw daar niet had gestaan?' 'Wat als ze geen klacht had ingediend?'
'Zo dichtbij'
In al die gevallen hadden we gewonnen – de diskwalificatie maakte ook de grote overtuiging los dat 'we' eerste zouden zijn geworden. 'We waren zó dichtbij', schreef iemand. Een reactie die ook onder berichten over al onze verloren halve en kwartfinales op EK's en WK's had gepast.
De zanger was dan wel officieel voor het oog van heel Europapa van zijn voetstuk gevallen, maar wij hesen hem er met z’n allen vol verve weer op.
