'Het Filmfestival van Cannes doet er alles aan om je gek te maken'

"Probeer vooral te genieten van de freakshow die het Cannes Film Festival heet," zo kreeg ik in een voiceberichtje te horen van mijn AD-collega Gudo Tienhooven. Wekenlang ben ik al druk bezig met de voorbereidingen. Ik probeer een schema te maken van alle films en bel iedere dag druk met ieder pr-bureau of dat ene interview gaat lukken.

Niet gek laten maken

Maar je bezoek aan Cannes voorbereiden is onmogelijk, aangezien je pas een paar uur van tevoren weet wat je gaat doen. Interviews gaan door - toch ineens niet - toch ineens wel. Collega’s wijzen je last minute op die ene film die je écht moet zien en of je toch niet meegaat naar dat feestje op het strand? Er zijn rijen om in rijen te kunnen staan, wannabe-actrices houden fotoshoots op straat en ‘upcoming filmproducers’ duwen hun kaartjes in mijn handen met de vraag of ik mee wil naar hun villa om mee te spelen in een ‘artistieke film’. Oftewel: een freakshow. Mijn doel dit jaar: mezelf niet gek laten maken.

De verschillende kleuren

De eerste minuten daagt het festival mij al uit. Het begint al met de perskaarten. Deze kaarten hebben ieder hun eigen kleur en rangschikken de journalisten van onderkruipsels tot goden. Zo begint het met geel, wat eigenlijk betekent dat je beschouwd kan worden als een onaanraakbare. De kleur die volgt is blauw, een soort arbeidersklasse. De middenklasse krijgt roze en de heilige graal is wit, die van de drager een soort opperwezen maakt van het filmfestival. Tussen die kleuren door zijn er ook nog stippen, die een extra onderscheiding maken tussen de onderscheiden kleuren. Ik zei het al: Cannes doet er alles aan om de bezoekers manisch te krijgen.

Cannes is officieel begonnen

Tijdens de persconferenties krijgt iedere kleur zijn eigen rij. Heb je de verkeerde kleur, dan kom je niet binnen. Het voelt als een soort raar experiment, bedoeld om je inferieur te laten voelen aan anderen. Dit jaar heb ik blauw. ‘Niet slecht voor iemand die pas twee jaar naar Cannes gaat,’ denk ik bij mezelf terwijl ik het kaartje aanpak. Maar ergens had ik toch op een betere kleur gehoopt. Even kijk ik naar mijn buurman, die een gele kaart in zijn handen heeft. Het helpt: ik voel mij ineens stukken beter over mijn blauwe pasje. En dan besef ik dat Cannes officieel is begonnen. Laat de freakshow beginnen.