Met ‘La Chimera’ (‘De hersenschim’) brengt de Italiaanse regisseur Alice Rohrwacher opnieuw een film uit die van de kijker de nodige inspanningen vergt om het gelaagde verhaal vol diepere, symbolische betekenis te doorgronden. Net als in eerdere films als Le Meravliglie en Lazzaro Felice roept ze ook in La Chimera een bevreemdende, ietwat magische wereld op waarin werkelijkheid en droombeelden met elkaar verweven worden. En toegegeven, deze keer hadden we het moeilijk om de verknoopte, rafelige verhaallijnen te ontwarren.
Het verhaal
Het hoofdpersonage Arthur (rol van Josh O’Connor, bekend van de Netflix serie The Crown) is een weemoedige, aan lager wal geraakte archeoloog met een unieke gave om oude Etruskische graftombes te lokaliseren. Hij is verzeild geraakt in het Toscaanse boerengat Riparbella waar hij – onwillig – deel uitmaakt van een groepje tombaroli, een sympathieke naam waarmee grafrovers worden aangeduid die een centje proberen bij te verdienen door in de velden en bossen van Toscane en Lazio op zoek te gaan naar oude Etruskische graven. De artefacten die ze daar aantreffen proberen ze te slijten aan schimmige, illegale handelaars in antieke kunst die internationaal opereren. De zus van de regisseur, de bekende actrice Alba Rohrwacher, maakt in de film even haar opwachting in de rol van de mysterieuze Spartaco, de spil van de illegale kunsthandel.
Het contrast tussen de sombere, marginale eenzaat Arthur en de tombaroli, zijn ‘vrienden tegen wil en dank’ kan niet groter zijn. Terwijl zij, ondanks hun simpele bestaan, bruisen van levensvreugde en dromen van rijkdom loopt hij de hele tijd schijnbaar onverschillig maar zichtbaar gekweld door de film. Die kwelling blijkt het gemis te zijn van een geliefde, Beniamina. Zij is de hersenschim, de chimera, die hem gaande houdt. Zij is voor hem het enige dat echt waarde heeft, veel meer waarde dan de antieke kunstvoorwerpen die hij onder de grond aantreft. Telkens hij een graf binnengaat, lijkt hij wel een Orpheus die in de onderwereld zijn Eurydike hoopt terug te vinden.
Met La Chimera vertelt Alice Rohrwacher opnieuw een parabel met een diepere betekenis. Ze doet dat in een dromerige stijl vol symbolische verwijzigingen die door kenners geprezen wordt als refererend aan de grote Italiaanse cineast Federico Fellini. De kenners hebben ongetwijfeld gelijk, maar eerlijk gezegd, echt enthousiast waren we niet over deze 130 minuten durende film. Daarvoor waren er, ondanks de rode draad die – letterlijk – door de film liep, teveel losse eindjes.
Deze trailer geeft een idee van wat je mag verwachten:
TIP: vorig jaar verscheen er ook een mooie roman van de Nederlandse auteur Rosita Steenbeek waarin tombaroli een hoofdrol spelen: Schimmenrijk.
Ciao! Wij zijn Carl Buyck en Franka Verhoeyen, initiatiefnemers van Cosiddetto. Via deze blog delen wij onze passie voor Italië en al het moois dat dit bijzondere land te bieden heeft. Als je dit artikel leuk of interessant vindt, deel het dan gerust met jouw vrienden of kennissen. Je doet er ons een groot plezier mee. Grazie mille!
Reacties